Κρυφτό ή κυνηγητό;

Στα διλήμματα τα πάντα παίζουν. Ειδικά τα “τραύματα” της παιδικής μας ηλικίας. Ειδικότερα όταν ακούς επιχειρήματα του τύπου “κρυφτό παίζαμε και στο ναυτικό”.

Στο τέλος του κειμένου δημοσιεύουμε και τα ονόματα των νικητών του διαγωνισμού της προηγούμενης εβδομάδας, στο δίλημμα Pro ή Manager;

Κρυφτό ο Άλκης Βασιλείου

Κρυφτό και τίποτα άλλο!!! Και τότε και κυρίως, τώρα… Γιατί πριν τρία καλοκαίρια στη Χαλκιδική, που είχαμε πιει στην παραλία λίγο περισσότερο απ’ όσο έπρεπε, ανεβήκαμε στο σπίτι και παίξαμε ίσως το καλύτερο κρυφτό της ζωής μας. Κρυβόμασταν σε δέντρα, σε αυτοκίνητα, σε αποθήκες, σε γλάστρες (ΜΕΣΑ σε γλάστρες), μέχρι και στην πισίνα σκέφτηκε να κρυφτεί κάποιος, αλλά επενέβη ο αντίστοιχος Μάνος Μίχαλος της παρέας και είπε ότι θα… αρρωστήσει και θα μας χαλάσει το very long weekend.

Τέλος πάντων, κρυφτό και τα μυαλά στα κάγκελα, αρκεί να μην μπλέξουμε με την κλασική γκόμενα -8, 18 ή 28 ετών, δεν έχει καμία διαφορά- που όταν έρθει η ώρα να “τα φυλάει”, λέει το τραγικό “α, εγώ κουράστηκα”.

Αφήνω εν γνώσει μου το λογοπαίγνιο με το “φτου και βγαίνω” να το χρησιμοποιήσει ο Τριαντάφυλλος, γνωστός για τα -μπασκετικά και μη- κλισέ του.

Υγ: Χρόνια πολλά στο “Κιουνεμάν”. Πάντα τέτοια!!!

Κρυφτό ο Πάνος Κοκκίνης

Το μοναδικό πράγμα που έχω κυνηγήσει στην ζωή μου είναι η γυναίκα μου. Και μετά από 10 χρόνια ασταμάτητη τρεχάλα, δεν έχω καμία διάθεση να τρέξω -για οτιδήποτε άλλο- ποτέ ξανά. Αντιθέτως στο κρυφτό είμαι αρκετά ταλαντούχος. Όπως μπορούν να επιβεβαιώσουν οι πάλιουρες στις φρεγάτες της πρώτης μοίρας αντιτορπιλικών, εκεί κάπου στα τέλη των 90s. Τότε που περνούσαμε (ναι, κοτζάμ μαντράχαλοι) τα βράδια της Παρασκευής (η μοναδική δηλαδή μέρα που έμενα μέσα στο πλοίο) παίζοντας κρυφτό στην γέφυρα, το κατάστρωμα, ακόμη και μέσα στο κουβούκλιο του ραντάρ. Γιατί το κυνηγητό θέλει απλά γερά πόδια. Το κρυφτό, όμως, απαιτεί γερά μυαλά.

Κρυφτό ο Μάνος Χωριανόπουλος

Είμαι ιδεολογικά αντίθετος κατά του τρεξίματος. Θυμάμαι να με παίρνουν στο κυνήγι αδέσποτα σκυλιά, αλλά να παίζω κυνηγητό όχι.

Στην πραγματικότητα δεν αναγνωρίζω καν το κυνηγητό ως παιχνίδι, δεν ξέρω τους κανόνες, δεν ξέρω κάποιον που να έπαιζε, δεν θέλω να γνωρίσω κάποιον που να έπαιζε.

Το κρυφτό, αντίθετα το τιμούσαμε στη γειτονιά, με όλα τα ωραία του. Τα 5-10-15, τα φτου και βγαίνω, τις κρυψώνες, την παραπλάνηση και τον κλασικό ηλίθιο που κρυβόταν σε απόσταση αναπνοής από αυτόν που τα φύλαγε και μετά απορούσε γιατί τον έβρισκαν πρώτο.

