Κρέας ή ψάρι;

Δεν είναι απλό να διαλέξεις ανάμεσα σε ένα καλό ψητό κρέας και σε ένα ωραίο μαγειρεμένο ψάρι. Οι συντάκτες του ΟΝΕΜΑΝ θυμήθηκαν λαδόκολλες, χωριάτικες, ψαροτούφεκα και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς, προκειμένου να λύσουν ένα ακόμα μεγάλο δίλημμα. Ήταν και πολύ κοντινό αυτή τη φορά. Κρέας ή ψάρι;

Κρέας ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Φεύγοντας από την παραλία ενός νησιού, ειλικρινά δεν παίζει μεγαλύτερη απόλαυση από το να έρχεται στο τραπέζι σου μία τεράστια πιατέλα μακαρονιών, βρασμένα σε κόκκινη σάλτσα με ψαρικά. Ασχέτως αν είναι αστακός, γαρίδες ή καραβίδες. ΑΛΛΑ. Η ιστορία έχει δείξει άλλα. Σε κάθε εποχή, χειμώνα ή καλοκαίρι. Γιατί αν έχω την ευκαιρία να παίξω σε κρεατικά, θα το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη. Μία καλοψημένη μπριζόλα νικάει κάθε τηγανητό καλαμάρι. Μία σουβλιστή γουρουνοπούλα βάζει κάτω εύκολα κάθε δαγκάνα αστακού. Ένα μυρωδάτο μπιφτέκι δεν βλέπει καν τα οστρακοειδή. Ένα καλό κομμάτι χοιρινού μέσα σε λαδόκολλα γελάει με τις τσιπούρες, αλανιάρες ή ιχθυοτροφείου. Το ζητάω το ψάρι. Κι όταν έχω την ευκαιρία να φάω ένα καλό μεγάλο ψητό ψάρι, μπαίνω σε πειρασμό. Αλλά ακόμα και στα νησιά, ακόμα και μετά τη θάλασσα, τις μεγαλύτερες απολάυσεις μου τις έχει δώσει το κρέας, ψημένο σε κάτι Κυκλαδίτικες στάμνες.

Κρέας ο Στέλιος Αρτεμάκης

Να μου έλεγες το χειμώνα να το ξανασκεφτώ. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το φας το ψάρι. Αλλά το καλοκαίρι η σύγκριση είναι στην ψησταριά. Εκεί δίνεται η μάχη, μπριζόλες και μπιφτέκια με καραβίδες και λιθρίνια. Και όσο avant-garde είναι τα δεύτερα τόσο εκτός τόπου και χρόνου βρίσκονται. Τόσο εκτός ελληνικού καλοκαιριού. Γιατί ρε φίλε, το καλοκαίρι δεν είναι σαργοί και λευκό κρασί, είναι χωριάτικη, μπύρα και πατάτα τηγανιτή. Εγώ προσωπικά θα μπορούσα να βγάλω είκοσι μέρες διακοπών χωρίς τίποτα άλλο. Κάθε μέρα. Και ας μην τρώω τηγανητές πατάτες ποτέ μέσα στη χρονιά. Οπότε αν πρέπει να τις συνοδέψω με κάτι με τι να το κάνω, με γαύρο; Δε θα χορτάσω. Με φαγκρί; Τις τηγανιτές πατάτες; Σοβαρά;

Ψάρι ο Πάνος Κοκκίνης

Δεν ξέρω να το ψήσω. Δεν ξέρω να το ξεχωρίσω (ούτε καν τον αστακό από την καραβίδα). Και δεν ξέρω να το καθαρίσω (μέχρι τα 27 μου το καθάριζε η γυναίκα μου και πλέον το ίδιο έργο επιτελεί η γυναίκα μου). Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνω για τι «παντεσπάνι» πρόκειται. Έιτε μόνο του (βλέπε ψητό λιθρίνι στο Ανέμελα στην Ναύπακτο ή φλαμπέ με κρούστα αλατιού στον Κόλλια στην Συγγρού), είτε με παρέα (βλέπε αστακομακαρονάδα στο Jimmy and the Fish στο Μικρολίμανο). Γιατί το ψάρι, όσο χάλια και αν είναι, παραμένει μια εκλεκτή λιχουδιά. Κάτι που δεν σου χορταίνει συνήθως το στομάχι (πάντα πεινάω τρεις ώρες μετά), αλλά σε κάνει να αισθάνεσαι ότι προσέχεις, κανακεύεις και περιποιήσαι τον εαυτό σου. Ότι φορτώνεις πάνω σου ωμέγα τρια και όχι μερικά ακόμη λιγδιασμένα λιπαρά. Προς Θεού, μην παρεξηγηθώ. Χωρίς κρέας δεν την βγάζω. Απλά, όπως και να το κάνουμε, είναι πιο παρακατιανό. Άσε που δεν ταιριάζει αισθητικά καθόλου με το απέραντο γαλάζιο που παίζει τριγύρω αυτή την εποχή.

