Ιράν ή Ιράκ;

Τα χαλιά με τα πετρέλαια και τα πυρηνικά με τα χημικά. Σοβαρά τώρα, αυτές οι χώρες έχουν πολύ περισσότερα από τα κλισέ που ακούμε στα δελτία.΄Εσείς μπορείς να μας δώσεις ένα χεράκι στο Twitter.

Απάνω σε χαλιά, σε μαγικά χαλιά, ο Χρήστος Δεμέτης

Η επανάσταση είναι σαν το ποδήλατο. Όταν δεν γυρίζουν οι ρόδες, πέφτει. Και την ίδια ώρα, αναρωτιέσαι, πώς οι χθεσινοί επαναστάτες φτάνουν να γίνουν ορκισμένοι εχθροί της δημοκρατίας; Δεν είναι λόγια δικά μου. Είναι λόγια της Μαργιάν Σατραπί και του υπέροχου “Περσέπολις” που σκαρφίστηκε. Και η Μαργιάν είναι από το Ιράν. Από μια χώρα που κουβαλάει μια τεράστια πολιτιστική κληρονομιά. Είναι η φύση μου τέτοια που δεν θα μπορούσα να διαλέξω ανάμεσα σε δυο λαούς, τον έναν. Όλοι έχουν το δικό τους χρώμα ρε αδερφέ. Όμως ελέω διλήμματος, θα διάλεγα την πάλαι ποτέ Περσία.

Θα διάλεγα Ιράν για την “άνοιξη” του ’79, με αίτημα, περισσότερη δημοκρατία. Και ας οδήγησε αλλού εκείνη η “άνοιξη”. Θα επέλεγα επίσης Ιράν για τις ταινίες του Ασγκάρ Φαραντί, δες το “Ένας χωρισμός” και θα με θυμηθείς.

Η χώρα των ιπτάμενων χαλιών ήταν άλλωστε στην αρχαιότητα και ο μεγάλος μας εχθρός. Λένε άλλωστε πως τον μεγάλο σου αντίπαλο, πρέπει να τον σέβεσαι και να τον τιμάς, ακόμα κι αν πέρασαν αιώνες από τότε. Σωστά;

Ιράν και ξερό ψωμί ο Πάνος Κοκκίνης

Το καλύτερα κρυμμένο μυστικό της πάλαι ποτέ Περσίας δεν είναι το πυρηνικό της πρόγραμμα, αλλά το γεγονός ότι διαθέτει μερικές από τις πιο όμορφες γυναίκες του πλανήτη. Καθώς επίσης και τοπιά εξωπραγματικής ομορφιάς που περιλαμβάνουν από ψηλά χιονισμένα βουνά και καταπράσινες πεδιάδες μέχρι παραλίες με άσπρη άμμο, λίμνες από αλάτι και κανονικές ζούγκλες. Δεν μιλάω για τον πολιτισμό, αφού το Ιράκ θεωρείται λίκνο του. Ούτε για αρχαιολογικά μνημεία, αφού και το Ιράκ διαθέτει αντίστοιχα (αν και όχι το ίδιο μεγαλοπρεπή). Προφανώς δεν είναι η ιδανική χώρα για να επισκεφθείς. Ειδικά αν είσαι γυναίκα. Αλλά, αν είσαι άντρας και ταξιδευτής (και όχι τουρίστας), πρέπει να είσαι πραγματικά ηλίθιος για να μην εκτιμάς όσο έχει να σου προσφέρει. 

