Home Alone ή Love Actually;

Είναι γνωστό πως στο ΟΝΕΜΑΝ τα Χριστούγεννα καμιά φορά βλέπουμε πράγματα σαν το “Die Hard” ή ας πούμε το “Suspiria”, αλλά εννοείται πως το κλασικό δίλημμα δε μας αφήνει ασυγκίνητους. Μεγαλώσαμε βλέποντας Χριστούγεννα μέσα από τα μάτια του Κέβιν στο “Μόνος στο Σπίτι” αλλά την τελευταία δεκαετία τα σκήπτρα έχουν περάσει στο “Love Actually”. Οπότε τελικά τι προτιμάμε; Τι θα δει το ΟΝΕΜΑΝ (και) αυτά τα Χριστούγεννα.

Πες μας τη γνώμη σου ψηφίζοντας και μετά δες τι επιλέξαμε εμείς.

Love Actually ο Πάνος Κοκκίνης

Επειδή η μαμά μου με μεγάλωσε να είμαι τίμιος (κάτι που το θυμάμαι όποτε, όπως εδώ, με συμφέρει) οφείλω να δηλώσω με το καλημέρα πως σιχαίνομαι γενικά τις holiday movies. Επίσης την λογική του να βλέπεις συγκεκριμένα Χριστουγεννιάτικες ταινίες. Ίσως επειδή το μυαλό μου έχει γίνει άχυρο από τις αντίστοιχες παιδικές που βλέπει από αρχές Νοεμβρίου η κόρη μου. Ωστόσο το Love Actually, 11 χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία, ομολογώ ότι συνεχίζει να βλέπεται ευχάριστα. Για την ακρίβεια είναι από τις ελάχιστες ταινίες του είδους που, αν την πετύχω να παίζεται στην τηλεόραση, δεν θα παρακαλέσω γονατιστός και με δάκρυα στα μάτια τη σύζυγο να μην τρέξει να την αλλάξει. Και αυτό είναι το καλύτερο που έχω να πω επί του θέματος.

Home Alone ο Στέλιος Αρτεμάκης

Καταρχήν το “Love Actually” απορρίπτεται για λόγους αισθητικής ενώ με το “Home Alone” έχω μεγαλώσει. Οπότε δεν τίθεται δίλημμα για μένα. Αλλά θα σου πω μια περίεργη ιστορία. Το HA το έχω δει στο σινεμά και από τότε μάλλον ταυτίστηκα. Πέρασα πολλά Χριστούγεννα home alone. Τα Χριστούγεννα δε μου έλεγαν τίποτα μέχρι πριν λίγα χρόνια. Δεν έβρισκα κανένα λόγο να είμαι δίπλα σε ένα δέντρο και να τρώω μελομακάρονα. Σκεφτόμουν ότι ενώ θα μπορούσα να είμαι έξω και να κάνω ένα σωρό πράγματα και είμαι μέσα και βλέπω Homme Alone. Χωρίς σκανταλιές, αλλά μόνος. Ήθελα να σπάσω την τηλεόραση. Όσο μεγαλώνεις ομως τα Χριστούγεννα αποκτούν άλλη διάσταση. Η οικογένεια αποκτάει άλλη διάσταση. Και τώρα που έχω τη δική μου γουστάρω να κάθομαι μέσα κι ας παίζει “Home Alone”. Ας παίζει και “Love Actually”.

Home Alone ο Γρηγόρης Μπάτης

Μια που θίχτηκε το θέμα της τιμιότητας από τον Πάνο (Κόκκινη), θα πάρω την σκυτάλη και με πάσα ειλικρίνεια θα παραδεχτώ πως δεν έχω δει το Love Actually. Άρα δεν είμαι αντικειμενικός. Άρα θα ψηφίσω Home Alone. Όχι όμως μονάχα γιατί ακυρώνω το Love Actually, αλλά γιατί πραγματικά το αξίζει. Γιατί καλώς ή κακώς με τόσες φορές που το έχει προβάλλει το MEGA, έγινε συνήθεια των εορτών. Γιατί στα παιδικά μου μάτια, αυτή η ταινία είχε τα τρία συστατικά της επιτυχίας: 1) Είχε πρωταγωνιστή έναν συνομήλικο, 2) είχε πρωταγωνιστή συνομήλικο που έμενε μόνος του στο σπίτι και 3) είχε πρωταγωνιστή συνομήλικο που τα έβγαλε πέρα μόνος του. Τα έβαλε με τους μεγάλους που είχαν τη δύναμη και τα όπλα, όμως νίκησε με το πάθος και την οξυδέρκειά του. Τι άλλο να ζητήσεις ωσάν πιτσιρικάς; Λευτεριά στα παιδιά!

