Κέτσαπ ή μουστάρδα

Πολλοί βάζουν και τα δύο στο hot dog τους. Άλλοι διαλέγουν πικάντικες μουστάρδες για να δώσουν γεύση στα φιλέτα και άλλοι απαντούν με μπάρμπεκιου σως σε κατά μέτωπο μουσταρδοεφόδους. Γι’ αυτό κάνουμε τα Αιώνια Διλήμματα.

Μουστάρδα ο Άλκης Βασιλείου

Είμαι από αυτούς που μπορούν να βάλουν μουστάρδα ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ, αρκεί να μην είναι γλυκό. Όταν ήμουν μικρός, η γιαγιά μου -πρέπει να είμαι ο μοναδικός Έλληνας του οποίου η γιαγιά έμαθε να μαγειρεύει στα 72, όταν βγήκε στη σύνταξη- με πίεζε να φάω όσπρια, λαδερά κι άλλα τέτοια που δεν μπορούσα ούτε να τα βλέπω. Επειδή όμως ήμουν ένας μικρός πολυμήχανος Οδυσσέας, είχα βρει το κόλπο με τη μουστάρδα. Έβαζα παντού μουστάρδα! Άπειρη μουστάρδα… Έκρυβα τα μπιζέλια μέσα στη μουστάρδα τόσο καλά, που δεν θα τα έβρισκε ούτε ο Τριαντάφυλλος που είναι γνωστό λαγωνικό, όταν πρόκειται για φαγητό.

Όσο για την κέτσαπ; Αναγνώστη μου, όπως θα έχεις καταλάβει αν με διαβάζεις συχνά -πράγμα που σου συνιστώ- όταν ήμουν μικρός ήμουν ελαφρώς καλομαθημένος. Πρώτη και τελευταία φορά έφαγα κέτσαπ σε ένα ταξιδι στη Νορμανδία πριν 25 χρόνια. Έκανα έναν ωραιότατο εμετό και μεγά φάγαμε όστρακα. Ναι, ήμουν λάτρης της gourmet κουζίνας από τα 6 μου…

Μουστάρδα η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Όχι φανατικά, μη φανταστείς. Από όλα τα μπουκαλοσυνοδευτικά εννοείται πως στηρίζω την βασίλισσα μαγιονέζα, χαλάλι οι θερμίδες και τα λιπαρά (μην ακούσω για light και βλακείες). Ενώ η κέτσαπ, ρε φίλε, παχαίνει χωρίς λόγο. Σιγά τη γεύση δηλαδή, ντομάτα με ζάχαρη (αντί για «πωπωπώ μια ντομάτα, ζάχαρη, ζάχαρη», που τα σπάει). Η μουστάρδα, από την άλλη, και free food στις δίαιτες είναι και έχει και την πλάκα της με τις παραλλαγές της απλή/ mild/ wild/ καυτερή/ Coleman’s ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ ΜΟΥ, ΝΕΡΟ). Ζωντανεύει το βαρετό στήθος κοτόπουλο, ξεσηκώνει τα λουκάνικα, δίνει γλύκα στις πατατούλες φούρνου, δημιουργεί ωραιότατο χοιρινό με μουστάρδα και μέλι. Άσε που ταιριάζει καλύτερα με την μαγιονέζα, είναι καλύτερο Χέρι της Βασίλισσας, πως να το πω, άσε με, δεν ξέρω τι γράφω, πείνασα.  

