Iron Maiden ή Metallica;

Έχουμε μιλήσει για ένα σωρό μουσικές, αλλά ήρθε η ώρα να πιάσουμε το μεγάλο δίλημμα. Όλοι ακούσαμε (ή ακούμε ακόμα) μέταλ, και όλοι εκ των πραγμάτων αναρωτηθήκαμε κάποια στιγμή της ζωής μας αν μας αρέσουν πιο πολύ οι  Iron Maiden ή οι Metallica. Τώρα, με χρόνια απόσταση, με καθαρό κεφάλι, έφτασε η ώρα να διαλέξουμε μια για πάντα.

Iron Maiden o Γιάννης Γεωργόπουλος

Διαχρονικό το ερώτημα. Για έναν χεβιμεταλά ισοδυναμεί με το:

“Από δω η γυναίκα μου κι από δω το αίσθημα μου”. Τόνοι μελανιού σε τεύχη Μetal Ηammer στη δεκαετία του ’90 καταναλώθηκαν σε μία άτυπη διαμάχη των αναγνωστών. Αλήστου μνήμης τα γράμματα που δημοσίευε αφειδώς η “βίβλος” του metal. Άκρη πάντως δεν βρέθηκε. Οι Metallica ενδεχομένως να μην υπήρχαν αν η παρέα του οραματιστή Steve Harris δεν είχε κυκλοφορήσει το ομώνυμο πρώτο album, το Killers και το Νumber of the Beast τα οποία (υπογεγραμμένα) κατέχουν περίοπτη θέση στη δισκοθήκη μου. Θυμάμαι πριν από 20 χρόνια εν αναμονή των ελέγχων του τριμήνου στο λύκειο άκουγα το Master of Puppets για να αποφορτιστώ από το άγχος, ενώ την ίδια εποχή η πρώτη συναυλία των Iron Maiden στην Ελλάδα (Νέα Φιλαδέλφεια 13/9/1988) είχε αποκτήσει ήδη χαρακτήρα αστικού μύθου. Ο Lars Ulrich έχει “μαρτυρήσει” λέγοντας: “Χωρίς τους Iron Maiden οι Metallica δεν θα βρίσκονταν εδώ που είναι σήμερα”. Ανάμεσα σε δύο κολοσσούς, η λογική μου λέει Metallica και η καρδιά μου Iron Maiden. Αν ο Χατζηιωάννου έβαζε δίλημμα με Black Sabbath δεν θα υπήρχε δεύτερη σκέψη. Κρατώντας στα χέρια μου το Powerslave με το ανθρωπόμορφο τέρας Eddie, της πιο αναγνωρίσιμης μασκότ μουσικού συγκροτήματος να δεσπόζει στο εξώφυλλο ως Φαραώ, βροντοφωνάζω: “Up the Irons”.

Iron Maiden ο Ηλίας Αναστασιάδης

Με σέβας και δέος μπροστά στις τρομακτικές -για να μην πω τρομοκρατικές- μουσικές γνώσεις και παραστάσεις του Γιάννη Γεωργόπουλου, θα διαλέξω Iron Maiden, αλλά από την ανάποδη. Η καρδιά μου λέει Metallica και η λογική μου Iron Maiden. Ξεκίνησα ως metalhead με την πιο αστεία κοτσίδα που έχει φυτρώσει σε αντρικό κεφάλι. Ξεκίνησα με Sabbath και ξεκαρδιστικές μιμήσεις της εισαγωγής του ‘Iron Man’ και συνέχισα με κάτι Maiden και ‘Fear of the Dark’ και με κάτι Metallica και ‘Black Album’ σε μαύρη κασέτα, η οποία παρεμπιπτόντως κοστίζει σε συναίσθημα περισσότερο κι από δύο καράβια του Μελισσανίδη.

Δεν με ενοχλούν ούτε τα μαλλιά που έκοψαν, ούτε η εμμονή τους να βγάλουν (κι άλλα) λεφτά από το προϊόν τους, ούτε τα ‘Load’, ούτε τα ‘Reload’, ούτε τίποτα σχετικά με τους Metallica. Ψέματα, θέλω να κάνω εμετό πάνω στον Lars Ulrich, αλλά κάπου εκεί έρχεται ο Robert Trujillo, που ισοδυναμεί σε fun, θέαμα και μπάσο με 17 κανονικούς ανθρώπους, οπότε δεν θυμάμαι τίποτα αρνητικό.

