Η στιγμή που πρέπει απλά να αλλάξεις πεζοδρόμιο
- 21 ΟΚΤ 2021
Γιατί η αλήθεια είναι ότι το να κινδυνεύει να περπατήσει στον δρόμο ο μισός πληθυσμός μίας κοινωνίας είναι κάτι που το προσέχεις. Δεν είναι και ότι ψάχνεις ψύλλο στα άχυρα ή τη ζακέτα στην ντουλάπα σου. Δεν μπορείς να πεις «δεν το βλέπω αυτό που μου λες» ούτε μπορείς να εκπλαγείς με ένα «μα πώς διάολο δεν είδα αυτή τη σεξιστική κοινωνία. Μπροστά στα μάτια μου ήταν».
Ας είμαστε ειλικρινείς, το γνωρίζαμε. Δέχομαι ότι πολλοί από εμάς δεν γνωρίζαμε τη συχνότητά του ή το πόσο σοβαρό είναι. Αυτό όμως δεν είναι κάτι που μας κάνει αθώους αλλά μάλλον βυθισμένους στο προνόμιό μας.
Είναι πάντως μία γενικότερη τάση που έχουμε πολλοί από εμάς. Να δείξουμε πόσο διαφορετικοί είμαστε από όλον αυτό τον χαμό. Γράφουμε στάτους στο Facebook, απαντάμε «καταλαβαίνω» όταν μας μιλάει κάποια φίλη μας για το βίωμά της (το χειρότερο δυνατό ρήμα).
Αγοράκια που κάνουν ψεύτικα δήθεν σεξιστικά αστειάκια μπροστά στις φίλες τους παριστάνοντας κάποιον που δεν είναι και αντλώντας την αυτοεπιβεβαίωση που τόση ανάγκη έχουν: Eκείνες θα καταλάβουν αμέσως ότι δεν το εννοούν και επομένως οι ίδιοι θα νιώσουν ότι είναι στους καλούς της ιστορίας. Και μετά έρχεται η κατάρρευση όλης αυτής της αυτοεικόνας.
Είναι, νομίζω, ένα κοινό βίωμα για τους περισσότερους άνδρες να εκλαμβανόμαστε εμείς -όχι κάποιος από τους κακούς άλλους- ως απειλή. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα; Όταν τυχαίνει να περπατάμε στον δρόμο και μπροστά μας βρίσκεται μία γυναίκα. Κοιτάει την τσάντα της, τσεκάρει τα βήματά της, γυρνάει προς τα πίσω διακριτικά.
Η αλήθεια είναι ότι το να σε εκλαμβάνει κάποιος ως απειλή χωρίς να έχεις την παραμικρή πρόθεση γι’αυτό ίσως είναι αμήχανο. Η ακόμη μεγαλύτερη αλήθεια είναι ότι υπάρχει κάθε λόγος να συμβαίνει όσο γαμάτος και ξεχωριστός και αν νομίζεις ότι είσαι.
Κατά καιρούς είχα δοκιμάσει να επιταχύνω ή να επιβραδύνω τον βηματισμό μου ανάλογα με τη συνθήκη. Άλλες φορές να πάω προς τα φωτεινά σημεία του δρόμου και άλλες παρίστανα ότι μιλάω στο τηλέφωνο.
Θεωρούσα ότι με κάποιο από όλους αυτούς τους τρόπους θα έδινα σήμα ότι δεν είμαι απειλή, ότι είμαι ένας «κανονικός τύπος». Το θέμα είναι όμως ότι η απειλή μπορεί να περπατάει στο φως ή στο σκοτάδι, γρήγορα ή αργά, να παραμιλάει ή να μιλάει στο τηλέφωνο, να είναι εξαιρετικά νορμάλ κατά τα άλλα. Όλες αποτυγχάνουν. Κάποτε καταλαβαίνεις ότι το καλύτερο θα ήταν απλά να είχες αφαιρεθεί με κάποια γιγαντιαία τσιμπίδα από το σκηνικό.
Εκείνη τη στιγμή δεν μπορείς να πείσεις κανέναν ότι είσαι τόσο διαφορετικός από τους άλλους. Οπότε απλά κατεβάζεις το κεφάλι και κάνεις το μόνο που μπορεί να βελτιώνει για λίγο τη συνθήκη. Αλλάζεις πεζοδρόμιο ή παίρνεις άλλον δρόμο. Ή αλλιώς, απλά εξαφανίζεσαι.
Αυτό το κείμενο γράφτηκε με αφορμή τα εξαγριωμένα σχόλια που διάβασα σε ένα ποστ που απλώς πρότεινε στους άντρες να αλλάζουν πεζοδρόμιο.
