Η αληθινή ιστορία της Sharon Tate και των Manson Murders

Μπορεί ο ίδιος ο ‘με σήμα τη σβάστικα στο κούτελο‘ Manson να εμφανίζεται στην ταινία για μόλις μια σκηνή (τον παίζει -και εδώ και στο Mindhunter- ο Damon Herriman του Justified), εκεί δηλαδή που τον βλέπουμε να επισκέπτεται το σπίτι της Sharon Tate -μετέπειτα τόπο του εγκλήματος- στο Cielo Drive και να ζητάει κάποιον που δεν έμενε ποτέ εκεί, αλλά η παρουσία του, παρότι τα  μόλις 157 εκατοστά του , γίνεται αισθητή σε κάθε καρέ.

Γιατί μπορεί η ‘ανάλαφρη’ ιστορία του Once Upon a Time in Hollywood να έχει να κάνει κατά κύριο λόγο με τον Leonardo DiCaprio ως ξεπεσμένο ηθοποιό γουέστερν και τον Brad Pitt ως τον stuntman και καλύτερο φίλο του, αλλά είναι το θύμα του Manson, η βασανισμένη Sharon Tate (την οποία υποδύεται εξαίσια η -εξίσου εκθαμβωτική- Margot Robbie) που κλέβει τα βλέμματα.

Διόρθωση. Την βασανισμένη (από τον βιασμό της στα 17 της στα χέρια ενός στρατιώτη μέχρι τα πάνδεινα που πέρασε στα χέρια του αυταρχικού συζύγου της Roman Polanski) παντού αλλού, αφού -SPOILER ALERT- εδώ το τέλος της, όπως ακριβώς συνέβη και στο Inglorious Bastards με τον ‘πρόωρο’ θάνατο των Hitler και Goebbels, είναι εντελώς αλλαγμένο.

Πως θα μπορούσαν να είναι, άλλωστε, τα πράγματα διαφορετικά αφού ο Tarantino την έβαλε στην ταινία και την κινηματογραφεί -απροκάλυπτα αιθέρια- με την ματιά ενός εντελώς καψουρεμένου άντρα. Δηλώνοντας ξεκάθαρα πως ‘Στα πλαίσια της έρευνας που έκανα για την Sharon την ερωτεύθηκα. Όλους όσους ρώτησα μου μίλησαν για την δεξαμενή καλοσύνης και ευγένειας που υπήρχε πίσω από την ομορφιά της’.

Η Sharon, βλέπεις, ήταν όντως νέα, (αγγελικά) όμορφη και οχτώ μηνών έγκυος. Μέχρι που οι οπαδοί του Charles Manson της ‘χτύπησαν’ το κουδούνι εκείνο το μοιραίο βράδυ στις 8 Αυγούστου του 1969.

Βάζοντας τέλος στη ζωή της, εκείνη των τριών φίλων της (του πρώην της και κομμωτή Jay Sebring και του σεναριογράφου Wojciech Frykowski και της συντρόφου της Abigail Folger), ενός 18χρονου φοιτητή (που είχε πάει να πουλήσει ένα στέρεο στον επιστάτη) και -εξαιτίας της επίδρασης που είχαν στην συλλογική ψυχοσύνθεση οι φόνοι- συνολικά στην ‘αραχτή’ χίπικη κουλτούρα των 60s.

Γιατί η Sharon ήταν όντως (repeat προς εμπέδωση και έμφαση) νέα, όμορφη και οχτώ μηνών έγκυος. Επίσης διαχρονικά άτυχη. Βλέπεις την συγκεκριμένη περίοδο της ζωής της η 26χρονη κόρη του Τεξανού ταγματάρχη, που κέρδιζε καλλιστεία από τότε που ήταν έξι μηνών, ήταν αποφασισμένη να ζήσει μια κανονική ζωή. Σκοπεύοντας να χωρίσει τον αυταρχικό σύζυγό της με το που γεννηθεί ο γιος τους και να δημιουργήσει μια κανονική οικογένεια στο καρτποσταλ σπίτι στο φαράγγι που έμενε.

Το ίδιο σπίτι στο οποίο, σύμφωνα με πολλαπλά δημοσιεύματα, ο Polanski είχε μετατρέψει σε κανονική βίλα των οργιών. Βιντεοσκοπώντας την πρωταγωνίστρια των Eye of the Devil, The Fearless Vampire Killers και Valley of the Dolls, να κάνει ότι περνούσε από το μυαλό του (με φίλους, γνωστούς ή άγνωστες που ψώνιζε στα clubs) και δείχνοντας μετά τα βίντεο στα parties.

To ίδιο παραμυθένιο σπίτι στο δάσος, την πύλη του οποίου πήδηξαν τα ξημερώματα τέσσερις (Charles Watson-βλέπε παρακάτω φωτό, Susan Atkins, Patricia Krenwinkel, Linda Kasabian) από τους συνολικά 100 οπαδούς που είχε ‘μαγέψει’ ο Manson στο Los Angeles, πυροβολώντας πρώτα τον 18χρονο φοιτητή και προχωρώντας μετά στο εσωτερικό του σπιτιού για να διαπράξουν τους υπόλοιπους φόνους.

Με την ίδια την Tate να εκλιπαρεί για την ζωή του αγέννητου παιδιού της πριν μαχαιρωθεί με μανία 16 συνολικά φορές. Η τελευταία της λέξη, σύμφωνα με τα πρακτικά, ήταν το ‘Μητέρα… μητέρα’. Ενώ το αίμα της ήταν αυτό που χρησιμοποίησαν για να σχηματίσουν την λέξη PIG στην εξώπορτα.

