Η πρώτη μου σχέση με μεγαλύτερη γυναίκα

Θα ξεχάσουμε αστεία για το ‘American Pie’ και την πρωταγωνίστρια της ιστορίας θα την πούμε Κ.

Φιγούρα από κόμιξ

Η εποχή που κάθε νέος άντρας φεύγει από το λύκειο για να σπουδάσει σε κάποια σχολή, έχει ως σημείο εκκίνησης μια πλάνη του μυαλού: ο νέος άντρας δεν είναι ακόμα ενήλικας, αν και παρ’ όλα αυτά, το πιστεύει ακράδαντα. Στην πραγματικότητα, είναι μια μάζα από εφηβικές νευρώσεις, μια συλλογή από αναφορές σε πράγματα που δεν έχει αποφασίσει αν όντως του αρέσουν και πόσο, είναι πιθανότατα καπνιστής (το κράτημα του τσιγάρου του δίνει την ψευδαίσθηση της ενηλικίωσης), είναι νευρωτικός και ντροπαλός ή κάνει χιούμορ -copy paste από μέτριες τηλεοπτικές σειρές και έχει υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Μια τέτοια αστεία ανθρωπογραφία ήμουν κι εγώ στα 18+ μου και πιστεύω πως κι εσύ κάτι παρόμοιο υπήρξες. Μεταξύ μας τώρα.

Οι γυναίκες φυσικά, μου φαίνονταν απλησίαστες και μου προκαλούσαν άγχος στα όρια του τρόμου, σαν μια άφταστη κουκίδα στο χάρτη, για την οποία κάθε φορά έπρεπε να ταξιδέψω με ξύλινη πιρόγα ή κολυμπώντας. Η στιγμή που βρέθηκα για πρώτη φορά σε πανεπιστημιακή σχολή της Αθήνας, όπου το 99,5% των ανθρώπων που με περιέβαλαν, ήταν γυναίκες, έμοιαζε με το ισχυρό μεθύσι όλων των εποχών και ταυτόχρονα με ναυάγιο στον ωκεανό. Ξαφνικά πίστευα πως ήμουν έτοιμος για όλες, ήμουν κάτι πολύ ‘ενήλικο’, κάτι ανάμεσα σε Χριστόφορο Παπακαλιάτη, Άρη Σερβετάλη και Eminem. Ο απόηχος του ‘Γυναίκες Τριγύρω Πολλές, Παρά Πολλές’ των Goin’ Through αντηχούσε στις σκοτεινές γωνιές του προαύλιου της σχολής, για να καλύπτει το εκκωφαντικό άγχος μου.

 

S1NGLES και Πλιάτσικας

Μοιραζόμασταν την ίδια flat καθημερινότητα, 20 άντρες και 140 γυναίκες (περίπου). Μοιραζόμασταν αποπνικτικό στοίβαγμα στα λεωφορεία της πανεπιστημιούπολης, παράδοση μαθημάτων σε αίθουσες που έχουν νοτίσει από την μυρωδιά ναφθαλίνης, αλάδωτης σούπας (ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί) και κατάθλιψης, αλλά και διαρκές πηγαινέλα σε κοντινά ‘στέκια’, δηλαδή φτηνές καφετέριες και ακόμα φτηνότερα μπαρ. Η ζωή δεν θύμιζε ‘Californication’ αλλά κάποιο τραγούδι μισής χαράς και ολόκληρης μιζέριας του Φίλιππου Πλιάτσικα ή κάποιο διακριτικά θλιβερό επεισόδιο των ‘S1NGLES’ με την Μαρία Σολωμού. Δεν ήμασταν ένα members club νέων αντρών με αμέτρητες κατακτήσεις που μαζευόμασταν για να ψηφίσουμε αυτόν με τις λιγότερες και να αποχωρήσει. Ήμασταν κατά κύριο λόγο, συνάδελφοι δίπλα σε συναδέλφισσες. Λυπηρό, το ξέρω. Αλλά αληθινό.

