Η στιγμή που βρίσκεις τα προφυλακτικά του γιου σου, ένα μέγα reality check

Δεύτερη: πότε τα έβαλα εδώ και κυρίως τι έκανα σε αυτό το δωμάτιο (που είναι των παιδιών). Μήπως έπαθα αλτσχάιμερ και δεν το έχω καταλάβει;

Τρίτη (φωναχτά): ωχ, κάτι προφυλακτικά, έχει εδώ. Ποιανού είναι;

Ξαφνικά, θα ακουστεί μια φωνή, που σίγουρα δεν είναι η δική μου: “Έλα πατέρα, εγώ τα έβαλα…” Και μετά ένα αμήχανο γέλιο. Άρα; Άρα, μάρα, κουκουνάρα, μεγάλε, την πάτησες! Τα προφυλακτικά ήταν του γιου σου.

Κανονικά, όταν τα είδες, θα έπρεπε απλά να προσπεράσεις και να μην πεις τίποτε. Καμιά φορά είναι καλύτερα να κρατάς το στόμα σου κλειστό. Τώρα, άνοιξες το στόμα, βρες κάτι να πεις, στο κάτω-κάτω δεν έκανε και τίποτε το παιδί. Χα,χα το … παιδί. Εκείνο το παιδάκι, που καθόταν μπροστά από τα πλυντήρια (!) και κοίταζε εκστασιασμένο τον κάδο να γυρίζει, μπροστά από την οθόνη; Το πιτσιρικάκι που έχεις στην αγκαλιά σου, σε μια ωραία φωτογραφία στην Ύδρα; Ναι, αυτός. Τι θες; Κοντεύει τα 20, πλέον. Κι αν θες να μάθεις κι ο άλλος ο μικρότερος, έχει τα δικά του. Ποια δικά του; Προφυλακτικά; Και ο μικρός; Το άλλο παιδάκι, που μόλις χωράει στα χέρια σου, νεογέννητο σε εκείνη τη φωτογραφία του μαιευτηρίου. Και τώρα σου ρίχνει … μισό κεφάλι; Ο μικρός που τον έκανες βόλτες με το καρότσι, πάνω-κάτω μέχρι να τον πάρει ύπνος. Ναι, αυτός: 2-0!

Κι όμως, αν το καλοσκεφτείς δεν υπάρχει κάτι πιο ωραίο. Πιο αγνό, πιο εφηβικό, από το να ανακαλύπτει ένας νέος τη ζωή. Δεν μπορώ να ξέρω πως συμπεριφέρεται γενικά η σημερινή νεολαία, διαβάζω κι εγώ διάφορα περίεργα του στυλ “κάνουν έρωτα μετά τα 24”. Είναι αλήθεια όμως ότι η γενιά τους, δεν έχει καμιά σχέση με τη δική μας.

Εμένα έβρισκαν περιοδικά

Δεν προέρχομαι από μια οικογένεια που επέβαλλε περιορισμούς, ή είχε διάφορες εμμονές. Ούτε ήμασταν κλεισμένοι, εγώ κι ο αδερφός μου, στο σπίτι, επειδή δεν μας άφηναν να βγούμε. Δεν μπορούσα να σκεφτώ, ωστόσο, ότι ο πατέρας μου θα έβρισκε κάπου τα προφυλακτικά μου, ψάχνοντας, ας πούμε, ένα πουκάμισό του. Πιο πολύ πιθανό ήταν να βρει η μάνα μου, κάποια περιοδικά “ποικίλης ύλης”, κάτω από το στρώμα (όπως και έγινε, μια Κυριακή γενικής καθαριότητας), όταν και άρχισα να σφυρίζω αδιάφορα το φιρουλί φιρουλό).

Ούτε, βέβαια, θα ζητούσα με τρόπο από τους γονείς μου να αργήσουν λίγο το βράδυ, γιατί εγώ στο σπίτι θα περίμενα “επισκέψεις”. Η δική μας σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ήταν λίγο “άγουρη”, πολλές φορές άκουγες … τέρατα, πριν μάθεις την αλήθεια. Ειδικά για μερικά παιδιά σαν εμένα και τους συμμαθητές μου στο 17ο Λύκειο Αθηνών, που μας έλαχε να μείνουμε τάξη αρρένων, μέχρι να αποφοιτήσουμε. Τώρα, που ετοιμάζουμε τα 37χρονα (!) από την αποφοίτηση μας, θα θέσω το θέμα προς μελέτη.

