Γυμνάσιο ή Λύκειο;

Τα μαθητικά τα χρόνια… well, μια χαρά τα αλλάζουμε, αλλά όπως και νά’χει είναι μια περίοδος της ζωής μας που μας έχει στιγματίσει και ποτέ δε θα μπορέσει κανείς να ξεπεράσει, όχι στα αλήθεια. Το οποίο μας οδηγεί σε ένα πολύ σημαντικό ζήτημα που έχει ανάγκη να επιλυθεί με τον τρόπο του ΟΝΕΜΑΝ. Επειδή όλα τα μαθητικά χρόνια δεν είναι ίδια: Γυμνάσιο ή Λύκειο;

Ψήφισε εδώ τι προτιμάς και από κάτω δες τη γνώμη μας.

Γυμνάσιο ο Πάνος Κοκκίνης

Λιγότερο διάβασμα, περισσότερες κοπάνες, πιο μακριά οι πανελλήνιες, μεγαλύτερη συνολικά η αίσθηση εξερεύνησης. Είτε μιλάμε για κάτι απλό, όπως το να πας για καφέ στην γειτονική πλατεία (για εμάς, από Καλλιθέα, αυτή ήταν της Νέας Σμύρνης), είτε για τις πρώτες καλοκαιρινές διακοπές με την παρέα (σε Ίο και Πάρο, αν θυμάμαι καλά), είτε για τις πρώτες χυλόπιτες (για μένα) και τις πρώτες κανονικές σχέσεις (για τους υπόλοιπους κολλητούς). Ναι, ήταν λίγο πρόβλημα ότι ήσουν στο προαύλιο ο πιο μικρός. Άρα σε πείραζαν όλοι οι υπόλοιποι. Αλλά τα πάντα γύρω ήταν καινούργια. Για την ακρίβεια έμοιαζαν καινούργια. Όπως συμβαίνει αντίστοιχα όταν πρωτομπαίνεις στο πανεπιστήμιο. Ενώ το λύκειο είναι πίκρα. Πολλές ώρες διάβασμα, τεράστιο άγχος, ελάχιστη ικανοποίηση.  

Λύκειο ο Στέλιος Αρτεμάκης

Δεν είμαι φαν των σχολικών χρόνων γενικότερα. Στο δικό μου μυαλό, είναι μια δομή που θυμίζει τις δύο χειρότερες εμπνεύσεις του ανθρώπου, τη φυλακή και το στρατό. Προσοχή, δε λέω άμυνα, σοφρωνισμός, εκπαίδευση. Δεν έχω απολύτως τίποτα με τις έννοιες, πιστεύω σε αυτές. Όποιος θέλει να πηγαίνει. Με την ευχή μου. Αλλά τα σπουδαία σε αυτή τη ζωή δεν βγήκαν από εκεί μέσα. Ούτε τα χειρότερα έγιναν καλύτερα. Μάλλον το αντίθετο. Τα σπουδαία σε αυτή τη ζωή βγήκαν από πιο ελεύθερες καταστάσεις, λιγότερο ψυχαναγκαστικές, από μαθητείες, από Μοντεσοριανά σχολεία, από την ελευθερία την ίδια. Λιγότερο κάτεργο. Και σε αυτή τη λογική στο Γυμνάσιο είσαι περισσότερο ψαρωμένος. Στο Λύκειο έχεις καταλάβει ότι οι καθηγητές σου είναι και αυτοί άνθρωποι, ότι τα λάθη συγχωρούνται, ότι μπορείς με τις κοπάνες να αποφύγεις την Αστρονομία που δεν γουστάρεις, ότι μπορείς να ασχοληθείς με τα πραγματικά σου ενδιαφέροντα. Αν δε στα πρήζουν οι διάφοροι μπορείς να βρεις το δρόμο σου. Και να σου πω κάτι άλλο. Η λήξη Γυμνάσιο ακούγεται γελοία.

