Η τελευταία φορά που έκανα αποταμίευση

Ένα από τα πρώτα δώρα που λάβαμε όλοι ως παιδάκια, ήταν εκείνος ο κλασικός ροζ (καλά, μπορεί να μην ήταν απαραίτητα ροζ) κουμπαράς με την μικρή σχισμή για να μπορούν να εισχωρήσουν τα κέρματα.

“Για να μάθεις παιδί μου να κάνεις αποταμίευση” μας έλεγαν και αν ήμασταν τυχεροί, μαζί με το δοχείο των λεφτών, παίρναμε και ένα μικρό κομμάτι του μελλοντικού περιεχομένου για να κάνουμε σεφτέ.

Αρκετά χρόνια μετά και με την τέλεια αφορμή της σημερινής Παγκόσμιας Ημέρας Αποταμίευσης, ήρθε η ώρα να δούμε αν οι δημοσιογράφοι του Oneman πήραν το μάθημά τους.

Έπιασαν τόπο οι κουμπαράδες που μας έφερναν όλο καμάρι οι γιαγιάδες μας ή μόλις βρίσκαμε τα σκούρα και βάζαμε στο μάτι ένα καινούριο παιχνίδι, ορμάγαμε και τον αδειάζαμε;

Η ώρα της αλήθειας έφτασε. Πότε έκαναν τελευταία φορά αποταμίευση οι δημοσιογράφοι του Oneman;

Η ανικανότητα για αποταμίευση του Χρήστου Χατζηιωάννου

θα ξεκινήσω με αυτό που μου συμβαίνει κάθε φορά που ακούω τη λέξη αποταμίευση. ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ. Φτάνει. Ειλικρινά θέλω πάρα πολύ να κάνω αποταμίευση αλλά να σου πω κάτι; Δεν γίνεται. Γιατί όλο κάπου χρωστάω, όλο κάτι θέλω να αγοράσω και με το που βρεθούν κάποια χρήματα στα χέρια μου, τα σκορπώ. Οπότε η τελευταία αποταμίευση που έκανα ήταν για να πληρώσω χρωστούμενα από ταξίδι. Εκεί που άνοιξα μία μαύρη τρύπα στην πιστωτική μου και από τότε χτίζω μικρές μικρές αποταμιεύσεις διμήνου και τριμήνου για να την ξεχρεώσω. Πιάνει αυτό για αποταμίευση; Γιατί αν δεν πιάνει, θα πρέπει να θυμηθώ αυτό το φοβερό βάζο που είχα στο Παγκράτι όταν έμενα και το γέμιζα μόνο κέρματα άνω των 50 λεπτών, παίρνοντας παράδειγμα από κάτι 2ευρα που μάζευε ο Αναστασιάδης. Η λογική ήταν, κάθε φορά που γυρνούσα σπίτι με ψιλά, τα σοβαρά ψιλά να τα βάζω εκεί. Τουλάχιστον συγκινητική η στιγμή που άδειασα το βάζο μετρώντας τα κέρματα, προσεγγίζοντας με αποταμίευση τεσσάρων – πέντε μηνών μισό μηνιάτικο κανονικό. Σκέτο έπος.

Η αποταμίευση είναι κάτι σαν το “θα κοιμηθώ νωρίς” για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Κάθε πρωί που ξυπνάω, η νύστα και η κούραση με οδηγούν σε μια σκέψη: “πάλι άργησα χθες να κοιμηθώ, σήμερα δεν έχει τέτοια. Θα κοιμηθώ νωρίς”. Φυσικά το βράδυ έρχεται κι εγώ προτιμώ για ακόμη μια φορά να χαζοξενυχτήσω βλέποντας σειρές και χαζεύοντας στο ίντερντετ, απ’ το να πέσω νωρίς στο κρεβάτι. Ε, κάπως έτσι γίνεται και την αποταμίευση. Στο τέλος κάθε μήνα έρχεται η σκέψη “πάλι δεν έμεινε τίποτα στην άκρη, τον επόμενο μήνα θα προσέξω” και 15 ημέρες μετά, φορώντας ένα καινούριο φούτερ, τρώγοντας ένα μπέργκερ και πίνοντας μια μπύρα μονολογώ “δεν πειράζει μωρέ, εγώ να περνάω καλά και αποταμιεύω λεφτά και τον επόμενο μήνα”. Χμ τώρα που το είπαμε, να θυμηθώ τον Νοέμβρη να προσέξω.

