Γλυκά ή αλμυρά;

Μπορεί να συγκριθεί ένα κουταλάκι νουτέλα με μία κρέπα 4 τυριά ακόμα και αν συνοδεύεται με φρυγανιά; Είναι δυνατόν τα μπισκότα από το περίπτερο να έχουν σημαντικότερη θέση στον ουρανίσκο του άντρα από ένα ζουμερό μπέργκερ; Ε, ναι, γι’ αυτό είναι ένα αιώνιο δίλημμα.

Αλμυρά η Ρομίνα Δερβεντλή

Πεθαίνω για την σοκολάτα. Σε τούρτες, σοκολατίνες, παρφέ, μους, μπισκότα, κέικ, σουφλέ και πάει λέγοντας. Επίσης τρελαίνομαι για την ζαχαροπλαστική, προτιμάω να περάσω ώρες στην κουζίνα προσπαθώντας να τελειοποιήσω την ζαχαρόπαστα παρά να την μπεσαμέλ. Όμως δεν είμαι από τους ανθρώπους που όταν πεινάσουν θα ξεγελάσουν την πείνα τους με μια βάφλα πηγμένη στα σιρόπια και το παγωτό. Όχι, κύριε, όταν πεινάς θες να φας σουβλάκι, μακαρονάδα τίγκα στον κιμά και πίτσα με λιωμένη μοτσαρέλα και μπέικον- όχι ταυτόχρονα βέβαια (ή μήπως ναι;). Δεν θα διστάσω καθόλου αν με αναγκάσεις να επιλέξω αν θα τρώω αλμυρά ή γλυκά για την υπόλοιπη ζωή μου. ΟΚ, αν είναι έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη από εδώ και πέρα θα τρέφομαι αποκλειστικά με αλατισμένα, λαδερά και τσιγαρισμένα φαγητά. Απλά όταν δεν με βλέπει κανείς, θα βυθίζω το κουτάλι μου στο βαζάκι της νουτέλα(ς)…

Γλυκά και τα σιρόπια στα κάγκελα ο Πάνος Κοκκίνης

Ότι και να υποστηρίζει αυτή η χαζοβιόλα η Αντουανέτα, δεν μπορείς να αντικαταστήσεις το ψωμάκι με το παντεσπάνι. Η διαφορά είναι ότι το πρώτο (καθώς και όλα τα αλμυρά) το χρειάζεσαι για να ζήσεις. Αλλά το δεύτερο το έχεις ανάγκη για να ζήσεις καλά. Προσωπικά δεν θυμάμαι να έχει περάσει μέρα που να μην έχω ζητήσει κάτι γλυκό για να την  «αποτελειώσω» όπως της αξίζει. Ένα σοκολατάκι, ένα παγωτίνι ή έστω τις Κίντερ της κόρης μου. Τις οποίες ναι, ομολογώ ότι -αν με πιάσει η μανία για γλυκό- της τις κλέβω από το ψυγείο εκεί γύρω στα μεσάνυχτα. Όπως και τα κουλουράκια που της φτιάχνει η χρυσοχέρα γιαγιά της. Πάντοτε με φόβο μήπως με ανακαλύψει η γυναίκα μου και με κάνει ρόμπα που παίρνω το γλυκό από τα χέρια του παιδιού. Να στο θέσω και αλλιώς. Μια ζωή χωρίς γλύκα, είσαι σίγουρος ότι θέλεις να την ζήσεις;

