Η σχέση μου με τον χορό: Έξι ιστορίες με πολλές στροφές

Σε μια δυϊστική αλλά δίκαιη θεώρηση της ανθρωπότητας, θα μπορούσε να πει κανείς ότι σ’ αυτήν τη ζωή υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: αυτοί που χορεύουν κι αυτοί που δεν χορεύουν. Οι πρώτοι περνάνε καλύτερα από τους δεύτερους. Έχουν ανά πάσα στιγμή την ευκαιρία να εκτονώσουν σωματικά κάθε έντονο συναίσθημά τους. Επιπλέον, έχουν έναν άχαστο τρόπο να γνωρίσουν κορίτσια και μια θέση στα VIP κάθε γάμου και χαράς. Σ’ αυτούς που δεν χορεύουν αναλογεί λιγότερος χώρος στο μπαρ (κάπου στο βάθος, δίπλα στην τουαλέτα για να μην ενοχλούν αυτούς που χορεύουν) και διπλή μερίδα αμηχανίας.

Εννοείται, βέβαια, ότι οι πίστες τους χωράνε όλους. Και εξυπακούεται ότι κάποια στιγμή στη ζωή μας όλοι θ’ ανέβουμε σε μια πίστα, είτε για να τα δώσουμε όλα, είτε για να βγάλουμε την υποχρέωση. Ενίοτε, απλώς και μόνο για την υπέρβαση. Για την πρόκληση, για να ξεπεράσουμε αυτήν την αόρατη γραμμή που μας χωρίζει απ’ αυτούς που χορεύουν. Τα Caprice είναι μαζί μας σ’ αυτό. Ή μάλλον είναι μαζί με όλους μας. Με όλους όσοι δεν μένουν στάσιμοι και είναι έτοιμοι να ζήσουν νέες εμπειρίες, να ‘ρολάρουν’ και να πάνε παρακάτω – να μπουν σε νέα φάση.

Από σήμερα και μέχρι τις 29/05, μάλιστα, μας δίνουν κι ένα κίνητρο για να κάνουμε τα πρώτα βήματα. Τα πρώτα χορευτικά βήματα. Όποιος δεχτεί την πρόκληση και ανεβάσει τη φωτογραφία ή φωτογραφίες του (μέχρι πέντε) στο www.capriceletsroll.gr, θα έχει την ευκαιρία να δει τον εαυτό του στο video clip του νέου τραγουδιού των Stavento ‘Μέρα Μου Γεια Σου’ και να διεκδικήσει ένα ταξίδι για δύο στο Σπλιτ της Κροατίας, για να ζήσει από κοντά την εμπειρία ενός από τα μεγαλύτερα dance festivals της Ευρώπης. Αν ‘το ‘χεις’ με τον χορό, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι μιια φιγούρα. Αν δεν ‘το ‘χεις’ και τόσο, εμείς είμαστε εδώ για να σου δώσουμε λίγη έμπνευση.

Ελάχιστα πράγματα τον έχουν κάνει τον Κωνσταντίνο Αμπατζή να αισθανθεί πιο άβολα

Ολόκληρο κείμενο έγραψα πριν από μερικές εβδομάδες για το πόσο άβολα αισθάνομαι όταν χορεύω και δυστυχώς, από τότε δεν έχει αλλάξει το παραμικρό. Αλλά ας τα πω ακόμη μια φορά να το βγάλω από μέσα μου: Πολύ απλά, δεν το έχω. Δεν είναι για μένα. Αισθάνομαι απαίσια, θέλω να ανοίξει η γη και να με καταπιεί, νιώθω ότι όλοι με κοιτάνε και με κοροϊδεύουν και μοιάζω σαν να παθαίνω εγκεφαλικό ή να θέλω να διώξω μακριά λυσσασμένα σκυλιά. Πατώντας πια τα 30, το έχω πάρει απόφαση: Δεν θα μάθω ποτέ να χορεύω σωστά και δεν θα αισθανθώ πότε άνετα, τουλάχιστον νηφάλιος. Και δεν μπορείς να πεις ότι δεν προσπάθησα. Ο ακούνητος που κρατάει ποτό όρθιο και στην καλύτερη κουνάει ρυθμικά ποδαράκι, δεν έκλαψε ποτέ παιδιά.