Ιράν ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ιράκ ή Ιράν ε; Κανονικά θα προτιμούσα το πρώτο γιατί έχει μαύρη αθλητική εμφάνιση. Και ως γνωστόν παίρνω τα μαύρα στο τάβλι. Και τους Σαν Αντόνιο Σπερς στο 2K. Σοβαρός λόγος. Θα πω Ιράν, όμως, επίσης γιατί εντάξει όπως και να το κάνουμε το Ιράκ παραπέμπει αυτόματα σε Σαντάμ και μουστάκια. Και νομίζω ότι ένα μουστάκι (αυτό του Ηλία Αναστασιάδη είναι αρκετό). Από εκεί και πέρα πρέπει να τιμήσουμε το Ιράν αφενός για την εξαιρετική ταινία “a separation” και την εθνική τους ομάδα μπάσκετ, με τον σέντερ -που πιθανότατα τρώει ανθρώπους- Χαμέντ Χαντάντι. Οντως έχουν αρκετά καλή ομάδα.

Ιράν ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Δεν θυμάμαι ποιος βλαμμένος από όλους μας σκέφτηκε αυτό το δίλημμα αλλά του σφίγγω το χέρι. Ξεκάθαρα Ιράν. Όχι επειδή κουνά το δάχτυλο στις ΗΠΑ, όπως χαίρονται πολλοί γνωστοί και απερίσκεπτοι φίλοι. Σε αυτόν τον κυκεώνα κατασκοπίας και Προέδρων / Δικτατόρων εμβόλιμων από τις διάφορες υπερδυνάμεις, θα πάω με το Ιράν. Αν είναι κάτι το οποίο υποστηρίζω πολιτικά σε σχέση με τις χώρες της Μέσης Ανατολής είναι η ανάγκη υπεράσπισης της εθνικής τους κυριαρχίας. Ακούω τις κραυγές αγωνίας από την Τεχεράνη για τις πρακτικές του Αχμαντινετζάντ. Και υπάρχουν εξιστορήσεις οικογενειών που θα με έκαναν να νιώθω άσχημα για την επιλογή μου. Αλλά η παρεμβατικότητα των ΗΠΑ στο Ιράκ άφησε ένα κράτος διαλυμένο, χωρίς κοινωνικές δομές, χωρίς κοινωνικό κεφάλαιο στο οποίο να μπορούν να οικοδομήσουν. Η Δημοκρατία δεν επιβάλλεται. Όπως οι χώρες της Δύσης έφτασαν στη σημερινή μορφή Δημοκρατίας μέσα από εμφυλίους και εξεγέρσεις, έτσι κάθε χώρα οφείλει να βρει μόνη της το δρόμο της προς το πολίτευμα που της αρμόζει. Ιράν λοιπόν. Αν και τις διακοπές μου με βλέπω να τις κάνω στο Ιράκ, να πάω να βρω τον φίλο μου το Γιώργο στο Ερμπίλ.

Ιράν ο Μάνος Χωριανόπουλος

Το Ιράκ το είχα πάρει από την αρχή με κακό μάτι και η αιτία ήταν ο… Hulk Hogan. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 με τις ΗΠΑ να κάνουν “ανθρωπιστική” παρέμβαση (σκοτώνουμε παιδάκια, χτυπάμε νοσοκομεία) στην περιοχή για τη σωτηρία του Κουβέιτ, στους Γίγαντες του Κατς (WWF-κανένα Πάντα), που έβλεπα μανιωδώς ως παιδί, έκανε την εμφάνισή του ο Sgt Slaughter, ως πολεμιστής πιστός στο Ιράκ και τον Σαντάμ.

Ξυλοφόρτωνε τον Hogan και ενίοτε τον Ultimate Warrior, σε κάθε ευκαιρία και εγώ τον μισούσα και αυτόν και τη σημαία που είχε μαζί του και τη στρατιωτική στολή του. Μετά βέβαια έμαθα ότι ήταν Αμερικανός και όλα ήταν μέσα στο σενάριο. Τι να κάνουμε; Η ζωή βασίζεται στην εξαπάτηση. Γεννιόμαστε μόνοι, πεθαίνουμε μόνοι και στο ενδιάμεσο χωράμε αμέτρητες απάτες για να αντέξουμε μέχρι το τέλος. Πού είχα μείνει; Στο Ιρακ (ευτυχώς δεν έχω μείνει ποτέ στο Ιράκ). Τον Σαντάμ δεν τον γούσταρα, τις κτηνωδίες των ΗΠΑ επίσης, και αν και οφείλουμε να σεβόμαστε όλοι και τον πολιτισμό και τις αντοχές του λαού του Ιράκ, το Ιράν με γοητεύει περισσότερο

