Η Λεωφόρος Κηφισού είναι η φυλακή σου

Θυμάμαι έντονα εκείνη την ημέρα. Με το κέντρο να είναι αρκετά μακριά από το σπίτι μου. Με τη δουλειά μου να είναι ακόμα πιο μακριά. Ο χρόνος των μετακινήσεων ήταν για μένα ένα πραγματικά σημαντικό πρόβλημα. Θυμάμαι και την επιστροφή εκείνη της βραδιάς. Να πατάω το πετάλι και να χάνομαι σε έναν απόλυτα άδειο αυτοκινητόδρομο. Χωρίς φανάρια, χωρίς λακκούβες, χωρίς αυτοκίνητα. Άρχισα να υπολογίζω τι θα έκανα τις κοντά 10 ελεύθερες ώρες ανά εβδομάδα που θα είχα λόγω του Κηφισού. Πώς θα διαχειριζόμουν τόσο ελευθερία χρόνου; Mήπως θα με έφθειρε ως καλλιτέχνη και πάνω από όλα ως άνθρωπο;

Και φτάνει η συγκλονιστική στιγμή που κατάλαβα πόσο εξαπατήθηκα. Εκεί που κατέρρευσαν όλοι οι ορίζοντες. Κι αν την πρώτη μέρα θεώρησα ότι θα έτυχε να έχει τόσο πολλή κίνηση. Δευτέρα βλέπετε. Κακή ώρα επίσης. Όταν είχε πια φτάσει η Παρασκευή είχα καταλάβει ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι όπως μου τα υποσχέθηκαν. Ούτε στο πήγαινε στη δουλειά ούτε και στο έλα.

Τώρα, κοντά στα δύο χρόνια αφότου ενέταξα τη λεωφόρο Κηφισού στην καθημερινότητά μου, μπορώ να μιλήσω για αυτή μέσα σε όλη τη συντριβή των προσδοκιών. Γιατί, αν έχει κάτι ο Κηφισός είναι ότι σε ρουφάει μέσα του. Σε τραβάει με την ελπίδα ότι θα υπάρξει αυτή η μια φορά στις 20 που ο δρόμος θα είναι ανοιχτός, που θα φτάσεις στη δουλειά σου μισή ώρα νωρίτερα, που δεν θα ταλαιπωρηθείς καν. Τοξικότατος.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Όσοι χρησιμοποιούν τη λεωφόρο Κηφισού σίγουρα θα νιώθουν αυτό το συναίσθημα της αγωνίας λίγο πριν πάρουν την είσοδο. Αυτό το συναίσθημα που θα συνέδεα με τι συνέβαινε στο μυαλό του Roberto Baggio πριν χτυπήσει το πέναλτι ή με την αγωνία του τραγουδιστή μιας μπάντας πριν βγει στο γεμάτο Wembley. Εδώ βέβαια η συνθήκη είναι διαφορετική. Εδώ ελπίζεις να μην υπάρχει κανείς. Να μπεις στην είσοδο και να θυμίζει το πρώτο επεισόδιο του Walking Dead. Να μπορείς να διασχίσεις τον Κηφισό ακόμα και με άλογο και πάλι στην ώρα σου να φτάνεις.

Eurokinissi

Δεν θα συμβεί όμως ποτέ. Με το που μπεις και χωθείς στη λωρίδα σου θα συντριβείς στην πραγματικότητα με τον τρόπο που συνετρίβη η Φάνη-Πάλη Πετραλιά στο γνωστό βίντεο. Η κίνηση θα είναι πάντα η χειρότερη δυνατή.  Ούτε θα είναι άδειος δρόμος ούτε όμως θα είναι τελείως φρακαρισμένος, για να μπορέσεις να στείλεις μήνυμα ότι σίγουρα θα καθυστερήσεις. Επίσης, δεν θα έχεις χρόνο ούτε να χαζέψεις στο κινητό. Όχι, εδώ δεν έχει escapism. Θα βιώσεις όλη αυτή την κίνηση από την αρχή της μέχρι το τέλος της. Κάτσε και κοίτα.

Άλλωστε, καπού θα εμφανιστεί η πινακίδα που θα επιβεβαιώνει όλες τις υποψίες σου. “ΠΡΟΣΟΧΗ! ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΟΧΗΜΑΤΩΝ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙΣ” ή έστω “ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙΣ ΛΟΓΩ ΕΡΓΑΣΙΩΝ”. Και δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι συμβαίνει με αυτές τις συγκρούσεις οχημάτων. Έχω αρχίσει να υποπτεύομαι ότι είναι κάποιου τύπου έθιμο από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Γρεβενών, να τσουγκρίζουν προφυλακτήρες -όπως τσουγκρίζουμε αυγά- για να φύγει το κακό. Δυστυχώς δεν έχω επιβεβαιώσει αυτή την υποψία. Συνεχώς οι οδηγοί των οχημάτων που συγκρούονται δεν φορούν παραδοσιακές φορεσιές.

Αλλά πραγματικά στον Κηφισό έρχεσαι σε πλήρη κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και του τρόπου που λειτουργεί το σύμπαν. Μια στιγμή αφηρημάδας, ένα φλας που δεν βγήκε στην αλλαγή λωρίδας και εσύ, 2 ώρες μετά το περιστατικό που έγινε στον Ταύρο, να είσαι μποτιλιαρισμένος στη Μαλακάσα. Και μετά, όταν πια φτάνεις στο σημείο της σύγκρουσης και το προσπερνάς, ο δρόμος να ανοίγει ως δια μαγείας. Γιατί; Πόσο σημαντικός είναι πια ο άνθρωπος για αυτό το Σύμπαν; Δεν αντέχουμε τόση εξουσία!

Το πιο συνταρακτικό όμως είναι ότι ακόμα όλοι μαζί εμμένουμε στον Κηφισό. Λες σε έναν Αθηναίο ότι έχεις να πας για τον τάδε ή τον δείνα λόγο κάπου και η απάντηση του είναι πάντα η ίδια. “Μπες από το ποτάμι (σ.σ. τη λεωφόρο Κηφισού, όχι το γνωστό (;) μεταρρυθμιστικό κόμμα) και σε 15′ με 20′ λεπτά θα είσαι απ’έξω”.Yeah, mate! Έτσι ακριβώς θα γίνει.

Μέχρι όμως δεν ξέρω και εγώ τι θα γίνει, ας έχουμε μια βεβαιότητα. Όσο γκρινιάζουμε, θα είμαστε εκεί. Θα είμαστε εκεί γιατί οι εναλλακτικές μας είναι πάντα χειρότερες. Με τη διαφορά, βέβαια, ότι αυτές δεν μας υπόσχονται ποτέ κάτι καλύτερο. Κάθε μέρα θα πηγαίνουμε και θα γυρνάμε. Θα έχουμε μάθει απέξω κάθε εργοστάσιο, κάθε ταμπέλα, κάθε γκράφιτι πάνω σε αυτόν τον δρόμο. Και κάθε μέρα θα πηγαίνουμε στο γραφείο με νεύρα αναζητώντας τον συνάδελφο που παίρνει και αυτός το ποτάμι για λίγη παρηγοριά.

Πόλη δεν θέλατε; Πάρτε τα τώρα.