Μουστάρδα ο Θανάσης Κρεκούκιας

Με την άλλη, την κινέζικη παπαριά, ούτε καν θα ασχοληθώ. Δεν πρέπει να έχει βγει μεγαλύτερη φλωροσάλτσα στην ιστορία. Η άλλη όμως, η μουστάρδα, είναι τεράστια αδυναμία και έχει συντροφέψει άπειρους πειραματισμούς. Την ανακάλυψα για πρώτη φορά το 1971 στη Μαλακάσα, στο ταβερνάκι του κυρ Μελέτη. Εκεί που έχω φάει τα πιο μανιτζέβελα τηγανητά αυγά στη ζωή μου. Μαζί με πατάτες τηγανητές. Τηγανισμένες σε πετρογκάζ με αραβοσιτέλαιο. Και χωριάτικα λουκάνικα. Στα κάρβουνα. Λιώνω. Και τον Μελέτη – καλή του ώρα – να τοποθετεί δίπλα ένα βαζάκι με μουστάρδα. Αποκάλυψη! Από τότε την έχω συνδυάσει με τα πάντα. Κυριολεκτικά με τα πάντα. Όταν ήμουν φοιτητής, δυο πράγματα έβρισκες σίγουρα μέσα στο ψυγείο. Κόκα Κόλα και μουστάρδα. Άντε, και καμιά εικοσαριά μπύρες. Αλλά μέχρι εκεί. Και στην Ισπανία τα ίδια. Η «μοστάθα» δεν έλειψε ποτέ. Και ούτε θα λείψει ποτέ. Ειδικά από τότε που γνωρίστηκα με το υπέρ-δημιούργημα του Τζερεμάια Κόλμαν. Του γίγαντα από το Νόριτς που πριν από 200 χρόνια έφτιαξε το απόλυτο συνοδευτικό. Τη μουστάρδα Colman’s. Αυτό το μαγικό κίτρινο κουτάκι με τη σκόνη που σου δίνει την ευχαρίστηση να έχεις ο ίδιος την τιμή να την ανακατέψεις με νεράκι και στη συνέχεια να κάψεις γλώσσα, σωθικά και εγκέφαλο! Γιατί, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, μουστάρδα υπάρχει μόνο μία. Αυτή που σε κάνει να βγάζεις φλόγες από το στόμα. Οι «απαλές», οι «mild» κλπ, είναι μισές δουλειές. Και έχουν φτιαχτεί για όσους γουστάρουν κέτσαπ. Τελεία.

Μουστάρδα ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Η κέτσαπ έχασε το παιχνίδι από τη μέρα που κάποιοι αδαείς (σόρρυ Ρομίνα) είπαν ότι μπορεί να χρησιμεύσει σαν σάλτσα στα μακαρόνια. Αντί λοιπόν να την αφήσουν στην ευτελή της θέση, προσπάθησαν και να την αναβαθμίσουν. Ανθρωποι που προφανώς δεν έχουν φάει νόστιμη σάλτσα ντομάτας στη ζωή τους. Η κέτσαπ θα είναι πάντα η κουβέρτα που θα καλύψει ένα άστρωτο κρεβάτι, η κολώνια που βάζει κάποιος άπλυτος για να καλύψει τη βρώμα. Κι αυτό απλά για να καλύψει μια αδιάφορη τηγανητή πατάτα.

Ενώ η μουστάρδα έχει θέση στο τραπέζι και το μαγείρεμα. Η μουστάρδα είναι εκεί για να κάνει πιο πιπεράτη τη σως στη σαλάτα σου, να δώσει γεύση στα ψητά που είναι έτοιμα να μπουν στο φούρνο, να δώσει ένα kick ακόμα και στη σάλτσα που φτιάχνεις με κρέμα γάλακτος, να ξεχωρίσει σε μια πληθώρα σως, να υπερισχύσει γευστικά της αγαπημένης μου μαγιονέζας.

Πάνω απ’ όλα όμως είναι εκεί για να σταθεί δίπλα σε ένα καλό ψητό φούρνου με πατάτες. Την Coleman’s σπάνια την τιμάω. Η γιαγιά μού έβαζε το ποτήρι της ΕΚΜΑ δίπλα στο πιάτο κι εγώ το φλωράκι έμαθα να αγοράζω και να τιμάω την Dijon. Και για να μην παρεξηγούμαστε, αν δεν ανοίγει μύτη, μουστάρδα δεν είναι.

Κέτσαπ ο Πάνος Κοκκίνης

Ντρέπομαι, αλλά μου αρέσει. Όπως μου συμβαίνει -υπερβολικά συχνά, ομολογώ- σε αρκετά πράγματα τελευταία στην ζωή. Το ξέρω ότι η κέτσαπ (δηλαδή η Heinz, για μένα δεν υπάρχει άλλη μάρκα) είναι φλωρο-σάλτσα και ότι δεν φτάνει ούτε στο μικρό δακτυλάκι την πολυπλοκότητα, την ένταση και το ραφινάρισμα μιας μουστάρδας. Και προφανώς, παρόλο που την ανακάλυψαν Κινέζοι, είναι η απόλυτη fast food «Αμερικανιά».Σκέψου μάλιστα ότι την κατανάλωναν μανιωδώς την ίδια εποχή που δεν άγγιζαν τις ωμές ντομάτες γιατί τις θεωρούσαν «ανθυγιεινές».