Το Ιράν, πέρα από το ότι έχει πολύ όμορφες γυναίκες (για παράδειγμα η Ρόγια Χαμάντ στο Homeland-γεια σου Ρόγια με τα εκρηκτικά σου μάτια), κουνάει το δάχτυλο στις ΗΠΑ, που δεν μπορούν να παρέμβουν και το κυριότερο, δεν θυμάμαι κάποιος από τη συγκεκριμένη χώρα να έχει δείρει τον Hulk Hogan.

Ιράν ο Ηλίας Αναστασιάδης

Τι να πω; Να πω για τον ‘Κύκλο’ του Jafar Panahi; Να πω για τον ‘Ένα Χωρισμό’ και ‘Το Παρελθόν’ του Farhadi; (Καλά, για ‘Το Παρελθόν’ όντως δεν μπορώ να πω, γιατί δεν το ‘χω δει ακόμα). Να πως για τη μουστάκα του Ali Daei που έπαιζε ένα φεγγάρι στην Μπάγερν Μονάχου και τον είχα λιώσει στο Championship Manager; Ή μήπως για τη συγκλονιστική φωτογραφία του ‘Argo’ και όλη την αγχωτική φάση στο αεροδρόμιο μέχρι να φύγει ο Ben και η κουστωδία του; Να πω κι εγώ μετά τον Χωριανόπουλο για τη Ρόγια Χαμάντ και τα μάτια της; Να πω για τον Τζαβάντι; Να πω, γιατί να μην πω; Το θέμα είναι ότι το Ιράν έγινε κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Οι αναφορές είναι δίπλα μας. Το Ιράκ το θυμόμαστε μόνο σε κάτι ολυμπιακά τουρνουά ποδοσφαίρου. Δηλαδή ποτέ. Ορίστε, τα είπα.

Ιράκ ο Μάνος Μίχαλος

Δεν έχω αποφασίσει ποιό από τα δύο, οπότε θα αρχίσω να γράφω και όπου καταλήξω. Άλλωστε, το ότι τα δύο κράτη διαφέρουν οπτικά σε ένα γράμμα, ουσιαστικά διαφέρουν σε πάρα μα πάρα πολλά. Ωστόσο, όσο περνάει η ώρα και γράφω, μου φαίνεται κάπως άδικο να κρίνω το Ιράκ από τη σύγχρονη ιστορία του και τη μαύρη περίοδο (για το ίδιο και για τον υπόλοιπο ελεύθερο κόσμο) του Σαντάμ. Αν πάω πίσω, πολύ πίσω θα δω τη Μεσοποταμία, το λίκνο του πολιτισμού, μέρη που ακόμη και ο Αστερίξ με τον Οβελίξ περπάτησαν στις αγαπημένες μου (=τους) ιστορίες.

Ενώ, τότε, στα πολύ παλιά τα χρόνια, όταν τα Αιώνια Διλήμματα δεν υπήρχαν και η γεωπολιτική κατάσταση του κόσμου ήταν εντελώς διαφορετική, το Ιράν ήταν οι Πέρσες. Αυτοί οι τύποι με τα φρου-φρου, τα αρώματα, που ήθελαν να κερδίσουν μέσα στην Ελλάδα και κάθε φορά που έμπαιναν στο γήπεδο, έτρωγαν τη φάπα τους. Στην πορεία βέβαια, το Ιράν με το μετέπειτα βιογραφικό του, κατάφερε να αλλάξει την κατάσταση και κυρίως την εντύπωση προς εμάς τους δυτικούς. Οκ, θα μου πεις, η 11η Σεπτεμβρίου δεν σε κάνει να “μαυρίσεις” το Ιράκ. Με κάνει να μαυρίσω πολύ κόσμο, αλλά με συγχωρείτε, δεν μπορώ να πιστέψω τον Τζορτς Μπους Τζούνιορ. Έκλεισε. Ιράκ, γιατί σιχάθηκα και την τελευταία σεζόν του Homeland.