Ως κορυφαία στιγμή της καριέρας μου στο κρυφτό, θυμάμαι που αφήσαμε ένα παιδί να τα φυλάει και γυρίσαμε όλοι σπίτια μας. Δεν μας μιλούσε δύο μέρες και δεν μας είπε για πόση ώρα μας έψαχνε μέχρι να γυρίσει και αυτός στο δικό του.

Όσοι έπαιζαν κυνηγητό, τους προκαλώ να διηγηθούν μια παρόμοια ιστορία, αλλιώς ας σωπάσουν για πάντα.

Κρυφτό ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Κανένα δίλημμα. Ημουν πολύ αργός για κυνηγητό. Οπως και αρκετοί στην παιδική παρέα οπότε είχαμε εξελίξει το κυνηγητό σε κυνηγητό με ποδήλατα. Αυτό βέβαια είχε ως αποτέλεσμα να σπάμε χέρια και ποδήλατα οπότε αφοσιωθήκαμε στο κρυφτό.

Και πώς να μην το κάνουμε όταν η διπλανή πολυκατοικία στη Βούλα ήταν σαν έναν από τους χάρτες του Halo 4. Πολλά επίπεδα, άπειρες κρυψώνες, αμέτρητα τετραγωνικά, αποθήκες και υπόγεια προς εξερεύνηση, συγκροτήματα κατοικιών με φράχτη και κήπο-ζούγκλα; Για να είναι πιο δίκαιο οι μισοί κρύβονταν και οι άλλοι μισοί έψαχναν.

Κρυφτό η Ρομίνα Δερβεντλή

Συγνώμη, αλλά ποιός έπαιζε κυνηγητό; Δεν θυμάμαι καν τους υποτιθέμενους κανόνες του παιχνιδιού πέρα από το τρέξε-και-θα-σε-πιάσω. Από την άλλη το κρυφτό είναι κόλλημα. Αποκαλύπτω ότι την τελευταία παρτίδα κρυφτό την έχω παίξει πριν δύο χρόνια και ακόμα και σε αυτήν την ηλικία η αγωνία του να μην σε βρουν δεν συγκρίνεται σε επίπεδα “αθώας” αδρεναλίνης με τίποτα. Ίσως μόνο με την αγωνία του να προλάβεις να τρέξεις για να φτύσεις φτου ξελευθερία για όλους. Ή την αγωνία που έχεις όταν τα φυλάς εσύ. Το τελευταίο είναι ίσως και το μοναδικό αρνητικό του κρυφτού. Όσο καλός και να είσαι, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα τα φυλάξεις κι εσύ. Δεν είχα χειρότερο. Ποιόν κοροιδεύω; Δεν έχω χειρότερο. Πότε παίζουμε είπαμε;

Κρυφτό ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Το κρυφτό πάντα μου άρεζε (ο σωστός παρατατικός είναι με “ζ” για έμφαση), αν και πάντα υπήρχε το γνωστό πρόβλημα που αντιμετώπιζα με τα περισσότερα παιχνίδια: δεν είχα αντίπαλο. Τόσο καλός. Ένας μικρός χαμαιλέωντας. Το κυνηγητό από την άλλη ήταν τρομακτικά βαρετό. Και απαιτούσε μεγαλύτερη κίνηση και λιγότερη φαντασία. Τραγικός συνδυασμός. Για αυτό κι ο κόσμος είχε ανακαλύψει το υπερ-παιχνίδι που ονομαζόταν αμπάριζα. Αυτό ήταν το επίσημο αγαπημένο της παρέας στο δημοτικό. Αυτό για το γερμανικό, η light έκδοση του dodge-ball για τους αμερικανοτραφείς (σαν τον Μπάτη), που περιείχε αρκετές μπάλες να κατευθύνονται προς αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα. Τι άλλο να ζητήσει ένα παιδί;