Ο ίδιος ο Manson, η παραισθησιογόνα (φουλ στο LSD) ‘οικογένεια’ του οποίου (αποτελούμενη κατά συντριπτική πλειοψηφία από νεαρές γυναίκες που πίστευαν ότι είναι η μετενσάρκωση του Ιησού Χριστού) ζούσε δωρεάν σε ένα ράντσο -πρώην σκηνικό για γουέστερν- κάνοντας σεξουαλικές χάρες στον 80χρονο τυφλό ιδιοκτήτη του, δεν ήταν παρών στην δολοφονία αφού ήταν φουλ απασχολημένος.

Κηρύσσοντας, από την μια, τα του επικείμενου Helter Skelter (βλέπε στίχος από το White Album των Beatles) φυλετικού πολέμου μεταξύ λευκών και μαύρων (με τους τελευταίους να βγαίνουν νικητές) από τον οποίο θα έβγαινε κυρίαρχος αφού πρώτα θα πέρναγε μια περίοδο ζώντας σε μια υπόγεια πόλη μαζί με τις πειθήνιες παλλακίδες του (στην παρακάτω φωτό φαίνονται οι followers  Susan Atkins, Patricia Krenwinkel και Leslie Van Houten).

Ένας πόλεμος που θα ξεκινούσε με εκείνον (που την είχε δει wannabe ποπ σταρ) να δημοσιεύει ένα album επιπέδου Beatles που θα έκανε τις νεαρές χίπισσες (στην φωτό μια από τις δολοφόνους της Tate, η φαφλατού τοπλες χορεύτρια Susan Atkins που καυχιόταν για τις δολοφονίες, προκαλώντας τον χαμό που ακολούθησε) να φύγουν από το San Francisco και τους αγανακτισμένους μαύρους, που θα έμεναν ξέμπαρκοι σεξουαλικά, να ξεκινήσουν κανονικό πόλεμο για πάρτη τους.

Και προετοιμαζόμενος, από την άλλη, για τους φόνους της επόμενης ημέρας, του στελέχους αλυσίδας σουπερμάρκετ Leno LaBianca και της γυναίκας του, στους οποίους έδωσε το παρών προκειμένου να δείξει στα μέλη της οικογένειάς της πως ακριβώς πρέπει να γίνεται η δουλειά.

Δηλαδή πιο γρήγορα, πιο βίαια, με καλύτερα όπλα (ξιφολόγχη) και με το αίμα των θυμάτων να σχηματίζει τις λέξεις ‘Rise’, ‘Death to Pigs’ και ‘Healter Skelter’ προκειμένου να πιστέψει ότι η αστυνομία ότι το έκαναν μέλη των Black Panthers που ετοιμάζονται για εξέγερση.

Αυτά είναι τα δεδομένα. Επτά άνθρωποι πέθαναν εντός δυο ημερών στα χέρια των μαστουρωμένων ακολούθων του Manson υπό τις σαφείς οδηγίες του να τους σκοτώσουν όλους, όσο πιο φρικιαστικά ήταν δυνατόν.

Οι οποίοι, ακολούθως, όπως και ο ίδιος, μπήκαν στην φυλακή έως και το τέλος της ζωής τους (εδώ η Sharon Tate και τα υπόλοιπα 4 θύματα της πρώτης νύχτας). Με την εξαίρεση μόνο της τσιλιαδόρου Linda Kasabian που πήρε αμνησία ως βασικός μάρτυρας κατηγορίας.

Αυτό που παραμένει ανοιχτό για ερμηνεία, παρά τις ντουζίνες από βιβλία και ταινίες,  είναι το κίνητρο του Manson για τους φόνους. Ο ίδιος επανέλαβε την θεωρία του περί ‘φιτιλιού’ για τον φυλετικό πόλεμο που τόσο πολύ ποθούσε.

Κάποιοι ερευνητές μιλούν, είτε για ευρύτερη λίστα δολοφονιών διάσημων προκειμένου να προκαλέσει σούσουρο ή για οργανωμένο σχέδιο με την αστυνομία και άλλες υπηρεσίες να τους αφήνουν να κάνουν ότι γουστάρουν προκειμένου να βάλουν οριστικό τέλος στην χίπικη εποχή.

Προσωπικά θεωρώ πιο λογικό το γεγονός ότι ο ‘διαβολικά χαρισματικός’ πρώην νταβατζής Manson (αμόρφωτος, σαδιστής, ρατσιστής και μισογύνης) απλώς τα έκανε φουλ σαλάτα. Ότι δηλαδή δολοφόνησε κατά λάθος την Sharon Tate επειδή νοίκιαζε το σπίτι που μέχρι πρότινος ζούσε ο μουσικός παραγωγός Terry Melcher (του τον σύστησε ο κολλητός του -για ένα καλοκαίρι- Dennis Wilson των Beach Boys) που αρνήθηκε να του κλείσει δισκογραφικό συμβόλαιο. Και, μετά, για να καλύψει τα ίχνη του, σκότωσε τους άλλους δυο επειδή, ένα χρόνο πριν, είχαν καλέσει την αστυνομία γιατί -o Manson και οι υπόλοιποι- έκαναν πολύ θόρυβο στα πλαίσια ενός πάρτι που είχαν διοργανώσει σε γειτονικό σπίτι.

Τόσο απλά και μικροαστικά. Γιατί μπορεί ο Charles Manson να έχει μείνει στην ιστορία ως η ενσάρκωση του κακού, αλλά ποιος είπε ότι το ‘απόλυτο κακό’ δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα ‘ατράνταχτα’ μπανάλ και πασιφανώς μικρόψυχο;

(Κεντρική Φωτογραφία: AP Images)