Η ανεπίσημη αγαπημένη μας

Καθώς η Εθνική Ελλάδας δίνει την κρίσιμη μάχη (συμβαίνει τώρα!) για την πρόκριση στα νοκ άουτ του Eurobasket, παίρνουμε την αφορμή για να μιλήσουμε για τις άλλες Ευρωπαϊκές εθνικές που για κάποιο λόγο αγαπάμε ιδιαίτερα.

Οι λόγοι είναι άλλοτε μπασκετικοί, άλλοτε κάθε άλλο παρά μπασκετικοί. Όμως καθένας από εμάς έχει έναν λόγο (ή πολλούς) να νιώθει μια ξεχωριστή αγάπη για κάποια ομάδα, ακόμα κι αν δεν είναι η δική του. Από Ισπανία μέχρι Φινλανδία(!), να οι Ευρωπαϊκές ομάδες πλην Επίσημης Αγαπημένης που κάθε φορά μας αρέσει να υποστηρίζουμε.

(Παρακολούθησε όλες τις εξελίξεις για το Eurobasket στην σχετική σελίδα του SPORT24)

Η Φινλανδία της καρδιάς του Στέλιου Αρτεμάκη

Σε κάθε Γιούρο υπάρχει η Φινλανδία της καρδιάς μας. Η ομάδα με τη μιάμιση πεντάδα, αυτή που θα βασιστεί στις εικοσάρες ενός παίκτη την ώρα που οι άλλοι γύρω του βγάζουν γονατάκι στη ντρίμπλα του αντίπαλου. Η ομάδα με τους παίκτες που κυνηγάνε το κλέψιμο ακόμα και όταν έχουν φάει τη ντρίπλα, που βουτάνε στο παρκέ για ψύλλου πήδημα. Αυτή που έχει πλειμέικερ που κάνει ντρίμπλες σκυφτός ένα μέτρο μακριά του, του την κλέβουν, βουτάει και σπρώχνει τη μπάλα που καταλήγει σε ένα τριάρι που σουτάρει τρίποντο αντί να ηρεμήσει την ομάδα και να ξαναγυρίσει τη μπάλα στα γκαρντ. Τώρα είναι η Φινλανδία. Αλλά στο προηγούμενο Γιούρο δεν ήταν τα Σκόπια του Πέρο Άντιτς; Οι τελευταίες γενιές Σέρβων (σ.σ. ασσίστ από Τριαντάφυλλο) δεν ήταν κάπως έτσι; Παλιότερα δεν ήταν οι Ιταλοί; Και τη δεκαετία του ’80, ειδικά πριν το 87, δεν η επίσημη αγαπημένη όλων των Ελλήνων; Ε, από όλες αυτές διαλέγω τη Φινλανδία της καρδιάς μας.

Λιέ-του-βά ο Ηλίας Αναστασιάδης

Η συμπάθεια μου για αυτή τη φιλότιμη χώρα της Βαλτικής, με τους ανθρώπους που λατρεύουν το μπάσκετ και τα φορτηγά με μπύρα γεννήθηκε ακαριαία στο Ευρωμπάσκετ του 1995 στην Αθήνα, όταν για πρώτη φορά μάθαινα ότι υπάρχει γενικά ως χώρα, όχι μόνο ως μπάσκετ. Μαρτσουλιόνις, Σαμπόνις, Κουρτινάιτις, Καρνισόβας (εντάξει, αυτόν τον ξέγραψα όταν ήρθε στον Ολυμπιακό), ένα σωρό περίεργα ονόματα και ένα σωρό μεγάλοι παίκτες συνόδευαν τον πόνο μου (καλά 12 χρονών ήμουν) για το μετάλλιο που δεν ήρθε σε εκείνο το Ευρωμπάσκετ.

Με τα 18 αισίως χρόνια συμπάθειας για τη Λιθουανία, νιώθω μόνο αγάπη για το εξωφρενικά ώρες-ώρες επιθετικό της μπάσκετ, αλλά κυρίως για την πιο ανώμαλη πορεία εθνικής ομάδας σε μεγάλες διοργανώσεις. Μετά το ασημένιο μετάλλιο στην Αθήνα το ’95 και δυο πεμπτοέκτες θέσεις στα επόμενα δύο Ευρωμπάσκετ, η Λιέτουβα κατάφερε να τερματίσει 12η το 2001 στην Τουρκία και στο αμέσως επόμενο μεγάλο τουρνουά (Ευρωμπάσκετ Σουηδίας) να πάρει το χρυσό! Αυτό θα πει ανάσταση και παράνοια.