Γεννήθηκε για να αποταμιεύει ο Γιώργος Μυλωνάς

Κάθε φορά που ο πατέρας μου βλέπει λεφτά στην τηλεόραση, απλώνει τα χέρια του προς την οθόνη και μονολογεί “ε ρε και να χαμε μερικές δεσμίδες από αυτά”. “Και τι να τα κάναμε;” είναι η συνηθισμένη απόκρισή μου και στη συνέχεια ξεσπάει ένα καβγαδάκι για την σημασία των χρημάτων. Τα λεφτά για μένα είναι υπερεκτιμημένα. Με θυμάμαι 10 χρονών να κάνω, χωρίς κανένα κόπο, αποταμίευση με τα λεφτά από τα κάλαντα για να αγοράσω το “Story of Thor” για το Mega Drive που τότε κόστιζε 27.000 δρχ.. Στη συνέχεια αποταμίευα για να αγοράσω pc, για να κάνω το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, το 2ο, το 3ο…Βασικά δεν αποταμιεύω με τον όρο της αποταμίευσης, αλλά δεν ξοδεύω γιατί δεν ξέρω τρόπους που να αξίζουν να χαλάσεις χρήματα πέρα από κάποιο ταξίδι. Για όποιον ενδιαφέρεται παρέχω συμβουλές αποταμίευσης χωρίς λεφτά, γιατί έτσι και αλλιώς δεν ξέρω τι να τα κάνω.

Η αποταμίευση είναι κάτι σαν τη δίαιτα για την Έρρικα Ρούσσου

Θα το ξεκινήσω λίγο πιο γενικά και θα πω ότι η σχέση μου με το πρόγραμμα είναι λίγο καλύτερη από εκείνη του Γιώργου Νταλάρα με τον Τζίμη Πανούση. Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς τα καταφέρνω αλλά κάθε φορά που προγραμματίζω να κάνω κάτι, δεν βγαίνει. Με την καμία. Κάπως έτσι, και μόνο στο άκουσμα της λέξης αποταμίευση η πρώτη μου αντίδραση ήταν να βάλω τα γέλια. Αλλά πιστεύω ότι ο Χατζηιώαννου γέλασε για όλους μας, οπότε κάνω skip αυτό το βήμα. Η αμέσως επόμενη σκέψη μου, ήταν η δίαιτα. Στη μέχρι τώρα αλλοπρόσαλλη (στην καλύτερη) ζωή μου, δίαιτα και αποταμίευση θα λέγαμε ότι στριμώχνονται στο ίδιο κουτάκι, το οποίο κάθε φορά ξεχνάω να κατεβάσω από το πατάρι μαζί με τα καλοκαιρινά. Να σημειώσω κάπου εδώ ότι αναφέρομαι στα ρούχα του περσινού καλοκαιριού.

Και τώρα σε ρωτάω, πιστεύεις ότι ο άνθρωπος που διάβασες παραπάνω έχει έστω και την μικρή πιθανότητα να τηρήσει το πρόγραμμα που θα του εξασφαλίσει έστω και 10 επιπλέον ευρώ το μήνα;

Ο διπολικός στην αποταμίευση, Χρήστος Δεμέτης

Υπάρχει εδώ ένα φιλοσοφικό δίπολο για μένα. Αποταμιεύω για να έχω, όντας εναρμονισμένος με ένα παιδικό βίωμα, ή αρνούμαι την αποταμίευση για να μη με πουν τσιφούτη.

Αν σιχαίνομαι κάτι, αυτό το κάτι είναι τα “καβούρια στις τσέπες”. Και μαζί, όλους τους σπαγγοραμένους του πλανήτη. Δεν μπορώ να κάνω κανένα “κουμάντο” λοιπόν σε ζητήματα εξόδου. Όταν βγω, θα πιω, κι αν μπορώ θα κεράσω και θα ανταπαντήσω σε κεράσματα με νέα κεράσματα και πάει λέγοντας.

Από την άλλη, αν ξαπλώσω στο ντιβάνι του ψυχολόγου θα του πω: “Θυμάμαι τη μάνα μου από δέκα χρονών παιδάκι να μου λέει, να κρατάς λίγα λεφτά στην άκρη σε περίπτωση ανάγκης, αυτό να έχεις κατά νου μεγαλώνοντας”. Με τον πρώτο μου μισθό, άκουσα την ίδια επωδό. Και κάπως έτσι προσπαθώ να μην μηδενίζω το budget του μήνα.

Θα έλεγα μάλλον πως είμαι πολύ πιστός σε ζητήματα προσωπικών στόχων. Προγραμματίζω για παράδειγμα ταξίδι στα εξωτερικά για πέντε, έξι μήνες μετά. Εκεί θα παίξει αυστηρή διαχείριση. Χωρίς όμως να στερηθώ τα βασικά. Δηλαδή τις εξόδους των αλκοολούχων νυχτών και τις βόλτες που αναζωογονούν το πνεύμα.

