Η τελευταία εργένικη σου νύχτα

Την δική μου την χαράμισα, χαζοτρώγοντας, χαζοπίνοντας και χαζοξενυχτώντας σκεπτόμενος πως θα είναι η επόμενη -μετά κόρης- μέρα. Αλλά δεν ήξερα. Και κανείς δεν είχε πιάσει να μου εξηγήσει την σημασία της. Εσύ, δεν έχεις αυτή την δικαιολογία.

Το παιδί σου έχει μόλις γεννηθεί. Έχεις δεχτεί πολλά συγχαρητήρια, έχεις χύσει κάποια δάκρυα (ανακούφισης και ευτυχίας ταυτόχρονα) και τα δώρα (βλέπε αρκουδάκια, μπαλονάκια και λοιπά σε –άκια) έχουν αρχίσει να κάνουν κατάληψη μέσα και έξω από το δωμάτιο.  

Η ώρα έχει περάσει, το νεογέννητο σου κοιμάται τον ύπνο του δικαίου στο θάλαμο του (ή τουλάχιστον δεν το ακούς να κλαίει και είναι -για λίγο ακόμη- δουλειά κάποιου άλλου να το φροντίσει). Οι συγγενείς και οι φίλοι έχουν φύγει εδώ και ώρες. Και η γυναίκα σου έχει γλαρώσει.

Δεν το ξέρει ακόμη, αλλά αυτή είναι η τελευταία νύχτα που θα κοιμηθεί σαν πουλάκι για τα επόμενα τρία χρόνια.

Εξίσου άγνοια έχει για το γεγονός ότι προσεχώς θα αναφέρεται στις συγκεκριμένες νύχτες εντός μαιευτηρίου ως ‘διακοπές σε πεντάστερο ξενοδοχείο με εξαιρετικό room service’. Ανεξαρτήτως αν της έχεις κλείσει τρίκλινο, δίκλινο ή σουίτα.

Άλλωστε τα δύσκολα έρχονται την επόμενη. Όταν θα επιστρέψεις ετοιμοπόλεμος με καλαθούνα, πορτ μπεμπέ, κουβέρτες και μπιμπέρο για να πληρώσεις την λυπητερή και να παραλάβεις το σπλάχνο σου.

Δεν θυμάμαι να έχω νοιώσει ποτέ πιο περίεργα από αυτή την συγκεκριμένη 40λεπτη διαδρομή από το Ιασώ ως τον Άλιμο που μένω. Και όχι μόνο γιατί πεινούσα και τα γιουβαρλάκια, που μου έδωσε ταπεράκι η πεθερά, μου είχαν σπάσει την μύτη (σ.σ. πριν τα χύσω στο πάτωμα, προσπαθώντας να τα ανοίξω με το ένα χέρι).  

Βλέπεις, σε αντίθεση με τον γάμο, δεν υπάρχει κανένα κομματάκι χαρτί ή δικαστής που να μπορεί να σε χρίσει μη πατέρα.

Είσαι εσαεί υπεύθυνος. Ή ανεύθυνος, ανάλογα με το είδος γονιού που σου είναι γραφτό να γίνεις.

Αλλά αυτό, οι ευθύνες, ξεκινούν από το επόμενο μεσημέρι.

Κάτι που μεταφράζεται σε ένα 18ώρο ακολασίας. Με κάθε πιθανή και απίθανη έννοια που θέλει να δώσει καθένας σε αυτόν τον όρο.

Προφανώς δεν είναι και πολύ κομψό να εμφανιστείς την άλλη μέρα στο μαιευτήριο με μαύρα γυαλιά και χανγκόβερ, λες και βγήκες για τσάρκα με το rat pack στα ντουζένια του.

Αλλά οτιδήποτε δεν γράφει στο πρόσωπο σου και στο αλκοτέστ της τροχαίας έχεις δικαίωμα να το κάνεις.

Ή, μάλλον, όχι απλά δικαίωμα αλλά και υποχρέωση.

Τόσο για τον εαυτό σου, όσο και για τους υπόλοιπους που έχουν προηγηθεί πριν από σένα και έχουν χαραμίσει το συγκεκριμένο βράδυ ελευθερίας βλέποντας ταινίες και τσακίζοντας τα delivery. Δηλαδή εμένα.

Κάτι που σημαίνει ότι προφανώς και πρέπει να έχεις συνεννοηθείς από πριν με τους φίλους σου για να έχετε οργανώσει κάτι καλό.

Απλά όχι στο σπίτι σου. Γιατί και δεν θα προλάβεις να καθαρίσεις. Και θα είσαι γελοίος να κάνεις τις βρωμιές σου δίπλα από το παιδικό δωμάτιο που με τόση αγάπη έχεις στείλει.

Και όταν λέμε κακό, εννοούμε πολύ κακό.

Τόσο κακό που δεν πρέπει ποτέ να μιλήσεις για αυτό.

Ούτε φυσικά να γράψεις.

Ή, τουλάχιστον, να μην γράψεις την αλήθεια.