Τσακωμένος με τον ρυθμό ο Γιώργος Μυλωνάς

Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει ο χορός. Μπορώ με τις ώρες να χαζεύω ανθρώπους να χορεύουν. Το πρόβλημά μου είναι με τον ρυθμό ή μάλλον ο ρυθμός έχει πρόβλημα μαζί μου, με αποτέλεσμα 33 χρόνια τώρα να μην έχουμε καμία απολύτως επαφή. Είναι άπειρες οι φορές που στο μυαλό μου ακούγοντας μουσική είμαι στο τσακίρ κέφι και χορεύω από σούστα μέχρι psychedelic, όταν όμως ανεβαίνω στην πίστα το κέφι μου σωματοποιείται σε κάτι που μοιάζει με κίνηση ρομπότ με αγρασάριστες αρθρώσεις. Αν σε αυτό προσθέσεις το bullying που έχω δεχτεί από φίλους σε παλιότερες μου χορευτικές απόπειρες, θα καταλάβεις γιατί σήμερα δεν μπορώ να χορέψω ακόμα και αν δέχομαι σχετικές απειλές για τη ζωή μου

Μπουλντόζα κανονική ο Πάνος Κοκκίνης

Λένε ότι το πως χορεύεις δείχνει και το πως είσαι στο κρεβάτι. Ελπίζω να μην είναι αλήθεια αυτό γιατί, αλλιώς, δεν την γλιτώνω την βαρεία και αθεράπευτη κατάθλιψη. Όπως και να έχει, η τελευταία φορά που θυμάμαι να χόρεψα χωρίς να δίνω σημασία στο τι θέαμα παρουσιάζω (βλέπε αρκούδα χωρίς λουρί) ήταν το ‘Έ ντε λα μαγκέ ντε Βοτανίκ’, πίσω στο 2004, τη νύχτα που παντρεύτηκα. Η επόμενη σκοπεύω να είναι, με το καλό, στο γάμο της κόρης μου. Και όχι, δεν υπάρχει τίποτα ενδιάμεσα που να μπορεί να με κάνει να αλλάξω γνώμη.

Εσύ πάντως, που σίγουρα το ‘χεις περισσότερο, αξίζει να δείξεις τι αξίζεις στον ‘Let’s Dance – Photo Contest’. Ανέβασε τη χορευτική σου φωτογραφία στο www.capriceletsroll.gr (για την ακρίβεια, ανέβασε μέχρι πέντε φωτογραφίες για να αυξήσεις τις συμμετοχές σου στον διαγωνισμό) και αν είσαι αρκετά καλός (και τυχερός), θα δεις τον εαυτό σου στο video clip του νέου τραγουδιού των Stavento ‘Μέρα μου γεια σου’ και θα διεκδικήσεις ένα ταξίδι στο Σπλι της Κροατίας για να παρακολουθήσεις ένα από τα δημοφιλέστερα Ευρωπαϊκά Dance Festivals, στα μέσα Ιουλίου.

Χορεύοντας με τους λίγους ο Ηλίας Αναστασιάδης

Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει ο χορός, είναι ότι φοβάμαι πως μάλλον δεν του αρέσω εγώ. Δεν είναι ότι δεν θέλω να χορέψω, είναι ότι φοβάμαι ότι ο κόσμος θα πιστέψει ότι δεν με ξέρει καθόλου και θα πρέπει να με γνωρίσει από την αρχή. Είναι μεγάλη έκθεση ο χορός, κι όπου χορός, προφανώς δεν εννοώ το ζεϊμπέκικο ή τους ελληνικούς παραδοσιακούς που δεν θα τολμούσα ποτέ να ακουμπήσω σεβόμενος το μέγεθός τους. Ήταν ανέκαθεν μεγάλη έκθεση για μένα το να ξεκινήσω να χορεύω στα σοβαρά, α) γιατί μου είναι δύσκολο να συγχρονίσω τα κομμάτια του σώματός μου και β) γιατί δυσκολεύομαι να εκφράζομαι δημόσια με οποιοδήποτε τρόπο εκτός του γραψίματος. Ένας χορός στον οποίο τα πήγα περίφημα σε μικρότερες ηλικίες (και με περισσότερα μαλλιά) ήταν το πατροπαράδοτο χεντμπάνγκιν. Είχα καλή τεχνική, είχα γυμνασμένο αυχένα και δεν είχα κανέναν τριγύρω που να με κάνει να νιώθω άβολα, γιατί ως γνωστόν, όταν κάνει ένας χεντμπάνγκιν, κάνουν όλοι χεντμπάνγκιν.

Έρωτας με την πρώτη στροφή, η Έρρικα Ρούσσου

Μετά από τέτοιο σερί αντιχορευτών σχεδόν νιώθω άσχημα να ξεκινήσω με την πρόταση ‘Ο χορός είναι μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις αυτής της ζωής’ γι αυτό θα το πάω αλλιώς: ‘Χωρίς τις φούρλες μίας σάλσα ο κόσμος θα ήταν βαρετός’. Και άχρωμος. Και όχι, κανείς μας δεν θέλει να ζει σε έναν τέτοιο κόσμο. Δεν ξέρω τι πήγε λάθος με όλους εσάς που αντί να φτιάχνετε με το χορό μία από τις πιο παθιασμένες σας σχέσεις τα βάζετε μαζί του, ωστόσο με εμένα τα πράγματα πήγαν και πηγαίνουν εντελώς αντίθετα.

