Ηλιοβασίλεμα ή Ανατολή;

Μικρές ιστορίες, ένας γάλλος συγγραφέας, ένας τελικός μπάσκετ, Ναθαναήλ – Κομνηνός, Χιώτης – Λίντα. Έτσι αποφασίζονται τα Αιώνια Διλήμματα κύριοι στο ΟΝΕΜΑΝ. Εσύ μπορείς να καταθέσεις την άποψη σου εδώ.

Ανατολή ο Ηλίας Αναστασιάδης

Το δίλημμα είναι από μόνο του ρομαντικό, οπότε σκέφτομαι να το σώσω και να μην ψηφίσω ηλιοβασίλεμα. Αφενός γιατί δεν μ’ αρέσει αυτή η φάση που μαζεύονται σε ταράτσες στη Σαντορίνη και το χαζεύουν (πού πήγε η ιδιωτικότητα στον ρομαντισμό, τι γίνεται;) και αφετέρου επειδή έχω δει μάλλον λίγα. Aπό την άλλη, δεν είναι ότι κάθε φορά που ξημερώνομαι κάπου, βγαίνω έξω στις 6 για να δω τον ήλιο να εμφανίζεται. Πάντα το χάνω αυτό το σημείο. Αλλά, η ανατολή έχει τόσο φθινόπωρο μέσα της (και στο μυαλό μου). Μπορεί οι δείκτες ρομαντισμού να είναι πεσμένοι ή ανύπαρκτοι σε μια ανατολή, αλλά έχεις δει μία απ’ τα βραχάκια στο λόφο της Πνύκας;

Ανατόλ Φρανς, ο Χρήστος Δεμέτης

Μέχρι πριν λίγα χρόνια διατεινόμουν ότι η χειρότερη ώρα της μέρας είναι το ξημέρωμα για μένα, ιδίως μετά από ξενύχτι και μπύρες και ουίσκια κι άλλες μπύρες κι άλλα ουίσκια. Δεν ξέρω γιατί, αλλά οι ψυχαναγκασμοί μου βαρούσαν κόκκινο και μια ανεξήγητη παγανιστική – μεταφυσική δύναμη καλούσε τα μέσα μου σε άμεση κατάκλιση. Αν υπήρχε μηχανή διακτινισμού που θα μπορούσε να σε πετάξει στο κρεβάτι με ένα κλικ, θα την είχα τότε αγοράσει. Με τον καιρό το ξεπέρασα το πρωινό άγχος της ανατολής, μιας και αναγκαζόμουν λόγω δουλειάς να ξυπνάω πρωί. Πολύ πρωί. Συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να βλέπεις το πρώτο φως του ήλιου και να έχεις μπροστά σου μια ολόκληρη μέρα. Για την ακρίβεια, έχεις μπροστά σου δύο ημέρες. Αν τα βάλεις κάτω, ξυπνώντας νωρίς ζεις περισσότερο, έχεις χρόνο για περισσότερα πράγματα. Στα συν και ο μεσημεριανός ύπνος που κόβει τη μέρα στα δύο. Ναι, όσο δύσκολο κι αν μου είναι ακόμα να ξυπνάω πρωί, μετά από ατελείωτες ώρες σύσκεψης με τον εαυτό μου μπροστά από ένα πληκτρολόγιο συνήθως, κατέληξα πως το πρωινό ξύπνημα, αν το καταφέρνεις, είναι αξία ανεκτίμητη. Και μαζί του η ανατολή. Άρα ψηφίζω ανατολή. Ανατολικά της Εδέμ. Κι ας είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια το “Go West”. Όσο για το ηλιοβασίλεμα, μου αρέσει και το “ηλιοβασιλέματα” του Χιώτη και της Μαίρη της Λίντα, αλλά δεν μπορώ την τόση γραφικότητα πια. Υπερεκτιμημένο το ηλιοβασίλεμα και εύκολο. Προβλεπόμενο μέσα στη μέρα. Για βάλε στοίχημα με την σύντροφο σου να σηκωθείς πρωί για να δεις την ανατολή και μετά μίλα μου για ρομάντζο. Ή μην κοιμηθείς καθόλου. Αυτά. Χιώτης Μάμπο σε άλλα νέα. Έτσι, επειδή τον θυμήθηκα.

