Καλοκαίρι ή Χειμώνας;

Είναι αυτή η εποχή του χρόνου που λες “άντε επιτέλους να έρθει ο χειμώνας, να φορέσω τα ζεστά μου, να αρχίσω τα ποτάκια στο κέντρο και τα σινεμά”. Μήπως, όμως, στο βάθος του μυαλού σου έχεις το καλοκαίρι που θα ακολουθήσει; Εμείς πάντως τα βάλαμε κάτω για ακόμα μια φορά.

Καλοκαίρι ο Πάνος Κοκκίνης

Σιχαίνομαι να ιδρώνω. Και μου αρέσει περισσότερο να αγναντεύω την θάλασσα από το να τσαλαβουτάω μέσα της. Επίσης, θεωρώ το κρύο σαφώς πιο ατμοσφαιρικό. Ξέρεις, τζάκι, καφές με άρωμα φουντούνι (Οκ, άλλο ήθελα να γράψω. Αλλά παραμένει ωραία ιδέα. Δεν συμφωνείς; ) κάστανα και τα λοιπά κλισέ της εποχής. Αλλά ο χειμώνας δεν κερδίζει την ψήφο μου. Και όχι απλά επειδή τον περνάω μπροστά σε μια οθόνη δουλεύοντας.

Ο βασικός λόγος που ψήνομαι με το καλοκαίρι είναι επειδή μου κάνει απέραντο. Ειδικά η ελληνική εκδοχή του. Ανοίγει το μάτι σου. Χάνεται στο γαλάζιο. Ειδικά όταν το απολαμβάνεις καθισμένος στην καρέκλα της παραθαλάσσιας ταβέρνας, κρυφοκοιτάζοντάς το ανάμεσα σε μπουκιές από φρέσκο λιθρίνι (που μου έχει καθαρίσει η σύζυγος) και το τελευταίο τεύχος του GQ που μόλις κατέβασα στο ipad. Τι μου θύμισες τώρα. Αλήθεια, τι μήνα είπαμε πως έχουμε;

Καλοκαίρι ο Μάνος Χωριανόπουλος

Ένας άνθρωπος που είναι μονίμως κρυωμένος το Χειμώνα, δεν είναι και πολύ δύσκολο να επιλέξει. Σύγκριση δεν υπάρχει. Βροχές, χιόνια, κλείσιμο στο σπίτι, πυρετός, καταρροή από τη μια. Παραλίες, κοκτέιλς, μεγάλη μέρα από την άλλη. Θα μου πεις ο καύσωνας πώς αντέχεται; Με πάγο, σκιά και βουτιές.

Και για όσους δεν πείστηκαν, θέτω το εξής απλό και κάφρικο ερώτημα. Γυναίκες ντυμένες σαν κρεμμύδια ή απελπισμένες από τη ζέστη; Όπως θα έλεγε και ο Ζάxος Δόγγανος: Έισαι και “ζεστά” ντυμένη σήμερα!

Καλοκαίρι ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Δεν υπήρξα ποτέ από εκείνους που τον Οκτώβρη παρακάλεσαν για μια βροχή, για λίγο περισσότερο κρύο, για να έρθει η ώρα να πάμε στο βουνό να κάνουμε snowboard. Ξέρεις ποιο κρύο μου αρέσει; Αυτή η ψύχρα στη Χώρα της Αμοργού τα βράδια του Αυγούστου, που θες να “ρίξεις κάτι πάνω σου” πιο πολύ για να δικαιολογήσεις τα λεφτά που έδωσες για το ελαφρύ φουτεράκι παρά γιατί κρυώνεις. Κι αν ζητήσω βουνό θα πάω άλλη μια φορά στο χωριό του κολλητού μου του Γιώργου, το Σαραντάπορο Νεράιδας πάνω στην Καρδίτσα. Μέσα στον Αύγουστο.

