Κάποιος να δώσει πίσω τα Χριστούγεννα στα παιδιά μας

Kι όμως, όχι.

Η συνθήκη λέει ότι θα κάνουμε Χριστούγεννα εκεί που θα τα κάναμε ούτως ή άλλως οι περισσότεροι. Στο σπίτι μας. Αλλά χωρίς τον παππού και τη γιαγιά. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο να βάλουμε τα καλά μας. Χωρίς να βγάλουμε τα πιτσιρίκια στη γειτονιά να πουν τα κάλαντα. Με το ερώτημα αν ο Άγιος Βασίλης έχει άδεια να κυκλοφορεί μετά τις 21:00. Και με το δέντρο άδειο από δώρα και παιχνίδια γιατί όσο ιδρώτα κι αν ρίξουν οι άνθρωποι των courier που έχουν ντυθεί καλικάντζαροι και όσο κι αν προσπαθήσουν κάποιοι να ανακαλύψουν το online shopping στα 60 και τα 70 τους, τη μαγεία του να μπούμε σε ένα παιχνιδάδικο και να γεμίσουμε το σπίτι μας με πολύχρωμες συσκευασίες μάλλον την ξεχνάμε.

Και κάπου εδώ θα κάνω το disclaimer μου γιατί έτσι το νιώθω σωστό. Δεν θα τα βάλω με εκείνους που παίρνουν τις αποφάσεις. Θα τα βάλω περισσότερο με εκείνους που μας έφεραν στο σημείο να παίρνουμε κακές αποφάσεις. Από την πρώτη ημέρα αυτής της περιπέτειας για τη χώρα, αν δεν κάνω λάθος ήταν 26 Φεβρουαρίου που γράψαμε για το πρώτο επιβεβαιωμένο κρούσμα στη Θεσσαλονίκη, έχω κάνει τα πάντα ώστε εγώ και η οικογένειά μου να είμαστε ασφαλείς. Στο μέτρο του δυνατού. Και με έχουν πει ενοχλητικό για το πόση σημασία έδινα και δίνω να τηρούνται τα μέτρα, στο σπίτι, στο γραφείο, ακόμα και στις δημόσιες υπηρεσίες που επισκέπτομαι. Για το καλό το δικό μας αλλά και όλων των ανθρώπων γύρω μου. Και με θλίβει πραγματικά το ότι άλλες χώρες ξεπέρασαν το εμπόδιο και συνεχίζουν την καθημερινότητά τους, ενώ εμείς μετράμε καθημερινά ανθρώπινες απώλειες και κάνουμε υπουργικά συμβούλια για το αν θα ανοίξουμε πρώτα τα κομμωτήρια ή τα εμπορικά κέντρα.

Όχι, δεν με νοιάζει να κουρευτώ. Δεν με νοιάζει αν θα μακρύνουν λίγο τα μαλλιά μου ή αν θα αναγκαστώ να με κουρέψει το κορίτσι μου, όπως κάναμε στο πρώτο lockdown. Και νομίζω ότι δεν είναι προτεραιότητα για κανέναν το κομμωτήριο όση αγάπη κι αν έχω για τον κλάδο με έναν από τους κολλητούς μου να έχει κομμωτήριο.

Με νοιάζει, έστω και έτσι, να καταφέρουμε να ζήσουμε λίγο από το πνεύμα των Χριστουγέννων στην ασφάλεια τους σπιτιού μας, μαζί με τα δύο αγόρια μας. Έναν που έχει προλάβει να ζήσει 8 όμορφες Πρωτοχρονιές κι έναν που για πρώτη φορά αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω του γιατί τα περυσινά Χριστούγεννα τα έζησε μεταξύ ύπνου και θηλασμού.

Και θέλω πραγματικά να γεμίσω με στολίδια και παιχνίδια το δέντρο και φέτος, να πω το παραμύθι του Άγιου Βασίλη και να βρω τρόπο να φτάσουν εδώ τα δώρα από τους παππούδες, τις γιαγιάδες και όλη αυτή την οικογένεια των 30 και 40 ατόμων που είχε συνηθίσει να κάνει τσιμπούσια σαν του Γαλατικού χωριού. Ναι, θα βάλω στην άκρη τα γλέντια χωρίς κανένα ίχνος στενοχώριας. Αλήθεια προτιμώ να είναι όλοι ασφαλείς κι ας τους βλέπω τόσους μήνες μόνο μέσω κάμερας με καθημερινό φόβο μην κάποιος από εκείνους που αγαπώ καταλήξει σε ένα νοσοκομείο.

Αλλά το δέντρο πώς θα το γεμίσω;

Λάτρευα κάθε χρόνο να μπαίνουμε στα παιχνιδάδικα για να διαλέξει ο μεγάλος τι θα ζητήσει από τον Άγιο Βασίλη. Να κοιτά τα χιλιάδες παιχνίδια, να ανοίγει τα μάτια διάπλατα μπροστά σε κάποιο από αυτά κι εμείς να τρέχουμε να σημειώνουμε κρυφά στα κινητά μας όσα του αρέσουν γιατί ζητούσε 2-3 από όλα αυτά στον Άγιο Βασίλη και τα υπόλοιπα τα μοιράζαμε σε συγγενείς και φίλους που περίμεναν κι εκείνοι το δικό τους ραβασάκι. Ναι, φέτος ήθελα να το ζήσω αυτό και με τον μικρό. Να απλώσει χέρι σε κάτι που θέλει, να βάλει τα κλάματα που δεν θα το έπαιρνε εκείνη τη στιγμή και να το έβρισκε το πρωί των Χριστουγέννων μπροστά του.