Ηλοβιασίλεμα ο Στυλιανός Αρτεμάκης

Εκείνο το πρωινό ο Ανατόλ Φρανς σηκώθηκε κακοδιάθετος. Έκανε μια βόλτα στον κήπο με τις αζαλέες αλλά αυτό δεν στάθηκε ικανό να τον ηρεμήσει. Είχε ένα περίεργο προαίσθημα. Κάτι μεταξύ περιέργειας, ανυπομονησίας και αισιοδοξίας. Γύρισε στο σπίτι και έβαλε βιαστικά τα ρούχα του ρίχνοντας μια φθαρμένη καπότα που του είχε δώσει ο πατέρας του από το ’40 στην Αλβανία. Ήταν γεμάτη τρύπες, οι μπάσταρδοι οι Έλληνες είχαν αντισταθεί λυσσαλέα. Αλλά δεν τον ένοιαζε να είναι ευπαρουσίστος. Δεν θα συναντούσε κανένα. Θα πήγαινε μόνο στο κέντρο του Ζααρμπρύκεν με το ποδήλατο, θα έπαιρνε μια Alsace Allgemeine και τα ψώνια της εβδομάδας και θα γυρνούσε να διαβάσει με αγωνία τις κριτικές από τον τελευταίο διαγωνισμό ποίησης. Το πιο ώριμο έργο του, το δίτομο “Ηλιοβασίλεμα – Ανατολή” έστεκε εκεί απροστάτευτο, στις λυσσαλέες διαθέσεις των κριτικών. “Και τι ξέρουν αυτοί από ποίηση;” σκέφτηκε. Οι ελεεινοί, οι τιποτένιοι, που να τους πεις να γράψουν δύο αράδες θα κάνου 8 ορθογραφικά… πφφ. Και πληρώνουμε 25 πφένιχ την παλιοφυλλάδα.”

Στο ταμείο, η Γιοχάνα, η νεαρή κόρη του ιδιοκτήτη του χαμογέλασε με νόημα. Ο Ανατολ Φρανς ερχόταν για τα ψώνια όποτε να ‘ναι, μέχρι και απογεύματα αργιών είχε χτυπήσει το κουδούνι της διόροφης που ανήκε στους Λίψιγκερ, απαιτώντας κάποιος να κατέβει κάτω για να τον εξυπηρετήσει. Όταν ερχόταν Δευτέρα πρωί, ομως, ήταν μόνο για τις κριτικές της εφημέριδας. “Θα ψωνίσετε κιόλας;”  ρώτησε σχεδόν ρητορικά. Ήξερε ότι ο Ανατόλ θα πετάξει βιαστικά μερικά ψώνια, θα βάλει την εφημερίδα κάτω από τη μασχάλη, θα πληρώσει και τρέξει με το ποδήλατο πίσω στο σπίτι του. Κανονικά η συνομιλία τους δε θα διαρκούσε πάνω από μερικά δευτερόλεπτα. Αυτή τη φορά δεν κράτησε ούτε ένα. Ο Ανατόλ δεν πήρε καν τα ρέστα του από ένα ολόκληρο μάρκο, άνοιξε την εφημερίδα στην τελευταία σελίδα, το μάτι του έτρεξε μέχρι την κάτω δεξιά στήλη, τη έκλεισε βιαστικά, άρπαξε τη Γιοχάνα και τη φίλησε στα ροδαλά της μάγουλα.

“Το ‘Ηλιοβασίλεμα'” φώναξε κοιτώντας στα μάτια τους αποσβολωμένους περαστικούς που έσπρωξε στο διάβα του. “Το ‘Ηλιοβασίλεμαααααααα’. Τα κοράκια οι κριτικοί, οι χαραμοφάηδες έθαψαν την ‘Ανατολή’ και αποθέωσαν το ‘Ηλιοβασίλεμα'”.

Ανατολή ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ανατολή γιατί για να τη βλέπεις, σημαίνει ότι κάτι έχεις κάνει καλά. Ανατολή γιατί έτσι λέγονται κάτι βαφές το Πάσχα και μας αρεσει το Πάσχα (γιατί έχει αρνί και ντολμαδάκια). Ανατολή γιατί σημαίνει αρχή και όχι τέλος. Ανατολή γιατί το πιο βαθύ σκοτάδι πέρασε. Ανατολή εκτός αν είσαι φανατικός του Instagram. Ανατολή εκτός αν είσαι στο Τρουλάκι στη Σίφνο, ή στον Ερημίτη στους Παξούς. Ανατολή γιατί από εκεί μας ήρθε το κεμπάπ και το καζάντιπι. Ανατολή γιατί όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός βγαίνει απ’ τα πιο σφιγμένα χείλη, σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά, ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.

Δύση μόνο για τους Σπερς, για τίποτα άλλο

Ανατολή ο Θανάσης Κρεκούκιας

Έχοντας δει δεκάδες και από τη μία και από το άλλο, θα καταλήξω μάλλον εύκολα στην ανατολή. Και τα δυο έχουν το γούστο τους, αλλά η ανατολή είναι διαφορετική, πιο ιδιαίτερη, πιο ξεχωριστή. Και μόνο το “καλωσόρισμα” είναι μαγικό, καθαρίζεις μέσα σου, ανοίγει το μυαλό σου, νιώθεις δυνατός, δεν μελαγχολείς. Ενώ το ηλιοβασίλεμα είναι πιο “σκοτεινό”, πιο απόμακρο, χωρίς υποσχέσεις. Όμορφο μεν, αλλά σε “κλειδώνει” στον ορίζοντα, στην κόκκινη βούλα που εξαφανίζεται. Ελέγχει τη μοναξιά σου και σε κάνει πιο ευάλωτο. Αλλά ακόμα και αν υποθέσουμε ότι δεν το βλέπεις μόνος σου, είναι τελείως διαφορετικό να δεις την ανατολή με την καλή σου. Γιατί αν βρεθείτε μαζί όταν βγαίνει ο ήλιος, σημαίνει ότι περάσατε και τη νύχτα μαζί. (φωτο: “πειραγμένη” ανατολή στο χωριό μου)