Θέλω να λιώνω στον ιδρώτα και να ψάχνω σκιές. Να βουτάω στη θάλασσα και να μην βγαίνω μέχρι να μου κοπεί η ανάσα. Να φοράω βερμούδες και σαγιονάρες και να κάνω αιώνιες βόλτες σε προβλήτες και παραλίες.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα δίπλα στην θάλασσα. Κι αν έλεγα οτιδήποτε άλλο από καλοκαίρι, θα έβγαινε ο Ποσειδώνας να με κατουρήσει στα πόδια.

Χειμώνα ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Μικρός δεν μου άρεσε να κάνω πάρτι. Όχι γιατί δεν μου αρέσει να κάνω πάρτι. Απλά ένιωθα τόσο χάλια όταν αυτό “σχόλαγε”, που προτιμούσα να μην κάνω, για να μην τελειώσει. Παρανοϊκό. Κάπως έτσι γίνεται και με το καλοκαίρι. Είναι ωραίο, αλλά τελειώνει γρήγορα. Για την ακρίβεια στο μυαλό μου πάντα το καλοκαίρι έφευγε μετά τις 15 Ιουλίου. Άρρωστο. Ναι είμαι ο μαλάκας που τσουγκρίζει ποτά λέγοντας “καλό χειμώνα”. Τραγικό. Αλλά τι να  κάνεις…

Ο χειμώνας είναι πιο ωραίος, αν το καλοσκεφτείς. Δεν έχει ζέστη και δεν ιδρώνεις σαν το παλιάλογο. Επίσης (κι είναι πολύ σημαντικό) έχει μπάσκετ. Α1, Ευρωλίγκα, ΕΣΚΑ, ΝΒΑ ότι γουστάρεις. Έχει ρουτίνα, έχει ταξίδια στο εξωτερικό (καλά και το καλοκαίρι έχει, αλλά έτσι το έχω συνδέσει, ΝΤΑΞΕΙ;), έχει αλλαγή πλευρού με ανάποδο φλιπ τα κρύα πρωινά της Κυριακής, έχει και την προσμονή ότι θα φτιάξει ο καιρός και θα βάλουμε ξανά τις βερμούδες (βλέπε παραπάνω). Ε τώρα θα με κάνετε να πω για ταξίδια-Ιθάκες και δεν το θέλω. Αλλά το θέμα είναι ότι καμιά φορά το να περιμένεις κάτι είναι καλύτερο, από το να το βλέπεις να τελειώνει.

Γενικά ο χειμώνας θα ήταν η καλύτερη εποχή του χρόνου αν δεν κατσικωνόντουσαν τα Χριστούγεννα και αν δεν υπήρχαν οι τύποι που κρατούν με δύο χέρια την αχνιστή κούπα καφέ/τσαγιού/σοκολάτας και να τη φυσάνε πριν πιουν. Όχι, όχι. Για σας δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο μια σφαίρα με το όνομα σας πάνω.

Και ναι ρε μάνα, θα πάρω κάτι να ρίξω πάνω μου. .

Καλοκαίρι ο Στέλιος Αρτεμάκης

Γιατί δεν βάζει κανείς αυτό το δίλημμα στις αρχές του καλοκαιριού, αυτό το έχει σκεφτεί κανείς; Γιατί όλοι λένε “αχ, άντε να μπει ο χειμώνας, να χουχουλιάζω βλέποντας σειρές” και κανείς το αντίθετο. ΝΑ ΓΙΑΤΙ: Γιατί όταν έφευγε ο χειμώνας ήσουν ήδη στη 12η συνεδρία με τον ψυχίατρο γιατί δε σε έβλεπε ήλιος, δεν το συζητούσες καν, ήσουν απασχολημένος να βρεις τραπεζάκι να λιάσεις τη μούρη σου στα Εξάρχεια τις Κυριακές, σχεδίαζες σε ποια νησιά θα πας -δεν έλεγες “άντε να έρθει το καλοκαίρι”, έλεγες “θα έρθει το καλοκαίρι και κάνω τα σχέδια μου”- και αν έβλεπες ότι περίσευε και κάνα φράγκο για σοβαρό ταξίδι, είχε νόημα να μείνεις ζωντανός.