Κρέας ο Μάνος Χωριανόπουλος

Η γιαγιά μου, από την πλευρά της μητέρας μου, είχε ακούσει από την Καναδή νύφη της τη μνημειώδη φράση αγανάκτησης, “εσύ θα φας και το σκυλί”. Τέτοιο ήταν το πάθος της για κρέας, που λιγουρευόταν ακόμα και τις πάπιες στο πάρκο. Με τα γονίδια δεν παίζεις, οπότε το πάθος το έχω κληρονομήσει. Τα ψαρικά τα θεωρώ σαλάτα, όσο και αν βρίσκω απολαυστική την ψαρόσουπα το Χειμώνα και έχω αδυναμία στις τσιπούρες. Παϊδάκια, φιλέτα, καλοψημένες μπριζόλες, γουρουνοπούλα στην Κυπαρισσία, αγριογούρουνα. Όταν τα βλέπω στο τραπέζι, αποκτώ την όρεξη του Οβελίξ, μετά από καυγά. Ποιο ήταν το δίλημμα είπαμε;

Ψάρι ο Άλκης Βασιλείου

Η γυναίκα μου πιστεύει ότι είμαι “περίεργος” στο φαγητό. Εγώ από την άλλη, πιστεύω -και άρα για να το πιστεύω εγώ, μάλλον θα ισχύει- ότι είμαι ο πιο εύκολος άνθρωπος του κόσμου. Και ο λόγος είναι απλός… Τρώω τα πάντα που προέρχονται από τη θάλασσα. Και όταν λέω “τα πάντα”, το εννοώ. Πόσο “δύσκολος” μπορεί να είναι κάποιος που δεν λέει ”όχι” σε κανένα θαλασσινό; Ε;;;

Σε ένα δίλημμα όπως το σημερινό, που σε φέρνει προ των ευθυνών σου, πρέπει να έχεις καθαρή καρδιά και άδειο στομάχι για να απαντήσεις. Εγώ έχω και τα δύο και μετά από πολλή σκέψη, που ίσως επηρεάζεται από το γεγονός ότι είναι καλοκαίρι -ήλιος, θάλασσα και το κορίτσι μου- επιλέγω το ψάρι. Η παρομοίωση του Κοκκίνη με τον Οβελίξ, ομολογώ ότι με έβαλε σε σκέψεις, αλλά επειδή η σχέση μου με την κουζίνα και τη μαγειρική είναι όση και του Τριαντάφυλλου με το NBA 2k, θεωρώ ότι το πολύ καλομαγειρεμένο ψάρι είναι ένα κλικ -ίσως μισό- πάνω από το εξίσου καλομαγειρεμένο κρέας. Μπορεί να κάνω και λάθος, αναγνώστη μου, αλλά αυτός είμαι! Ακόμα και τα λάθη μου, τα κάνω να φαίνονται σωστά.

Γεια μας!

Ψάρι ο Μάνος Μίχαλος

Ο Στέφανος θα (μου) πει ότι κάνω πολιτική, αλλά καμία σχέση. Κρέας τρώω και μάλιστα πολύ και μάλιστα το θέλω και καλό, να μην πάρω το μάπα από το χασάπη, να πάω στο Base Grill που το έχουν κάνει επιστήμη, ενώ πιστεύω μπορώ να φάω όλα τα burgers του κόσμου. Όμως, ενδόμυχα το ψάρι το σέβομαι πολύ, ίσως επειδή νιώθω πως το να ξέρεις να φας καλό ψάρι, εντάσσεται σε μια λίστα πραγμάτων που ο άντρας πρέπει να μάθει κάποια στιγμή στη ζωή του. Και μάλιστα το καλοκαίρι (δηλαδή τους μισούς μήνες στη χώρα που ζούμε) το φρέσκο ψάρι, στα κάρβουνα κυρίως αλλά και στο τηγάνι, είναι άλλο πράγμα γιατί συνήθως πάει με άμμο, κύμα και χοντρό αλάτι. Μιλάμε, για την απόλυτη έννοια του ελληνικού καλοκαιριού. Και αν μαζί με μια πολύ καλή πελαγίσια τσιπούρα, έχεις για ξεκίνημα μύδια, καραβιδο-γαρίδες ή κανένα ψητό καβούρι στα κάρβουνα, τότε θα καταλάβεις ότι η Φύση έχει να σου δώσει πάρα πολλά, αλλά τα περισσότερα βρίσκονται στη θάλασσα.