Αλμυρά ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Θα απαντήσω με πολλά link. Όχι επειδή βαριέμαι να γράψω αλλά επειδή η στήλη Oneman Food αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό τις προτιμήσεις μου στο φαγητό. Σε αυτή την αδιαμφισβήτητη ανωτερότητα κάθε αλμυρής γεύσης που ερεθίζει την γλώσσα και τον ουρανίσκο.
Αυτή η ανάγκη για ανακάλυψη νέων αλμυρών γεύσεων, ο ηδονικός συνδυασμός του σαλαμιού με το σύκο, η επιθυμία να χωρέσουν όλα τα φαγητά του κόσμου ανάμεσα σε δυο φέτες ψωμί, η βρώμα που αναδύει ένα Taleggio, η προσπάθεια της παρμεζάνας να καλύψει την μυρωδιά του τσιγαρισμένου σκόρδου, η βεβαιότητα ότι ένα λιπαρό φαγητό είναι ταυτόχρονα και νόστιμο, το κάψιμο από μια γερή δόση horseradish, η ομαδική προσπάθεια του αυγού και του bacon να γεμίσουν το στομάχι σου, η ανιδιοτελής και απεριόριστη αγάπη για την μαγιονέζα δεν μπορούν να συγκριθούν με οτιδήποτε γλυκό. Κι αν αμάρτησα κάνα – δυο φορές για την νουτέλα, πιστέψτε με, ήταν τυχαίο.

Αλμυρά η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Το “αλμυρό ή γλυκό” είναι ένα δίλημμα που καθιέρωσαν οι γλυκατζήδες σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κάνουν τα γλυκά να μοιάζουν ισάξια και συγκρίσιμα με τα ΦΑΓΗΤΑ. Γιατί αυτό είναι το πραγματικό όνομά τους, φαγητά. Όταν λες “πάμε για φαγητό”, δεν εννοείς “πάμε για εκλεράκια”. Όταν λες “θα σε πάρω μετά γιατί τώρα τρώω” εννοείς ότι είσαι μπουκωμένος με μια μακαρονάδα, όχι με ένα μακαρόν. Τα φαγητά είναι η αρχή και το τέλος, είναι η απάντηση στην πείνα, είναι το νόημα της ζωής, ενώ τα γλυκά είναι απλά χαριτωμένες δημιουργίες με ζάχαρη, κακάο, αυγά, τις οποίες τρως για να γλυκαίνεσαι. Βεβαίως και τα θέλω ενίοτε στη ζωή μου, αλλά δεν μου χρειάζονται κιόλας. Πόσο μάλλον όταν μπορώ κάλλιστα να γλυκαθώ και με ένα ξεροψημένο, ζουμερό πιτογυράκι.

Αλμυρά ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου είτε βρίσκομαι σε δίαιτα, είτε χαλάω δίαιτα. Σε όλη αυτή τη διαδικασία ουδέποτε λιγουρεύτηκα γλυκό. Ούτε προφιτερόλ από τον Ανδριά (άντε λίγο), ούτε καζάν-ντιπί από τον Λαζαρίδη (λίγο), ούτε καν κάποια παγωτάρα από το περίπτερο (ελάχιστα). Έχω πιάσει πολλές φορές, όμως, τον εαυτό μου να κάνει window-shopping στα τυροπιτάδικα. Κάθε πρωί η ίδια ιστορία στην “Πνύκα” (ο κορυφαίος φούρνος στην Αθήνα): σταματάω να πάρω ένα κουλούρι (εκ του “τι έφαγα; Ένα κουλουράκι έφαγα”) και χαζεύω τα σφολιατοειδή: κουρού (αχ, κουρού), πιροσκί, τυρόπιτες, σπανακόπιτες, πίτσες (σκεπαστές το νέο φετίχ) και κάτι σαντουιτσάκια του διαβόλου. Στα μόνα που δεν ρίχνω ούτε μια ματιά είναι τα πεϊνιρλί, τα πιο υπερτιμημένα σφολιατοειδή, τα οποία με εξοργίζουν επειδή είναι πιο ωραία στο μάτι, παρά στη γεύση (εκτός αν τα φτιάχνει ο Κατσαρός, aka Λαβίδας, στην Ανθέων στη Γλυφάδα). Τα χαζεύω, λοιπόν, να βγαίνουν ζεστά-ζεστα από το ταψί, σαν παιδάκι μπροστά στα σκυλάκια σε pet shop (αν και φαντάζομαι ότι κανένα παιδάκι δεν θέλει να φάει σκυλάκι, καταλαβαίνετε τι εννοώ) και η κυρία στο ταμείο να με ρωτάει: “Θέλετε τίποτα άλλο”; Όχι, όχι. Δεν θέλω. Καταραμένη δίαιτα.