Καλοκαίρι ο Άλκης Βασιλείου

Θα είμαι σύντομος. Καλοκαίρι σημαίνει Ιούλιος, Ιούλιος σημαίνει ζέστη, ζέστη σημαίνει λιγότερα ρούχα, λιγότερα ρούχα σημαίνει γκόμενες με σορτσάκια, γκόμενες με σορτσάκια σημαίνει γκόμενες με μαυρισμένα πόδια και πλατφόρμες, γκόμενες με σορτσάκια με μαρισμένα πόδια και πλατφόρμες σημαίνει παραλία (κανένα σολάριουμ, δεν μαυρίζει τα δάχτυλα!!!), παραλία σημαίνει Cuba Libre στην αμμουδιά, Cuba Libre στην αμμουδιά, σημαίνει Χαλκιδική και ως γνωστόν…. ΣΑΝ ΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ. Αν και ειδικά η Χαλκιδική, επειδή είναι “υπερ-ατού”, είναι ωραία και τον χειμώνα!

Καλοκαίρι η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Η αλήθεια είναι πως η αγαπημένη μου εποχή είναι η άνοιξη, γιατί κουβαλάει την υπόσχεση του καλοκαιριού και, ως γνωστόν, αυτό που περιμένουμε να έρθει είναι πάντα καλύτερο από αυτό που έρχεται (ζωγράφισα πάλι). Οπότε από τα παραπάνω καταλαβαίνετε πως ανάμεσα στα δυο του διλήμματος επιλέγω καλοκαίρι. Όχι γιατί έχει ήλιο, θάλασσα και πάμε στα λατρεμένα νησιά. Ούτε για τις δροσερες βραδιές στην πόλη που πλημμυρίζουν οι ταράτσες, οι αυλές και τα πεζοδρόμια με μουσική, κοκτέιλ και ευτυχισμένους ανθρώπους. Ή μάλλον για όλα τα παραπάνω και για έναν ακόμη πολύ επιφανειακό λόγο: είμαι, είσαι, είμαστε πιο όμορφοι. Πιο αδυνατοί, πιο χαμογελαστοί, πιο γυμνοί, πιο σέξι. Πρέπει να σου λείπει κάποιο ένζυμο για να μη συγκινείσαι από την τόση ομορφιά.

Χειμώνα ο Ηλίας Αναστασιάδης

Είμαι αυτός που έγραψε αυτό. Ψέματα. Δεν είμαι απλά αυτός που έγραψε αυτό. Είμαι η Ελένη Λουκά του αντι-καλοκαιρισμού, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να βγω στις παραλίες να μοιράσω φυλλάδια με χοντρά γράμματα που θα λένε “εσύ που αφήνεις τη σάρκα σου να καίγεται, μην το βάζεις κάτω, υπάρχει σωτηρία”.

Από τότε που κατάλαβα ότι πουλάνε παγωτά και τον χειμώνα (οι γονείς μου είχαν θεσπίσει ένα “Goodbye Lenin” σε σχέση με μένα και τα παγωτά, τύπου ‘τα πρώτα παγωτά κυκλοφορούν το Μάιο και τα τα τελευταία αποσύρονται αρχές Σεπτέμβρη’), το καλοκαίρι μού τελείωσε.

Ο δε χειμώνας είναι η εποχή της σοβαρότητας, της σύνεσης, των μεγάλων αποφάσεων. Πόσο βλακωδώς μπορείς να φερθείς όταν παράλληλα τουρτουρίζεις απ’ το κρύο (καλά, στην Ελλάδα είμαστε, αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω). Επίσης, αν συνέχιζα να παίζω στοίχημα σαν να μην υπάρχει αύριο, θα έγραφα απλά μια πρόταση πάνω-πάνω, ήτοι “Το καλοκαίρι δεν έχει μπάλες”, και θα τελειώναμε. Αλλά δεν παίζω πια. Αλλά δεν έχει σημασία, το γράφει στο dna μου. Το οποίο δεν μ’ αρέσει να χάνω ως ιδρώτα μια ανυπόφορη, αποπνικτική μέρα του Αυγούστου. Είτε στην Αθήνα είτε στην Καλντέρα.

