Η ιστορία ενός αθώου που φυλακίστηκε για μια τσάντα που δεν είχε ξαναδεί

Έναν χρόνο πριν τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων, η χώρα βρίσκεται στο επίκεντρο τους διεθνούς τύπου και των πολιτικών ελίτ. Σε αυτό το πλαίσιο, φαντάζομαι έγινε και η Σύνοδος Κορυφής των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2003 στη Θεσσαλονίκη. Αυτή η Σύνοδος αποτέλεσε την αφορμή, για να συρρεύσουν διαδηλωτές του ‘κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης’ από όλον των κόσμο, μια πρακτική αρκετά διαδεδομένη στον νότο (θυμίζουμε ότι λίγο καιρό πριν είχε γίνει η γιγαντιαία συγκέντρωση στη Γένοβα, στις 20-21 Ιουλίου).Ένας, λοιπόν, από τους διαδηλωτές που έφτασαν στη χώρα μας ήταν και ο Βρετανός πολίτης Σάιμον Τσάπμαν.

Το 2003, λοιπόν, ο Σάιμον, γνωστός αναρχικός από τα κινήματα του Λονδίνου είχε έρθει στην Ελλάδα, για να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις εναντίον των Ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στη διαδήλωση αυτή γίνονται επεισόδια και ο Βρετανός γραφίστας, ενώ διαδήλωνε ειρηνικά, όπως δήλωσε ο ίδιος, σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρα νιώθει ότι δέχεται ένα χτύπημα στο κεφάλι, έπεσε στο έδαφος και, όταν ξύπνησε ένιωσε μια ομάδα αστυνομικών να τον κλωτσούν.

Ένας από αυτούς άρπαξε το σακίδιό του για έλεγχο. Μέσα σε αυτό δεν θα μπορούσε να βρει τίποτα παρά μόνο ρούχα και νερό. Όταν άρχισε να συνέρχεται, κατάλαβε ότι το σακίδιο που του είχαν στο μεταξύ επιστρέψει οι αστυνομικοί ήταν διαφορετικό. Μέσα σε αυτό υπήρχαν μολότοφ και σφυριά. Ο Τσάπμαν με βάση αυτό το σακίδιο πηγαίνει μαζί με άλλους έξι συγκατηγορουμένους του για αδικήματα που θα μπορούσαν να τον στείλουν στη φυλακή για 20 χρόνια. Ο ίδιος μάλιστα προφυλακίζεται.

Μέσα στην ατυχία του, ωστόσο, υπήρξε πολύ τυχερός. Ένα βίντεο-ντοκουμέντο της ΕΤ-3 καταγράφει έναν άντρα της αστυνομίας να αλλάζει την τσάντα του πεσμένου στο έδαφος Βρετανού διαδηλωτή με μια άλλη. Τα επίμαχα καρέ παίρνουν επανειλημμένη δημοσιότητα και τελικά κινητοποιούν τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, πέντε μήνες μετά την προφυλάκισή του Σάιμον και ενώ ο ίδιος είχε ξεκινήσει απεργίας πείνας διεκδικώντας την απελευθέρωσή του. Όταν πια media και κόσμος είχε πια αναστατωθεί, ο Τσάπμαν απαλλάχθηκε από τις εις βάρος του κατηγορίες.

Ο ίδιος είχε χάσει όμως 8 μήνες από τη σύντομη -όπως αποδείχτηκε αργότερα- ζωή του. Παρόλα αυτά, δήλωνε ότι, ακόμα και παρόλο που έζησε όσα έζησε, ανυπομονούσε να ξαναεπισκεφτεί την Ελλάδα που αγάπησε πάρα πολύ. Εκείνο όμως που τον είχε πικράνει περισσότερα από κάθε άλλο ήταν ότι δεν του επετράπη να πάει να επισκεφτεί τον ετοιμοθάνατο πατέρα του όσο ακόμα ήταν ζωντανός, καθώς του αίτημα του απορρίφθηκε και του δόθηκε μια άδεια από το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών, μόνο αφότου ο πατέρας του είχε πεθάνει. Το μόνο που επιζητούσε είναι κάτι που θέλει κάθε παιδί για τους γονείς του: Την ευκαιρία να τους πουν ένα τελευταίο αντίο. Ο Τσάπμαν δεν την είχε.

Όπως είναι λογικό, όλη αυτή η ιστορία τον σημάδεψε για όλη του τη ζωή. Στη δουλειά του αλλά και στην προσωπική του ζωή. Το 2011 η υπόθεση, βλέπετε, ξανάνοιξε και ο Τσάπμαν επέστρεψε στην Ελλάδα, προκειμένου να δικαστεί και πάλι. Αυτή τη φορά όχι για κατοχή εκρηκτικών υλών αλλά για τα ίδια τα επεισόδια. Το αποτέλεσμα; Αθώωση για την κατοχή εκρηκτικών υλών και ενοχή για απλά και όχι διακεκριμένη στάση (απλά για να υπάρχει κάτι στο κατηγορητήριο).

Γύρισε στη Βρετανία και τελικά υπήρξε πολύ άτυχος, καθώς έχασε τη ζωή του σε ηλικία μόλις 43 χρόνων αφήνοντας πίσω του ένα παιδί και τη σύντροφό του. Υπάρχει μια φημολογία ότι μέρος της βλάβης στην υγεία του προέκυψε από την απεργία πείνας που έκανε ο ίδιος. Σε κάθε περίπτωση όμως, τώρα που ο Σάιμον άφησε το στίγμα του σε αυτόν τον κόσμο, και βλέποντας τα πράγματα πια ολοκληρωμένα, μπορούμε να πούμε ότι ένας άνθρωπος που έζησε μόλις 43 χρόνια, αναγκάστηκε να σπαταλήσει 8 μήνες από αυτά στη φυλακή.

Και αν αυτό φαίνεται σκληρό για μένα που γράφω αυτό το κείμενο ή για εσάς που το διαβάζετε, ο καθένας στη ασφάλεια του κανάπε, του γραφείου ή του κρεβατιού του, φανταστείτε πώς θα βιώνεται για κάποιον που το έζησε σε κάθε στιγμή αυτών των έξι μηνών.

(Κεντρική Φωτογραφία: Eurokinissi)