Κλειδώθηκα στην τουαλέτα ενός κλαμπ στο Γκάζι και δεν με άκουγε κανείς
- 19 ΙΑΝ 2019
Ήταν δύο-τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα, όταν πήγαμε με την παρέα μου σε ένα πάρτι σε κλαμπ στο Γκάζι.
Κάποια στιγμή πήγα στην τουαλέτα, η οποία είχε από αυτά τα στρογγυλά πόμολα, που πολλές φορές έχω νομίσει ότι κλειδώνομαι όταν τα χρησιμοποιώ.
Όταν πήγα να βγω λοιπόν και δεν άνοιγε, λέω οκέι κάτι λάθος κάνω. Το γύρισα από τη μία, το γύρισα από την άλλη, δεν άνοιγε. Αφού πέρασα αρκετή ώρα μέχρι να σιγουρευτώ ότι κλειδώθηκα, αποφάσισα να χτυπήσω την πόρτα να με ακούσουν όσοι ήταν απέξω. Να πω εδώ ότι το κλαμπ είχε πολύ δυνατή μουσική και οι τουαλέτες δεν είχαν κεντρική πόρτα που να απομονώνει τον ήχο. Οπότε δεν με άκουσε κανείς που φώναξα. Άρχισα λοιπόν να χτυπάω και την πόρτα. Πάλι δεν άκουσε κανείς τίποτα. Ταυτόχρονα φοβόμουν λίγο μήπως είχα κάνει όντως λάθος με το πόμολο και δεν ήταν κλειδωμένο, γι’ αυτό η ένταση του χτυπήματος και της φωνής μου ήταν τύπου Sheldon *Penny*Penny*Penny.
Όπως είπα όμως και πριν, η μουσική ήταν πολύ δυνατή, επομένως όσο περνούσε η ώρα και δεν με άκουγε κανείς, και αφού προσπάθησα κι άλλες φορές να ανοίξω και δεν μπορούσα, τα οι φωνές και χτυπήματά μου έγιναν πιο δυνατά.
Φευ όμως, γιατί κανείς δεν άκουγε τίποτα. Έστειλα μηνύματα στους φίλους μου, που ήμασταν μαζί, πήρα τηλέφωνα. Ούτε το άκουσαν ούτε είδαν τα μηνύματα. Η τουαλέτα από κάτω είχε ένα μικρό κενό και άρχιζα να βγάζω και να κουνάω τα χέρια μου. Δεν με είδες κανείς. Στη συνέχεια έγραψα στις σημειώσεις του κινητού “Δεν μπορώ να ανοίξω την πόρτα” και άρχισα να κουνάω το κινητό κάτω από την πόρτα και πάλι δεν το είδε κανείς!
Τότε σκέφτηκα ότι είναι καλό να κάνω κάτι άλλο, μήπως έχω περισσότερη τύχη σε λίγη ώρα ή μήπως οι φίλοι δουν το μήνυμά μου και έρθουν να με απελευθερώσουν.
Είδα λοιπόν όλα τα στόριζ στο Instagram, σκρόλαρα στο Facebook και ενώ ήμουν έτοιμη να δω Netflix, η μπαταρία μου έγινε κόκκινη και είπα ας ξαναδοκιμάσω μία να βαρέσω και να φωνάξω. Και ναι! Επιτέλους άκουσαν ότι υπάρχω δύο κοπέλες, δεν καταλάβαιναν όμως ότι έχω κλειδωθεί. Έτσι έγραψα πάλι στο κινητό “έχω κλειδωθεί!” και το έδειξα κάτω από την πόρτα. Εγώ τις άκουγα όταν μιλούσανε, εκείνες όμως δεν με άκουγαν έτσι η συνεννόηση ήταν εκείνες φώναζαν, εγώ έγραφα στο κινητό και το ‘δειχνα κάτω από την πόρτα.
Στην αρχή μου είπαν ότι μπορεί να μην έχω κλειδωθεί και να έχω λάθος γυρισμένο το πόμολο. Έτσι τους έγραψα να δουν στη διπλανή τουαλέτα πώς είναι γυρισμένο και να μου πουν. Αφού σιγουρευτήκαμε ότι είναι γυρισμένο σωστά, δεν είμαι απλά μια drama queen και όντως έχει φρακάρει η πόρτα, μου λένε θα σπρώχνουμε εμείς από τη μία, θα τραβάς εσύ από την άλλη. Το κάναμε και απελευθερώθηκα.
To σημαντικό όμως θέμα αυτής της trivia ιστορίας δεν είναι ότι κλειδώθηκα για κανά 20λεπτο στην τουαλέτα, αλλά ότι δεν φρίκαρα σε αυτό το εικοσάλεπτο. Σε όλους όσους με ξέρουν και είπα την ιστορία και μετά την απελευθέρωση όταν βρήκα την παρέα μου, αλλά και γενικότερα όταν το ανέφερα τις επόμενες μέρες, με ρωτούσαν με μεγάλο βλέμμα ανησυχίας για το αν φρίκαρα και τους απαντούσα “παραδόξως όχι”. Γιατί αν για τον καθένα δεν θα ήταν η καλύτερή του να κλειδωθεί, εγώ ειδικά έχω περάσει μία περίοδο πριν 2-3 χρόνια που δεν μπορούσα να μπω ακομα και στο σινεμά ή στο μετρό (και στο αεροπλάνο εννοείται), γιατί με έπιανε κλειστοφοβία και σχεδόν πάντα κρίση πανικού. Πλέον το έχω ξεπεράσει, και πάλι όμως δεν θα περίμενα από μένα να αντιδράσω με τόση ψυχραιμία.
Η πρώτη εξήγηση που δίνω είναι ότι ταυτόχρονα δεν πίστευα ότι είχα κλειδωθεί. Σκεφτόμουν ότι κάτι λάθος έχω κάνει και σε λίγο θα γυρίσω το πόμολο και θα ανοίξει. Δεν πίστευα ότι δεν με ακούνε. Σκεφτόμουν ότι δεν γίνεται, κάποιος θα παρατηρήσει ότι από αυτή την τουαλέτα δεν έχει βγει κάποιος έξω τόση ώρα. Και περίμενα και ότι θα δουν τα μηνύματά μου οι φίλοι μου και θα φωνάξουν κάποιον να με βγάλει. Η δεύτερη εξήγηση που δίνω είναι ότι όταν έχεις τέτοιο θέμα, κάπως φοβάσαι “μην γίνει κάτι”, οπότε, όταν γίνεται, σχεδόν ανακουφίζεσαι ότι “είχες δίκιο” και ότι τώρα “ό,τι έγινε το αντιμετωπίζουμε”. So, I passed that test.