Η φετινή ομάδα είναι από τα φαβορί για την τετράδα με κάτι Μοτεγιούνας και Βαλανσιούνας σε πολύ καλό τουρνουά, αλλά η πρασινοκίτρινη ομάδα είναι πλέον στην καρδιά μου ως σύμβολο. Αφού δεν υπάρχει πια το μουστάκι του Μαρτσουλιόνις, δεν με νοιάζουν οι μονάδες. Με νοιάζει το αγριεμένο σύνολο.

ΥΓ. Η σφαγή στον τελικό με τη Γιουγκοσλαβία το 1995 ήταν οι πρώτες πεταλούδες στο στομάχι μου για τους Λιθουανούς.

Ισπανία o Στέφανος Τριαντάφυλλος

(Αν)Επίσημη αγαπημένη είναι μόνο μια. Η Νέα Ζηλανδία. Με τη χάκα της, τον Πέρο τον Κάμερον (ο κορυφαίος χοντρός μπασκετμπολίστας όλων των εποχών), το σκληρό παιχνίδι και την τακτική “σουτάρουμε τρίποντα, με ξαφνικά δίποντα”. Στο Ευρωμπάσκετ, αντίθετα, δεν υπάρχει κάποια σταθερά. Το 1995 ήταν η Ρωσία, επειδή ο Κουντέλιν σούταρε από τη γραμμή του βόλεϊ. Το 1997 για κάποιο ρόλο με είχε εντυπωσιάσει ο Κουτλουάι και η Τουρκία. Το 1999 η Γερμανία (ελέω Νοβίτσκι). Το 2001 η Λετονία λόγω του Κασπάρς Καμπάλα κι επειδή έπαιζαν ωραίο μπάσκετ. Το 2003 οι Ιταλοί (παρότι μας απέκλεισαν εκείνη τη χρονιά) λόγω Ποτζέκο. Δυστυχώς, δεν υπάρχει κάποια που μου αρέσει διαρκώς και αμετάκλητα. Συνήθως ταυτίζομαι με κάποιο πρόσωπο και γουστάρω να τη βλέπω. Φέτος μου άρεσε ιδιαίτερα η Φινλανδία με τον γίγαντα Κότι (δωσ’ μου παίκτες που παίζουν κουτουλίδια και κάνουν βουτιές και πάρε μου τη ψυχή) και η Ουκρανία λόγω Φρατέλο. Επειδή ξέρω ότι ο Χατζηιωάννου θα γκρινιάζει αν δεν πω μια και μόνο ομάδα, θα διαλέξω μια, που θα ξενίσει. Ισπανία. Ναι, λοιπόν. Είμαι μεγάλος φαν της συγκεκριμένης ομάδας, διότι έχει πολύ ταλέντο και μια δική της σχολή. Συν του ότι θέλει να φιλήσω το χέρι του Χουάν του Κάρλος του Λα Μπόμπα του Ναβάρο. Ξέρω-ξέρω…. Έχει προβλήματα ο κόσμος.

Η μεγάλη των Πλάβι Σχολή για τον Χρήστο Δεμέτη

Γράφοντας αυτές τις γραμμές, κλαίω, σχεδόν ματώνω που δεν τοποθετούμαι για τη μία και μοναδική, ανεπίσημη αγαπημένη. Την Αργεντινή φυσικά. Ας είναι. Πάμε στα του Eurobasket. Λένε πως κάποιο άνθρωποι, ομάδες, σύμβολα, καταστάσεις, είναι φτιαγμένοι-ες από ένα υλικό μοναδικό. Που σε κάνει να τους λατρεύεις ή να τους μισείς.

Σερβία.

Μία ομάδα, που κολλάει “γάντι” σε όλα τα παραπάνω. Προσωπικά την λάτρεψα και τη λατρεύω, ακόμα κι αν παίζει σήμερα με τον Nemanja Krstic και τον Bogdan Bogdanovic .

Για τον μέγιστο Ντέγιαν Μποντιρόγκα. Για τον Σάσα Τζόρτζεβιτς. Για τον μάστορα Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς. Για τον τιτανοτεράστιο Βλάντε Ντίβατς. Για τη μεγάλη των Πλάβι, τρίποντη σχολή των βομβαρδισμών από την περιφέρεια και το αλήτικο μπάσκετ.

Για τις old school 90s φανέλες και για τα αλησμόνητα ντέρμπι με την Εθνική Ελλάδας. Για την εκπληκτική ομάδα του Eurobasket της περιόδου ’95-’98.

Και γιατί έχει να πάρει μετάλλιο πάνω από δέκα χρόνια. Ο καιρός γαρ εγγύς. 