H φοιτητική μου παρέα ανακάλυπτε την Αθήνα με ενθουσιασμό εφήβου και επαρχιώτη τουρίστα ταυτόχρονα. Παράλληλα, τον Δεκέμβριο του 2003 έβγαινα για πρώτη φορά ραντεβού με την Ε, συμφοιτήτρια που μιλούσε με μπάσα φωνή, ντυνόταν με μαύρα και έντονα κόκκινα, έκανε παρέα με τον αδελφό ενός γνωστού ηθοποιού και είχε ταξιδέψει και στο εξωτερικό. Ήταν συνομήλικη και στα μάτια μου ζωγράφιζε την εικόνα μίας γυναίκας τουλάχιστον 30 ετών. Επίσης φορούσε ψηλοτάκουνα και αυτό είχε συνταράξει τον ψυχισμό μου, γιατί τα κορίτσια στο λύκειο δεν φορούσαν ποτέ ψηλοτάκουνα. Πίστευα πως είχα γνωρίσει την 18χρονη εκδοχή της Βάνας Μπάρμπα και αυτό ήταν μια εξωπραγματική πρόκληση. Εκείνη είχε δεχτεί να βγούμε μετά από τουλάχιστον πέντε προτροπές μου και το τελικό ‘ναι’ το πανηγύριζα σαν γκολ του Giovanni κόντρα στον Παναθηναϊκό και κατάκτηση πρωταθλήματος για τον Ολυμπιακό.

Λίγες ώρες αργότερα, φορώντας περίπου 15 λίτρα άρωμα, τζελ στα μαλλιά και ένα πολύχρωμο πουκάμισο μέσα από μια κατάμαυρη καμπαρντίνα, είχα μπροστά μου την Ε., μέσα σε ένα ακριβό, glamorous bar στο κέντρο της Αθήνας και σχεδόν μπορούσα να φανταστώ την πρώτη μας ερωτική βραδιά, τον πρώτο μήνα της σχέσης μας, το πρώτο τριήμερο στο Ναύπλιο και άλλα αστικά κλισέ. Καθώς ο Μιχάλης Χατζηγιάννης τραγουδούσε ‘Εγώ σ’ ευχαριστώ, που κολυμπάω στο βυθό σου’, έβλεπα την Ε. να ανοίγει την πόρτα και να χάνεται στο πλήθος της πόλης. Απόλυτα λογική κίνηση, καθώς δεν είχαμε τίποτα ενδιαφέρον να μοιραστούμε και η απόλυτη σιωπή/αμηχανία μεταξύ μας, διακόπηκε μόνο από ένα κακό μπουκάλι κρασί και από την δική μου (αστεία) ιδέα να της προσφέρω ένα στριφτό τσιγάρο, αφού είχαν περάσει προηγουμένως 15 λεπτά  για να το στρίψω, με φανερά τρεμάμενα χέρια. Ο μύθος που είχα φτιάξει στο μυαλό μου για την Ε. ήταν σε απόλυτη αναντιστοιχία με την πραγματικότητα. Και ο ηλικίας 18,5 ετών εαυτός μου, τρεφόταν κυρίως με μύθους.

Αλήτες

Τρίτο εξάμηνο και η παραβατικότητα πιάνει κόκκινο: κάνω παρέα με εξωσχολικούς, ο κολλητός μου έχει γυρίσει από το νησί στο οποίο διέμενε για τρία χρόνια και έχω ανακαλύψει τον κόσμο των rock clubs. Νιώθω πιο παραβατικός από τον Sid Vicious καθώς τα πόδια μου πατάνε για πρώτη φορά το πάτωμα του club Decadence, γνωρίζω επαγγελματίες φωτογράφους, δημοσιογράφους, μέχρι και φιγούρες που εμφανίζονται στην τηλεόραση, έχω σχεδόν βυθιστεί σε ένα εφιάλτη του Γιάννη Δαλιανίδη και περνάω υπέροχα. Η Κ. έρχεται ξαφνικά: μέσα από ένα τροχαίο ατύχημα, όπου ο Δ., κοινός μας φίλος, ήταν αυτόπτης μάρτυρας και εκείνος που βοήθησε την Σ., καλύτερη της φίλη, να μεταβεί στο πλησιέστερο νοσοκομείο και ύστερα στο σπίτι της.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, η Σ., γνωστή ενδυματολόγος τηλεοπτικών σειρών και θεατρικών παραστάσεων, έκανε πάρτι, όπου ήταν καλεσμένος ο Δ. συν ένας οποιονδήποτε random φίλος του, δηλαδή εγώ. Ήταν ένα πάρτι εκ των οποίων οι περισσότεροι καλεσμένοι ήταν ηθοποιοί, χορευτές και δημοσιογράφοι, ήταν ένα πάρτι εικοσάρηδων και ΤΡΙΑΝΤΑΡΗΔΩΝ. Το ’30’ στο άκουσμα του και μόνο, έμοιαζε επιβλητικό και μου προκαλούσε δέος. Μέχρι τη στιγμή που οι τριαντάρηδες της βραδιάς, οριακά μεθυσμένοι, μαζεύονταν στο κέντρο του σαλονιού για να μας χαρίσουν την πιο άβολη μίμηση της χορογραφίας του ‘S.A.G.A.P.O’ του Μιχάλη Ρακιντζή.