Love Actually ο Ηλίας Αναστασιάδης

Στο νήμα Love Actually. Στο νήμα που κρίθηκαν και όλα τα ειδύλλια της ταινίας δηλαδή. Μεγάλωσα με το Home Alone, ζήλεψα που δεν είμαι, που δεν μοιάζω και που δεν κάνω το γλέντι που κάνει στους κλέφτες ο πρωταγωνιστής, αλλά γενικά πέφτω κάθε φορά που θυμάμαι εμένα στα 90s. Αυτό που έκανε το Love Actually είναι να συμπυκνώσει ένα σωρό love stories σε μία ταινία με συνέπεια να ταυτιστούμε τουλάχιστον με ένα. Εξ ου και η δραματική μας παρανόηση να νομίζουμε ότι παίζουμε σε ταινία κάθε φορά που μια σχέση μας περιπλέκεται και γίνεται λίγο κινηματογραφική. Το Love Actually φταίει που νομίζουμε ότι το ζούμε όπως το ζουν στο σινεμά. Το Love Actually και ο Παπακαλιάτης. Όσο κι αν μας πληγώνει αυτή η αλήθεια, οφείλουμε να δώσουμε το κρέντιτ στο Love Actually και να συνεχίσουμε τις ζωές μας όπως όπως. Επίσης παίζει ο Liam Neeson χωρίς να απαγάγουν ούτε ένα μέλος της οικογένειάς του. Πού τα ‘χεις ξαναδεί αυτά;

Love actually ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Μισώ γνήσια και εκ βαθέων τα Χριστούγεννα. Κανένα από τα τελετουργικά/έθιμα των συγκεκριμένων εορτών δεν έχουν επιβιώσει στο χρόνο, ούτε τα κάλαντα, ούτε οι βόλτες στη Γλυφάδα, ούτε τα ξέφρενα ρεβεγιόν, ούτε τίποτα. Εκτός από τα μελομακάρονα και το να βλέπω το Love Actually, σε σημείο που θεωρώ οτι οι χριστουγεννιάτικες ταινίες είναι ότι καλύτερο έχουν τα Χριστούγεννα. Η λίστα, βέβαια, δεν ξεκινάει από εκεί αλλά από το “Die Hard”, το “Bad Santa” και τα “Gremlins”, αλλά σίγουρα συνεχίζεται με το “Love Actually” και την όλη φάση του, την οποία όντως φροντίζω να βλέπω κάθε χρόνο, ακόμη κι αν χρειαστεί να το κάνω κατά τη διάρκεια πάρτι ξαπλωμένος σε καναπέ. Επίσης Κίρα Νάιτλι. Και Κίρα Νάιτλι. Και μπλα μπλα μπλα μπλα Κίρα Νάιτλι. Για να μην πω για το μπλα μπλμα μπλα Κίρα Νάιτλι νυφούλα μπλα μπλα μπλα Το “Home Alone”, το οποίο από την άλλη το είχα απολαύσει πολύ μεγαλώνοντας, δεν το έχω ξαναδεί από τότε, ούτε και θέλω για να είμαι ειλικρινής. Επίσης ανήκω στην κατηγορία Ρέι Λιότα και δεν θέλω να γελάω με τον Τζο Πέσι. Δεν τον θεωρώ αστείο. Δεν τον θεωρώ αστείο σαν κλόουν. Δεν με διασκεδάζει. Άσχετο, αλλά σχετικό με το πόσο άκυρο είναι το Home Alone. Αν ναι. Και Κίρα Νάιτλι.