Χειμώνας η Έλενα Μπουζαλά

“Στο κρύο μπορείς να ντυθείς”, έλεγε η γιαγιά μου, “στη ζέστη τι να κάνω; Να γδυθώ, γριά γυναίκα;”.

Καλύτερα όχι, γιαγιάκα, της έλεγα. Όλα τα ρούχα δείχνουν καλύτερα τον χειμώνα. Είναι πιο στιλάτος, πιο μοδάτος, πιο cool. Ρίχνεις κάτι πάνω σου, κουμπώνεις το σακάκι, χουχουλιάζεις. Πίνεις αχνιστό καφέ, κουκουλώνεσαι με την κουβέρτα, αγκαλιάζεις χωρίς air condition, κοιτάς την φωτιά στο τζάκι. Μπορείς να μελαγχολήσεις με δικαιολογία, να ακούσεις τη βροχή. Ξυπνάς και με το κρύο αεράκι νιώθεις ότι αναπνέεις. Κάνει καλό και στο δέρμα. Εκτός από τα πλάτσα πλούτσα το καλοκαίρι δεν έχει τίποτα άλλο, καλοί μου.

Χειμώνας η Ιωάννα Μαμάη

Μέχρι και πέρσι βροντοφώναζα ζήτω το καλοκαίρι! Κάτω ο χειμώνας! Όμως πλέον τα πράγματα άλλαξαν και ειδικά από φέτος. Το καλοκαίρι παρά τα όμορφα τοπία που μας χαρίζει με τα μαγευτικά ηλιοβασιλέματα προσωπικά μου φέρνει έντονη μελαγχολία. Ένα αίσθημα κενότητας, ματαιότητα. Και όταν ανά χρονιές περνάω έντονη μελαγχολία θα είναι πάντα καλοκαίρι. Έτσι, από φέτος αποφάσισα να είμαι υπέρ του χειμώνα. Φοράς τα δερμάτινά σου, πας σε πολλά live και δεν όχι μόνο σε τρεις μεγάλες συναυλίες, κοιμάσαι κάτω από τα παπλώματα, η νύχτα έρχεται γρηγορότερα. Και το τελευταίο για τους βραδυνούς τύπους είναι ό,τι καλύτερο.

Καλοκαίρι η Ρομίνα Δερβεντλή

Υπάρχουν δύο λόγοι που ψηφίζω καλοκαίρι. Πρώτον, δεν έχω την επιλογή να διαλέξω το φθινόπωρο, την πιο ωραία εποχή του χρόνου, πεπποίθηση που μου έμεινε επειδή σε κάποια άλλη ζωή συνήθιζα να πίνω τσάι στο εξοχικό μου στην Κορνουάλη, ακούγωντας τον ήχο της βροχής. Δεύτερον, εντώ Ελλάντα. Αν ψήφιζα χειμώνα θα ήταν σαν να σου λέει Βραζιλιάνος ότι προτιμάει το μπάσκετ από το ποδόσφαιρο. Και βασικά ποιόν χειμώνα; Κοροιδευόμαστε μάλλον ε; Τουλάχιστον από Αθήνα και κάτω δεν ξέρουμε τις λέξεις “χιονισμένα Χριστούγεννα”, το μοναδικό ίσως δέλεαρ για να ψηφίσεις χειμώνα.

