Ο Δημήτρης Κουτσούμπας είδε και σχολιάζει το Chernobyl

Λένε στον λαό μας, “δεί-τε το Τσε-ρνό-μπιλ”, “δείτε λένε, πώς, τάχα μου τάχα, οι Ρώσοι, οι Σοβιετικοί, μολύνανε τον πλανήτη με ρα-δι-ε-νέ-ργεια, με γρα-φί-τη”, λες, και δεν είναι αυτοί οι ίδιοι, αυτοί που τόσα και τόσα χρόνια, δεν λερώνουν με γκραφίτι και “ρουφιάνοι βαζέλες” τα τρένα της εργατικής λαϊκής οικογένειας, δεν είναι αυτοί που υπόσχονται στον λαό μας, λαγούς με πετραχήλια, που δεν υπόσχονται “να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω λάδι”.

Με λίγα λόγια, τα ίδια Πα-ντε-λά-κη μου, τα ίδια Πα-ντε-λή μου, κύριοι της Έιτς Μπι Ο, κύριοι της αμερικανικής ευρωατλαντικής τηλεόρασης, που δεν δώσατε ποτέ, που, ας μη γελιόμαστε, δεν θέλατε να δώσετε και ποτέ, λίγο χώρο στο, πράγματι, πολύ προχωρημένο ακόμα και για σήμερα, Μπόλεκ και Λόλεκ, αλλά βρήκατε… βρήκατε να δώσετε χρόνο τηλεοπτικό στο, δήθεν ατύχημα του Τσε-ρνό-μπιλ, προκειμένου να στήσετε, προκειμένου να καλλιεργήσετε, άλλο ένα κάλπικο δίπολο, το δίπολο αυτή τη φορά, Ντιάτλοφ-Λεγκάσοφ.

Καλούμε τον λαό, να μη συναινέσει στα παζάρια, να μη συναινέσει στα διάφορα α-λι-σβε-ρί-σια των μονοπωλίων, του αντεργατικού οδοστρωτήρα, αφού έμαθε πια ότι στο τέλος, πάλι ο ίδιος θα πληρώσει τον λογαριασμό, πάλι ο ίδιος θα σκουπίσει τα κομμάτια του γραφίτη από την ταράτσα, πάλι ο ίδιος θα πετάξει τον γραφίτη μέσα στον αντιδραστικό αντιδραστήρα.

Σας μάθαμε όλους σας, και απ’ την καλή, και απ’ την ανάποδη. Ξέρουμε καλά, ποιοι είστε και τι κάνετε.

Καλούμε τον λαό, να σταθεί δίπλα στο Κά-πα Κά-πα Έ-ψι-λον, για να αντιπαλέψει, μαζί μας, μαζί με το Κά-πα Κά-πα Έ-ψι-λον, τα διλήμματα, που δίνουν αέρα στα πανιά του Ντιάτλοφ, και του κάθε Ρώσου Παύλου Κοντογιαννίδη, που άλλοτε εκβιάζει λέγοντας “εγώ είμαι ο Θεός, εγώ είμαι ο Τζακ” όπως έκανε σε εκείνη την, πράγματι, πολύ καλή σειρά του Μέγκα Τσάνελ και άλλοτε εκβιάζει τρώγοντας, τάχα μου τάχα, λίλα πάουζε, και μουγκρίζοντας, σαν λεχώνα καραφλή στο κρεβάτι.

Μας λένε κάποιοι για τα σκυλιά, μας λένε κάποιοι, για τα δύστυχα σκυλιά που σκότωναν στο τέταρτο επεισόδιο οι Ρώσοι στρατιώτες.

Μας τραβάνε δήθεν το αυτί, για τη σκληρότητα, λένε, των εικόνων, για τον νεαρό στρατιώτη που αντάμα αντάμα με εκείνον τον λοχία, μ’ αυτόν που ‘χε τη μύτη σαν του Θοδωρή του Παπαλουκά, σκότωναν τα σκυλιά που είχαν μείνει παρατημένα στο Πρι-πι-γιάτ.