Λύκειο ο Γρηγόρης Μπάτης

Αν ο στρατός είναι ο προθάλαμος των όσων παράλογων θα συναντήσεις στην αγορά εργασίας, το Γυμνάσιο είναι η πόρτα που σου ανοίγεται για να μπεις στον παράδεισο της εφηβείας (aka Λύκειο). Δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση. Τρεις λόγοι είναι αρκετοί για να τεκμηριώσω γιατί προτιμώ το Λύκειο.. 1) Μονοήμερη στην πρώτη Λυκείου, 2) Τριήμερη στην δευτέρα Λυκείου και φυσικά 3) Πενταήμερη στην Τρίτη Λυκείου. Δεν ξέρω τι παίζει τώρα στα σχολεία ή σε άλλα σχολεία της εποχής μου, αλλά με τους φίλους από την πρώτη μέρα που πατήσαμε το πόδι μας στο Λύκειο, περιμέναμε την πενταήμερη. Λες και μετά δεν θα επιστρέφαμε ποτέ ξανά στα θρανία, στις εξετάσεις και γενικότερα στις υποχρεώσεις. Μικροαστικό που λέει και ο Ηλίας Αναστασιάδης, το δέχομαι, αλλά έτσι ήταν. Στο Γυμνάσιο αν εξαιρέσεις τις πρώτες κοπάνες, τις μηνιαίες καταλήψεις και τα “κάτσε καλά Γεράσιμε” στις πορείες δεν έχεις κάτι να κρατήσεις. Είναι όλα κάπου στη μέση. Ούτε μεγάλωσες αφού μέχρι πρότινος πήγαινες δημοτικό, ούτε όμως είχες το άλλοθι του παιδιού. Έρχεται και η πρώτη κρυάδα με τις εξετάσεις, έρχονται οι αποβολές αν είσαι λίγο περισσότερο ανήσυχος από τους άλλους και έδεσε το γλυκό. Γι’ αυτό σου λέω. Λύκειο, κοπάνες, κοριτσάκια, σεξ, εκδρομές, ξενύχτια, εκδηλώσεις, πλάκες και πάει λέγοντας… #axna_gia_to_diavasma

Λύκειο ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Πέρασα υπέροχα στο σχολείο. Όχι σαν αυτούς που λένε ότι πέρασαν καλά στο στρατό και ότι θα ξαναπήγαιναν. Πέρασα υπέροχα γιατί κοιτάζοντας πίσω σε εκείνα τα χρόνια, μόνο ωραία σκηνικά μπορώ να θυμηθώ. Το Γυμνάσιο όμως ήταν λίγο περίεργο, λίγο μεταβατικό. Α’ Γυμνασίου στη Σχολή Αηδονοπούλου, κλείνει, από Β’ Γυμνασίου στο Δημόσιο στη Βούλα. Τις πρώτες μέρες νόμιζα ότι πρωταγωνιστούσα στην Ασυμβίβαστη Γενιά και ότι δύσκολα θα επιβίωνα στο γκέτο. Έπρεπε να φτάσω στην Γ’ Γυμνασίου για να είμαι ο εαυτός μου, για να είμαι καλά με τους φίλους μου, για να αρχίσω να περνάω πραγματικά καλά. Το Λύκειο ήταν ένα τρενάκι το οποίο το θυμάμαι σαν το Nightwatch του Rembrandt. Με πολλούς πρωταγωνιστές να φαίνονται να περνούν καλά σε κάτι που σε άλλους φαντάζει σαν καταναγκαστικό έργο και άπειρα μικρά και μεγάλα μηνύματα κρυμμένα δεξιά και αριστερά.

Γυμνάσιο ο Ηλίας Αναστασιάδης

Ήμουν ένας σταρ στο Γυμνάσιο. Κορίτσια από άλλα γυμνάσια έβρισκαν το σταθερό μου και με έπαιρναν τηλέφωνο, το μπάσκετ μου ήταν καλύτερο από ποτέ, καθότι είχα έκρηξη και δεν ήμουν απελπιστικά αργός όπως από το Λύκειο και μετά, η μύτη μου δεν είχε μεγαλώσει σε ανεξέλεγκτα επίπεδα και οι γονείς μου με αγαπούσαν. Στο Γυμνάσιο έπαιξα (παράλληλα) το καλύτερο βόλεϊ, στο Γυμνάσιο έφαγα την επικότερη και μεγαλύτερης διαρκείας χυλόπιτα της ζωής μου, στο Γυμνάσιο γεννήθηκαν οι περισσότερες αδιανόητες ιστορίες με κολλητούς που έχω να διηγηθώ. Στο Λύκειο ήμουν μια απογοήτευση. Η μύτη μου είχε μεγαλώσει αρκετά, στο μυαλό ήταν συνέχεια οι Πανελλήνιες και το ‘άντε να τελειώνουμε πια, πενήντα χρόνια στα θρανία’ και όλα είχαν λιγότερη πλάκα απ’ ό,τι στο Γυμνάσιο. Αν σκεφτείς ότι οι 3ήμερες και οι 5ήμερες εκδρομές μού προκαλούσαν ναυτία και όχι εγκεφαλικό οργασμό όπως σε κάθε νορμάλ παιδάκι εκεί έξω, έχεις μια ολοκληρωμένη εικόνα για εμένα στο Λύκειο. Επίσης, στη Β’ Λυκείου άρχισα να τζογάρω σαν κερατάς. What’s there to like? Αλήθεια τώρα.