Οι αναμνήσεις μου, βέβαια, από τον θεσμό του κρυφτού πέρα από το “5-10-15-20-25…”, αυτόν τον πολύ cool τρόπο μετρήματος, ήταν μια φάση από την Α’ Δημοτικού στην αυλή του σχολείου. Για έναν λόγο που δεν θυμάμαι ο Παναγιώτης Α. (έτσι τον φωνάζε, γιατί είχαμε δύο Παναγιώτηδες… Δεν ήταν ούτε μέλος των Stereo Nova, ούτε πράκτορας της CIA) είχε ανοίξει το κεφάλι του Γεροντόπουλου με μια ξύλινη κορίνα γυμναστικής. Ο τελευταίος είχε βάλει τα κλάμματα (αμέσως κι αυτός… Μην σου σπάσουν το κεφάλι και γεμίσεις αίματα, αμέσως να σε πάρουν τα ζουμιά) και είχε γυρίσει προς τον τοίχο. Κι εγώ που δεν είχα πάρει χαμπάρι, νόμιζα ότι τα “φύλαγε” στο κρυφτό και τον χτυπάω στην πλάτη με το δάχτυλο “Έι, να παίξω και εγώ”;

Κρυφτό ο Μάνος Μίχαλος

Εδώ και ένα χρόνο προσπαθώ να μαντέψω ποιο Αιώνιο Δίλημμα θα κερδίσει 100-0. Αν δεν είναι και το κρυφτό-κυνηγητό, τότε δεν πάει καλά σε αυτό το site. Το κρυφτό ήταν και θα είναι το παιχνίδι με τη μεγαλύτερη διαχρονικότητα. Ό,τι και να γίνει η ανάγκη να “κρυφτείς”, θα είναι πάντα μεγαλύτερη από αυτήν του να “τρέχεις”. Προσωπικά πιστεύω, το κρυφτό γνώρισε την αποθέωσή του, όταν κάποιος σκέφτηκε να σβήσει τα φώτα σε ένα δωμάτιο και να το βαφτίσει σκοτινό. Όμως, ακόμη και η παραδοσιακή εκδοχή του, αυτή που σε θέλει να κρύβεσαι στην πιο έξυπνη τρύπα ή γωνία, είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Για να πω και τη φτωχή μου αλήθεια, ήταν και είναι τόσο ενδιαφέρουσα, που δεν κατέληξα ποτέ αν φοβόμουν περισσότερο να ψάχνω ή να κρύβομαι. Μπα, περισσότερο φοβόμουν να με βάλει κάποιος να τρέχω  να ξεφύγω. Στην τελική τι μπορείς να πάθεις, όταν κρύβεσαι; Ακόμη και αν σε βρουν, μπορείς να κάνεις ζαβολιά και να αρχίσεις να τρέχεις.

Κυνηγητό ο Ηλίας Αναστασιάδης

Μικρός νόμιζα ότι είμαι ο πιο γρήγορος μαθητής στο δημοτικό μου. Είχα φοβερή έκρηξη, όλοι ήθελαν να είναι στη δική μου ομάδα όταν χωριζόμασταν για κυνηγητό και ελάχιστοι είχαν να περηφανεύονται στον μπαμπά τους μετά, εν μέσω του ρουφήγματος της φασολάδας ότι ‘με έπιασαν’ στο διάλειμμα. Νόμιζα ότι ήμουν τόσο γρήγορος που πήγαινα και στίβο για ένα 6μηνο. Εκεί κατάλαβα ότι απλά πήγαινα στο πιο αργό δημοτικό στην Περιφέρεια Αττικής. Όταν οι συμμαθητές μου με ρωτούσαν γιατί σταμάτησα τον στίβο, τους έλεγα ότι το ‘κανα αντιδραστικά γιατί ο προπονητής δεν με άφηνε να παίζω μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Παρ’ όλ’ αυτά, η συνειδητοποίηση ότι δεν ήμουν δα και ο Άτο Μπόλντον δεν με έριξε και στο δρόμο του κρυφτού, του πιο τσάμπα εναγώνιου παιχνιδιού ενηλικίωσης. Εκεί που κάθε φορά που έβρισκα καλή κρυψώνα, ήθελα να πάω στην τουαλέτα από τον ενθουσιασμό μου. Oh wait, too much information…