Πάντως πρέπει επιτέλους να παραδεχτούμε ότι οι μεταβατικές εποχές είναι πιο γαμάτες. Φεύγει η εποχή που σε κούρασε και σου δίνει μια προγεύση της επόμενης. Ζεσταίνεσαι όσο πρέπει, κρυώνεις όσο πρέπει.  Αλλά σίγουρα, αφού με βάζετε να διαλέξω, προτιμώ να σβήνω τον ιδρώτα μου κάνοντας μια βουτιά στην θάλασσα, παρά να προσπαθώ να ζεσταθώ πληρώνοντας 200+ ευρώ στα κοινόχρηστα.

Καλοκαίρι ο Μάνος Μίχαλος

Ξέρω ότι πολλοί εδώ είναι εμπαθείς με την “καταγωγή” μου, κάποιοι θα σπεύσουν να ειρωνευτούν ή ακόμη και να κράξουν (είτε αναγνώστες, είτε συμπαθείς συνέδελφοι – φίλοι), αλλά δεν μπορώ να ξεκινήσω διαφορετικά αυτό το Αιώνιο Δίλημμα:

Αν πω χειμώνα, θα πέσουν τα Νότια και θα με πλακώσουν.

Και παρότι κάπου μέσα στο υποσυνειδήτό μου, το φθινόπωρο είναι η εποχή που βρίσκεται καφωμένη ως η πιο ταιριαστή στην ανισόρροπη ψυχοσύνθεσή και κυκλοθυμικότητά μου (όπως το Φθινόπωρο μπορεί να σε βγάλει τσίτσιδο από τη ζέστη, αλλά και να σε αναγκάσει να ανεβοκατεβάσεις 2 φορές τα χειμωνιάτικα πριν την ώρα τους), το καλοκαίρι είναι κάτι που έμαθα να εκτιμώ. Ακόμη και αν δεν είμαι ο άνθρωπος που θα σηκωθεί να πάει για μπάνιο στις παραλίες της Αττικής, είμαι από αυτούς που σκέφτεται όλο το χειμώνα ποια γαλαζοπράσινη παραλία θα επισκεφθεί τον Ιούλιο, που δεν έχει και ανέμους.

Επίσης: το καλοκαίρι δεν έχει πετρέλαιο, δεν κρυώνω (και κρυώνω πολύ σε σημείο που θέλω να χτυπήσω κάποιον), δεν νυχτώνει γρήγορα (και έχουμε πει για τη νύχτα και τη μέρα, τι διαλέγω) και παρότι το χειμώνα, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να δεις όσες σειρές θες, με μια κουβέρτα στα πόδια (αγαπημένη μη σεξουαλική στάση), το καλοκαίρι αν είσαι ελεύθερος μπορείς να δεις πολλές γυναίκες με λίγα ρούχα ή αν δεν είσαι ελεύθερος, να δεις τη δικιά σου, που βγάζει από πάνω της τη στολή του κρεμμυδιού που φοράει το καταχείμωνο.