Δεν έχω φάει όμως ποτέ τηγανητή πατάτα στην ζωή μου χωρίς να την έχω βάλει πριν να κολυμπήσει μέσα στην αγκαλιά της κόκκινης «φιλενάδας» της. Ακόμη και αυτές που είναι μη άνοστες, κομμένες στο χέρι και τηγανισμένες μέσα σε αγνό παρθένο ελαιόλαδο. Και ναι, η Ρομίνα έχει δίκαιο. Στην ανάγκη την κάνεις και σάλτσα για τα μακαρόνια.

Ειλικρινά δεν ξέρω τι φταίει για την επιλογή μου. Ίσως ότι κατά βάθος μόνο την μαγιονέζα θεωρώ συνοδευτικό με κοχόνες. Ίσως πάλι να μέτρησε το γεγονός ότι ποτέ στην ζωή μου δεν με έχει πιάσει λαχτάρα για μουστάρδα. Ενώ την κέτσαπ, συχνά πυκνά, την παίρνω ένα τηλέφωνο να δω που είναι και τι κάνει.

Μουστάρδα ο Μάνος Μίχαλος

Κατά βάθος δεν μπορώ να τη βλέπω. Ειδικά, στο πρώτο άνοιγμα της συσκευασίας, όπου αυτό το λαδερό υγρό κάνει την εμφάνισή του πάνω πάνω (που δεν έχω καταλάβει αν πρόκειται για κατάλοιπο μουστάρδας ή μήπως έχει φτύσει μέσα κανένας υπάλληλος του σούπερ μάρκετ επειδή δεν παίρνει υπερωρίες), θέλω να την κλείσω γρήγορα και να διώξω από το μυαλό μου αυτή την εικόνα. Ναι, έχω προβλήματα, δεν είναι breaking news αυτό.

Και να σκεφτείς, ότι πέρα από το να τη βλέπω, έχω κάποιες παραξενιές όταν την τρώω (τη μουστάρδα ρε, μην λέτε αμέσως μαλακίες). Στο κρέας το ψητό σπανίως θα τη βάλω, αφού είμαι της άποψης ότι ένα σωστά ψημένο t-bone δεν έχει ανάγκη καμία μουστάρδα για να με πείσει να το φάω. Αλλά στα χοτ ντογκ, στα τοστ, στα σάντουιτς ή με τα λουκάνικα, η μουστάρδα κάνει μια σημαντική διαφορά.

Αν η μαγιονέζα είναι πραγματικά η βασίλισσα αυτών των τριών κυριών, η μουστάρδα είναι η σύμβουλος επικοινωνίας της, αυτή που θα κάνει τις πιο δυνατές κινήσεις, ειδικά αν είναι καυτερή ή ακόμη καλύτερα ντιζόν. Η μουστάρδα μπορεί να φοράει το χειρότερο χρώμα που έβγαλε ποτέ η παλέτα, αλλά όταν έρθουν τα δύσκολα, πετάει ένα “πρρρρρφφφττττλλλλ” όταν τη ζουλάς και σε κάνει μάγκα.

Μουστάρδα ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Το highlight στη ζωή της κέτσαπ, το career high δηλαδή, ήταν το ανέκδοτο της Ούμα Θέρμαν στο “Pulp Fiction”. Κατά τα άλλα μια χρυσή μετριότητα. Καλή, πλην συνηθισμένη. Τύπου υπάρχει-δεν υπάρχει το ίδιο. Άσε που πολλές φορές χάνει κατά κράτος τη μάχη είτε από την αγνή ντομάτα, είτε από την κόκκινη σάλ(τ)σα. Για να μη βάλω καν στη συζήτηση το υπερ-ατού που ονομάζεται “bbq sause” (και δεν είμαι καλά”. Οπότε κέτσαπ, ευχαριστούμε, αλλά μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή μας και χωρίς εσένα. Ειδικά αν δεν είσαι και καυτερή.

Η μουστάρδα από την άλλη (εκτός αν είναι αυτές οι βρωμερές εκ Ντιζόν) είναι το κάτι άλλο. Και γενικά της δίνω και καταλαβαίνει, ως γνήσιος πρεσβευτής του “Το Φαγητό Δεν Είναι Αρκετά Καυτερό Αν Δεν Κλαίμε Σα Πεντάχρονα”. Ειδικά αν δεν είναι από τις φλώρικες τις γλυκιές. Στο καινούργιο μου νοικοκυριό το πρώτο πράγμα που σώθηκε ήταν το κόκκινο πιπέρι και η μουστάρδα. Η τελευταία, δε, μου έχει κρατήσει συντροφιές στις εποχές του “άδειου ψυγείου”, κάνοντας θρυλική παρέα με σκέτο ψωμί του τοστ. Τόσο γκουρμέ….

