H αβάστακτη μετριότητα του μπάνιου στην Αθήνα
Ναι, το θαλάσσιο μπάνιο είναι κάτι πολύ ιερό για να το ξοδεύεις στην Αθήνα.
- 12 ΙΟΥΛ 2020
Το να αγαπάς το ελληνικό καλοκαίρι είναι μια σαφώς mainstream επιλογή. Σε αντίθεση με τον χειμώνα, αν μου πει κάποιος ότι αγαπάει το καλοκαίρι δεν θα καταλάβω και πάρα πολλά γι’αυτόν. Ευχαριστώ πολύ, σου αρέσει το σουβλάκι. Υπάρχει όμως και η αντίθετη πλευρά. Αυτοί που δηλώνουν ότι μισούν το καλοκαίρι και αυτοί είναι τελικά ανοιχτό βιβλίο. Αν δηλαδή ακούσω ότι κάποιος δηλώνει ότι μισεί το καλοκαίρι, μπορώ να έχω ένα καλό ποσοστό επιτυχίας σε άλλα πράγματα για τον τρόπο που ο ίδιος βλέπει τον εαυτό του. Τι συμβαίνει όμως με το καλοκαίρι στην πόλη (εκτός από τα ‘Φτηνά Τσιγάρα’) και πιο συγκεκριμένα το μπάνιο στις παραλίες της πόλης;
Για να το κάνουμε όμως αυτό, πρέπει να κάνουμε και μια διάκριση. Και η διάκριση αυτή αφορά το μπάνιο -θαλασσινό μπάνιο εννοούμε πάντα- που γίνεται σε κάποιο νησί ή στις διακοπές και σε εκείνο που γίνεται στην πόλη. Ιδίως αν η πόλη είναι η Αθήνα. Και αυτό δεν αφορά τόσο τις παραλίες της Αττικής. Οκ, δεν είναι και το καλύτερο μου να είμαι σε μια παραλία και να βλέπω κάνοντας μπάνιο τις πολυκατοικίες της Γλυφάδας. Ούτε το μποτιλιάρισμα στην παραλιακή. Ομολογουμένως όμως μπορείς να βρεις και πολύ πιο απομονωμένες παραλίες στην Αττική. Μπορείς επίσης να βρεις παραλίες που είναι πολύ όμορφες. Αυτό οφείλω να το αναγνωρίσω. Το θέμα μάλλον έχει να κάνει περισσότερο με το mood.
Το μπάνιο στη θάλασσα το έχω συνδέσει, τουλάχιστον προσωπικά, με μια ολόκληρη διαδικασία που προηγείται και μια που έπεται. Γι’αυτό ακριβώς και το μπάνιο στην Αθήνα θα είναι σχεδόν πάντα μια από τις τελευταίες μου επιλογές για το τι θα κάνω ας πούμε μια Κυριακή. Ας φέρω ένα παράδειγμα. Σκέφτομαι ότι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που έχει το μπάνιο στη θάλασσα είναι η ελευθερία που σου προσφέρει. Όταν, λοιπόν, αυτό που προηγείται του μπάνιου είναι ένα πρωινό ξύπνημα στη Νέα Ιωνία και αυτό που έπεται είναι πήχτρα Συγγρού ή η ακόμα πιο πήχτρα Ποσειδώνος, η κατάσταση γίνεται playroom στο Γκουντάναμο. Θα έλεγε κάποιος υπερβολικός.
Αλλά ας κάνω μια λιγότερο ακραία μεταφορά. Το μπάνιο στην πόλη μου θυμίζει κάπως κάτι μπιραρίες σε πολυπληθή προάστια των Αθηνών που έχουν μια αυλή φουλαρισμένη στους ψεύτικους κισσούς και στις βαθυπράσινες ταπετσαρίες. Που σου αφήνουν μια ψευδαίσθηση ότι είσαι σε μια πλαστική ζούγκλα αλλά ακριβώς πίσω από το πάχους 5 εκατοστών τοίχο παρκάρει ένα Opel Astra ασημί. Μαγευτικό. Ίσως και λίγο δυστοπικό.