Αλμυρό, λοιπόν. Ένα μπέργκερ είναι πάντα καλύτερα από μια βάφλα. Δύο σουβλάκια υπερνικούν ένα παγωτό. Ακόμη και οι μπατονέτες Παπαδοπούλου ή τα κρακεράκια κάνουν σκόνη τις σοκολάτες του περιπτέρου. Και η κρέπα; Αλμυρή για να σε κρατήσει. Γιατί εμείς , κύριε, είμαστε άνθρωποι της ουσίας. Τα γλυκά είναι φιοριτούρες. Το αλμυρό is the real deal και η μοναδική εξαίρεση είναι, να-όταν-σε-πιάνει-μια-υπογλυκαιμία και τσακίζεις ένα ανάμεικτο κρουασάν από το Ciao (ρωτήστε τον Παν-Παν, ξέρει) ή μετά από έναν 3ώρο ύπνο-πρόβα θανάτου, όταν χρειάζεσαι λίγη ζαχαρίτσα να ισιώσεις.

Γλυκά ο Ηλίας Αναστασιάδης

Είμαι καλύτερος στη σταυροβελονιά απ’ ό,τι στη μαγειρική. Δεν ξέρω να ανάβω το μάτι. Με τη βοήθεια του Χατζηιωάννου, γνωστού και ως Jamie Oliver του Κεντρικού Τομέα Αθηνών, έμαθα ότι δεν πρέπει να είσαι και σου σεφ για να φτιάξεις μια τονοσαλάτα. Ένα στοιχειώδες σούπερμάρκετ χρειάζεται. Να, προχθές ας πούμε είχα μια λιγούρα κι έφτιαξα μια τονοσαλάτα. Χάρηκα, ήταν σαν να έλυνα μια εξίσωση.
Μετά από αυτό, έφαγα 4 φρυγανιές με μέλι, ένα ντόνατς μπισκότο (ξέρεις από πού), και 2 φέτες ψωμί του τοστ με μερέντα. Όχι, δεν είμαι υπέρβαρος, δεν είμαι ούτε στα κανονικά κιλά για το ύψος μου που λένε κι οι παιδίατροι, αλλά αν δεν νιώσω τη ζάχαρη να φτιάχνει τείχη στον οισοφάγο, δεν μπορώ να πω ότι χόρτασα. 
Ίσως το γλυκό να καθρεφτίζει κι όλη την ευαισθησία της ύπαρξής μου. Ίσως είναι ο ίδιος λόγος που απέφευγα τις βολές στο στρατό. Στο μυαλό μου κάποιος που καταβροχθίζει σάντουιτς και κρέπες με αλλαντικά και κρέατα, γουστάρει να πηγαίνει για βολές στο σκοπευτήριο. Δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό.
Ειλικρινά, πάντως, τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι να πάω να κοιτάξω το ζάχαρό μου. Δεν έχω συμπτώματα υπερβολικής ζάχαρης στον οργανισμό μου, αλλά δεν θέλω να το μάθω και με άκομψο τρόπο, καταλαβαίνεις. Μπορεί να είναι αργά.