Θα μπορούσα να περάσω πολύ περισσότερες μέρες ακούγοντας μόνο Metallica απ’ όσες μόνο Iron Maiden. Ισχύει. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν βλέπω πίσω από την αρρωστημένη ύπαρξη του Eddie, πίσω απ’ τη φωνή του Dickinson και το όραμα του Steve Harris (well said Γιάννη), πίσω απ’ τους επτάλεπτους ύμνους τους όπως το ‘Hallowed Be thy Name’ που σε αναγκάζουν να κλείσεις τα μάτια και να ψάλλεις σε έκσταση, την μπάντα που ορίζει το χέβι μέταλ από το πόστο του σημαιοφόρου εδώ και 30 χρόνια. Επίσης, Iron Maiden για να μπορέσω να ξανακοιτάξω τον αδερφό μου στα μάτια.

Iron Maiden ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Η ενασχόλησή μου με τη metal διήρκεσε 2 χρόνια. Όσα δηλαδή είχα καρφωμένη μέσα στο walkman μου μια κασέτα που είχα κλέψει από την αδερφή μου, με το Painkiller των Judas Priest να ακολουθείται ευλαβικά από το Rebellion των Grave Digger και τον κόσμο να σείεται όταν ξεκινούσαν να απαγγέλουν “The clans are marching ‘gainst the law, bagpipers play the tunes of war”. Μέχρι που έμαθα τους Metallica. Και αφιερώθηκα στο να περνάω κάτι καλοκαιρινά βράδια ακούγοντας ξανά και ξανά το One, το Unforgiven και το Nothing Else Matters. Σε αυτό το δίλημμα όμως αποφάσισα να ψηφίσω βάση ανατριχίλας. Αυτή την ελαφρά μορφή έκστασης που νιώθεις όταν ακούς ένα αγαπημένο τραγούδι το οποίο ξυπνά όλες σου τις αισθήσεις. Την ανατριχίλα του One την έχω ξεπεράσει χρόνια τώρα. Την ανατριχίλα του Fear of the dark και της επίδρασης που έχει στον κόσμο σε ένα live, νομίζω δεν θα την ξεπεράσω ποτέ.

Iron Maiden ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Μεγαλώνοντας υπέθεσα ότι είναι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Όπως δηλαδη στην εφηβεία παίρνεις ύψος, βγάζεις σπυράκια, χοντραίνει η φωνή σου, έτσι ακούς και metal. Iron Maiden, Metallica, Sepultura, Paradise Lost, Slayer, ή κάνεις και συγκρότημα (κάποια στιγμή να σας πω για τους θρυλικούς “Tormentor”, ναι αυτούς που έγραψαν το “Death to Beth”, ναι το μοναδικό συγκρότημα που δεν έπαιξε ποτέ και πουθενά). Οι ήχοι πάντως που έβγαιναν πνιχτοί από τα walkman εκείνη την εποχή ήταν “μεταλλικοί”, λες και μας είχε αγγίξει ολους η μπαγκέτα του Νίκο ΜακΜπρέιν στο κεφάλι. Αν και οι Metallica, τουλάχιστον στα αυτιά μου, ήταν πιο φλώροι. Τότε. Γιατί από τα 18 μετά πιστεύω ότι έχω βάλει να ακούσω περισσότερα δικά τους τραγούδια, παρά των Maiden, που ήταν και οι αγαπημένοι μου εκείνη την εποχή. Τουλάχιστον μέχρι την αποχώρηση του Μπρους Ντίκινσον.

Είχα μυηθεί θέλοντας και μη από μικρός, έχοντας κληρονομήσει μια μεγάλη συλλογή από κασέτες του αδερφού μου. Και από εκεί που μικρός φοβόμουν να αντικρύσω τα εξώφυλλα με τον Eddie να κάνει τα δικά του, άρχισα να ακούω φανατικά. Piece of mind (ο αγαπημένος μου δίσκος μαζί με τον ομώνυμο), Number of the Beast, Somewhere in time, Powerslave, Killers, Fear of the Dark. Και να τραγουδάω δυνατά, το Prowler (αγαπημένο τραγούδι όλων των εποχών, άγνωστο γιατί), Running Free, Trooper, Hallowed be thy name, Revelations, 2 minutes to midnight, Aces High, Wasted Years, Can I play with madness, Afraid to shoot strangers . Μέχρι εκεί έφτασα. Το X-Factor ήταν η τελευταία κασέτα θυμάμαι που απέκτησα (και δεν μου άρεσε). Μετά ήρθαν στον κόσμο μας τα CD και μαζί με την εφηβεία, τα μπει-δε-μπει, τη φασαρία στην τάξη και τα κρουσάν σοκολάτα-μίλκο, μπήκαν στο συρτάρι και οι Iron Maiden. 