Λύκειο ο Θανάσης Κρεκούκιας

Εύκολη η απάντηση. Κανένα Γυμνάσιο. Μόνο Λύκειο. Όλα μαζεμένα εκεί. Τέλος πρώτης Λυκείου σουτ λόγω κακής διαγωγής από την Γερμανική Σχολή Αθηνών (14 ποινολόγια και 4 αποβολές). Δευτέρα και Τρίτη Λυκείου στο 7ο Παγκρατίου. Κόντρα αποβολές, κοπάνες να φαν κι οι κότες, τα πρώτα σοβαρά σκιρτήματα, Λέντζος, Ελλάς, Άλσος, Παλάσκας λυκειάρχης, διάφοροι βλαμμένοι καθηγητές, κανά-δυο που άξιζαν τον κόπο, απαλλαγή από Γαλλικά, Φυσική, Χημεία, Μαθηματικά, Βιολογία στον κορμό της Β’ Λυκείου, αρχιδοκρέμαση κάργα, γελοιότητες άνευ προηγουμένου, επιλογή για την εκπομπή της ΕΡΤ2 “ταλέντα στα σχολεία μας”, θεατρική ομάδα στη Β’ και Γ’ Λυκείου με Μολιέρο (φωτο), αξέχαστη πενταήμερη στη Ρόδο, ΚΝΕ στη Γ’ Λυκείου, διαγραφή λίγους μήνες μετά λόγω Λεχ Βαλέσα, πρώτη επαφή με τον Ρήγα, ατελείωτα πινγκ πονγκ στο Πολιτιστικό Στέκι του Παγκρατίου με Γιάννη Φιλέρη, νοικιασμένο σπίτι και κλειδοκράτορας στην Γ’ Λυκείου, αυνανισμός σύννεφο και τα τρία χρόνια (μεταφορικά και κυριολεκτικά), μπάλες Κυριακή πρωί μπροστά στο Καλλιμάρμαρο, μπάσκετ στο γηπεδάκι του Άλσους και στο Παλαί ντε Προφί, πανελλήνιες με Γερμανική Φιλολογία (78ος στους 80), βαράτε με κι ας κλαίω ειδικότερα και γενικότερα. Πώς να συγκριθούν όλα αυτά με το Γυμνάσιο; Καμία τύχη. Το λέει άλλωστε και το τραγούδι του Νιόνιου: “Είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα Λύκεια”.

Λύκειο ο Χρήστος Δεμέτης

Έχω καλές αναμνήσεις από τα σχολικά μου χρόνια. Κυρίως γιατί εξελίχθηκαν, αναπτύχθηκαν, ωρίμασαν και έληξαν στην Πλάκα. Εκεί, στο Πρώτο Πειραματικό Γυμνάσιο-Λύκειο Αθηνών, στην οδό Ηπίτου που πλέον έχει γίνει στέκι της πόλης. Τότε υπήρχε μόνο ένας γαμιστρώνας πολυτελείας και μια καφετέρια που ζούσε από το σχολείο.

Μέσα στα σχολικά μου χρόνια πέρασα από τρία διαφορετικά κτίρια βέβαια, γιατί το νεοκλασικό της Ηπίτου είχε τα ζόρια του και κάθε τρεις και λίγο ήθελε ανακατασκευές. Την πρώτη και την τρίτη Λυκείου τις έβγαλα στο νεοκλασικό της Πλάκας (καθόλου “διπλής” αυτό) με μία παρένθεση της δευτέρας Λυκείου που είχαμε μετακομίσει και πάλι ως νομάδες στο “14” στο Κουκάκι μιας και ο σεισμός του ’99 είχε ανοίξει κάτι τρύπες στο δικό μας αγαπημένο νεοκλασικό.