Αλμυρά ο Στέλιος Αρτεμάκης

Ας κάνουμε ένα τεστ. Μείνε νηστικός μερικές ώρες και βάλε δίπλα δίπλα μια κρέπα νουτέλα/μπανάνα/σταφίδες/καρύδι και μια κρέπα μπέικον/γαλοπούλα/πιπεριά/4 τυριά. Ισοπαλία, νομίζω, τις τρως και τις δύο. Πάμε παρακάτω, διπλασιάζεις όλες τις παραμέτρους. Μένεις νηστικός μια μέρα και βάζεις δίπλα δίπλα δύο κρέπες νουτέλα/μπανάνα/σταφίδες/καρύδι και δύο κρέπες μπέικον/γαλοπούλα/πιπεριά/4 τυριά. Τρως πρώτα τη μία αλμυρή, χτυπάς κάνα δύο μπουκιές γλυκιά για να αλλάξεις τη γεύση προτού συνεχίσεις με τη δεύτερη αλμυρή. Σκορ; 1-2 στην καλύτερη περίπτωση. Τριπλασιάζεις; 1-3. Και πάει λέγοντας. Να στο πω αλλιώς: ‘Εχεις δει ποτέ αλμυρό του κουταλιού; Εχεις μείνει ποτέ στη μία μπουκιά μπέργκερ; Στη μία μπουκιά σουβλάκι; Και αλμυρά καναπεδάκια να έχεις μπροστά σου, μη μου πεις ότι δε μπορείς άνετα να φας μια πιατέλα; Τι γλυκά και αηδίες τώρα;

Γλυκά ο Μάνος Μίχαλος

Το ξέρουν όλοι. Και ο Ηλίας και ο Γιάννης και οι Αντώνηδες και ο Στέφανος. Μέχρι και ο χαλίφης της Βαγδάτης. Μπορώ να πω 10 συνεχόμενα όχι σε μια πρόταση για ποτό στο καλύτερο μπαρ της Αθήνας, μπορεί να αρνηθώ μια έξοδο προς κάποιο φαγητάδικο-εστιατόριο-μπεργκερδάδικο αν είμαι σε φάση “προσέχω το στομάχι μου και θέλω να φάω home made food”, αλλά αποκλείεται να μην σηκωθώ από καναπέδες, κρεβάτια, ντιβάνια για μια βόλτα στο Waffle House, για μια καινούρια πρόκληση όπως τα Σερμπέτια, για ένα προφιτερόλ ή μια μιλφέιγ από το Riviera δεμένα σαν καρότα μπροστά από το κεφάλι μου.

Παλιότερα, όταν τα 30 ήταν ακόμη μια πιθανότητα, έτρωγα πάντα κάτι γλυκό πριν κοιμηθώ. Από ένα cookie μέχρι μια κουταλιά Nutella. Δεν ξέρω, πώς και γιατί προέκυψε όλη αυτή η εμμονή με τα γλυκά, αν και μου λένε ότι η γιαγιά μου όταν ήμουν ακόμη μπέμπης, μου έβαζε ζάχαρη στην πιπίλα για να μην κλαίω. Κι έχω την αίσθηση ότι θα ακολουθήσω το παράδειγμα του πατέρα μου: γλυκό θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα φάω. Όμως, για να μην βαρύνει το κλίμα να πω και κάτι ακόμη: Όσο καλό και να είναι το κοκορέτσι, αν δεν έχεις ένα κομμάτι γλυκό για μετά, θα σου μείνει η αλμύρα στο στόμα. Κι ας μην το αναπτύξω άλλο αυτό το τελευταίο…

Γλυκά ο Μάνος Χωριανόπουλος

Αναγνωρίζω τον φαβοριτισμό των αλμυρών και μου είναι πολύ δύσκολο να τοποθετηθώ. Από την άλλη, είμαι στο γραφείο πέντε ώρες και η συνάδελφος Σοφία. μου έχει προσφέρει 6-7 φορές γεμιστά μπισκότα και δεν έχω αρνηθεί ούτε μία.

Η Σοφία είναι ευγενική και δεν φωνάζει “μου ‘φαγαν τα μπισκότα” μου, πράγμα που θα είχα κάνει εγώ μετά το δεύτερο “ναι” (πόσο γαϊδούρι μπορεί να είσαι και να μου τρως τα μπισκότα μου;).

Δεν θα μιλήσω για σοκολάτες, σαντιγί, παγωτά και τούρτες και δεν θα βάλω στη ζυγαριά πίτσες, σουβλάκια, τυρόπιτες και πιροσκί.

