Isle of Man: Το νησί με τους τρελούς!

Ποτέ δεν αγαπούσα τη μοτοσυκλέτα. Κάθε άλλο μάλιστα. Όμως βλέποντας όσα έκαναν αυτοί οι τρελοί τύποι στο MotoGP, ένιωθα σεβασμό απέναντί τους. Λόγω της επικινδυνότητάς του. Ώσπου με απελπιστική καθυστέρηση, γνώρισα το ΤΤ Isle of Man.

Χρειάστηκε να επιστρατευτεί ο Jared Leto των 30 Seconds To Mars για την αφήγηση του συγκλονιστικού ντοκιμαντέρ TT3D: Closer To The Edge, για το τοποθετήσω στον ασφυκτικά γεμάτο σκληρό δίσκο του μυαλό μου. Έκτοτε, ακόμα και εγώ ο ‘μισομηχανάκιας’, όχι απλά προσπαθούσα να πετάω από αυτόν ανούσιες εικόνες για να έχω χώρο να φορτώσω λίγο περισσότερο ΤΤ αλλά έβαλα και στόχο να το δω από κοντά. Αποστολή εξετελέσθη και αν βαριέστε να διαβάσετε όλα όσα ακολουθούν, μπορώ να τα συνοψίσω σε μία λέξη: «ανατριχίλα»!

 

(Ο Jared Leto αφηγείται την ιστορία του ΤΤ με κεντρικό ήρωα τον φαβοριτάκια Guy Martin)

Μετά από σχεδόν 20 χρόνια σε τούτη τη δουλειά, λίγα ταξίδια μπορούν να με γεμίσουν ενθουσιασμό καθώς γεμίζω βαλίτσα, θα με κάνουν να αφήσω τόσες μέρες την κόρη μου και να βιάζομαι να πάω αεροδρόμιο. Τούτη τη φορά, άυπνος έβαλα πλώρη προς το Ελευθέριος Βενιζέλος, ταξιδεύοντας σε ένα προορισμό που τόσο με είχε συνεπάρει ο μύθος που αφορούσε τον θρυλικό του αγώνα, που δεν είχα προσέξει καν που ακριβώς βρισκόταν.

Η Νήσος του Μαν λοιπόν αποτελεί μία κουκκίδα στην ιρλανδική θάλασσα, στα μισά του δρόμου από το Λίβερπουλ προς τη Βόρεια Ιρλανδία. Αυτόνομη από τη Μεγάλη Βρετανία, με δικό της παράλληλο νόμισμα και Κέλτικη κληρονομιά. Στα 572 καταπράσινα τετραγωνικά χιλιόμετρα γης, κατοικούν 85 χιλιάδες άνθρωποι αλλά τις ημέρες του ΤΤ, το νησί βουλιάζει από επισκέπτες. Ανάμεσά τους και εμείς, φτάνουμε σε ένα αεροδρόμιο που δεν διαφέρει και πολύ από αυτό της Λήμνου και ξεκινάμε για την πρωτεύουσα, το Ντάγκλας.

Η πρώτη επαφή είναι κομματάκι σοκαριστική. Ο παραλιακός δρόμος είναι γεμάτος βικτωριανού τύπου οικήματα που μάλλον ήταν φτιαγμένα και από τότε. Ανεμοδαρμένα και αλμυροχτυπημένα ξενοδοχεία, που με κάθε σου βήμα το τρίξιμο ακούγεται στο χιλιόμετρο. Στην απέναντι πλευρά του δρόμου ένα θορυβώδες αλλά ξεπερασμένο λούνα παρκ και όλη η ατελείωτη περατζάδα είναι γεμάτη με μηχανόβιους παλιάς κοπής. Το ferry από το Λίβερπουλ έχει κουβαλήσει τα μισά και βάλε δίτροχα της Μεγάλης Βρετανίας. Δέρμα, μούσια, tattoos, η απαραίτητη μασχαλίλα και άφθονο, ατελείωτο αλκοόλ.

Θα ήθελα να παριστάνω τον ‘Harvey’ από ‘Suits’, μάλλον είμαι ο ‘Budd’ από το ‘Married With Children’ αλλά όλοι γύρω μου είναι βγαλμένοι από το ‘Sons of Anarchy’. Δεν ταιριάζω στο σκηνικό.