Ας το κάνουμε και εικόνα. Kαι αυτό αφορά κυρίως όσους δεν μένουν τόσο σε γειτονιές κοντά σε παραλία. Ξυπνάς το πρωί, φτιάχνεις την τσάντα σου. Τρως όλο το καυσαέριο της Αθήνας -αν περάσεις από κέντρο- στη μούρη. Μαζί με τη ζέστη. Στο ραδιόφωνο έχει ξεμείνει ο σταθμός που ακούς όταν πας στο γραφείο. Όταν φτάνεις, υπάρχει παντού άπειρος κόσμος. Αφού έχεις περάσει πηγμένος καμιά ώρα στην κίνηση, θα περάσεις άλλο ένα μισάωρο να ψάχνεις να βρεις πού να κάτσεις.
Συνήθως δίπλα σου θα είναι μια οικογένεια με 4 παιδιών και ο Βαγγελάκης που δεν θέλει να φάει το τοστ του και τον κυνηγάει σε όλη την παραλία η μάνα του. Το να διαβάσεις το βιβλίο σου είναι αδύνατο. Όταν κάνεις το μπάνιο σου, θα φας και μετά θα αναγκαστείς να ξαναοδηγήσεις άλλη μισή με μία ώρα για να γυρίσεις σπίτι σου. Στη Συγγρού, στην Ποσειδώνος ή δεν ξέρω εγώ που αλλού.
Αυτή η ανικανότητά μου να βιώσω τα διαφόρων τύπων escapism της πόλης είναι, λοιπόν, ένα από αυτά τα κομμάτια που βρίσκω μέτριο το μπάνιο στη θάλασσα. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Μετά είναι και η κοινωνική πίεση του να το κάνεις. Σε ένα σοβαρό κράτος, η φράση “πώς και δεν είσαι για μπανάκι σήμερα;” θα ήταν ποινικά κολάσιμη και ηθικά κατακριτέα. Από όλους. Στα τριήμερα θα μπορούσε να διατυπωθεί ως “πώς και δεν είσαι εκδρομεύς του τριημέρου”. Η φάση είναι εδώ είναι ότι αν δεν φωτογραφίσεις τον φρέντο ή τα πόδια σου μπροστά από τη θάλασσα, δεν έχεις ζωή. Είσαι ένας άνθρωπος που έχει μείνει πίσω. Ένας άνθρωπος που εμφανώς έχει κάνει κάτι λάθος στη ζωή του.
Όποιο και αν είναι το άλλο πράγμα που έκανες. Λες ότι μέσα Ιουλίου ότι έχεις κάνει λίγα μπάνια και σε αντιμετωπίζουν σαν να είσαι ναυάγιο. Στο Instagram στο μεταξύ υπάρχει κάθε σαββατοκύριακο ένα κανόνας στα ποσταρίσματα. Στα 10 ποστ, τα 9 είναι παραλίες και το 1 απολογητικό ποστ κάποιου ή κάποιας που δεν είναι σε παραλία. Αυτή η πίεση να περάσεις με κάποιον τρόπο καλά, ε, συνήθως είναι ο καλύτερος τρόπος να μην το κάνεις. Είναι βασικά ο καλύτερος τρόπος να περάσεις “όχι και άσχημα”.
Τελικά, όλο αυτό που μου βγάζει το μπάνιο στην Αθήνα είναι μια αβάσταχτη κανονικότητα. Ένα κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο. Καλό φαγητό αλλά δεν σου υπόσχεται καμία περιπέτεια. Θα είναι στο 6/10. Πολύ δύσκολα χαμηλότερα. Αδύνατον να είναι υψηλότερα. Και πάντα λέω στη ζωή μου…γιατί να αρκεστείς στο 6, όταν μπορείς να κυνηγήσεις το 10; Ακόμα και αν εμπεριέχει το ρίσκο του. Γιατί να μην προτιμήσεις ας πούμε μια βόλτα στην άδεια πόλη; Oύτως ή άλλως, κανονικό μπάνιο θα κάνεις στην Αμοργό. Στη Βουλιαγμένη θα κάνεις κάτι που προσπαθεί να του μοιάσει.