Κυνηγητό η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Αν δεν ήταν ο Ηλίας Αναστασιάδης, δεν θα χαλούσα το σερί του Μάνου Μίχαλου που εναγωνίως περιμένει (αν και εδώ που τα λέμε, αφεντικό, αν βγάλουμε 100% μάλλον σημαίνει πως ήταν #fail το δίλημμα). Τελοσπάντων, σημασία έχει πως τώρα θα ψηφίσω την πρώτη μου ενστικτώδη απάντηση, δηλαδή το κυνηγητό. Σαφώς και το κρυφτό μου άρεσε περισσότερο από το άλλο το εξουθενωτικό πράμα, που απαιτεί φυσική κατάσταση που δεν έχω και δεν είχα και ποτέ, αλλά το κυνηγητό είναι προτιμότερο σαν στάση ζωής. Κάπως σαν keep walking στο fast forward. Δεν φοβάσαι μη σε βρουν, γιατί εξαρχής δεν κρύβεσαι από κανέναν. Επιταχύνεις φωνάζοντας με το σώμα σου ένα αυθάδες “catch me if you can”. Και όσο τρέχεις, περιμένεις στωικά. Να έρθει η ώρα σου να κυνηγήσεις.

Κρυφτό ο Θανάσης Κρεκούκιας

Μπουφ! Αμπεμπαμπλόμ, του κιθεμπλόμ, αμπεμπαμπλόμ του κιθεμπλόμ, μπλιμ μπλομ!

Σαν θα πάμε εκεί, στη Βόρειο Αμερική, θα δούμε τον Ερμή να παίζει μουσική!

Όλα τα κοιτώ, σαν παιδί κουτό, την Ακρόπολή και το Λυκαβηττό!!!

Τι θυμήθηκα τώρα. Μεγάλες στιγμές. Κρυφτό μαν! Κρυφτό!!!

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παραλυσία (που λένε και στο χωριό μου) από το κυνηγητό. Παπαριές καμαρωτές. Τρέχουν δέκα χαϊβάνια και ένα ακόμα, το μεγαλύτερο, προσπαθεί να τους πιάσει. Παπαριές Μαρίτσα μου.

Ενώ το άλλο είναι άλλο. Και μπουφ, και αμπεμπαμπλόμ και ένα σωρό στιχάκια για να βγει αυτός που τα φυλάει. Και αντίστροφη μέτρηση και φτου ξελευτερία για να γίνει ακόμα πιο σαδιστικό, και όταν λέω μήλο βγες και όταν λέω πορτοκάλι μην κουνιέσαι. Και έχω ένα αυτοκίνητο που όλο όλο τρέχει και πού θα σταματήσει; Και ο Καρακατσάνης μπήκε στο τηγάνι κι έσπασε τα’ αυγά! Και σε τελική ανάλυση, αν δε σας έπεισαν όλα αυτά, ακούστε και το κορυφαίο:

«Ένα, δυο, τρία / πήγα στην κυρία / μού ‘δωσε ένα μήλο / μήλο δαγκωμένο / το ‘δωσα στην κόρη / έκανε αγόρι / το ‘βγαλε Θανάση / σκούπα και φαράσι!!!»

Βγαίνεις και τα φυλάς εσύ! Αγιόοοοοο…!

ΥΓ. Χρόνια πολλά one-year-man!

Κυνηγητό η Έλενα Μπουζαλά

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια όμορφη γυναίκα που την κυνηγούσε ένας άνδρας. Εκείνη αντικείμενο του πόθου του, που δεν έσβηνε με τίποτα, αλλά κι αυτός, μοναδικός αν και καθημερινός, αληθινός κύριος. Αυτή το ήξερε και προσπαθούσε να ασχολείται συνέχεια μαζί της, άλλοτε με τα νάζια της, πότε με τα ρούχα της, συχνά για τα κάλλη της, σπάνια με τις διαθέσεις της. Έδινε κάτι, έκρυβε κάτι. Για αυτόν τον άνδρα υπήρχε μόνο αυτή η γυναίκα, κι όσο αυτή δεν του δινόταν ολοκληρωτικά τόσο την κυνηγούσε. Η σχέση τους κράτησε για πάντα. Keep chasing beautiful women Oneman!

Happy 1 year Birthday!!!