Έχω δοκιμάσει σχεδόν κάθε είδος χορού που υπάρχει και με μία μικρή εξαίρεση τους παραδοσιακούς που προϋποθέτουν κλαρίνο (δεν το αντέχω, συγγνώμη) δεν υπάρχει κάποιος που να μη με έχει κερδίσει. Είναι το στοίχημα του να μπεις στο ρυθμό, να θυμηθείς τα βήματα. Είναι η απελευθέρωση που νιώθεις κάθε φορά που ο αέρας σε πλησιάζει λίγο γρηγορότερα από το φυσιολογικό ενώ στριφογυρνάς πάνω του. Δες για παράδειγμα τη σάλσα. Με τη σάλσα, μπορείς να συνάψεις μία σχέση τόσο ερωτική, τόσο ελκυστική που δεν γίνεται να μην της δώσεις τουλάχιστον μία ευκαιρία.

Μία μικρή εξομολόγηση που θα μπορούσε να χορέψει κάπου εδώ είναι ότι στιγμιαία τείνω να ψιλοερωτεύομαι τους άντρες που ξέρουν να με χορεύουν στο ρυθμό της. Άλλη μία, ίσως μεγαλύτερη είναι ότι δεν είμαι η μόνη γυναίκα που της συμβαίνει το παραπάνω σκίρτημα. Γι αυτό και προτείνω να επανεξετάσετε τη σχέση σας με το χορό όσο το δυνατόν συντομότερα. Τόσο οι παρόντες ‘ανεπίδεκτοι’ όσο και εσύ που διαβάζεις (με ευχαριστείτε αργότερα). Γενικά, χορεύετε. Για τον όποιο λόγο. Αλήθεια, κάνει καλό.

Και την επόμενη φορά που θα χορέψετε, θυμηθείτε να στείλετε τα πειστήρια (τις φωτογραφίες σας) στον διαγωνισμό ‘Let’s Dance’ των Caprice. Στο www.capriceletsroll.gr. Μέχρι τις 29/05.

Από τον Gary Moore στον Chandler Bing, ο Πάνος Σεϊτανίδης

Από τα μακρινά νιάτα που περιμέναμε την ώρα που στο πάρτι θα βάλει επιτέλους κάποιος την κασέτα με το ‘Still Got The Blues’ για να γίνει δουλίτσα’ μέχρι το σήμερα που ο νιος πλέον εγέρασε και αν τον ρίξεις αβοήθητο σε ένα club δεν θα διακρίνει τις διαφορές ανάμεσα στα πανομοιότυπα ντάπα και ντούπα, η διαδρομή είναι μεγάλη. Και φθίνουσα σε ό,τι αφορά στη σχέση που έχω με τον χορό. Πριν μπει το ‘2’ στην ηλικία, ήμασταν καλοί φίλοι. Αν στην εφηβεία νοιάζεσαι και για το πως κάνεις τις κινήσεις σου στο dance floor, το έχεις χάσει το παιχνίδι. Αδιαφορούσα λοιπόν και χωρίς να προσπαθώ να μιμηθώ τον MC Hammer -τουλάχιστον όχι σε κοινή θέα- όπου γιορτή και beat, μέσα ήμουν. Αρχίζεις να νοιάζεσαι πραγματικά για την εικόνα σου όταν πλέον αλλάξεις δεκαετία, εκεί που ξεκινά να γίνεται δυσδιάκριτη η διαφορά ανάμεσα στη σοβαρότητα και τη σοβαροφάνεια. Μειώθηκαν τα πάρτι, μειώθηκαν οι αφορμές, μειώθηκε και η ανάγκη για τέτοια ρίσκα μιας και όπως εύλογα τόνισαν όλοι οι προλαλήσαντες, ο συγχρονισμός δεν είναι εύκολο πράγμα. Κι όσο σκουριάζει το κορμί, η επίτευξή του δυσκολεύει όλο και περισσότερο.

Στη δεκαετία που είμαι τώρα και δεδομένου πως στο operation manual του μυαλού μου δεν υπάρχει κάτι πιο αστείο από αυτό που κάποιοι βαφτίζουν χορό και λέγεται ζεϊμπέκικο, η κοινή μας πορεία είναι εξαιρετικά περιορισμένη. Αρχίζει σε μία guest εμφάνιση στην πίστα τη μέρα του γάμου μου (το μοναδικό ευχάριστο του να έχει μόλις φτιάξει πρόσθιο χιαστό, έσω και έξω μηνίσκο), συνεχίζεται με περιορισμένες κινήσεις κορμού και όχι ποδιών σε συναυλίες και ολοκληρώνεται πανηγυρικά, με τον χορό θριάμβου του Τσάντλερ μετά από κάθε νίκη σε Trivial Pursuit.

Τόσο μεγάλωσα. Καλύψτε λοιπόν το κενό που άφησα στις πίστες, χορέψτε! Ή, όπως θα ‘λεγαν και τα Caprice, Let’s Roll!