Κέτσαπ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

A, το μεγάλο δίλημμα των χιλμπίλι βενζινάδων από την ταινία του Μπομπ Σφουγγαράκη. Λοιπόν, η απάντηση σε αυτό είναι προφανέστατα μαγιονέζα (και στις πατάτες και στα σάντουιτς και στα όλα, έχουμε κάνει και 5 φεστιβάλ στο Βέλγιο αποκλειστικά τρεφόμενοι με πατάτες-μαγιονέζα, οι άνθρωποι εκεί ΞΕΡΟΥΝ) αλλά τελοσπάντων, ας μιλήσουμε για τα φτωχά ξαδέρφια. Ναι, ΟΚ, δεν έχω πολλά για να το στηρίξω, αλλά σαφώς κέτσαπ. Τα δίπατα μπέργκερ πάντα κέτσαπ θέλω να στάζουν εκεί από το πλάι (δηλαδή ιδανικά τίποτα να μη στάζουν, αλλά είμαι να ξεχειλίζει κάτι ας είναι αυτό) και οι πατάτες στην κέτσαπ πρέπει να κολυμπάνε. Επιπλέον εκτός του φανταστικού όντως ανέκδοτου της Ούμα από το Pulp Fiction, η κέτσαπ λειτουργεί τρομερά και σε συμβολικό επίπεδο, είναι πολύ χρήσιμη δηλαδή στη μεγάλη συζήτηση. Θυμάμαι ας πούμε όταν είχαμε στην Τσέλσι τον Τόρε Άντρες Φλο, την παιχτάρα εκείνη που μπορεί να πήγαινε για αγώνες χωρίς γκολ και μετά να κάρφωνε τέσσερα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, και κάποιος τότε, δε θυμάμαι ποιος, τον είχε παρομοιάσει με μπουκάλι κέτσαπ. Το κοπανάς, το κοπανάς και δε βγάζει τίποτα, και τότε ξαφνικά φτάνει η κέτσαπ στο στόμιο και γίνεται χαλασμός. Τη βρίσκω τρομερή την αναλογία, επειδή γενικότερα βρίσκω πολύ ενδιαφέροντες τους ανθρώπους-κέτσαπ. Ενώ η μουστάρδα τι. Ένα πρρρρ πρρρ κάνει εκεί αυτό το σαχλό στόμιο, πετάει στην αρχή μια υγρουλή γλίτσα και μετά βγαίνει το σκουλήκι. Όχι.

Μουστάρδα ο Στέλιος Αρτεμάκης

Βασικά δεν ήξερα ότι είναι δύο ξεχωριστές λέξεις, κέτσαπμουστάρδα έλεγα πάντα. Το κενό μεταξύ πι και μι ήταν μικρότερο από φωνήεν οπότε ήμουν και γλωσσολογικά καλυμμένος. Και τώρα που το σκέφτομαι, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα ντισπένσερ ήταν χωριστά. Μεγάλη ταλαιπωρία. Να πρέπει να τα πατάς ξεχωριστά ή συγχρόνως με τον αριστερό σου πήχη για να πέσουν ομοιόμορφες ποσότητες. #valta_se_ena_kouklitsa_mou  να τελειώνουμε. Αλλιώς με τα μικρά τα κετσαπάκια ή τα μουσταρδάκια. Τα άνοιγες, άδειαζες το ένα στο άλλο και ανακάτευες με μία πατάτα. Ή με το δάχτυλο. Μόνο τότε ένιωθες ικανοποίηση. Και τώρα πρέπει να τα χωρίσω. Να διαλέξω ένα όταν το άθροισμα είναι πολύ μεγαλύτερο από τα επιμέρους. Να διαλέξω τη μουστάρδα δηλαδή μιας και κέτσαπ μόνη της δεν κάνει ούτε για σκέτα μακαρόνια. Ειλικρινά, δηλαδή, προτιμώ να τα φάω σκέτα, αλ όλιο ή με τυρί παρά να τους βάλω κέτσαπ. Δηλαδή έλεος, πετάγομαι και πέρνω μια ντομάτα να τρίψω. Ενώ η μουστάρδα; ‘Άνετα με τα κρεατικά. Συμπληρώνει ωραία. Οπότε, ναι, μουστάρδα.