Iron Maiden o Στέλιος Αρτεμάκης

Μια χαρά την πέρασα τη φάση μου με το Metal, από πρώιμους Judas την εποχή του “Breaking The Law” και WASP λίγο μετά το “Fuck Like A Beast” μέχρι εμπορικούς Def Lepard, άκουσα αρκετούς Iron και Slayer μέχρι να αναρωτηθώ αν πράγματι είναι σατανάδες και κάνουν τελετές μαύρης μαγείας. Φαντάσου ότι στα ψαξίματα μου έφτασα να γράφω ελληνική διασκευή του “Paranoid” των Sabbath. “Σε έναν τάφο, ένα βράδυ, πήγα για να κοιμηθώ” ξεκίναγε η δική μου βερσιόν και απορώ που δεν έγινε επιτυχία. Τέσσερις στροφές είχα γράψει μέχρι να με πιάσει στα πράσα ο στρατιωτικός πατέρας μου, που κούμπωναν ακριβώς στο ρυθμό και έκαναν τέλεια ομοιοκαταληξία.

Και προς θεού δεν είναι ότι τους σνομπάρω αλλά πρέπει να συμφωνήσω με το Μίχαλο και τη Χρυσικοπούλου. Ούτε εγώ έχω πολύ καλή γνώμη για το είδος. Ισχύει ότι Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΑ ΜΑΣΤΟΡΙΑ και για να παίξεις σε μέταλ μπάντα πρέπει να έχεις μελετήσει πολύ. Φαντάσου ότι κιθαρίστες τα παρατάνε και αλλάζουν είδος γιατί είναι μεγάλη καταπόνηση να παίζεις τόσο γρήγορα, τόσο τεχνικά, τόσο πολύ. Δηλαδή το αντίθετο από το πανκ και το ροκ που είναι προυπόθεση, στην αρχή τουλάχιστον, να μην έχεις μελετήσει καθόλου. Απλά, δεν ξέρω κάποια φάση στη ζωή μου που να ήθελα να νιώσω επικίλα και κοσμική γαματοσύνη. Πως να στο πω. Λίγα χρόνια αργότερα ήθελα η μουσική μου να είναι τριπάκι, να είναι χαζή φλώρικη ποπ, να είναι νεανική κραυγή, να είναι ο ενισχυτής στα πιο “καθαρά” settings.

Τέλος πάντων, από τα δύο ψηφίζω Iron Maiden γιατί ήταν πολύ πιο cool ενώ οι Metallica (αν και τους άκουσα περισσότερο) μου την έσπασαν με τη φάση του Napster.

Metallica ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Δε θυμάμαι να είχα τόση δυσκολία σε δίλημμα ποτέ ξανά, μάλλον επειδή την ίδια στιγμή αυτά τα δύο ονόματα σημαίνουν τόσα πολλά (γενικώς) αλλά δεν είναι δα και η ζωή μου (ειδικώς). Τα πιο δύσκολα διλήμματα είναι αυτά στα οποία το τι εκπροσωπεί ο καθένας είναι εντελώς σαφές και διαφορετικό. Ας πούμε τους Metallica, σε ένα πολύ βασικό επίπεδο, τους αντιπαθώ. Για τις ιστορίες με το Napster, για το πόσο με εξοργίζει η όλη ύπαρξη του Λαρς, για το πόσο έχουν ξεφτιλίσει αλλάξει τον ήχο τους μετά τα 4 πρώτα άλμπουμ, κλπ. (Είναι πάντως συναρπαστική περίπτωση, κοινωνιολογικά μιλώντας, βλέπει και το προ ετών ντοκιμαντέρ τους.) Ενώ τους Maiden τους πάω πιο πολύ. Τους σέβομαι, αν προτιμάς. Έχω πάει σε πολλά λάιβ τους όχι επειδή ήθελα να τους δω, αλλά επειδή έτυχε να είμαι εκεί στο πλαίσιο φεστιβάλ. Δεν έφυγα ποτέ. Είναι τρομερά τίμιο και συνεπές αυτό που κάνουν. Πάντα θα περάσεις ωραία, πάντα θα θαυμάσεις το στρατό των ορκισμένων φανς, τον Μπρους Ντίκινσον τον πάω με τα χίλια (έχουμε και γενέθλια την ίδια μέρα), και ως frontman και ως γενικότερα cool φιγούρα (καλές πτήσεις!).