Love Actually ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Σίγουρα η πιο αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών. Αγαπημένη, όχι απαραίτητα καλύτερη. Για μένα το Love Actually δεν είναι εποχικό. Κερδίζει κάθε ταινία χειμώνα – καλοκαίρι, χριστούγεννα – πάσχα. Όσα λεφτά κι αν είχα χαλάσει κάποτε στο video club για σερί ημέρες ενοικίασης του Home Alone. Το Love Actually είναι ο χορός του Hugh Grant στους ήχους του Jump, η πρωτοχρονιά στο σπίτι του Joe, η βουτιά της Aurelia, το fake sex του Martin Freeman, ο πρωτόγνωρος έρωτας του Sam, το ταξίδι του Colin στην Αμερική, η σκηνή του Mark που έμεινε χαραγμένη στο μυαλό τόσων ανδρών. Όπως είχα ξαναγράψει ενδεχομένως για λάθος λόγο. Βλέπεις είμαι κι εγώ από εκείνους τους χιλιάδες που βλέποντας για πρώτη φορά το Love Actually είπαν από μέσα τους «θέλω κι εγώ κάποια στιγμή να κάνω την σκηνή με τις κάρτες στον έρωτα της ζωής μου». Μερικά χρόνια και μερικές δεκάδες επαναλήψεις της ταινίας μετά, συνειδητοποίησα κάτι. Ότι το μεγαλείο της σκηνής δεν κρύβεται στις κάρτες, την εκ βαθέων εξομολόγηση το “to me you are perfect” και το φιλί. Κρύβεται στο διπλό “enough” που μονολογεί ο Andrew Lincoln στο τέλος της σκηνής.

Love Actually ο Χρήστος Δεμέτης

Πριν το Love Actually του 2003 υπήρξε το Serendipity του 2001. Ελάχιστοι κάνουν αναφορά σε αυτή την ταινιάρα, αλλά ήταν εκείνη η μέρα που την είχαμε δει μαζί τρεις μαλάκες φίλοι ένα μεσημέρι στο σαλόνι του σπιτιού μου τότε στον Υμηττό και κάπως έτσι το ρομάντζο, με την καλλιτεχνική και όχι τη μελό του πλευρά, πέρασε στη φλέβα μου.

Μεγάλωσα με το Home Alone αλλά ταινίες σαν το Love Actually είναι αυτές που σε βγάζουν από το κάδρο του έφηβου σπυριάρη Άντρα, εκεί που νομίζεις πως είσαι άντρας, αλλά τελικά καταλαβαίνεις πως είσαι αγόρι και άγουρο αγόρι θα παραμείνεις για πολλά χρόνια μόνο αν αποδεχθείς την πιο “ευαίσθητη” πλευρά σου. Boys do cry.

Πέραν των παραπάνω, σοβαρά τώρα, το Love Actually συγκεντρώνει μια σπάνια συναστρία ηθοποιών που βουτάνε μέσα στη Βρετανίλα, αυτό το βρετανικό φλέγμα/χιούμορ/πες το όπως θες, που όπως και να το κάνουμε, του έχω μια άλφα και μια βήτα αδυναμία. Αν η ίδια ταινία είχε γυριστεί από Αμερικανό σκηνοθέτη, θα ήταν μια καραμελωμένη μελό πατάτα. Αλλά ευτυχώς δεν είναι. Και παρά τα κλισέ της, κλείνει με Beach Boys ρε φίλε. Και αυτό αρκεί.

Love Actually o Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Η καλύτερη ταινία για να δεις τις γιορτές των Χριστουγέννων είναι το Alfie. Τέλος. Εκεί που ο Jude Law από απεγνωσμένος “I’ve always suspected that everyone else is having a far merrier Christmas than I am”  βαριανασαίνει μόλις βλέπει την Sienna Miller λέγοντας “little Alfred finally got what he wanted for Christmas”. Και πως να μην αγκομαχάς όταν περνάς τις γιορτές με ένα τέτοιο πλάσμα (όσο προβληματικό κι αν είναι). Αλλά το Alfie δεν υπάρχει στο δίλημμα οπότε αφού πρέπει να διαλέξω, χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς κανένα δισταγμό, Keira Knightley. Σόρυ, Love Actually ήθελα να πω. Δηλαδή εκτός από Keira Knightley έχει και Bill Nighy να τραγουδάει το καλύτερο χριστουγεννιάτικο τραγούδι -μοναδικό που δεν έχουμε ακόμα βαρεθεί-, έχει και τα ψευτοκάλαντα στην σκηνή “to me you are perfect”, έχει χριστουγεννιάτικο ρομαντισμό και αγάπη. Σάλάκια και καρδούλες. Γενικά είναι η ιδανική ταινία να δεις αγκαλιά με το κορίτσι σου, τα φωτάκια να τρεμοπαίζουν στο δέντρο και το delivery να έρχεται. Αν τα κράζεις όλα αυτά (εκτός από το delivery) δες την με τους κολλητούς σου. Πάλι θα γελάσεις σχολιάζοντας την Keira Knightley.