Moυστάρδα ο Ηλίας Αναστασιάδης

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή που πρέπει να προβείς σε ορισμένες συνειδητοποιήσεις. Έχω φάει περίπου 20 φορές περισσότερη κέτσαπ απ’ ό,τι μουστάρδα. Μέχρι τα 15-16 δεν ήθελα να βλέπω αυτό το κίτρινο πηχτό πράγμα που έφερνε στο τραπέζι ο πατέρας μου σε κάθε ευκαιρία. (Όταν λέω σε κάθε, εννοώ σε κάθε, ακόμη κι όταν η μαμά σερβίριζε σούπα). Αλλά δειλά, δειλά, εκεί στα πρώτα Goody’s άρχιζα να περνάω στην άλλη άκρη. Να δοκιμάζω -ναι, Θανάση- φλώρικες μουστάρδες για αρχή, αλλά να καταλαβαίνω ότι αυτό που αφήνω πίσω είναι η πιο απλοϊκή και τιποτένια σάλτσα που γνώρισα ποτέ. Μια ψευδαίσθηση σάλτσας, για την ακρίβεια. Κανείς δεν είπε ότι είναι κακό να ζεις με ψευδαισθήσεις, αλλά σε πόση ντομάτα να βουτήξεις πια το φαγητό σου. Μόνο τα συγχαρίκια σε κάτι κορίτσια απ’ την Ισπανία μην ξεχάσουμε να δώσουμε και η δικαιοσύνη θα λάμψει για ακόμα μια φορά. Κι ας τρώω μουστάρδα μια φορά το δίμηνο.

Μουστάρδα η Ιωάννα Μαμάη

Μπορεί η κέτσαπ να έχει ιδιαίτερο χρώμα. Μπορεί να μη φαντάζεται τις πατάτες σου χωρίς αυτή. Μπορεί να πηγαίνει με όλα. Όμως, όπως συμβαίνει σε καθετί που φέρει αυτήν την “κατάρα” -να ταιριάζει με πολλά πράγματα- πάντα θα χάνει τη θέση της από κάτι πιο ιδιαίτερο, πιο κλασάτο, που δεν ταιριάζει με όλους και όλα και έχει φανατικούς φίλους και μισητούς εχθρούς. Όπως η μουστάρδα. Άλλοι θα την πουν ξινή, άλλοι αηδιαστικοί και άλλοι κορυφαία.  Όντως, η μουστάρδα έχει ιδιαίτερη γεύση, δε σε λιγώνει όπως η κέτσαπ και μπορείς να βάλεις μεγαλύτερη ποσότητα χωρίς να πιάνει αηδία. Δεν μπορώ να φανταστώ τη μεγάλη μου αμαρτία, ένα λαχταριστό hot dog, χωρίς μουστάρδα. Και παραλλάσσοντας ένα γνωστό άσμα, καταλήγω στο εξής: “Χωρίς κέτσαπ μπορώ, χωρίς μουστάρδα όχι”.

Κέτσαπ (αν έχει νόημα) η Έλενα Μπουζαλά

Τι έγινε ρε παιδιά; Τόσα χάνω που σπάνια τρώω μουστάρδα; Όπου δηλαδή υπάρχει και δεν το ξέρω; Τόσα; Και παρακαλώ γιατί δεν είναι καλή η μακαρονάδα με κέτσαπ, μάστερ σεφ όλοι; Από πότε; Υπάρχουν τηγανητές πατάτες χωρίς κέτσαπ; Υπάρχει μπέργκερ χωρίς κέτσαπ; Υπάρχει κοτόπουλο χωρίς κέτσαπ και πίτα χωρίς κέτσαπ; Κεπτσαπ που λέει και ο γιος μου και την τρώει με το δάχτυλο. Καλύτερη από όλες τις μάρκες της μανούλας μου που την φτιάχνει από τις ντοματιές της. Τι μουσταρδοέφοδος ήταν αυτή;

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΜΟΥΣΤΑΡΔΑ ΜΕ 75%

Μουστάρδα άνετα, αβάδιστα και αβίαστα. Τι να λέμε τώρα; Το σκορ μιλάει από μόνο του.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟ TWITTER

ή