Κάπου στη μέση ταλαντεύομαι. Μελλοντικά πιστεύω πως θα υπερνικήσει μάλλον η σπατάλη. Για την ώρα, συνεχίζω την αυτοψυχαναλυτική διερεύνηση του πορτοφολιού μου.

Η καλύτερη αποταμίευση είναι ο γάμος, Πάνος Κοκκίνης

‘Μου έχει τύχει να ξοδέψω 200 ευρώ κατεβαίνοντας ένα απόγευμα από το Νέο Ηράκλειο στην Καλλιθέα, σταματώντας μόνο σε ψιλικατζίδικα’. Αυτό είναι το αληθινό παράδειγμα που δίνω πάντα για να δώσω σε κάποιον να καταλάβει γιατί, ότι ευρώ μπαίνει στο σπίτι μου, καταλήγει στη γυναίκα μου. Εκείνη τα παίρνει. Εκείνη τα μοιράζει. Εκείνη αποφασίζει τι πρέπει να έχω κάθε εβδομάδα στην ‘τρύπια πέρα από κάθε μπάλωμα’ τσέπη μου.

Ακούγεται ευνουχιστικό, αλλά, πίστεψέ με, είναι πέρα για πέρα αναγκαίο για την επιβίωσή μου. Βλέπεις το κορίτσι μου είναι ιδιοφυΐα στην διαχείριση των οικονομικών και εγώ εντελώς σκράπας. Σκέψου π.χ. ότι όλες οι πιστωτικές που έχω είναι πρόσθετες στις δικές της (οι οποίες, ήταν και είναι πάντα μηδενικές). Γιατί, αν ήταν στο δικό μου όνομα, αν ήμουν μόνο εγώ υπεύθυνος για αυτές, τώρα μάλλον θα το έγραφα αυτό πίσω από κάγκελα.

Αποταμίευση, τι δύσκολο πράγμα, λέει ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Καλά δεν είναι και τριτοβάθμιο εξίσωση που χρειάζεται να βρεις παραγώγους και ολοκληρώματα, αλλά να μωρέ ξέρεις, κι εγώ, δεν μπορώ, δεν δύναμαι να ουυυυυμε να έχω εφτά στην τσέπη μου. Κάτι ότι τα νιώθω σαν βάρος, κάτι ότι κι αυτά θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους για να πετάξουν λεύτερα μακριά από τα δεσμά του πορτοφολιού, τσουπ πάνε τα καλά τα χρήματα. Κάποια στιγμή όμως έπρεπε αυτό να αλλάξει, αλλά δεν θα άλλαζα εγώ. Θα άλλαζε ο τρόπος που με πλήρωναν οι άλλοι. Έτσι από έναν εργοδότη μου είχα ζητήσει να με πληρώνει ανά εξάμηνο. Το έπιασες το κόλπο; Μαζεμένα και νοικοκυρεμένα. Ολόιδιο σα να είχες κάνει αποταμίευση. Πράγμα δύσκολο και πάλι να τα κρατήσω αλλά τουλάχιστον μαζεύονταν κάπως.  

Δεν καταλαβαίνει τι εννοείτε ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Έχω βρεθεί σε φάσεις που έβγαζα λιγότερα λεφτά, έχω προλάβει φάσεις που έβγαζα περισσότερα, αλλά πάντα, σε όλες τις περιόδους, κατάφερνα πάντα με ένα μαγικό τρόπο τα μηνιάτικα έξοδά μου να είναι κάτι του στυλ Μισθός +7%. Όχι παραπάνω, όχι παρακάτω. Δεν είναι θέμα lifestyle δηλαδή, είναι ασθένεια. Ίσως είναι υποσυνείδητη ανάγνωση της στιγμής της Ιστορίας που ζούμε τώρα, μια αντίδραση στο Δίχως-Αύριο σήμερά μας; Ή ίσως έχει κάτι να κάνει με τον τρόπο που βλέπω τις δεσμεύσεις; Δεν ξέρω, είναι ακριβοί οι ψυχολόγοι κι άντε να μαζεύεις λεφτά. (αααπ) Οι μόνες φάσεις της ζωής μου που έχω καταφέρει να μαζέψω λεφτά ήταν όταν τύχαινε να μου έρχονται έτσι, από κάποια δουλειά ας πούμε που πλήρωνε μαζεμένα μετά από 6 μήνες. Μετράει αυτό για αποταμίευση; Μάλλον όχι…;