Αλλά, δεν ξέρω. Όλα αυτά είναι σκέψεις που δικαιολογούν όλες τις απαντήσεις. Η δική μου όμως θα πρέπει να είναι με τους κακούς, γιατί στην τελική, αυτό που μετράει δεν είναι ποιος σου αρέσει πιο πολύ; Και, ακόμα και εξαιρώντας τη μπαλαντοπερίοδο των Metallica που έχει κι αυτή τη χρησιμότητά της υποθέτω, τα 4 πρώτα άλμπουμ τους έχουν αρκετό υλικό (από Pulling Teeth μέχρι Orion κι από Master of Puppets μέχρι… well, το “Master of Puppets” γενικά θα έπρεπε να αρκεί όσο το σκέφτομαι) για να γουστάρει να τους ακούει για πάντα ακόμα κι ένας ίντι ποπάκιας σαν εμένα.

Metallica ο Μάνος Μίχαλος

Σκέφτηκα να μη συμμετάσχω για πρώτη φορά σε Αιώνιο Δίλημμα άπο άποψη (γιατί έχω λουφάρει σε μια άδεια, θυμάμαι, που έκανα ότι δεν είδα το email), αλλά αποφάσισα να απαντήσω, παρότι εκτός από άσχετος είμαι και αρνητικός απέναντι στη συγκεκριμένη μουσική κάστα. Ναι, αντιλαμβάνομαι κάτι θεωρίες που λένε ότι ακόμη και η κλασική μουσική θα ζήλευε μερικά μετάλλα, αλλά σόρι δεν ήμουν ποτέ υποστηρικτής τους. Ωστόσο, η απάντηση στο Δίλημμα είναι εύκολη για μένα, καθώς οι Metallica είναι κάτι (νομίζω) πιο mainstream με τα Unforgiven τους και τα Nothing Else Matters  τους, ενώ από τους απέναντι δεν έχω ιδέα, χωρίς να ανοίξω τη wikipedia τι τραγούδια έχουν. Αφήνοντας λοιπόν χώρο, στους υπόλοιπους της ομάδας φιλοσόφων των Αιωνίων Διλημμάτων, θα ρίξω στην κάλπη την ψήφο μου, γιατί ποτέ δεν έχει και πολλή μεγάλη σημασία τι ψηφίζεις, γενικότερα. Τουλάχιστον σε αυτή τη χώρα.

Metallica η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Προτού πέσω στην παγίδα της μουσικής ανάλυσης και εκτεθώ ανεπανόρθωτα – διότι τι μουσική ανάλυση να κάνεις αν δεν άκουγες ποτέ ούτε τους μεν, ούτε τους δε – ας πούμε απλά πώς στο φλώρικο σχολείο μου οι Metallica ήταν το ανώτατο όριο αγριάδας που επιτρεπόταν να φτάσεις προτού χαρακτηριστείς περιθωριακό ούφο, και αυτό χάρη στα μελωδικά Unforgiven και Nothing Else Matters. Για όλους τους λάθος λόγους, δηλαδή, αν κρίνω από το γεγονός πως το τελευταίο το ακούω πλέον μουσικό χαλί σε γαμήλια βιντεάκια σε κέντρα δεξιώσεων στην παραλιακή. Με άλλα λόγια, ίσως να μην πρέπει να μετρήσετε την ψήφο κάποιας που αν της λέγατε πως ο Νιλς Χόλγκερσον ήταν μπασίστας των Metallica θα το πίστευε λόγω ονόματος.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: IRON MAIDEN ΜΕ 62,5%

O κόσμος μίλησε, το αποτέλεσμα σαφές και δεν υπήρξε ποτέ σε ρίσκο ανατροπής. Ο Έντι θριάμβευσε. Μπορείς να ψηφίσεις κι εσύ, είτε μέσω twitter, είτε με το poll στα δεξιά.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ

ή