Ανατολή ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Οκ το δέχομαι. Για το ηλιοβασίλεμα έχουν γραφτεί άπειρα. Στο ηλιοβασίλεμα εχει στηθεί μια ολόκληρη επιχείρηση (της Σαντορίνης). Την ωρα του ηλιοβασιλεματος ο Λάκης Κομνηνός έτρεχε στην παραλια με την Ελενα Ναθαναηλ και ακουγόταν ο Γιάννης Φέρτης να κελαηδά “σαν με κοιτας, ηλιοβασίλεμα στα ματια σου φωτια”. Ηλιοβασίλεμα εχεις δει στον Λυκαβηττό με την κοπελα σου, σε κάποια κυκλαδίτικη χώρα ενώ πινεις ενα ποτηρι κρασί ή στα βραχάκια στην Βουλιαγμενη. Ομως τιποτα δεν συγκρίνεται με την ανατολή που θα δεις ημιμεθυσμένος επειδη μια κοπελα που σου πήρε τα μυαλα την νύχτα, σε “εσυρε” να το δείτε μαζι, σε μια παραλια. Τιποτα δεν συγκρινεται με αυτο που την εχεις αγκαλιά στην ξαπλώστρα και σταδιακά το σκοτάδι γεμίζει με φως. Δεν συγκρίνεται με το φιλι που θα δώσεις και μολις ανοίξει τα ματια θα τυφλωθεις απο τον ήλιο. Τιποτα δε συγκρίνεται απο την βραδιά με τους κολλητούς σου που ψάχνεις στο ντουλαπακι του αμαξιού γυαλιά ήλιου (αντε γιατι πολυ ρομαντσο βάλαμε). Ηλιοβασίλεμα θα δεις πολλές φορές, ανατολή λίγες. Αλλά όσες δεις θα τις θυμάσαι για πάντα.

Ηλιοβασίλεμα ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Γιατί είναι το μόνο πράγμα που μπορώ να ζωγραφίσω με αξιοπρέπεια (έχω κερδίσει και υποτροφία με το ηλιοβασίλεμά μου να τα λέμε κι αυτά). Γιατί ο κόσμος αυτός είναι χτισμένος για να κοιτάει τον ήλιο να δύει. Γιατί αν έχεις δει τον ήλιο να βουτά στη θάλασσα από τον Ερημίτη στους Παξούς κι από τα Ξύλα στη Τζια δεν θες κάτι άλλο στη ζωή σου. Γιατί το ηλιοβασίλεμα είναι σαν ένα υπέροχο encore σε μια παράσταση που δίνει ο ήλιος κάθε μέρα.

Ανατολή ο Πασχάλης Κασίδης

Το ηλιοβασίλεμα είναι κάτι που οι περισσότεροι – αν όχι όλοι – το πετυχαίνουμε σχεδόν καθημερινά στη ζωή μας. Και εντάξει δεν λέω, δεν είναι το ίδιο να βλέπεις ένα ηλιοβασίλεμα στην Αθήνα με ένα στη Σαντορίνη. Παρόλα αυτά οι σπάνιες φορές που θα σε βρει το ξημέρωμα στο δρόμο ή ακόμα καλύτερα σε μια παραλία είναι πραγματικά ξεχωριστές. Γιατί απλά σημαίνει ότι ήσουν με καλή παρέα και δυσκολεύτηκες να βρεις το δρόμο του γυρισμού και έτσι γίνεσαι μάρτυρας της αρχής μιας καινούργιας μέρας, καθώς ο ήλιος ανατέλλει. Απολαμβάνεις τη στιγμή, η οποία ενδείκνυται για μεγάλες δηλώσεις του τύπου “Από αύριο-ποτέ ξανά” και άλλα τέτοια που μάλλον ούτε θα θυμάσαι αργότερα. Και απλώς καταλήγεις να καταριέσαι την ώρα και την στιγμή που δεν έφυγες νωρίτερα, γιατί απλά έχεις ξεχάσει τα γυαλιά σου.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΑΝΑΤΟΛΗ ΜΕ 75%

Κλαίνε η Οία και τα Φυρά. Μόλις καταρρίφθηκε ο μύθος του ηλιοβασιλέματος και μάλιστα με σκορ