Προφανώς και η Κ δεν έδειχνε 25 ετών. Ίσως έμοιαζε και μικρότερη μου. Όμως ήταν μια γυναίκα που είχε γυρίσει από σπουδές στο Λονδίνο, ήταν βοηθός ενδυματολόγου σε κινηματογραφική ταινία και αυτή η περιγραφή στο άκουσμα της με είχε ήδη ταξιδέψει στο σύμπαν του Martin Scorsese και στα Oscars. Δεν θυμάμαι τι προηγήθηκε για το πρώτο μας φιλί, θυμάμαι μόνο ότι η αγορίστικη ντροπαλοσύνη μου με είχε ωθήσει να μιλήσω με ατάκες του Joey Tribbiani από τα ‘Φιλαράκια’, κάτι που έγινε αμέσως αντιληπτό και προκάλεσε αστείρευτο γέλιο.

Δάσκαλος ή σύντροφος;

Η σχέση μου με την Κ. διήρκεσε πέντε μήνες. Ήταν η πρώτη μου ολοκληρωμένη ερωτική σχέση και το πρώτο μας βράδυ με υποδέχθηκε στην πόρτα του σπιτιού της, ντυμένη κάτι ανάμεσα στην ‘Marla’ του Fight Club και σε πριγκίπισσα κάποιας γοτθικής εποχής, με το ‘Adore’ των Smashing Pumpkins να παίζει στο background. Ήταν το πιο κινηματογραφικό βράδυ της μέχρι τότε ζωής μου.

Βλεπόμασταν κάθε μέρα, μου δάνειζε βιβλία, μου μάθαινε να μαγειρεύω, παρακολουθούσαμε άπειρες ταινίες, μου μιλούσε για την φοιτητική ζωή στο Λονδίνο, μου έδειχνε πως γίνεται το σεξ απολαυστικό και για τους δυο, εκνευριζόταν με τις εφηβικές ζήλειες μου και γελούσε με την αμήχανη σιωπή μου μπροστά σε διανοούμενους φίλους της. Χωρίσαμε όταν εκείνη ανέλαβε μια νέα, πολυσύνθετη, τηλεοπτική δουλειά και εγώ είχα μπροστά μου μια δύσκολη εξεταστική.

Η Κ. πέρασε για λίγο από τη ζωή μου, όμως με έπεισε να να αλλάξω εν τέλει αντικείμενο σπουδών και να φύγω στο εξωτερικό, με πίεσε να ανοίξω τους ορίζοντες μου στον κόσμο, με ενθάρρυνε να είμαι ντροπαλός και να ‘τσαλακώνομαι’ συναισθηματικά μπροστά σε μια γυναίκα, μου άφησε χρόνο να βιώσω σκληρά τον χωρισμό μας και ύστερα να επουλώσω με γνώση την πληγή.

Πρόσφατα, παρακολουθούσα μια συνέντευξη του 50χρονου ηθοποιού Nick Offerman, όπου περιέγραφε την 15ετή σχέση του με την 61χρονη σύντροφο του, επίσης ηθοποιό Megan Mulally. Έλεγε: “είναι η γυναίκα μου, η δασκάλα μου, η αγάπη της ζωής μου, ο άνθρωπος που με έκανε καλύτερο ηθοποιό και καλύτερο άνθρωπο”.

Γιατί τελικά μας ελκύουν οι μεγαλύτερες γυναίκες; Τι υπερτερεί, η φαντασίωση μιας ζουμερής σαραντάρας όπως η Sofia Vergara, να λιώνει για εμάς, ή η ιδέα μιας συντρόφου που μπορεί να μας μάθει πράγματα για τη ζωή; Η απάντηση, νομίζω βρίσκεται εκεί που τελειώνουν οι μύθοι κάθε ανδρικής εφηβείας και αρχίζει η ενηλικίωση.