Saywha? ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Με κατηγορούν για τη σχέση με τους ανθρώπους. Προφανώς το κάνουν γιατί δεν ξέρουν τη σχέση μου με τα χρήματα. Που μπορεί να παραμοιαστεί μόνο με αυτή του Κλουζό με τον Κάτο Φονγκ. Μπάλα και καράτε. Και το άλλο που λείπει. Μεγάλωσα με την υπεδύναμη να σπαταλάω όσα χρήματα βρίσκονται στα χέρια μου, οπότε η αποταμίευση είναι για μένα -στην καλύτερη περίπτωση- μια άγνωστη λέξη. Κάποιες στιγμές προσπάθησα να κάνω, δε λέω, αλλά απέτυχα παταγωδώς. Ούτε οι οδηγίες μετρ του είδους (λέγεται κι αλλιώς, αλλά δεν είναι της παρούσης να μιλάμε για καβούρια), ούτε καν ένα πρόγραμμα στο κινητό κατάφεραν να σώσουν την κατάσταση. Για την ακρίβεια η καταγραφή των εξόδων μου έκανε ακόμη χειρότερη την κατάσταση, γιατί διαπίστωνα τους χίλιους και έναν τρόπους που μπορείς να χαλάς όσα βρίσκονται στην τσέπη σου. Αλλά τι να το κάνεις… Στον τάφο μας θα τα πάρουμε;

Η τελευταία φορά ήταν και η πρώτη για τον Ηλία Αναστασιάδη

Για λίγα πράγματα που δεν έχω καταφέρει (και μεταξύ μας, ούτε πρόκειται) να κάνω ποτέ, νιώθω τέτοια λαχτάρα και δίψα όσο για μια ανθρώπινη αποταμίευση. Μου φαίνεται σαν όνειρο, όπως φαντάζομαι ότι φαίνεται η κορυφή του Έβερεστ για έναν ορειβάτη ή το πρώτο ματς στο ΝΒΑ για τον Θανάση Αντετοκούνμπο. Ένα κομμάτι μου είναι προαιώνια ψημένο για τη διαδικασία του ‘χτίζω μια αποταμίευση λιθαράκι διφραγκάκι’ κι ένα άλλο, περίπου είκοσι φορές πιο μεγάλο από το πρώτο εξαφανίζει κάθε υποψία ευρώ αρκετά πριν τελειώσει ο μήνας, σαν να με τρόμαξε κάποιος ότι αν ο επόμενος μήνας με βρει με οτιδήποτε μεγαλύτερο του 0, κάτι πολύ κακό θα βρει εμένα και την οικογένειά μου. Τέλος πάντων, μια γλυκιά χρόνια, πρόπερσι νομίζω πως ήτανε, μάζευα 2ευρα για μερικούς μήνες. Το ποσό έφτασε τα 128 ευρώ. Τα έφαγα σε πίτσες και σουβλάκια και λίγο γήπεδο, γιατί πού να περιμένεις να μπεις το μηνιάτικο; Ωραία αποταμίευση 🙁

Για τα πανηγύρια ο Θανάσης Κρεκούκιας

Γελάνε οι πέτρες. Μαζί μου. Ποια αποταμίευση; Ποτέ δεν μπόρεσα να κάνω. Μεταξύ μας, και να μπορούσα, δεν ξέρω αν θα ήθελα. Σίγουρα είναι ωραία και χρήσιμη, αλλά νομίζω ότι απευθύνεται σε ανθρώπους που έχουν έστω λίγο μυαλό. Όχι στους κοκορόμυαλους. Αυτό με τον τζίτζικα και τον μέρμηγκα, ξέρετε, εγώ πάντα με τον τζίτζικα. Ξέρω γω, αυτό ή το έχεις ή δεν το έχεις. Ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρός, μου είχε φέρει εκείνον τον κλασικό κουμπαρά του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου για να μάθω τί είναι αποταμίευση και τα ρέστα. Ποια ρέστα όμως; Τα πήρα όλα μετά από μερικούς μήνες και δεν ξανάριξα τίποτα εκεί μέσα. Είναι σαν αυτό που έλεγαν οι παλιοί χασικλήδες. Έχεις δέκα τσιγάρα; Πιες τα όλα σήμερα. Για αύριο έχει ο Θεός. Κλείνοντας, να πω ότι αυτό θα γινόταν και ωραίο δίλημμα. Δηλαδή, αποταμίευση ή εκταμίευση; Εκεί να δεις γλέντια!