Κόκκινη ή μπλε γραμμή;

Στο Mετρό και στις στάσεις του έχουμε δώσει ραντεβού, έχουμε φάει βρώμικο μετά από ξενύχτια, έχουμε κουβαλήσει βαλίτσες, έχουμε ανεβοκατέβει σκάλες, έχουμε κάνει φίλους (ναι ειπώθηκε κι αυτό). Οπότε είναι ώρα να αποφασίσουμε ποια είναι η αγαπημένη μας γραμμή. Το ίδιο μπορείς να κάνεις κι εσύ.

Το ONEMAN εξάλλου εδώ και καιρό έχει δείξει την αγάπη του στο Μετρό. Με το οδοιπορικό που ξεκίνησε στο Ελληνικό και θα φτάσει σε κάθε στάση της μπλε και της κόκκινης γραμμής. Γιατί μερικοί το προτιμούν Μετρό

Κόκκινη γραμμή ο Πάνος Κοκκίνης

Για πρώτη φορά στην ιστορία της πόλης υπάρχει κάτι που ενώνει τα δυτικά με τα νότια προάστια. Κάτι που πρακτικά για μένα σημαίνει ότι, τώρα που καλοκαίριασε, μπορώ χαλαρά να πεταχτώ με την φαμίλια από τον Άλιμο, που μένω, στο Μουσείο της Ακρόπολης για μια τζούρα τέχνη και μετά να πάμε όλοι μαζί για κρέας στο Base Grill ή για ψάρι στον Τραβόλτα στο Μπουρνάζι. Εύκολα και γρήγορα. Οπότε ψηφίζω κόκκινο. Γιατί έχει και στάση Ακρόπολη (κυριλέ φάση) και στάση Μεταξουργείο (χιπστερ φάση). Γιατί αργότερα θα ενώνει το Apolis στο Ίλιον με την πλατεία Εσπερίδων στη Γλυφάδα. Γιατί η μπλε μπορεί να είναι μεγαλύτερη και πιο χρηστική, αλλά η μπλε είναι πιο κουλ (επίσης αραχτή και λάϊτ).

Κόκκινη γραμμή ο Στέλιος Αρτεμάκης

Βασικά δε μου αρέσει καθόλου η πράσινη γραμμή λόγω Κατεχομένων (έχω ζήσει εκεί κοντά), δε μου αρέσει η μπλε γραμμή γιατί το  χρώμα είναι μπλλλλλλλλλλιάχ, οπότε θα διαλέξω τη κόκκινη γραμμή. Από τη μια έχεις Δαφνάρα οε οε οε, με Βλάντο Τζούροβιτς και Α1, Αη Γιάννη με το λόφο που δεν έχω πάει ποτέ αλλά φαίνεται ωραίος όταν τρως βρώμικο στην πλατεία, Άγιο Δημήτριο με το Mall που όλο εκεί με βγάζει ο δρόμος και από την άλλη αυθεντικές γειτονιές, Μεταξουργείο, Σεπόλια, Σταθμό Λαρίσης. Μπόνους πόντοι γιατί κάπου εκεί είναι το υπεραγαπημένο Gagarin στο οποίο έχουμε λιώσει σόλες και συκώτια, ενώ αν γίνει άλλη μία ανάπλαση στην Ομόνοια θα μπούμε στο ρεκόρ Guiness οπότε θα μας γράψει η ιστορία. Τώρα που το σκέφτομαι η “Λεπτή Κόκκινη Γραμμή” είναι και από τις αγαπημένες μου ταινίες. Οπότε μπίνγκο.

Μπλε γραμμή ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Έχω χρησιμοποιήσει απείρως περισσότερες φορές την κόκκινη γραμμή. Για να φτάσω από τη σχολή στο κέντρο στη Δάφνη ή τον Άγιο Δημήτριο και από εκεί στο σπίτι στη Βούλα. Κι έχω σιχτιρίσει για την αιωνιότητα που μου φαινόταν ότι έκανε από την Ακρόπολη μέχρι τον Άγιο Γιάννη. Ζήλευα εκείνους που έπαιρναν την μπλε γραμμή με τους καινούριους συρμούς. Μέχρι που άρχισα να χρησιμοποιώ την μπλε γραμμή. Για Μοναστηράκι, για Γκάζι, για Αμπελόκηπους, πλέον για Δουκίσσης. Η μπλε έχει άλλο αέρα, άλλη φινέτσα. Και σήμερα το πρωί την μπλε χρησιμοποίησα από τη Δουκίσσης Πλακεντίας για Ευαγγελισμό. Μ’ αρέσει αυτή η διαδρομή. Τα πρωινά για το βιβλίο μου που διαβάζω και τη μουσική που ακούω. Το απόγευμα για την ανυπομονησία να φτάσω και να περάσω το βράδυ μου όμορφα. Αν και συνήθως κάνω την μπλε γραμμή με το αυτοκίνητο. Σήμερα το πρωί κοιτούσα την ταμπέλα που έλεγε “Αεροδρόμιο”. Η μπλε γραμμή σε πάει στο Αεροδρόμιο. Σε φέρνει πιο κοντά στο ταξίδι. Κι όσο πιο κοντά είσαι στο ταξίδι, τόσο καλύτερα.

