Κωνσταντάρας ή Παπαγιαννόπουλος;

Ο ένας έπαιζε τον ζεν πρεμιέ, τον πατέρα της Αλίκης Βουγιουκλάκη και τον πολιτευτή Μαυρογιαλούρο. Ο άλλος έπαιζε τον φιλεύσπλαχνο, τον πατέρα της Τζένης Καρέζη και το γεροντοπαλίκαρο. Μετά το δίλημμα Αλίκη ή Τζένη, οι συντάκτες του Oneman.gr μπήκαν στη διαδικασία να διαλέξουν ανάμεσα σε αυτά τα δύο κουρασμένα παλικάρια.

Παπαγιαννόπουλο ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Έχω γελάσει στις ταινίες του Κωνσταντάρα. Με τη χήρα που τον φώναζε κύριο Πετροχείλο, με τις σφαλιάρες που έριχνε στον (δεν τον μπορώ καθόλου) Βουτσά, με τα χλιμιντρίσματά του στο Πίσω μου σ’ έχω σατανά, με τα γοηλίκια του σε όλες σχεδόν τις ταινίες που πρωταγωνίστησε. Και ήταν πάντα ο πρωταγωνιστής σε σχέση με τον Παπαγιαννόπουλο. Εκείνος που οδηγούσε τις κούρσες, έπαιρνε τις γκόμενες και ζούσε την dolce vita. Το πρότυπο του άνδρα. Αλλά αυτή τη φορά δεν μπορώ να πάω με το πρότυπο, ούτε με τον πρωταγωνιστή. Θα πάω με εκείνον που έχει παίξει στις αγαπημένες μου ελληνικές ταινίες.

Αυτή η πυτζάμα που φοράει ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στο Τζένη Τζένη την ώρα που προσεύχεται στην Παναγία, οι τσακωμοί με την Πάστα Φλώρα στο Μια τρελή τρελή οικογένεια αλλά και η ατάκα “Γιατί πιανόσαστε ρε παιδιά;” στο τέλος του Δεσποινίς Διευθυντής είναι ό,τι πιο ωραίο έχω να θυμάμαι από τον ελληνικό κινηματογράφο.

“Ενοχλώ; Δεν ενοχλώ..”

Παπαγιαννόπουλο η Ρομίνα Δερβεντλή

Ο Παπαγιαννόπουλος ανέκαθεν μου έβγαζε μεγαλύτερο σεβασμό ως ηθοποιός. Σαν να κάνει ποιοτική κωμωδία, ρε παιδί μου, και ο Κωνσταντάρας, σε σύγκρισή μαζί του, να φέρνει εύκολο γέλιο με πιο «εμπορικό» τρόπο. Όχι, πως αυτό είναι κακό, για τον Κωνσταντάρα μιλάμε. Αλλά όταν τίθεται θέμα επιλογής ανάμεσα σε δύο από τους καλύτερους ηθοποιούς της χρυσής εποχής του ελληνικού σινεμά, πρέπει να διαλέξεις αναγκαστικά και να αιτιολογηθείς.

Εκεί που έκλεβε την παράσταση ο Κωνσταντάρας με -ξεκαρδιστικές, δε λέω- φανφάρες και γκριμάτσες σε ρόλους που λίγο-πολύ έμοιαζαν μεταξύ τους, ο Παπαγιαννόπουλος σε έκανε να γελάσεις πιο αυθεντικά, πιο ουσιαστικά. Και στην τελική, ακόμα και ως δευτερεύων ρόλος, έκλεβε την παράσταση σε αρκετές-αν όχι σε όλες τις- ταινίες. Πάντως, κύριε Χατζηιωάννου, αν θέλετε να ξέρετε, αν είχαμε “τρίλημμα” με τον Βουτσά μέσα, ίσως να διάλεγα αυτόν -για τη Νύχτα Γάμου και μόνο.