Τέλος πάντων, τα χρόνια του Λυκείου τα θυμάμαι πιο γλαφυρά και πιο έντονα. Ίσως επειδή είναι και ολίγον τι πιο πρόσφατα. Ξεχωρίζω την τριήμερη στην Καλαμάτα που είχα κολλήσει ανεμοβλογιά και ένοιωθα ο μεγαλύτερος loser της τάξης μιας και στα σπυριά της ακμής μου ήρθαν να προστεθούν και νέα κομμάτια για το ψηφιδωτό της μάπας μου, αλλά και την πενθήμερη στο Ηράκλειο της Κρήτης που με έκανε από τότε να αγαπήσω την Κρήτη και το Ηράκλειο. Και το Ρέθυμνο μετά και τα Χανιά. Τα λυκειακά χρόνια μου με έκαναν επίσης να αγαπήσω τα 90’s και τις μουσικές τους. Ήταν η πρώτη φάση της συνειδητοποίησης σε όλα. Ερωτικά, καλλιτεχνικά, λογοτεχνικά, στο πώς ξεκινάς να “εμβαθύνεις” στις παρέες σου, στο πώς σκέφτεσαι το μέλλον σου. Ήταν και τα διπλά άγχη των Πανελληνίων, τα πρωτόγνωρα άγχη που για κάποιον λόγο τα αναπολώ με ρομαντισμό. Εμείς βλέπεις δώσαμε διπλές Πανελλήνιες, και στη δευτέρα και στην τρίτη Λυκείου.

Ναι, θα ξαναγύριζα εκεί, με το μυαλό του τώρα. Και φαντάζομαι πως και πάλι στην ίδια Σχολή θα ήθελα να περάσω. Άντε, αν γύριζα με τα μυαλά του τώρα, θα μπορούσα πιο εύκολα να κλείσω ένα, δύο ερωτικά μου “κενά” από τότε και μία εξομολόγηση που έμεινε μισή.

Λύκειο ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Πραγματικά δύσκολο δίλημμα. Γιατί στο γυμνάσιο έκανα φίλους που είναι φίλοι μου (με όλη τη σημασία της λέξης) παρότι μας χωρίζουν 20 χρόνια στα οποία σπάνια βρισκόμασταν ταυτόχρονα στην ίδια πόλη. Πέρασα καλά στο γυμνάσιο δε λέω. Πιο άτακτα από ότι θα περίμενε κανείς από μια προσωποποίηση του μικρού Βούδα, αλλά σίγουρα καλά. Μπορεί να περνούσαμε 1 1/2 ώρα να γελάμε με αναφιλητά για ένα αστείο που δεν ήταν καθόλου αστείο για κάποιον άλλον. Και στο Λύκειο, όμως, ήταν υπέροχα. Νέοι φίλοι, που παραμένουν φίλοι, κουμπάροι και πολλά άλλα, αυτή τη φορά σε περιβάλλον δημοσίου, γειτονιάς δηλαδή. Καλύτερη φάση το δεύτερο νομίζω. Θα προτιμήσω στο νήμα το Λύκειο λόγω της Γ’ Λυκείου. Ως γνήσιο παιδί των Δεσμών το πρωινό στο σχολείο ήταν ένα τρομερά ευχάριστο διάλειμμα, χωρίς έννοιες, με μπόλικη δόση ανοχής από όλους, με πεϊνιρλί στο πρώτο διάλειμμα, με 5ήμερη, με μπάσκετ, με 9 στην Κοινωνιολογία, με τις μισές ώρες της ημέρας στο Divina. Οπότε Λύκειο. Νομίζω.

Λύκειο με δυσκολία η Έρρικα Ρούσσου

Στο Γυμνάσιο, «το ομολογώ, ήταν υπέροχα». Τόσο υπέροχα που το ομότιτλο τραγούδι των Σκιών είχε γίνει το αγαπημένο μου hit. Ακόμα και σήμερα αν τύχει και το ακούσω παραδέχομαι ότι γυρνάω πίσω, ακριβώς σε εκείνη την εποχή. Θα ήταν άδικο επομένως, η όποια αναφορά μου στο Γυμνάσιο, να μην το περιλαμβάνει.

Επίσης, θα ήθελα να παραδεχτώ και κάτι ακόμα: Η επιλογή του Λυκείου, δεν ήταν εύκολη. Αλήθεια. Αλλά από την άλλη, σαν το Λύκειο, δεν έχει.