Νιώθεις πως μία ματιά, μία παρεξήγηση, μπορεί να οδηγήσει σε σύρραξη που θα τραβήξει μέχρι το πρωί. Υπάρχει όμως και αστυνομία. Με παρουσία αισθητή αλλά παραδόξως, όπως παρατηρώ καθώς περνάει η ώρα, μάλλον διακοσμητική. Όχι μόνο δεν έχουν λόγο να επέμβουν αλλά αντίθετα, κάνουν πλακίτσα με τον κόσμο, φωτογραφίζονται, ανταλλάσσουν καπέλα, αρχίζω να πιστεύω πως όλο αυτό είναι ένα μασκέ πάρτι που ο καθένας έχει διαλέξει στην τύχη μία στολή χωρίς όμως να μπαίνει πραγματικά στο πετσί του ρόλου. Και κάπως έτσι κυλούν τα απογεύματα, όταν έχει ολοκληρωθεί η αγωνιστική δράση.

Διανυκτέρευση, ανασυγκρότηση και φύγαμε για τα paddock του TT Fueled by Monster Energy. Κόσμος πολύς στην μεγάλη κεντρική κερκίδα, γεμάτο πίσω το entertainment village. Κοινός παρανομαστής με το προηγούμενο βράδυ, η μπύρα. Αλλά παντού χαμόγελα, ενθουσιασμός. Είναι αυτές οι μέρες του χρόνου. Ξάφνου μπερδεύομαι ο φορμουλάκιας καθώς αντικρίζω τη μισή ομάδα της Mercedes στην F1: ο επικεφαλής Toto Wolff με την ταχύτατη σύζυγό του Susie, o τεχνικός διευθυντής Paddy Lowe, ο υπεύθυνος στρατηγικής James Vowles και άλλοι.

Μη γελιέστε, ακόμα και στο σπορ που αρεσκόμαστε να αποκαλούμε κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού, όλοι ξέρουν πως κανένας άλλος αγώνας δεν απαιτεί τα κότσια που απαιτεί το ΤΤ. Κανένας άλλος αγώνας δεν έχει ως πρωταγωνιστές ένα μάτσο τρελούς που ξεκινούν κάθε γύρο, χωρίς να γνωρίζουν αν θα καταφέρουν ποτέ να τον ολοκληρώσουν.

Οι αγώνες διαρκούν μία εβδομάδα και αφορούν διάφορες κατηγορίες: Superbike, Superstock, Supersport, Senior, Lightweight, Zero Challenge. Διαφορετικές κατηγορίες, διαφορετικές μοτοσυκλέτες, οι ίδιοι αναβάτες. Λες και η πρώτη τζούρα αδρεναλίνης δεν πιάνει στον οργανισμό τους, ζητούν κι άλλες. Ξανά και ξανά. Το μόνο που θέλουν είναι να κατεβάσουν την προσωπίδα, να πατήσουν γκάζι και να αρχίσουν την αναζήτηση της πύλης που φυλάει ο Άγιος Πέτρος. Απλά για να φτάσουν μπροστά του, να τον κοροϊδέψουν επιδεικτικά και να πατήσουν γκάζι για να γυρίσουν και πάλι στα μέρη μας.

Ενώ λοιπόν φτάνουμε στο pit lane, έχει μόλις ολοκληρωθεί ο πρώτος αγώνας της Supersport. Οι μονομάχοι επιστρέφουν στα λαγούμια τους αφού τα έχουν δώσει όλα στην αρένα, κάποιοι με τις δάφνες της παρουσίας στο βάθρο, οι περισσότεροι με την ικανοποίηση πως κατάφεραν να επιστρέψουν αρτιμελείς. Αν θεωρείτε υπερβολικό το τελευταίο σχόλιο, αρκεί να δείτε το video που ακολουθεί, με πρωταγωνιστή τον Conor Cummins, που πρέπει να σημειώσουμε πως όχι μόνο επέζησε αλλά τέτοια λόξα κουβαλάει που συνεχίζει να τρέχει στο ΤΤ!

 

Είναι ένας αγώνας που δεν ξεχωρίζει απλά τους άντρες από τα παιδιά αλλά τους παράφρονες από τους λογικούς. Ίσως γι’ αυτό να έχει σαγηνεύσει και τον Keith Flint από τους Prodigy, που όπως πολλοί άλλοι celebrities βρέθηκε στο Isle of Man ως θεατής (φέτος παρών ήταν και ο Eric Bana που ίσως θυμάστε από το ρόλο του ‘Έκτωρα’ στην ‘Τροία’, αν και οι αναβάτες ξεπερνούν ακόμα και αυτό το μυθικό πρόσωπο σε ηρωισμό) και πριν από τέσσερα χρόνια ξεκίνησε την εμπλοκή του ως αφεντικό ομάδας. Δημιούργησε την Team Traction Control και με αυτή κατακτά κάθε χρόνο την κορυφή, έχοντας ως πρωτοπαλίκαρο τον 37χρονο Ian Hutchinson, που ειδικά φέτος θριάμβευσε πανηγυρίζοντας τέσσερις νίκες!