Και εμείς τους λέμε, “εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν”.

Τους λέμε “εκεί που εσείς βλέπετε έναν σκύλο, ο λαός μας βλέπει έναν λύκο”, και πώς περιμένατε κύριοι της Έιτς Μπι Ο, να διαλύσουμε τη λυκοσυμμαχία, πώς περιμένατε να κάνουμε τον λαό μας νοικοκύρη στον τόπο του; Με χορούς και με τραγούδια; Με συνεργασίες με το παλιό, με το φθαρμένο, με τα κόμματα-σκορποχώρια, που πότε μπατάρουν απ’ τη μια, και πότε μπατάρουν απ’ την άλλη;

Τους λέμε, “όχι βέβαια”. Τους λέμε ότι τη λυκοσυμμαχία του Τσερνόμπιλ τη διαλύει ο λαός, δυναμώνοντας την πάλη ενάντια στα ραδιενεργά κουτάβια, τη διαλύει, βάζοντας ανάχωμα ενάντια στα, μα-τω-μέ-να πλε-ο-νά-σμα-τα, πυροβολώντας τα ζώα, που τριγυρνούν στο Πρι-πι-γιάτ, σαν τους διάφορους γυρολόγους της πολιτικής, σαν τους διάφορους ραδιενεργούς Πετροτατσόπουλους και Ψαριανούς.

Θα είδατε βέβαια και θα θυμάστε φαντάζομαι και οι περισσότεροι, ότι τότε, πίσω στο 1986, ότι αυτά τα σκυλιά, ούτε ραδιενεργά ήταν, όπως τάχα μου τάχα μας έλεγαν οι διάφοροι καλοθελητές, ούτε μολυσμένα, όπως θα, διαπιστώσατε, και όσοι φάγατε καλαμάκια στο τότε φεστιβάλ της ΚΝΕ. Σκυλιά πράγματι νόστιμα, σκυλιά θρεπτικά, σκυλιά που στάθηκαν ενάντια στους τυχοδιωκτισμούς, ενάντια σε όσους ψάρευαν στα θολά νερά του εθνικισμού και της αντισοβιετικής γαστρονομίας, του στριτ φουντ της αντιλαϊκής αυταπάτης.

Έχει καεί η γούνα μας από τα πεσκέσια που μας φόρτωσαν, έχει καεί η γούνα του λαού μας, των ανέργων, των εργαζομένων, των εργαζομένων ανέργων, γι’ αυτό και σας μάθαμε πια, γι’ αυτό και κρατάμε μικρό καλάθι απέναντι στον νόμο λαι-μη-τό-μο, που υπόσχεται καμία νέα έκρηξη, κανένα νέο ατύχημα από δω και πέρα.

Και όλα αυτά που υπόσχονται, πώς θα γίνουν; Με το να βγάλουν τις τσίχλες που συγκρατούν, τόσο σφιχτά μεταξύ τους, τα κομμάτια των πυρηνικών αντιδραστήρων ή με το να τους πετάξουν, ως δήθεν παλιούς, ως δήθεν αναχρονιστικούς και να φέρουν νέους και ασφαλέστερους με την υπογραφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ;

Ας μη γελιόμαστε.

Εμείς, το Κά-πα Κά-πα Έ-ψι-λον, απευθύνουμε κάλεσμα, απευθύνουμε πρόταση πάλης και αντίστασης, στους πυροσβέστες που πέθαναν, στους εργάτες που έσκαψαν λαγούμια κάτω απ’ το εργοστάσιο και πέθαναν λίγο αργότερα, απευθύνουμε κάλεσμα σε όλους και σε όλες να πουν ένα μεγάλο “τα ίδια Πα-ντε-λά-κη μου, τα ίδια Πα-ντε-λή μου”.

Να πουν ένα μεγάλο “άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του, αλλιώς”.

Ένα μεγάλο “τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα”.

Καλό αγώνα και καλή υγεία σε όλους.