Μόνο Αρμάδα Τάνιεβιτς ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Θα πρέπει να κάνω τα πρώτα disclaimers για να είμαι εντάξει με τη συνείδησή μου: Μπασκετικά μιλώντας, η μία, μοναδική και ατελείωτη αγάπη μου ήταν, είναι και θα είναι η Αργεντινή. Δεν υπάρχει δεύτερος. Από εκεί και ύστερα, ερχόμενοι στην Ευρώπη, λατρεύω πάντοτε σταθερά του Λιθουανούς, δε νομίζω να έχει υπάρξει άνθρωπος που είδε από μέσα τον τελικό του ’95 στην Αθήνα και δεν αγάπησε αυτή την ομάδα εφ’όρου ζωής. Αλλά αν πρέπει κάπου να καταθέσω την υπακοή μου, ανεξαρτήτως επιτυχιών και πορείας, είναι η Ιταλία.

Δηλαδή ναι, προφανώς, πάντα η Ιταλία είναι. Από μικρός είχα ένα κόλλημα με τους Ιταλούς, δεν ξέρω γιατί, λάτρευα κάθε τι Ιταλικό στον αθλητισμό (εκτός από την Ferrari, τρέχα γύρευε). Υποπτεύομαι πως όλα ξεκίνησαν με το χαμένο πέναλτι του Ρομπέρτο Μπάτζο, αλλά πού να διασταυρώνεις τώρα. Δεν έχει και σημασία κιόλας. Έμαθα να αγαπώ και τους Ιταλούς και τη χώρα τους και τις ομάδες τους. (Θυμάμαι μια χρονιά στο Τσάμπιονς Λιγκ ήταν στην 4άδα τρεις ιταλικές και η Ρεάλ. Είχα τρελαθεί.)

Για να μην πολυλογώ άλλο, η ουσία είναι πως αυτή η γενική αγάπη μου μεταφέρθηκε και στο μπάσκετ. Δεν ήταν και δύσκολο βέβαια, υπήρξε μια περίοδος τέλη ’90s-μέσα ’00s με εκείνη την απίθανη ομάδα με Φούτσκα, Μενεγκίν, Μάιερς, Μπαζίλε (ήταν πάντα ο αγαπημένος μου– ξανά, τρέχα γύρευε) και κόουτς Τάνιεβιτς, που πήρε Ευρωπαϊκό κι έπαιξε τελικό Ολυμπιάδας. Θυμάμαι το ’99 να ακούω τον ημιτελικό με τους Γιουγκοσλάβους από ένα ραδιοφωνάκι σε καρυδότσουφλο φέρι-μποτ και να χάνεται κάθε τρεις και λίγο το σήμα και να ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ να μην ξέρω τι γίνεται. Στον τελικό προστέθηκε το απόλυτο achievement που πρέπει να έχει μια ομάδα για να με κάνει να την αγαπήσω, δηλαδή να έχει κερδίσει την Ισπανία σε νοκ-άουτ αγώνα (check).

Και το 2004, στον τελικό της Αθήνας; Ιταλία-Αργεντινή; Αλήθεια σύμπαν; Φυσικά με την Αργεντινή ήμουν, αλλά μέσα μου είναι θριαμβευτές και οι δύο. Και την Ιταλία συνεχίζω να την αγαπώ (έβλεπα φέτος πλέι-οφ του ΝΒΑ, ας πούμε πως σε κάθε καλή φάση του Μπελινέλι χαιρόμουν λίγο παραπάνω) ακόμα κι αν από τότε είναι κομπάρσος. Γυρίζουν αυτά.

Για κάποιο λόγο Κροατία o Χρήστος Χατζηιωάννου

Ειλικρινά δεν θυμάμαι ακριβώς γιατί αλλά τους είχα από παιδί στην καρδιά μου. Κι ήταν νομίζω το καθοριστικό έτος 1993 που αποφάσισα ότι θα σφίγγω γροθιά σε κάθε νίκη της Κροατίας. Κάτι οι γενοκτονίες από τα εν Χριστώ αδέλφια μας, κάτι το παιχνίδι με τους Αμερικανούς το 92 που ναι Dream Team αλλά ήθελα να κερδίσει το underdog, κάτι ο θάνατος του Πέτροβιτς που δεν τον είχα δει φυσικά πολύ να παίζει αλλά το είχα θεωρήσει φοβερά σημαδιακό, η Κροατία μπήκε στην καρδιά μου. Με τους “αληταράδες” της, το βρώμικο παιχνίδι της, την τεράστια λουζεριά της που ξέσπαγε πάντα πάνω μας σε μικρούς τελικούς στερώντας μας 3 χάλκινα. Σαθρά όπως βλέπεις τα επιχειρήματά μου. Αλλά έτσι είναι πολλές φορές οι αγάπες. Ανεξήγητες.