Ιράν ο Στέλιος Αρτεμάκης

Δεν τα πολυκαταλαβαίνω αυτά τα περί Μίστερ Σλότερ και Κάπτεν Μάι Αρς, που δέρνουν, λέει, τους Χαλκ Χόγκανους αυτού του πλανήτη. Γιατί και καλά είναι οι κακοί και οι άλλοι είναι οι καλοί και ρίχτους μία βόμβα. Αλλά είπε μεγάλη κουβέντα ο Χωριανό, πως έχει πολύ πόνο σ’ αυτή η ζωή αν δεν έχεις αυταπάτες. Και αυτά τα προβλήματα τα είχαν λύσει τα ξαδέρφια μας οι Ιρανοί με τη δική τους μυθολογία. Είχαν τη δική τους Anahita, θεά της γονιμότητας (ring some bells?), είχαν Verethragna θεό του πολέμου, είχαν Vayu θεό του ανέμου, είχαν κι αυτοί ένα μικρό πάνθεον σε ένα βουνό, είχαν βασιλιάδες που δεν ήταν τίποτα φλώροι αλλά ήταν πρώτη γραμμή στη μάχη για να κερδίσουν αιώνια δόξα. Εδώ κατέβηκε ολόκληρος Ξέρξης στις Θερμοπύλες ρε φίλε. Οπως κάποτε πήγε ο Αγαμέμνωνας στην Τροία, τι να λέμε τώρα; Προφανώς και υπάρχουν διαφορές αλλά τους αγαπάμε. Και όταν ήρθαν εδώ για να παίξουμε φάπες, ήταν φιλικό το ματσάκι. Και τα αδερφιά τσακώνονται που και που, δεν τσακώνονται; Αλλά στο τέλος αγαπιούνται. Οπότε Ιράν.

Ιράν ο Θανάσης Κρεκούκιας

Απλά διλήμματα, χωρίς πολλούς προβληματισμούς και φιοριτούρες. Ιράν εύκολα, για τους εξής τρεις λόγους:1. Επειδή στην αρχαιότητα υπήρξαν οι μεγαλύτεροι πελάτες μας. Από τον Μαρδόνιο και τον Αρταφέρνη, μέχρι τον Δαρείο και τον Ξέρξη, οι φάπες δεν έχουν τελειωμό. Στη συνέχεια βέβαια το ξεφτιλίσαμε το θέμα με τον Αλέξανδρο, την επεκτατική πολιτική και τα μακελέματα, αλλά βέβαια ο ιμπεριαλισμός μας ενοχλεί μόνο όταν προέρχεται από τους άλλους και στο μεταξύ φροντίσαμε να θυμόμαστε μόνο τα πολιτιστικά, λες και οι Πέρσες ήταν τίποτα χθεσινοί αρούγκανοι, αναλφάβητοι και πας μη Έλλην βάρβαροι. 2. Για την Αννούλα Γαντερί, που κάνει την πρακτική της στο Sport24.gr και κατάγεται από το Ιράν!3. Για το επικό σύνθημα «Τούμπα, Ιράν, Καμπότζη, Βιετνάμ», γιατί κανείς ούτε σκέφτηκε, ούτε τόλμησε ποτέ να φωνάξει σε γήπεδο «Τούμπα, Ιράκ, Καμπότζη, Βιετνάκ»…!!!

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΙΡΑΝ ΜΕ 88,8%

Να μας συμπαθάνε οι φίλοι από το Ιράκ, δεν έχουμε τίποτα μαζί τους. Απλά αγαπάμε Ιράν περισσότερο κι αυτό φαίνεται στο σκορ.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟ TWITTER

ή