Κρυφτό ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Στο ένα η όλη ιδέα ήταν πως έπρεπε ένα μάτσο πιτσιρίκια να τρέχουν ουρλιάζοντας μέχρι να προλάβουν το ένα το άλλο, δηλαδή μιλάμε για κάτι που έβρισκα ως πιτσιρίκι το ίδιο απάλευτο που το βρίσκω τώρα όταν συμβαίνει γύρω μου. (Όχι actually γύρω-γύρω μου, καταλαβαίνεις. Αν και θέλω πόντους για το visual.) Ενώ το κρυφτό ήθελε στρατηγική, ήθελε σκέψη, έπρεπε να το κουράσεις λίγο εκτός από το να βάζεις πρώτη και να τσακίζεις τα νεύρα όσων δε συμμετείχαν. Ο κόσμος γενικότερα θα είχε μείνει φοβερά στάσιμος αν δεν ήταν οι τεμπέληδες να σκαρφίζονται συνεχώς τρόπους για να κάνουν με μεγαλύτερη ευκολία τα πράγματα, και να ας πούμε, κάποιος θεός σκέφτηκε ένα παιχνίδι που το μόνο που απαιτεί από εσένα είναι να σκεφτείς πιο εφευρετικά από τους άλλους. ΟΥΤΕ ΝΑ ΚΙΝΕΙΣΑΙ ΔΕ ΘΕΛΕΙ. Συγκρίνεται με το σήκω-και-τρέχα; Άσε μας τώρα εδώ στη γωνίτσα μας ήσυχους. Στάση ζωής είναι αυτά τα πράγματα τελικά, δεν είναι παιχνίδια. Ε ρε τι δεν συνειδητοποιούσαμε μικροί όταν τρέχαμε εδώ κι εκεί σαν τα χαζά.

Κυνηγητό η Ιωάννα Μαμάη

Τι κρυφτό και κούκου-τσα; Κυνηγητό. Από το δημοτικό μέχρι την τελευταία τάξη του Λυκείου. Με πεσίματα, κλάματα, γέλια και τσακωμούς. Δυστυχώς ήμουν από τους πρώτους που έπιαναν μια και στο τρέξιμο δεν το είχα. Καθόλου. Και θύμωνα. Και μετά ξανάπαιζα. Εκείνο που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι στην Γ’ Λυκείου όπου ολόκληροι μαντράχαλοι τρέχαμε στους διαδρόμους της Γκράβας με αποτέλεσμα να ταρακουνιέται το κτήριο και να μας βρίζουν για τη φασάρια που κάναμε. Και εμείς κλαίγαμε από τα γέλια.

Κρυφτό ο Στέλιος Αρτεμάκης

Το κρυφτό ήθελε πάνω από όλα μυαλό. Ειδικά μια “περίεργη” παραλλαγή που παίζαμε μικροί. Κάθε ομάδα έφτιαχνε ένα χάρτη της περιοχής και σημείωνε που θα κρυφτούν τα μέλη της. Την έθαβε σε ένα σημείο και πήγαινε στις θέσεις που είχε προσημειώσει. Η άλλη ομάδα τώρα, έψαχνε πρώτα να βρει το χάρτη και μετά ακολουθώντας τον να βρει τους αντιπάλους. Ένα μπάχαλο δηλαδή. Ο χάρτης μπορούσε να έχει δέντρα, κτίρια, πάρκα, αλλά, πάνω από όλα ήταν χάρτης ήταν δύο διαστάσεων. Και συ μπορούσες να παίξεις με την τρίτη. Να σημειώσεις ένα κτίριο και να είσαι τέσσερις ορόφους πιο πάνω. Και άντε να σε βρουν τότε. Ευρηματικότητα κύριοι, δεν ήταν απλά τρεχάτε ποδαράκια μου και ματωμένα γόνατα. (σ.σ. όταν η αντίπαλη ομάδα έγραφε παπαριές ή ο χάρτης ήταν ανακριβής έπεφτε κυνηγητό πρώτα και μετά ξύλο)

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΚΡΥΦΤΟ ΜΕ 71,4%

Κρυφτό, με διαφορά. Γιατί θέλει μυαλό, γιατί σείονταν τα κτίρια, γιατί παίζεται ακόμα και στο ναυτικό από μαντράχαλους ναύτες. Φτου και βγαίνω ρε…

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ…

 

ή

Οι νικητές του διαγωνισμού Pro ή Manager

Το Pro Evolution Soccer 2013 κερδίζει ο Γιώργος Ξενίδης

Το Football Manager 2013 κερδίζει ο Αναστάσιος Βασίλαρος

Οι νικητές θα ειδοποιηθούν τηλεφωνικά για την παραλαβή του δώρου τους.