Στέκομαι στην ευθεία εκκίνησης τερματισμού, βλέπω κάποιες δοκιμές, προσπαθώ με τη φωτογραφική μου να συλλάβω τις ρουκέτες που περνούν αλλά μάταια. Κεραυνοί πάνω σε τροχούς, τους ακούς να έρχονται αλλά το πέρασμα από μπροστά σου κρατά λιγότερο από το ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων. Τους ακολουθώ με το βλέμμα, κατηφορίζουν πριν στρίψουν αριστερά, σε κομμάτι… εντός πόλης.

Το βλέμμα μου πέφτει πέρα από το κάθε άλλο παρά προηγμένο pit lane, όπου υπάρχει μία φωτεινή ένδειξη που υποδηλώνει την ταχύτητα κάθε αναβάτη που περνάει. Εντυπωσιάζομαι. Ξάφνου συνειδητοποιώ πως δεν καταγράφουν σε χιλιόμετρα εδώ αλλά σε μίλια. Τρομάζω.

Όμως στο συγκεκριμένο σημείο βλέπουμε μόνο 3 δευτερόλεπτα μίας διαδρομής 37 μιλίων. Τίποτα. Πρέπει να ‘γνωρίσω’ όλη τη διαδρομή. Η επόμενη ημέρα προσφέρεται, έχει κενό από αγωνιστική δράση. Έρχεται λοιπόν ο Τζον, ο ‘recommended driver by everyone’ όπως μας συστήνεται, με ένα τεράστιο Ford Transit. Μετά από 500 μόλις μέτρα, του ζητάω να σταματήσει, παίρνω τη GoPro μου και περνάω δίπλα του, στο μπροστινό κάθισμα. Ο τύπος δεν μας πάει απλά βόλτα αλλά μας εξηγεί τα πάντα για τη διαδρομή μέτρο-μέτρο.

Που φρενάρουν, τι κλίση παίρνουν, που επιταχύνουν, που σηκώνεται ο μπροστινός τροχός, που πατάει ξανά στη Γη. Μας δείχνει τα σημάδια που έχουν οι αναβάτες και που ένα ανεκπαίδευτο μάτι δεν θα πρόσεχε ποτέ. Το βαμμένο λευκό βραχάκι στο λοφάκι δίπλα στη διαδρομή, τις βαμμένες άκρες των πεζοδρομίων που υποδηλώνουν που βρίσκεται το apex της στροφής, που έπεσε ο ‘x’ οδηγός και που μας αποχαιρέτισε ο ‘ψ’. Με εντυπωσιακή ακρίβεια και μνήμη που σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα.

Μας εξηγούσε κάθε στροφή, θυμόταν και ονόματα και πατήματα και ανάποδες κλίσεις, τα πάντα. Σταματάμε στη Ballaugh Bridge, σημείο με ξεκάθαρο άλμα όπου έχει αράξει κόσμος και βλέπει πυροβολημένους με παπάκια να πηγαίνουν δίχως αύριο και να πηδούν στον αέρα με κίνηση και στα δύο ρεύματα! Για το Δαφνί όλοι τους, με εισιτήριο one way!

Μας λέει ιστορίες, μας δείχνει την αυλόπορτα ενός σπιτιού που την αφήνουν πάντα ανοιχτή τις ημέρες του αγώνα ώστε όποιος πέσει μερικά μέτρα πριν, να έχει χώρο να συρθεί ώστε να μη καρφωθεί στο κάγκελο. Θυμάται έναν αναβάτη που κάποτε έχασε τον έλεγχο και ‘πέταξε’ μέσα από το παράθυρο της κουζίνας ενός σπιτιού ενώ το ηλικιωμένο ζευγάρι που έμενε εκεί, έτρωγε το πρωινό του. Πράγματα που δεν συμβαίνουν ούτε στις ταινίες. Συμβαίνουν όμως στο Isle of Man.

(Αυτός είναι ο τρελό-Τζον!)

Εκτός λοιπόν από την απαιτητική διαδρομή, που περιλαμβάνει πλαγιές, δέντρα, τοίχους, μάντρες σπιτιών και ένα εκατομμύριο τρόπους για να δεις τα ραδίκια ανάποδα, υπάρχει ένας ακόμα παράγοντας που αυξάνει το βαθμό δυσκολίας. Ο καιρός. Ξεκινάμε τη διαδρομή με ήλιο, πιάνει καταιγίδα, ξανά ήλιος, ομίχλη, ξανά ήλιος, ασθενής βροχή και τελειώνουμε το γύρο πάλι με ήλιο. Πως στο καλό μπορεί ένας αναβάτης να θυμάται απ’ έξω όλη τη διαδρομή, να πηγαίνει τέρμα γκάζι και ταυτόχρονα να προσαρμόζεται στην εναλλαγή των καιρικών συνθηκών; Παραιτούμαι από την προσπάθεια λογικού συλλογισμού.