Εκδρομές. Κοπάνες για τους πρώτους -ενήλικους- καφέδες. Παρέες. Το Λύκειο είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι αυτό που μας δίνει τα πρώτα δείγματα του τι μέλλει γενέσθαι στην ενήλικη aka ώριμη ζωή. Είναι μία μικρογραφία της. Μία πρώτη εικόνα. Στο Γυμνάσιο, όλα είναι -παιδιάστικες- δοκιμές. Στο Λύκειο, αυτά τα «όλα» γίνονται επιλογές. Επιλογές που στο Πανεπιστήμιο, τρώμε στη μάπα…

Με άλλα λόγια, και για να κλείσω όπως ξεκίνησα, Γυμνάσιό μου αγαπημένο: «Το ομολογώ, ήταν υπέροχα. Αλλά μαζί σου ξενέρωσα. Και όπως με ξέχασες, σε ξέχασα. Και νιώθω υπέροχα».

Πάμε όλοι μαζί:

Λύκειο ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Όχι, τα σχολικά τα χρόνια τα αλλάζω και τα παραλλάζω και δεν θα ήθελα να γυρίσω στα θρανία. Ας μην γελιόμαστε. Αλλά αφού πρέπει να απαντήσω στο δίλημμα τότε ξεκάθαρα και χωρίς σκονάκια απαντάω λύκειο. Στο λύκειο γνώρισα του σημερινούς μου κολλητούς, τότε αρχίσαμε να βγαίνουμε, τότε αρχίσαμε να κάνουμε κοπάνες με ουσία (γκομενοκοπάνες οι λεγόμενες), τότε καταστρώναμε σχέδια για εκδηλώσεις, τότε άρχισε και έπαιζε το μάτι μας και δεν συζητάγαμε για αθλητικά και στοίχημα αλλά για γυναίκες. Τότε ήταν που ετοιμαζόμασταν μισή ώρα για να πάμε σχολείο και να είμαστε στην πένα. Και ας είμαστε ειλικρινείς. Μάθημα ψιλογινόταν, αλλά όταν είσαι στην Γκράβα περισσότερο συνθήματα εναντίον των γειτονικών σχολείων σκαρφιζόσουν παρά πως θα λύσεις εξισώσεις. Το λύκειο ήταν ωραίο, πιο ωραίο από το γυμνάσιο που ουσιαστικά είσαι ακόμα παιδί.

Γυμνάσιο ο Θέμης Καίσαρης

Ναι, στο Λύκειο πέρασα σαν τον Στέφανο. Ήμουν κάτι σαν τουρίστας, ειδικά στην Γ’ Λυκείου, όταν είχα εξηγηθεί σε όλους τους καθηγητές, συμπαθητικούς και μη. “Δίνω πανελλήνιες, εδώ θα έρχομαι για να περνάω καλά. Δεν θα διαβάζω, δεν θα γράφω, ακόμα κι όταν ξέρω, γιατί θα προτιμώ να παίζω μπάσκετ. Βάλτε ο,τι βαθμούς θέλετε, υπόσχομαι πως τουλάχιστον δεν θα ενοχλώ καθόλου στο μάθημα”. Κάπως έτσι πέρασα τέλεια, και στο τέλος έτρεχα πρώτα να περάσω την τάξη και μετά να δώσω πανελλήνιες.

Αλλά στο Γυμνάσιο όλα νομίζω πως ήταν καλύτερα. Κυρίως γιατί η ανδροπαρέα ήταν ακόμα μαζεμένη, πριν μας χωρίσουν τα “δεν την παλεύω με τα αρχαία, φεύγω και πάω στο Τεχνικό”. Όταν ήρθε πια η ώρα της πενταήμερης, είχαμε μείνει λίγοι. Τις καλές εκδρομές τις πήγαμε στην Γ’ Γυμνασίου, ενώ την ίδια χρονιά πρωτοστατήσαμε και στις περίφημες πρώτες καταλήψεις του 1991.

Σούπερ πέρασα και στα δύο, αλλά η ψήφος θα πάει στο Γυμνάσιο. Είχαμε και τον πιο αμόρφωτο γυμνασιάρχη όλων των εποχών κι όσο να πεις, ένα καθημερινό γέλιο απ’αυτά που έλεγε τα έκανε όλα να μοιάζουν πιο ωραία.

“Στην εκδρομή να προσέχετε τη διακίνησή σας”.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΛΥΚΕΙΟ ΜΕ 72,7%

Ε τώρα τι να λέμε. Πενταήμερες, πανελλήνιες, αποφοιτήσεις, φουλ εφηβεία. Γι’αυτά ζούμε.