ΥΓ: Κόκκινες γραμμές τραβάει μόνο η Νατάσα. Ξέρεις ποια Νατάσα.

Κόκκινη γραμμή ο Χρήστος Δεμέτης

Κόκκινο, δεν ήταν κόκκινο, έλεγε το άσμα. Ήταν και είναι κόκκινο το Μετρό, λέω εγώ. Εντάξει, Παναθηναικός είμαι, κανονικά θα έπρεπε να ψηφίσω πράσινη γραμμή αλλά δεν έχω αυτή την επιλογή σε τούτο δω το δίλημμα, άρα. Επιστροφή στις ρίζες. Ποιες ρίζες; Χρονικά, η κόκκινη γραμμή ήταν η πρώτη που άνοιξε όταν ακόμα πήγαινα Τρίτη Λυκείου. Πρακτικά, οι περισσότερες φιλίες μου χτίστηκαν μέσα στα έγκατα της κόκκινης γραμμής μιας και φοιτούσα στο Πρώτο Λύκειο Αθηνών και οι μαθητές του μαζευόμασταν από όλες τις γωνιές της Αθήνας. Κατά τ’ άλλα, πάντα έμενα στο ανατολικό – νότιο κομμάτι της Αθήνας και σε αυτά τα μέρη κυκλοφορούσα πέραν του αγαπημένου κέντρου. Δάφνη, Ηλιούπολη, Αργυρούπολη, Γλυφάδα, Νέος Κόσμος τώρα, και έχει και συνέχεια. Κόκκινη γραμμή λοιπόν, σαν το σήμα της Stolitchnaya. Καμία North, καμία μπλε σαμπούκα.

Κόκκινη γραμμή ο Ηλίας Αναστασιάδης

Δεν μπορώ να διαγράψω με μια μονοκοντυλιά όσα έχω ζήσει στην κόκκινη γραμμή. Την έχω δει να μεγαλώνει. Να, τόση (*δείχνει με τα δύο χέρια*) ήταν όταν τη γνώρισα. Δάφνη-Σεπόλια. Έπαιρνα το λεωφορείο από Βουλιαγμένης, κατέβαινα Δάφνη, διάβαζα τα αθλητικά πρωτοσέλιδα σε ένα περίπτερο στην πλατεία Καλογήρων και μετά εξαφανιζόμουν κάτω από τη γη. Αργότερα, η Δάφνη θα γινόταν Άγιος Δημήτριος και ακόμα πιο μετά ο Άγιος Δημήτριος θα γινόταν Ελληνικό, ενώ μπροστά από το πατρικό μου θα άνοιγε ο σταθμός Ηλιούπολη. Μπορεί να μένω πια μετρημένα δυο τραγούδια μακριά απ’ το μετρό του Ευαγγελισμού, αλλά η καρδιά μου θα ανήκει πάντα στην κόκκινη γραμμή. Τουλάχιστον για όσα χρόνια ακόμη το Πανεπιστήμιο θα ανήκει στη γραμμή μας και θα βγάζει στην Κοραή, θα πηγαίνω με την κόκκινη. ‘Άστυ’ μπλε στην ησυχία της.

Μπλε ο Θανάσης Κρεκούκιας

Κόκκινη ή μπλε γραμμή, λέει. Σοβαρότατο δίλημμα. Από αυτά που με απασχολούν κάθε πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Μέχρι και κάποιες νύχτες δεν μπορώ να κοιμηθώ, γιατί προσπαθώ να διαλέξω ποια από τις δυο γουστάρω πιο πολύ. Ειλικρινά πιστεύω ότι εκεί στο ONΕΜΑΝ το έχετε χαμένο, αλλά σας δικαιολογώ απόλυτα λόγω άνοιξης. Θα πω λοιπόν μπλε για να τελειώνουμε. Για τρεις λόγους. Πρώτον, με τη μπλε πάω στο σπίτι μου (Πανόρμου). Δεύτερον, με τη μπλε πάω στη δουλειά μου (Ευαγγελισμός). Τρίτον, με τη μπλε πάω στο αεροδρόμιο, το οποίο σημαίνει 9 στις 10 Ισπανία. Τη Λεωφόρο δεν την υπολογίζω γιατί είναι τόσο κοντά που πάω με τα πόδια. Αυτά και καλό σου-κου.