Το λογισμικό του μυαλού μου ή το θάρρος της καρδιάς μου δεν φτάνει τόσο μακριά. Δεν είναι τυχαίο πως από το 1907 όταν και ‘γεννήθηκε’ αυτός ο αγώνας, έχουν  χάσει τη ζωή τους 270 άνθρωποι – αγωνιζόμενοι και θεατές. Οι τέσσερις εξ αυτών, στον φετινό αγώνα. Κοιτούσα τη σχετική λίστα, από το 2002 και μετά έχουμε απώλειες κάθε χρόνο. Μία ακόμα απόδειξη της ανδρείας που χρειάζεται για να συμμετάσχεις σε αυτόν τον αγώνα των τρελών.

Χαρακτηριστικά είναι όσα μου είπε πρόσφατα ο θρύλος των δύο τροχών, Giacomo Agostini, που μετράει 10 νίκες στο TT, την περίοδο 1966-1972.

«Ήταν ο πιο δύσκολος αγώνας στον κόσμο. Ένας γύρος 62 χιλιομέτρων, με τον αγώνα να απλώνεται σε 360 χιλιόμετρα, όσο δηλαδή τρία σημερινά MotoGP. Από τότε, σε κάθε αγώνα έχαναν τη ζωή τους 2,3, 4 αναβάτες κάθε χρόνο. Ήταν πολύ δυσάρεστο. Όμως το να κερδίσεις το Tourist Trophy ήταν σα να κερδίζεις ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα. Μία νίκη σου χάριζε φοβερά συναισθήματα. Σε μία απίστευτη πίστα όπου ξεκινούσες με ήλιο, συναντούσες βροχή, πάνω στο βουνό ομίχλη. Τέσσερις εποχές, σε έναν αγώνα! Το να κερδίσεις λοιπόν ήταν μεγάλη υπόθεση. Όμως δεν έπρεπε να σκέφτεσαι τον κίνδυνο», είπε ο Ιταλός.

Μοιράστηκε μάλιστα την εμπειρία, όταν πήρε μαζί του στο ΤΤ τον σπουδαίο Valentino Rossi: «Κάναμε ένα γύρο μαζί και μου είπε πως ήταν φοβερή εμπειρία αλλά πως δεν θα έτρεχε σε αυτόν τον αγώνα, ακόμα κι αν του έδιναν ένα εκατομμύριο ευρώ! Όμως στη δική μας εποχή δεν είχαμε επιλογή, ήταν αγώνας που προσμετρούσε και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα». Δείτε τη σχετική συνέντευξη πατώντας εδώ.

Επιστρέφοντας στη βόλτα μας στη διαδρομή, συνειδητοποιώ πως όλοι όσοι οδηγούν σε αυτό το νησί, κουβαλούν πτυχίο τρελογιατρού. Ο Τζον έχει υπερβολική αυτοπεποίθηση και παρότι υπενθυμίζω πως βρισκόμαστε μέσα σε ένα τεράστιο Transit, στο βουνό νομίζει πως έχουμε Ferrari και αρχίζει να προσπερνάει ‘pussys with bikes’. Κάποια στιγμή παραλίγο να το χάσει και αποφασίζει να κόψει ρυθμό. Ευτυχώς, δεν γνωρίσαμε και τη στραβή πλευρά του TT. Αν όμως σε κάθε μέτρο που κάναμε, σκεφτόμασταν τον κύριο με τα μαύρα, τι στο καλό σκέφτονται οι αναβάτες που παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα;

(Δίνοντας πραγματική σημασία στο κοινό, ο McGuiness δεν έδωσε απλά αυτόγραφο στον μικρό Charlie αλλά του ζήτησε να του υπογράψει και εκείνος στο χέρι!)

