Ήμουν και εγώ στο Εφετείο, τη μέρα που η Χρυσή Αυγή κηρύχθηκε εγκληματική οργάνωση

Το κλίμα είχε αρχίσει να χτίζεται αρκετές μέρες πριν. Η Χρυσή Αυγή μετρούσε ώρες.

Όποια στιγμή και να έμπαινες στα social media έβλεπες δημοσιεύσεις για την 7η Οκτωβρίου, ενώ το sticker με τη φράση «Δεν είναι αθώοι – Οι ναζί στη φυλακή» είχε κατακλύσει το Facebook.

Το χρονολόγιο *εκείνης* της μέρας

Μπαίνουμε στο μετρό. Όλα τα βαγόνια είναι ασφυκτικά γεμάτα με κόσμο. Ως που φτάνουμε σταθμό των Αμπελοκήπων. Ξαφνικά, σχεδόν όλο το πλήθος αποχωρεί και κατευθύνεται προς την έξοδο. Οι συρμοί φεύγουν άδειοι προς την Πανόρμου.

Ανεβαίνουμε τις κυλιόμενες σκάλες και βγαίνουμε στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Μπορεί να θέλει ώρες ακόμη για την ανακοίνωση της απόφασης, ο κόσμος που έχει συγκεντρωθεί γύρω από το Εφετείο, είναι πάρα πολύς. Βάζουμε σφιχτά τις μάσκες για να προφυλαχτούμε από τον κορονοϊό και μπαίνουμε στο πλήθος.

Γύρω μας βρίσκονται κάθε λογής άνθρωποι. Ηλικιωμένοι, φοιτητές, εργαζόμενοι ακόμη και γονείς που είχαν βάλει τα παιδιά στους ώμους τους, είχαν φτάσει στο σημείο για να ακούσουν την απόφαση.

Δίπλα μας βρίσκεται το γήπεδο του Παναθηναϊκού, πάνω στα κάγκελα του οποίου είναι κρεμασμένα πανό στα οποία αναγράφονται «Τσακίστε τον φασισμό – Δεν είναι αθώοι» και «Οι φασίστες καταδικάζονται στο δρόμο».

Μετά από περπάτημα αρκετών λεπτών, φτάνουμε σχεδόν έξω από την είσοδο του Εφετείου, γύρω από την οποία έχουν τοποθετηθεί αρκετές κλούβες των ΜΑΤ. Εδώ το πλήθος είναι πολύ πυκνό, κάτι το οποίο μας αποτρέπει από το να κινηθούμε περαιτέρω.

Η ανακοίνωση της απόφασης για τη Χρυσή Αυγή

Η βοή και οι φωνές του κόσμου είναι τόσο δυνατές που δεν μπορούμε να ακούσουμε ούτε τους διπλανούς μας. Ξαφνικά από τα μεγάφωνα ακούγεται μια φωνή, ωστόσο, δεν μπορούμε να καταλάβουμε καλά τα λεγόμενά της.

Ο κόσμος αρχίζει να ζητωκραυγάζει, να πανηγυρίζει, να αγκαλιάζεται και να φωνάζει συνθήματα εναντίον της Χρυσής Αυγής. Τα πανηγύρια κρατούν, όμως, μόλις μερικά δευτερόλεπτα. Ένα μεγάλο «μπαμ» ακούγεται και εμείς βλέπουμε μια αντλία να πετάει με δύναμη νερό στους διαδηλωτές.

«Καπνογόνα» φωνάζουν γύρω μας. Σχεδόν όλοι οι διαδηλωτές αρχίζουν να απομακρύνονται από το σημείο. Μερικοί πιο ψύχραιμοι μας συμβουλεύουν να κινηθούμε με ηρεμία προκειμένου να μη συμβεί κανένα ατύχημα.

Προσπαθούμε να μπούμε στο ίντερνετ για να δούμε τι συνέβη και ποια ήταν, τελικά, η ετυμηγορία του δικαστηρίου. Μάταια, όμως, γιατί είναι τόσος πολύς ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί στο σημείο, με αποτέλεσμα τα τηλεφωνικά δίκτυα να «κρασάρουν» τοπικά.

Λίγα λεπτά μετά, έχουμε φτάσει στη Βασιλίσσης Σοφίας. Ο κόσμος αρχίζει να αραιώνει. Η αποκατάσταση του δικτύου έχει ολοκληρωθεί. Η ιστορική απόφαση έχει κατακλύσει τα social media. Η Χρυσή Αυγή κηρύσσεται εγκληματική οργάνωση και δεκάδες στελέχη της -μεταξύ των οποίων όλα τα υψηλόβαθμα- οδηγούνται στη φυλακή για τα αδικήματα που έχουν διαπράξει.

Αποχωρούμε από το σημείο μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη. Είχε πια αποδοθεί δικαιοσύνη για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα κι όλων εκείνων των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους ή ξυλοκοπήθηκαν άγρια από τους φασίστες της Χρυσής Αυγής.

Ένα χρόνο μετά, έχουμε ξεμπερδέψει με τον φασισμό;

Το μεγάλο ερώτημα, όμως, ήταν ένα: έχουμε ξεμπερδέψει με το φασισμό και το ναζισμό στη χώρα; Κανείς δεν μπορούσε να απαντήσει με σαφήνεια.

Ένα χρόνο μετά, δυστυχώς, η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Όχι. Τα περιστατικά της προηγούμενης εβδομάδας στα ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, με τους φασίστες να μπουκάρουν σε σχολεία και να χαιρετούν ναζιστικά, έκρουσαν και πάλι το καμπανάκι. Το φίδι του φασισμού δεν έχει πεθάνει ακόμα.

Η ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής για τα περιστατικά στη Σταυρούπολη επιβεβαίωσαν τις ανησυχίες μας: «Ο Λαϊκός Σύνδεσμος – ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ συγχαίρει τους μαθητές του 1ου-2ου ΕΠΑΛ Σταυρούπολης για τη δυναμική τους αντίδραση απέναντι στις προκλήσεις και τις απόπειρες καπήλευσης των κινητοποιήσεων τους για αντεθνικούς σκοπούς» έγραψε το Μέτωπο Νεολαίας (οργάνωση νεολαίας της ΧΑ από το 1998), πριν αναφερθεί, όπως συχνά κάνει, σε αριστερούς συμμορίτες.

Ο κίνδυνος της εμφάνισης της Χρυσής Αυγής 2.0 είναι μπροστά μας. Στόχος μας να μην αφήσουμε αυτό το φίδι να μεγαλώσει ξανά. Και εκείνη η μέρα του Οκτωβρίου θα μας υπενθυμίζει πως μπορούμε να τα καταφέρουμε.