Θα σας εκμυστηρευτώ το εξής απλό και καθόλου δρακουλιάρικο. Κάθε φορά που τρώω γλυκό, νιώθω σαν να επιστρέφω στην παιδική μου ηλικία, την οποία έχω συνδέσει με παγωτά (τα νοστιμότερα παγωτά ever) από έναν τυφλό περιπτερά, που κάποτε είχε επιχειρήσει να αυτοκτονήσει για μια γυναίκα, αλλά… αστόχησε (φοβερή ιστορία θα σας την πω αλλη φορά).

Ίσως σε αυτή τη νοητική σύνδεση να οφείλεται το ότι δεν περνάει μέρα χωρίς να φάω κάτι γλυκό και να αναρωτιέμαι:

α) Γιατί να επιχειρήσεις να αυτοκτονήσεις για μια γυναίκα και να την αφήσεις να αλωνίζει;

β) Πώς γίνεται να αστοχήσεις και να μείνεις τυφλός;

γ) Αφού αστόχησες και έμεινες τυφλός, πώς και δεν έκανες άλλη προσπάθεια;

Αλμυρά ο Θανάσης Κρεκούκιας

Τώρα μάλιστα. Βάλανε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Μπλέξαμε. Για να το δούμε. Για τα γλυκά τα έχουμε πει κατ’ επανάληψη. Πόσο μ’ αρέσουν οι καραμελίτσες και τα ρέστα. Και οι πάστες και τα σιροπιαστά και τα εκλέρ και και και. Και οι ανάγκες με τις υπογλυκαιμίες για όσους παίρνουν γραμμή τι εννοούμε. Από την άλλη, βάζεις στη ζυγαριά τα παστίτσια, τους μουσακάδες, τις μακαρονάδες, τις γουρνοπούλες, τους καγιανάδες. Άλλος ατελείωτος κατάλογος. Κοιτάς κατά πούθε γέρνει η ζυγαριά και συνειδητοποιείς ότι έχει σπάσει. Γιατί ανέβηκες εσύ πάνω. Οπότε το παίρνεις αλλιώς για να βρεις τι είναι αυτό που προτιμάς. Από τη μία βάζεις το αγαπημένο σου γλυκό, μια σεράνο. Και δίπλα της το αγαπημένο σου φαγητό. Πατατινούλες τηγανητές και αυγά τηγανητά (περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, έτσι;). Σόρι σεράνο μου, αλλά 7 στις 10 θα χάσεις. Είπαμε, υπογλυκαιμία ναι, κατάχρηση όχι. Τόσο απλά. Και μανιτζέβελα που λένε και στο χωριό μου. Αλμυρά μαν.

Γλυκά η Έλενα Μπουζαλά

Έχω πρόβλημα. Με την παιδική μου ηλικία. Δεν την θυμάμαι. Όλοι κάπου εξηγούν γιατί προτιμούν γλυκό ή αλμυρό, πεπόνι ή καρπούζι, άσπρο ή μαύρο. Καημένο μου κορίτσι, τι μου έχουν κάνει… Δεν θα μάθω ποτέ γιατί μετά από κάθε τοστ, σνακ, γεύμα ή δείπνο θέλω γλυκό. Ένα κομματάκι μπισκότο, μια κουταλιά μαρμελάδα (έστω), λίγο μέλι (αν πηγαίνει) ή ένα μικρό λακτάκι που έχω πάντα στο ψυγείο. Τώρα τελευταία, που έχω γίνει μάνα ντε, έχω ανακαλύψει και τα γλιφιτζούρια. Βέβαια, τώρα πια, δεν ξέρω αν θα τα απολαμβάνω το ίδιο. Θα αναρωτιέμαι… Θα θυμάται το παιδί μου ποιος του φέρνει τα γλιφιτζούρια ή τσάμπα του τα πάω;

