Ίσως κιόλας οι influencers να μην έλεγαν πόσο παραπολυκούλ είναι εν μέσω πανδημίας
- 31 ΜΑΡ 2020
Επανέρχομαι όμως. Τις τελευταίες μέρες παρατηρώ στον εαυτό μου και στους γύρω μου μια διαρκώς αυξανόμενη ενόχληση από την παρουσία των ημι-κοσμικών ημι-celebrities στα social media. Και η αλήθεια είναι ότι το σκεφτόμουν εδώ και μέρες. Τι είναι τελικά αυτό που με ενοχλεί τόσο με όλα αυτά τα βίντεο που κάνουν; Και με τα hashtag. Και με τις συμβουλές. Μήπως είμαι μίζερος και είμαστε μίζεροι απλά επειδή ρε παιδί μου μας έχει φάει το σπίτι; Θέλω να πω…τι διαφορετικό κάνουν από αυτό που έκαναν;
Ίσως. Υπάρχουν όμως και κάποια πρακτικά πράγματα που μπορούν να σε εκνευρίζουν σε όλο αυτό. Ένα από αυτά είναι φυσικά η αυτοπροβολή. Γιατί η αλήθεια είναι ότι μια πανδημία δεν είναι και η πιο κατάλληλη συνθήκη για να επιζητάς παντού να δειχθείς. Να ανελιχθείς. Να δείξεις ότι, ρε παιδί μου, ότι κάπου είσαι και εσύ. Και όλο αυτό στήθηκε πρώτα από όλο με το κύριο σύνθημα των ημερών. Ένα σύνθημα που στην τελική η κοινωνία το ακολουθεί ως δείγμα αλληλεγγύης προς τον δίπλα. Ο εαυτούλης δεν χωράει πουθενά εδώ.
Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή το σύνθημα “Μένω Σπίτι” είχε ένα νόημα. Έπρεπε να το ακούσουν όλοι, να ενημερωθούν. Είχε νόημα το σποτάκι, είχαν νόημα τα κείμενα, είχαν νόημα τα stories, είχε νόημα το παν. Έγραψα και εγώ άλλωστε εδώ ένα κείμενο, να βάλω το ελάχιστο λιθαράκι που μου αναλογεί. Από ένα σημείο και μετά όμως, ειδικά από τη στιγμή που έσκασε η απαγόρευση κυκλοφορίας, το αίτημα σταμάτησε να έχει ουσιαστικά περιεχόμενο. Όλοι ξέρουμε ότι πρέπει να μείνουμε σπίτι. Δεν θέλουμε να μας το ξαναπείς για 35η φορά. Τι συνέβη, όταν έχασε το νόημά του;
To αίτημα που έγινε hashtag
Αυτό που ήταν κάτι που είχε πρακτικό περιεχόμενο, κάτι που αποτέλεσε ζήτημα ζωής ή θανάτου, άρχισε να μετασχηματίζεται σε hashtag και να λειτουργεί ως τέτοιο. Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν μας αφορά το ίδιο το hashtag ως λειτουργία των social media. Το εκνευριστικό είναι η κουλτούρα του hashtag. Ποια είναι αυτή; Έχω ένα trending θέμα και κάπου κάπως πρέπει να χωθώ σε αυτό. Με ένα σχεδόν υπαρξιακό άγχος. Το συγκεκριμένο είναι όμως και ιδανικό. Γιατί είναι ασφαλές (κανείς δεν διαφωνεί με αυτό) και ταυτόχρονα θα με βγάλει στον αφρό. Όλοι ασχολούνται μαζί του. Win-win. Δεν χάνει κανείς τίποτα. Μόνο να κερδίσεις έχεις.Μέσα σε αυτό το ασφαλές θέμα άρχισαν να στριμώχνονται μπροστά-μπροστά να ρουφήξουν το κομμάτι (αυτο)προβολής που τους αντιστοιχεί. Μήπως να ηρεμούσαμε λίγο τώρα;
Ξέρετε όμως κάτι; Aπό όλα αυτά που λέμε εξαιρούνται αυτοί οι ελάχιστοι που χρησιμοποίησαν άλλοτε την οποία διασημότητά τους για έναν άλλο σκοπό. Για να μιλήσουν για κάτι και για κάποιους που τους είχαν ανάγκη και που το να τους υπερασπίζονταν μπορεί να έβλαπτε λίγο το ατσαλάκωτο image-making του καλού παιδιού που δήθεν τσαλακώνεται. Οι ελάχιστοι που μίλησαν για έναν καλό σκοπό αλλά με κίνδυνο να πειράξουν κάποιον από αυτόν τον ασφυκτικό κύκλο αυτοαναφορικότητας που έχουν στήσει αγαπημένοι όλοι ο ένας με τον άλλον και μαζί άγνωστοι ο ένας για τον άλλο. Αυτοί που πήραν το ρίσκο να πουν τη γνώμη τους χωρίς να ζουν σε μια διαδικασία διαρκούς στρογγυλέματος που προφανώς ευνοεί το εισόδημά τους.
Αυτούς, ναι. Αυτούς του εξαιρώ. Όλοι οι άλλοι που θυμήθηκαν να εμπλακούν στην ευρεία έννοια της πολιτικής μόνο και μόνο για να επαναλάβουν το “Μείνετε σπίτι” δεν τους εξαιρώ όμως καθόλου. Η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας μένει σπίτι και μένει σε ένα πολύ χειρότερο σπίτι από το δικό σας. Δεν χρειάζεται άλλες συμβουλές. Αρκούν αυτές που παίρνουν από τους ειδικούς. Αφήστε σε αυτούς τους τελευταίους και λίγο χώρο. Πείτε και ένα “όχι”, αν δεν έχετε να προσθέσετε τίποτα στον διάλογο. Είμαι σίγουρος ότι, όταν όλα περάσουν, θα έχετε όλον τον χρόνο να μας δείξετε πόσο γαμάτοι είστε. Αυτή την περίοδο ας μιλήσουν αυτοί που είναι κάτι συγκεκριμένο και αυτοί που έχουν κάτι συγκεκριμένο να πουν.