Ψάρι η Ιωάννα Μαμάη

Μπορεί να είναι ελαφρύ. Μπορεί να μην σε χορταίνει όπως το κρέας. Μπορεί να είναι ακριβό. Όμως το ψάρι όσον αφορά το φαγητό έχει το δικό του lifestyle. Έχει άλλη αίγλη. Και μην αρχίσεις να μου αναφέρεις για γόπες, γαύρους κλπ για να μου αποδείξεις το αντίθετο. Σε μια κοινωνία όπου η κατανάλωση κρέατος είναι σε υψηλά επίπεδα, βλέπε: τι θα φάμε σήμερα; σουβλάκι, μπριζόλα, κοτόπουλο, το ψάρι μοιάζει σαν την ερωμένη που δεν τη βλέπεις συχνά. Γρήγορα φεύγει η επίδρασή της και θέλεις σύντομα και άλλο. Κάθε φορά που θα φας ψάρι υπόσχεσαι μέσα σου ότι θα ξαναφάς πιο σύντομα. Όμως, λίγο οι απαιτήσεις στο μαγείρεμά του, λίγο το κόστος του, σε κάνουν να καθυστερείς την επόμενη ‘συνάντησή’ σας. Η σχέση μου με το ψάρι είναι πολύ ανώτερη από αυτή που έχω με το κρέας. Γιατί αυτό που δεν έχεις συχνά, το εκτιμάς περισσότερο, όπως λένε και το νησί μου.

Κρέας η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Λένε πως το ψάρι ειναι φρούτο. Ε, λοιπόν εγώ δεν τρώω ούτε ψάρια, ούτε φρούτα. Δεν μπορώ να σου πω πως αν μου δώσεις ψιλή – ψιλή τηγανιτή μαρίδα δεν θα την φάω χλάπατης χλούπατης, αλλά αυτή την αγάπη του κόσμου για τις ψητές τεράστιες ψαρούκλες με τα κόκαλα δεν την συμμερίζομαι – μη σου πω μου βρωμάνε κιόλας. Το παράδοξο δε είναι πως, παρότι δεν τρώω ψάρι, τρελαίνομαι για ψαρόσουπα. Αλλά κι αυτό το “τρελαίνομαι” μην το πάρεις και τοις μετρητοίς. Δεν ειναι το “τρελαίνομαι” μιας σταβλίσιας. Ούτε το “τρελαίνομαι” του rib-eye. Ούτε καν του γύρου. Για να μην αρχίσω τώρα να (παρα)μιλάω για σύγλινα και απάκια και χάσουμε την μπάλα τελείως εδωμέσα.

Κρέας ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Τώρα δηλαδή τι είμαστε, αμοιβάδες; Σιγά μην τρώμε και το πλαγκτόν. Όταν λέμε φαγητό εννοούμε κρέας. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για το πόσο ψιλοδουλειά είναι το να καθαρίσεις και να ετοιμάσεις το ψάρι, αλλά πραγματικά, το θέμα είναι λιγότερο πρακτικό και περισσότερο ηθικό. Αν μου άρεσε πιο πολύ το ψάρι, θα καθόμουν να καθαρίζω ψάρι, τόσο απλά είναι τα πράγματα. Όμως το ψάρι είναι αυτό το φρουτάκι που έχεις εκεί στο τραπέζι για να μη φαίνεται άδειο μέχρι να έρθει το κανονικό φαγητό.

Κρέας ο Ηλίας Αναστασιάδης

Στο παλμαρέ των πραγμάτων που δεν μπορώ-βαριέμαι να κάνω είναι να καθαρίσω ένα ψάρι. Οι φορές που έχω νιώσει ότι το τέλος έρχεται με ένα ψαροκόκαλο καρφωμένο στο λαρύγγι δεν ήταν λίγες στα χρόνια της πρώτης μου νιότης. Why bother λοιπόν, αφού (συγγνώμη Νίκη Χάγια) γεννήθηκα για να κατασπαράζω κρέας (τόσο χάλια). Οι χοιρινές μπριζόλες είναι τα δημητριακά μου. Οι μοσχαρίσιες είναι πάντα λιγότερες από αυτές που θα ήθελα να έχω φάει. Ανακάλυψα ότι κάνω τη δίαιτα Άτκινς χωρίς να το ξέρω, εδώ και 25 χρόνια. Εντάξει, μέχρι τα 5, έτρωγα και φρουτόκρεμες (ακόμα τσακίζω αν σουρεαλιστικά βρεθώ μπροστά σε μία). Είμαι καμιά δεκαριά κιλά λιγότερο από αυτό που θα ‘πρεπε να είμαι.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΚΡΕΑΣ ΜΕ 60%

Ε ναι λοιπόν, καμία έκπληξη. Οι μπριζόλες κέρδισαν τους ροφούς.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ

ή