Ζω από το digital και πραγματικά χαίρομαι που έχω τη δυνατότητα να βρω εκείνα που θέλω online στην καθημερινότητά μου. Αλλά είναι κάποιες εμπειρίες όπως αυτή των Χριστουγεννιάτικων αγορών που δεν γίνεται να τις κάνεις αλλιώς. Κι όχι μόνο γιατί χάνουν τη μαγεία τους. Υπάρχουν χιλιάδες συνάνθρωποί μας εκεί έξω που δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να ψωνίζουν online. Είτε γιατί φοβούνται να βάλουν την κάρτα τους είτε γιατί δεν έχουν κάρτα παρά μόνο μετρητά φυλαγμένα στο μαξιλάρι. Άνθρωποι που με την ίδια προσοχή και ασφάλεια μπαίνουν τώρα νωρίς το πρωί σε ένα σούπερ μάρκετ πριν πιάσει κόσμο, έτσι θα έμπαιναν νωρίς το πρωί σε ένα παιχνιδάδικο να πάρουν δώρα για τα εγγόνια. Ενώ τώρα, απ’ ό,τι φαίνεται θα έχουν 3-4 ημέρες να το κάνουν λες και παίζουν στο Survivor και έχουν κάποιο αγώνισμα να κάνουν για να παραμείνουν στο παιχνίδι.

Βλέπω τις κόκκινες κορδέλες ή τα άδεια ράφια στα σούπερ μάρκετ μπροστά από το σημείο που βρίσκονταν άλλοτε παιχνίδια και προσπαθώ να καταλάβω τι πάει τόσο στραβά και δεν μπορούμε ούτε εκεί να πλησιάσουμε το απαγορευμένο αγαθό. Προφανώς και ξέρω γιατί γίνεται αυτό αλλά αλήθεια δεν το χωρά ο νους μου σε τι lockdown έχουμε βάλει τη χαρά του παιχνιδιού.

Είμαστε 20 ημέρες πριν την παραμονή και αλήθεια δεν ξέρω αν πρέπει να σπεύσω να αγοράσω από eshop, γιατί ρίχνουν ρολά το ένα πίσω από το άλλο λόγω αδυναμίας εξυπηρέτησης, ή να περιμένω λίγο ακόμα μπας και καταλάβουν ότι το να ανοίξουν το λιανεμπόριο που αφορά πραγματικά τα Χριστούγεννα έχει μια κάποια προτεραιότητα; Από την άλλη και να προλάβω να παραγγείλω κάτι online, αλήθεια δεν ξέρω αν θα βρίσκεται στην πόρτα μου πριν τις γιορτές έτσι που έχει κρασάρει – πολύ δικαιολογημένα – το σύστημα με τις παραδόσεις. Ήδη κάτι χριστουγεννιάτικες πυτζάμες – από αυτές τις χαζοχαρούμενες τις σεταριστές – έκαναν 22 ημέρες να φτάσουν. Και σε ένα τηλεφώνημα σε κατάστημα εντός Αττικής για το πότε θα παραλάβω μου είπαν ότι δεν μπορούν να μου πουν με σιγουριά γιατί δεν εξαρτάται από εκείνους.

Στο τοπικό γραφείο εταιρείας κούριερ που πήγα να παραλάβω τις πυτζάμες, μου έλεγε η υπάλληλος ότι την αντίστοιχη ημέρα στα τέλη Οκτώβρη είχαν 1.100 παραδόσεις, τώρα είχαν 7.500 παραδόσεις σε μία ημέρα και έτρεμε τι θα γίνει πλησιάζοντας στις γιορτές.

Πραγματικά, δεν θα είχα θέμα να έμενα κλεισμένος σε μια σπηλιά με την οικογένειά μου για τρεις και τέσσερις και πέντε μήνες, αν μου έλεγαν ότι θα κάνουν κι όλοι οι άλλοι τριγύρω μου το ίδιο και δεν θα πέθαιναν άνθρωποι από τον ιό, δεν θα χρειαζόταν οι γιατροί να ζουν συνθήκες πολέμου και δεν θα ζούσε η κοινωνία μας σε φόβο. Πραγματικά θα πλήρωνα το τίμημα για να τα καταφέρουμε.

Αλλά σε αυτό το θέατρο του παραλόγου που ζούμε, αλήθεια νιώθω ότι πρέπει να διαφυλάξουμε λίγη από τη μαγεία αυτής της γιορτής που είναι αφιερωμένη στα παιδιά. Μικρά και μεγαλύτερα.

Τα παιδιά έχουν πάρει ήδη αρκετά μαθήματα αυτή τη χρονιά. Ας μην τους χαλάσουμε και τα Χριστούγεννα επειδή οι γονείς τους είναι λιγότερο υπεύθυνοι από εκείνα.