Συνάντησα τον John McGuiness, τον πιο επιτυχημένο εν ενεργεία αγωνιζόμενο, με 23 νίκες στην πλάτη. Το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα ήταν πως μπορεί να αψηφά τον κίνδυνο! Η απάντησή του ήταν αφοπλιστική: «Γιατί να μη το κάνω; Ο κόσμος τραυματίζεται με ποδήλατα, πάνω σε άλογα, με αυτοκίνητα, από αρρώστιες. Ο κόσμος πεθαίνει, αυτό είναι αναπόφευκτο. Όμως αυτό το μέρος… είναι δύσκολο να το εξηγήσω. Είναι τόσο συναρπαστικό να οδηγείς εδώ. Δεν σκέφτομαι τους κινδύνους, ποτέ δεν σκέφτεσαι κάτι τέτοιο, πάντα λες πως δεν θα συμβεί σε εσένα. Έχουν γίνει τόσοι σπουδαίοι αγώνες εδώ, έχουν αγωνιστεί τόσοι σπουδαίοι αναβάτες, ο αγώνας έχει τόση ιστορία και υποθέτω πως επικεντρωνόμαστε σε αυτά, διαγράφοντας από το μυαλό μας του θανάτους. Είναι κάτι που μπορεί να συμβεί, απλά ελπίζω να μη συμβεί σε εμένα».

 

Αν σας αρέσουν οι αριθμοί, μία αντιπαραβολή με τη Formula 1 θα σας κινήσει το ενδιαφέρον. Η pole position του Lewis Hamilton στον Καναδά ήρθε με μέση ωριαία ταχύτητα 133.90 km/h ενώ η νίκη του Michael Dunlop στον Senior αγώνα του 2016 ήρθε με μέση ωριαία ταχύτητα 133.96! Σε απόσταση 37 μιλίων! Απλά αδιανόητο. Για να μπορέσω να καταλάβω περισσότερα, μιας και ποτέ μου δεν έχω καβαλήσει μοτοσυκλέτα μεγάλου κυβισμού, χώθηκα σε έναν ειδικό προσομοιωτή όπου ουσιαστικά σε ανέβαζε στη σέλα του Dunlop.

Τις δυσκολίες της αγωνιστικής διαδρομής τις είχα δει, τον παράγοντα ‘καιρός’ τον είχα αντιληφθεί, τον ‘κίνδυνο’ θα τον ένιωθα ακόμα και περπατώντας αλλά αυτό που μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχα αντιληφθεί, ήταν οι κλίσεις. Το γεγονός πως σε πολλά σημεία, όπου η μοτοσυκλέτα είτε απογειώνεται εντελώς είτε απλά σηκώνεται στον αέρα ο εμπρός τροχός, η προσγείωση δεν είναι πάντα σε δρόμο στρωμένο με βαμβάκι. Υπάρχουν φορές και μάλιστα αρκετές, που η προσγείωση συνοδεύεται από αλλαγή κατεύθυνσης. Ο αναβάτης τη μία πετάει και την άλλη γέρνει δίχως αύριο. Κι αυτό χωρίς να κόβει ρυθμό! Απλά δεν γίνεται.

Την τελευταία ημέρα παρουσίας μας σε αυτό το νησί των τρελών, ήταν μονόδρομος το να ανέβουμε στο βουνό, να δούμε δράση και μακριά από τα paddock. Επιλέξαμε ένα φημισμένο σημείο, το Creg-ny-Baa, όπου βλέπεις τις μοτοσυκλέτες να κατεβαίνουν την πλαγιά, αν έχεις ξυπνήσει αξημέρωτα για να πιάσεις καλή θέση, βλέπεις τα φρένα και τη δεξιά στροφή που οδηγεί προς το Ντάγκλας και φυσικά τις ρουκέτες να απομακρύνονται.

Όπως κάναμε στο Ακρόπολις, από νωρίς σκαρφάλωμα, ξάπλα στο γρασίδι, ώσπου να αρχίσουν τα γκάζια. Οι απόκοσμοι ήχοι από μακριά που σταδιακά αποκτούν μορφή ενώπιον σου και ξαφνικά σαν οράματα εξαφανίζονται ξανά. Μόνο που οι ταχύτητες είναι εφιαλτικά υψηλότερες.

Δεν υπάρχει σύγκριση με τους δύο τροχούς. Καμία απολύτως και ακόμα και το πιο κολλημένο μυαλό, αναγκαστικά θα συμβιβαστεί με την ιδέα.

Αν το αντίστοιχο ΤΤ είναι για τα αυτοκίνητα η «Πράσινη Κόλαση» του Νίρμπουργκρινγκ, τότε ήρθε η ώρα να το παραδεχθώ: Εμείς οι τετράτροχοι, μπροστά στο θρύλο που λέγεται TT Isle of Man, φαντάζουμε απλά φλώροι.

Το παρακάτω video που χρησιμοποιώ αντί ανούσιου επιλόγου, αρκεί για να το υπογραμμίσει. Μόνο προτού πατήσετε play, γαντζωθείτε από κάπου…