Γλυκά ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Στην πραγματικότητα δεν με απασχολεί παρά ελάχιστα αυτό το δίλημμα, με την έννοια πως είναι κάπως τυχαίο το τι θα προτιμήσω να φάω – σε περίπτωση κρέπας για παράδειγμα, σκέφτομαι συνήθως τι είχα φάει την προηγούμενη φορά, και το πάω εναλλάξ. Τρελαίνομαι για τα γλυκά, σοκολάτες και τα σχετικά, αλλά από την άλλη κι όταν παίρνω αυτά τα σαντουϊτσάκια που χαϊδευτικά αποκαλώ “οι χοληστερίνες μου”, ειναι η καλύτερή μου (κι ας μην το κάνω συχνά). Σκέψου ότι μόλις τώρα, γράφοντας αυτή τη φράση άλλαξα την επιλογή μου και συνεχίζω να γράφω. Πήγαινα για αλμυρό, επειδή μου αρέσει αυτό που σε αφήνει μετά να θες να πιεις νερό για να το σβήσεις, αλλά μετά σκέφτηκα πόσο προδοσία θα ήταν η επιλογή για όλα τα απογεύματα που μεγαλώνοντας άνοιγα στα μουλωχτά το Ντουλάπι για να βρω καμιά παραπεταμένη σοκολάτα, κανά μπισκότο με ωραία γέμιση – ή κάθε φορά που είχαμε πάρτι να ψάχνω την επόμενη να δω τι τούρτες έχουν απομείνει για να βοηθήσω στο, εχμ, καθάρισμα. Μια ζωή γλυκατζή με ανεβοκατέβαζαν οπότε τι διάολο, ας το τιμήσω.

Γλυκό η Νίκη Χάγια

Στα παλιά οικογενειακά κυριακάτικα τραπέζια του Χαγιέικου δύο πράγματα θα άκουγες για μένα να βγαίνουν από το στόμα της γιαγιάς μου: α) Πριν καν πω μαμά ή μπαμπά η γλώσσα μου πήγαινε ροδάνι λέγοντας ακαταλαβήστικες αρλούμπες και β) το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις άνοιγα τα μάτια μου όντας μεγαλούτσικο παιδούλα ήταν να φωνάζω για να μου φέρουν το μπιμπερό με το ζαχαρούχο γάλα.

Το μπιμπερό το έκοψα (όταν πήγα τρίτη δημοτικού από ντροπή), το ίδιο και το γάλα (όχι από ντροπή, αλλά για ηθικούς λόγους που έχουν να κάνουν με την εκμεταλλευση των ζώων αλλά δεν θες να σου ανοίξω τώρα τέτοια κουβέντα). Τη ζάχαρη όμως ποτέ.
Είμαι από τους ανθρώπους. που όταν ξυπνάνε θέλουν να φάνε γλύκό, που μετά το μεσημεριανό θέλουν να φάνε γλυκό, που όταν φθάνει το απόγευμα θέλουν να φάνε γλυκό και που όταν η μέρα φέυγει η λιγούρα για γλυκό τους έρχεται. Είμαι γλυκατζού.

Αν μπορούσα να ζω τρώγοντας μονάχα γλυκά θα το έκανα. Ακόμα και όταν πήγα σε διατροφολόγο για να αδυνατίσω σχεδόν την παρακάλεσα να μην μου κόψει μαχαίρι τη χαρά της ζωής μου.

Που και που βρίσκω διάφορες δικαιολογίες για να καταβροχθίζω σοκολάτες, παγωτά, τούρτες (για να σε προλάβω υπάρχουν και vegetarian γλυκά)  με πρώτη και καλύτερη ότι μου δίνουν ενέργεια ή ότι δεν θέλω να καταπιέζομαι. Αν θες μπορείς να τις χρησιμοποιήσεις και εσύ. 

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΓΛΥΚΟ ΜΕ 53,8%

Τελικά, ένα μικρό και θαυματουργό μόριο που λέγεται ζάχαρη είναι ικανό τη διαφορά και να εξαφανίσει κρέπες, σουβλάκια, πίστες με τυριά που λιώνουν και ζουμερά μπέργκερ.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

ή