Κόκκινη γραμμή ο Γρηγόρης Μπάτης

Κόκκινη γραμμή γιατί:

α) ήταν η πρώτη και χάρη σ’ αυτή μάθαμε το μετρό,

β)  έχει την πιο όμορφη στάση. Την στάση “Ακρόπολη”,

γ) είναι μέσα στα τρία κεντρικότερα σημεία της πόλης (Ομόνοια, Μοναστηράκι, Σύνταγμα),

δ) με βολεύει στις μετακινήσεις από τη τιμημένη γειτονιά των Αγίων Αναργύρων,

ε) ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΗ.

Η μπλε είναι το δεύτερο παιδί σε μια οικογένεια. Αυτό που δεν έφερε τη χαρά, αλλά ήρθε να τη συμπληρώσει-μεγαλώσει (sorry αδερφούλα). Είναι για πηγαίνεις πέρα-δώθε στις περιοχές της Αθήνας. Είναι για φάση Κολωνάκι. Κι εμείς ως γνωστόν είμαστε από τα προάστια.

Κόκκινη γραμμή ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Πρώτον γιατί είμαι από τους τυχερούς που έχουν δύο (2) στάσεις μετρό τόσο κοντά, που καμιά φορά δεν ξέρεις ποια να πρωτοδιαλέξεις. Και οι δύο κόκκινες. Δεύτερο γιατί αυτή ξεκίνησα να παίρνω όταν έμενα στη Γλυφάδα. Τρίτον, γιατί η κόκκινη τέλειωνε επί σειρά ετών στη στάση San Antonio και αυτό έφερνε στο μυαλό κάτι από Σπερς και ΝΒΑ. Τέταρτον γιατί η μπλε είναι ξενέρωτη. Ακούς εκεί Δουκίσης Πλακεντίας. Σιγά μην πάμε και στα ανάκτορα του Τατοΐου.

Κόκκινη γραμμή ο Μάνος Μίχαλος

Καταρχάς μου θυμίζει το τραγούδι της Νατάσας Θεοδωρίδου, αλλά πέρα από αυτή τη λαϊκή νότα, δεν θα μπορούσα να πω κάτι άλλο, αφού ως άνθρωπος της παραλιακής Αττικής δεν ξέρω άλλη γραμμή μετρό. Άγιος Ιωάννης, Δάφνη πιο παλιά ως εκκίνηση, τώρα από το Ελληνικό και ποιος ξέρει, κάποια στιγμή και από Βούλα-Γλυφάδα. Και δεν μιλάω θεωρητικά. Την έχω χρησιμοποιήσει, ξέρω τη σειρά των σταθμών απ’ έξω, πάντα όταν μπαίνω μέσα έχω ένα ψυχαναγκαστικό να κοιτάζω τη γραμμή με τις βούλες για να βλέπω σε πιο σημείο της διαδρομής είμαστε, ενώ το σημαντικότερο, είμαι εξοικειωμένος με το πιο δύσκολο πράγμα σε ένα μετρό: Το από πού βγαίνεις πάλι στο δρόμο. Τώρα για την μπλε, δεν έχω να πω πολλά. Πάει σε μέρη μακρινά, σε μέρη μιας άλλης Αττικής που όταν θέλω να τα πλησιάσω, μπαίνω στο αυτοκίνητο και πάω. Με τιο διαβατήριο στα δόντια.

Μπλε γραμμή ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Δεν περίμενα να με παιδέψει τόσο πολύ αυτό το δίλημμα από όλα τα διλήμματα. Υποθέτω αν το πάρεις χοντρά-χοντρά, η κόκκινη γραμμή είναι το παρελθόν και η μπλε το παρόν μου, οπότε με βάση αυτό δεν γίνεται να επιλέξω γιατί ως γνωστόν στο δίλημμα παρελθόν ή παρόν επιλέγουμε πάντα το μέλλον. Άρα κάτι άλλο. Χμ. Η κόκκινη φαινομενικά συνδέει πιο κεντρικά και σημαντικά μέρη αλλά τα περισσότερα από αυτά τα κόβω με τα πόδια συνήθως, οπότε δεν προσφέρει κάτι τρελό.Η μπλε είναι κοντά στη δουλειά μου και σε πολλά που βγαίνω αλλά επίσης τα κόβω με πόδια. Μοναστηράκι – Λυκαβηττός, ωραία διαδρομούλα, τα λες ωραία ή ακούς τη μουσικούλα σου, τελοσπάντων ναι, πόδια. Οπότε τι να πω. Παίρνω την μπλε επειδή η μπλε πάει αεροδρόμιο. Αυτοί οι συρμοί με το αυτοκολλητάκι με το αεροπλάνο έχουν συνδεθεί με όλα μου τα ταξίδια και όλες τις αναμνήσεις που έρχονται παρέα με αυτά. Οπότε ναι. Μες στην πόλη όλα τα τρενάκια ίδια. Αλλά έξω από αυτήν πάει μόνο το ένα.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΜΕ 70%

Σαν την Λίβερπουλ, κόκκινη και τελευταία ρίχνει εξάρες και εφτάρες.