Προφανώς χειμώνα, εκνευρισμένος, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Εκνευρισμένος γιατί φτάσαμε μέσα Οκτωβρίου κι ακόμα έχουμε αυτή τη συζήτηση, που μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: Έχουμε ακόμα καλοκαίρι, γαμώ το Speedo του Δία. Δεν είναι απλά ότι το χειμώνα είναι η εποχή μου, ότι τότε μου αρέσει πιο πολύ να ζω, από τότε έχω τις πιο ωραίες και ζεστές μου αναμνήσεις. (Και δεν είναι περίεργο που η έννοια της ζεστασιάς -τόσο πιο όμορφη και σημαντική από την έννοια της ζέστης- συνδέεται μόνο με χειμωνιάτικες σκηνές όπου έξω κάνει κρύο;) Δεν είναι μόνο τα Χριστούγεννα, το πρώτο χιόνι, το νέο έτος, οι κουβέρτες, το ζεστό τσάι, τα συναχωμένα πρωινά. Είναι όλα αυτά βέβαια, αλλά είναι και κάτι άλλο: Μισώ το καλοκαίρι! Το μισώ με κάθε πιθαμή της ύπαρξής μου. Δε μπορώ τις παραλίες με τη φασαρία και τα πιτσιρίκια (το κολύμπι μου αρέσει, θεωρητικά ακόμα, πολύ, αλλά πάνε σε καμιά πισίνα αν θες, χτίζεις και πλάτες έτσι και αποφεύγεις και τα κάτουρα, win/win που θα έλεγε κι ο ΓΑΠ), δε μπορώ που αν τολμήσεις να κάνεις τρία βήματα λούζεσαι στον ιδρώτα, δε μπορώ να κυκλοφορώ χωρίς μπουφανάκι γιατί έχω πολλά πράγματα και παραγεμίζω τις τσέπες μου, δε μπορώ τον ενοχλητικό ήλιο, δεν αντέχω γενικότερα τους ανθρώπους το καλοκαίρι. Είναι ανυποφοροι. Και το κλίμα, και αυτοί. Το καλοκαίρι είμαστε όλο στην τσίτα, πιο εκνευρισμένοι, πιο θυμωμένοι, πιο ιδρωμένοι, πιο… καμμένοι γενικώς. Αηδία. Δες τι όμορφα που είμαστε τον χειμώνα. Σύγκρινε μια εικόνα του εαυτού σου και του περιβάλλοντός σου από τις 15 Ιουλίου, με τις 15 Δεκεμβρίου. Δε τη νιώθεις τη διαφορά; Η ζεστασιά είναι. Κι ας κάνει κρύο.

Χειμώνα ο Θανάσης Κρεκούκιας

Απεχθάνομαι τη ζέστη. Ειδικά την αφύσικη, την αρρωστημένη, την ανυπόφορη. Δηλαδή τη ζέστη της Αθήνας και ενός μεγάλου μέρους της Ελλάδας. Κωλοθερμοκρασίες πάνω από 35 βαθμούς δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα το θετικό στη ζωή μου. Μόνο προβλήματα. Αντίθετα, με έλκει το κρύο. Μου αρέσει, με φτιάχνει, με ανανεώνει. Τώρα, ψευτοδιλήμματα του στιλ «ναι, αλλά το καλοκαίρι πάμε διακοπές, κάνουμε μπάνια, ξεκουραζόμαστε» και λοιπά τέτοια, τα προσπερνάω για να μην εκνευριστώ. Η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου κλιματικά ήταν το εξάμηνο που έμεινα στη Σαλαμάνκα, από τον Σεπτέμβριο του ’93 μέχρι τον Μάρτιο του ’94. Ανώτατη θερμοκρασία 22 βαθμοί, κατώτατη -3 και τα σκυλιά δεμένα. Όσοι βρεθείτε εκεί και σταθείτε μπροστά στον καθεδρικό της πόλης, να ξέρετε ότι οι ντόπιοι ονομάζουν το σημείο «calle de las tres hostias» (δρόμο του τριπλού γαμώτο). Γιατί κοιτάς την εκκλησία και λες «πόσο ωραία είναι ρε γαμώτο, πόσο μεγάλη είναι ρε γαμώτο…., τι κρύο κάνει ρε γαμώτο!». Μετά έκανα τη μαλακία να κατέβω στη Σεβίλλη και να ζήσω 5 χρόνια. Από Μάρτιο η πρώτη 30άρα, το Μάιο η πρώτη 40άρα και από κει και μετά, ανάλογα την καντεμιά σου. Πάντως έζησα δεκαήμερο στον Ιούλιο του 1995 με θερμοκρασίες από 45 έως 58. Δε μας χαιρετάς καλοκαιράκι; Άντε, γιατί παραώρισες, που λένε και στο χωριό μου.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΕ 57%

Δεν ήταν ντέρμπι αλλά δεν ήταν και περίπατος. “Ιδρωσε” το καλοκαίρι για να κρατήσει τη διαφορά και να ανακόψει την αντεπίθεση διαρκείας του χειμώνα.

ΕΣΥ, ΤΙ ΨΗΦΙΖΕΙΣ;

ή