Love actually ο Θέμης Καίσαρης

Για τον Τζο Πέσι ισχύουν όσα είπε ο Στέφανος. Για το Love Actually ισχύουν όλα όσα είπαν οι υπόλοιποι. Συν το δέρμα της Aurelia και την ατάκα του Colin Firth για τον Eusebio, που είναι το δευτερόλεπτο στο οποίο γυρνάει στο Fever Pitch. Συν το All you need is love και το Ringo rules. Συν τη σκηνή του Billy Mack και του μάνατζέρ του. Συν το χταπόδι στο πίσω κάθισμα του πρωθυπουργικού αυτοκινήτου και τη φωνή του σωματοφύλακα στα κάλαντα. Συν τον χορό. Το έναν. Τον μοναδικό. Τη στιγμή που ο Hugh Grant χόρεψε Pointer Sisters και κέρδισε μια θέση στην αιωνιότητα.

Love, Actually ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Δεν είναι αρνητική ψήφος προς το “Home Alone” αυτό και θέλω να το διευκρινήσω, επειδή το “Home Alone” το είδα περίπου 872 φορές μεγαλώνοντας και όταν λέω ότι ξέρω όλη την ταινία απέξω, το εννοώ. Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι της γενιάς μου, θυμάμαι όλα τα gags, όλες τις παγίδες, όλες τις μούτες του πιτσιρικά, όλες τις εκφράσεις πόνου του Τζο Πέσι, όλα, τα πάντα. Το λατρεύω το “Home Alone”. Αυτό το λέω ως ένδειξη του πόσο άξια είναι η επικράτηση του “Love, Actually”, μιας ταινίας που αργά αλλά σταθερά άρχισε να εδραιώνεται ως απόλυτη ναυαρχίδα του Χριστουγεννιάτικου canon των Χριστουγέννων, γιατί έχει μέσα τα πάντα. Είναι ζεστή και σαχλή και αγαπησιάρικη αλλά και ψυχρή σε σημεία, είναι cheesy και αστεία και ρομαντική, με παραπάνω από έναν τρόπους. Αυτό μου αρέσει πιο πολύ στην ταινία: Πως αναγνωρίζει την αγάπη (την ζαχαρένια -ναι, Χριστουγεννιάτικη, ναι, όλα αυτά τα σαχλά- αγάπη) ως πολλά διαφορετικά πράγματα. Τον γερο-σταρ που παρατά τη λάμψη για τον άσχημο μάνατζέρ του. Τη μοναχική ερωτευμένη κοπέλα που παρατά τον Ξέρξη επειδή κάποιος που αγαπά την χρειάζεται περισσότερο. Την ζόρικη αλήθεια μιας πλοκής που δεν ολοκληρώνεται ποτέ, στην ιστορία του Σνέιπ και τη Έμα Τόμσον. Όλα αυτά είναι οι μικρές διαφοροποιήσεις ανάμεσα σε όλα τα λατρεμένα και μπλοκμπαστερικά, από τον χορό του Χιου Γκραντ μέχρι τον Λίαμ Νίσον που μιλάει με τον γιο του για την καταστροφή που είναι #ο_ερωτας. Η ταινία έχει κάτι για όλους.

Τελοσπάντων, ξέρετε κάτι; Όλοι εσείς οι κυνικοί αρνητές του “Love, Actually” που τα τελευταία 1-2 χρόνια έχετε αρχίσει και ξεπετάγεστε σα μανιτάρια την… εχμ… εποχή που ξεπετάγονται τα μανιτάρια; Ναι, ναι, εσείς, ξέρετε ποιοι είστε. ΚΑΝΤΕ ΜΑΣ ΤΗ ΧΑΡΗ.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… LOVE, ACTUALLY ΜΕ 66,6%

All you need is love, παιδιά.