Ήμουν επιτηρητής σε εξεταστικές και δεν είναι ακριβώς όπως το φαντάζεστε
- 15 ΣΕΠ 2020
Έχω υπάρξει, λοιπόν, και εγώ αρκετές φορές επιτηρητής σε εξεταστικές περιόδους. Πριν γράψω οτιδήποτε άλλο να τονίσω ότι η επιτήρηση στις εξεταστικές του Πανεπιστημίου πλέον δεν είναι μια διαδικασία από την οποία βγάζεις χρήματα. Δεν είναι δηλαδή ότι για να βγάλεις λεφτά επενδύεις σε φυσικό αέριο και σε επιτηρήσεις στο Πάντειο ή στη Φιλοσοφική. Γίνεται δωρεάν ως μια ένδειξη βοήθειας προς το πανεπιστήμιο, το τμήμα και τον τομέα σου, που είναι, όπως θα ξέρετε αν δεν ζείτε στη σπηλιά του Νταβέλη, υποχρηματοδοτημένα και προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα μέσω των προσπαθειών των ίδιων των μελών τους. Αν σας είπε, λοιπόν, ένας ξάδερφός σας στον Ευαγγελισμό ότι του είπε η Άννα Βίσση ότι οι επιτηρητές παίρνουν 200 ευρώ ανά ώρα ίσως και να μην είναι έτσι. Επίσης ίσως να ψάξετε τον τρόπο πληροφόρησής σας.
Με βάση, λοιπόν, όλα αυτά η επιτήρηση γίνεται σε ένα πλαίσιο εθελοντικής βοήθειας. Με δεδομένο αυτό, η πλειοψηφία των επιτηρητών -τουλάχιστον όσους γνώρισα εγώ- δεν έχουν καμία προγονική έχθρα απέναντι στους φοιτητές. Δεν τρίβουν τα χέρια τους πάνω από καυτή σούπα μονολογώντας το τελείως σατανιασμένο σατανικό σχέδιο του Σατανά την ώρα που αστράφτει. Το αντίθετο είναι το συχνότερο. Θυμάμαι και εγώ ότι, όταν ήμουν από την πλευρά όσων εξετάζονταν, νευρίαζα με κάποιους από τους επιτηρητές. Θεωρούσα ότι, ρε παιδί μου, έτσι είναι όλοι. Έχουν απωθημένα εξουσίας ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Όχι. Κατά βάση βαριούνται. Θέλουν να περάσει όσο πιο ήρεμα γίνεται το χρονικό διάστημα της εξέτασης, προκειμενου να πάει ο καθένας στη δουλειά του.
Ένας επιτηρητής μπορεί να δει σχεδόν τα πάντα
Και τότε γιατί πρήζουν τους φοιτητές; Η αλήθεια είναι εδώ είναι ότι ο επιτηρητής σε μια εξέταση βλέπει σχεδόν τα πάντα. Και αν μάλιστα η αίθουσα είναι αμφιθεατρική τότε βλέπει λιγότερο σχεδόν τα πάντα. Από το πρώτο πεντάλεπτο μπορείς να ξεχωρίσεις ποιοι ετοιμάζονται να κάνουν σκονάκι, ποιοι θα μιλήσουν κάπου στη μέση με τον διπλανό τους, ενδεχομένως και ποιοι θα φύγουν στο δεκαπεντάλεπτο. Δεν είναι κανένα ξεχωριστό ταλέντο. Δεν είναι ότι θα σου χτυπήσει την πόρτα το FBI ή το Big Brother αμέσως μετά. Καμία τέτοιου τύπου επιτήρηση δεν θέλει καμία ξεχωριστή ευφυΐα –εκτός αν είσαι στο Τσέρνομπιλ. Είναι απλώς θέμα θέσης και της οπτικής που αυτή σου εξασφαλίζει.
Οι επιτηρητές, λοιπόν, μπορούν να δουν τα περισσότερα από όσα γίνονται. Συνήθως κάνουν και τα στραβά μάτια, ακριβώς γιατί το να βοηθήσει ο ένας τον άλλο με μια λέξη ή ακόμα και με 20 λέξεις, ε, δεν είναι κάτι που θα διαταράξει ρε παιδί μου και την ισορροπία του εκπαιδευτικού σύμπαντος. Το να κόλλησε το μυαλό σου σε κάτι δεν θα σε κάνει λιγότερο επαρκή. Και εδώ που τα λέμε. Ίσα-ίσα η αξία του να βοηθάει ο ένας τον άλλο σε μια τέτοια κατάσταση ίσως είναι και να είναι χρησιμότερο από την τάδε χρονολογία που κόλλησε το μυαλό σου και δεν μπορείς να θυμηθείς.
Από την άλλη, βέβαια ο επιτηρητής θα παρέμβει, όταν δει το πράγμα να ξεφεύγει. Όχι γιατί έχει καμία διάθεση ούτε γιατί το παίρνει προσωπικά ότι τον θεωρούν βλάκα. Ούτε καν γιατί πρέπει να ακολουθούμε τους κανόνες ‘διατί διασαλεύεται η τάξις του εκπαιδευτικού μας συστήματος’. Κυρίως γιατί με αυτόν τον τρόπο αδικούνται άλλοι φοιτητές οι οποίοι δεν θέλουν ή -ας το δούμε και αυτό- δεν μπορούν να αντιγράψουν. Και αν το καλοσκεφτείτε αυτή είναι η αλήθεια.
Τελικά
Κανείς από τους συμφοιτητές σας που επιτήρησαν ή, αν είστε τώρα φοιτητές, σας επιτηρούν και θα σας επιτηρήσουν δεν έχει τη εμμονή εναντίον σας. Τουλάχιστον έτσι ελπίζω. Κανενός επίσης τη ζωή δεν έχει σημαδέψει αυτή η επιτήρηση ώστε να κυκλοφορεί στον δρόμο ως στρατάρχης. Αυτό και αν το ελπίζω. Είναι μια διαδικασία -αρκετά βαρετή- που κάνεις προκειμένου να βοηθήσεις όσο μπορείς και εσύ το τμήμα σου και θες να τελειώσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.