Για μας, πάντως, το σεξ, τα προφυλακτικά, ήταν ένα “ταμπού”. Ούτε μεταξύ μας δεν το συζητούσαμε, φοβούμενοι ίσως ότι ο φίλος μας θα είχε προλάβει να κάνει κάτι, που εμείς δεν… Και να μην είχε κάνει, πάντως, είναι σίγουρο ότι θα επιστράτευε την φαντασία του και μπορεί να σου πέταγε και κάνα φίδι…
Ελλείψει γυναικείου φύλλου, άλλωστε, οι κουβέντες μας κάθε Δευτέρα, λίγο πριν αρχίσει το μάθημα, ήταν του στυλ:

– Ρε, είδατε το γκολ που έβαλε χθες ο Αναστόπουλος;

-Δεν είδα Αθλητική Κυριακή, γιατί έπρεπε να λύσω τις ασκήσεις του Παππά.

Όπου Παππάς, ο τρομερός και φοβερός μαθηματικός, που δεν υπήρχε περίπτωση να μη σε κάνει ρεζίλι στον πίνακα, αν δεν ήσουν 180% διαβασμένος. Κάποτε είχα γράψει σε στίχους (που έγιναν και χιτ με μουσική, το περίφημο ντα-ντα-ντα) ότι ο μακαρίτης πια καθηγητής, μας εξέταζε ενδελεχώς:

Το τετράδιο σου φέρε,
πάρε μια κιμωλία
έχεις γράψει τις ασκήσεις
η απόδειξη γελοία

Από τέτοια, άλλο τίποτε στο … “κολέγιο”. Από τα άλλα, βράζε όρυζα. Αυτός που είχε γκόμενα, ήταν κάτι σαν εξωγήινος, υπερήρωας, κάτι διαφορετικό από εμάς πάντως που είχαμε γενικώς και ειδικώς μια άγνοια.

“Ένα κουτάκι προλτικά”

Αργότερα, όταν το “θέμα είχε λυθεί”, μπορεί και  οι όποιοι μύθοι να είχαν καταρρεύσει, ήταν ένα ζήτημα πως θα πας στο περίπτερο να ζητήσεις ένα κουτάκι προφυλακτικά. Δεν είχες πρόβλημα να πεις “πιάσε ένα μάλμπορο”, το άλλο όμως δεν “έβγαινε εύκολα”. Το έλεγες και γρήγορα.

Πιο πολύ ακουγόταν το “ένα κουτάκι”, το άλλο το “μασούσες” τα λόγια σου, μουρμουρώντας σχεδόν “προλτκια”. Αν έπεφτες σε κάνα κουφό περιπτερά και σου' λεγε “τι;;” έκανες τον Κινέζο, λέγοντας “ένα κουτάκι τσίχλες, παρακαλώ”. Αν ο περιπτεράς ήταν αετός και τα πιανε με τη μία, σου δινε τα προφυλακτικά και έκλεινε το μάτι, σα να ήθελε να σου πει “μπράβο μικρέ, καλά θα περάσεις και σήμερα”. Εκεί μπορεί να ντρεπόσουν και πιο πολύ.

Υπάρχει, βέβαια, ένα ολόκληρο κεφάλαιο (μπορεί και δυο) στη ζωή ενός άνδρα για το πως μπαίνει κατ’ αρχήν το προφυλακτικό. Πόσα έχει καταστρέψει στην αρχή, μέχρι να μάθει (εκτός αν γνωρίζει η σύντροφος, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα) αλλά θα ξεφύγουμε τελείως. Απλά να προσθέσω ότι η δική μου γενιά μεγάλωσε και με μια άλλη “ιεροτελεστία”. Ο πατέρας, λέει, πήγαινε τον γιο στο μπουρδέλο για να γίνει … άντρας. Ναι. Περίμενε, μάλιστα, απέξω για να δει αν η αποστολή εξετελέσθη. Μη βγει το παιδί κάνας μπάμιας και τρέχουμε…

Ευτυχώς το “έθιμο” καταργήθηκε στη διαδρομή του χρόνου και στον σταδιακό εκπολιτισμό της χώρας. Θα μπορούσαν όλα αυτά να μου περάσουν από το μυαλό, όταν βρήκα τα προφυλακτικά του γιου μου. Δεν συνέβη. Απέξω μου χαμογέλασα, είπα “πρόσεχε αγόρι μου, γιατί μπορεί να τα βρει η γιαγιά σου και να πάθει συγκοπή”, μέσα μου σκέφτηκα “πάει, μεγάλωσε”.

Κι αυτή είναι μια πραγματικότητα που οφείλει ο κάθε πατέρας (ή μητέρα) να αποδεχθεί. Ότι η εποχή που το αγοράκι σου ήταν … ακόμη στην κούνια, ή το έπαιρνες αγκαλιά για να κοιμηθεί πέρασε ανεπιστρεπτί. Είναι πλέον ενήλικας, έχει μια ζωή, δημιουργεί τις δικές του εμπειρίες. Μακριά από σένα, μακριά από τον έλεγχό σου. Μπορεί να σε ενοχλεί, να σε τσιμπάει λίγο στην καρδιά, αλλά παραδέξου, επιτέλους. Μεγάλωσες κι εσύ…