Κωνσταντάρα η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Δεν γελούσα με τον Παπαγιαννόπουλο. Δεν λέω πως δεν ήταν αστείος. Ήταν αστείος μέχρι δακρύων. Αλλά προσωπικά όταν τον έβλεπα ήθελα να κλάψω από στεναχώρια. Δεν ξέρω τι φταίει, το φιζίκ του; Η φάτσα του; Οι ρόλοι που του δίνανε (ο παραγκωνισμένος, το ανθρωπάκι, που κανείς δεν του πολύ-έδινε σημασία); Τον έβλεπα και τον λυπόμουν, ήθελα να τον αγκαλιάσω, ήταν τόσο γλυκούλης που με έριχνε σε μελαγχολία.

Και από την άλλη έχουμε το ακριβώς αντίθετο, τον λεβεντάντρα, το αρσενικό παλαιάς κοπής, που περπατούσε και έτριζαν τα ’60s κομοδίνα, που γέμιζε το χώρο με το (κρίμα) το μποί του, που μύριζες το άφτερ-σειβ του από τον καναπέ σου. Γραφικός, ναι. Λιγότερο ταλαντούχος από τον Παπαγιαννόπουλο, πιθανόν. Αλλά μου έρχεται πιο φυσικό να ψηφίσω Κωνσταντάρα. Ίσως γιατί μου θυμίζει λίγο τον πατέρα μου. Αρρενωπός, επιβλητικός με δυνατό γέλιο και ακόμη πιο δυνατή φωνή όταν πρέπει να φωνάξει «όοοοοοοοξω» και να διώξει τον κάθε επιτήδειο Τζίλι που πάει να εκμεταλλευτεί την κόρη του. Και τώρα γεια σας, πάω να λύσω τα father issues μου.

Παπαγιαννόπουλο ο Πάνος Κοκκίνης

Δεν θυμάμαι Χριστό, το ομολογώ. Την πιτζάμα που φορούσε ο Χ, την ατάκα που είπε ο Ψ ή εκείνο τον θρυλικό τσακωμό στην ταινία Ω. Ναι, και εγώ μεγάλωσα βλέποντας ξανά και ξανά σε επαναλήψεις τα best of της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Αλλά ποτέ μου δεν τους έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Ήταν απλά ποπ κορν. Το κατανάλωσα. Και μετά προχώρησα στο επόμενο, made in America, οπτικό junk food.

Οπότε, θα χρησιμοποιήσω ένα διαφορετικό κριτήριο. Το πόσο θα μετρούσαν οι συγκεκριμένοι δυο ηθοποιοί σήμερα. Και εκεί ο Διονύσης παίρνει το προβάδισμα. Γιατί αυτός θα ήταν πρωταγωνιστής στο Νήσος, δημοφιλής θιασάρχης (τύπου Φιλλιπίδης) και εκείνος που θα διάλεγαν οι αμερικάνοι casting directors για να του δώσουν π.χ. ρόλο στο Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλλι.

Βλέπεις ο Παπαγιαννόπουλος (που μου θυμίζει και τον πατέρα μου) είναι ο διαχρονικός Ελληνάρας. Ιδανικός για να μας προσφέρει την κάθαρση μέσα από τους ρόλους του. Ενώ ο Κωνσταντάρας, ευθυτενής και αριστοκρατικός, θα ήταν ήδη στην άλλη όχθη του Ατλαντικού για να δοκιμάσει την τύχη του ως ζεν πρεμιέ στο Χόλιγουντ.

Παπαγιαννόπουλο ο Στέλιος Αρτεμάκης

Με τον Κωνσταντάρα έχω ένα πρόβλημα! ‘Εβγαζε γέλιο, ναι! Όταν μοίραζε φάπες στο Τζανετάκο, όταν ξεστόμιζε το “άει μωρή” στη Στυλιανοπούλου, όταν τράβαγε το αυτί στην Αλίκη, όταν ειρωνευόταν τον Ξενίδη, όταν το έπαιζε ξεμωραμένος στη Διαλυνά, όταν κατσάδιαζε τη Βλαχοπούλου! Απλά δεν ξέρω αν γελούσα μ’ αυτόν τον ίδιο, ή με το όλο σκηνικό. Για τον Παπαγιαννόπουλο απ’ την άλλη είμαι σίγουρος. Γελούσα με το πως κουνούσε τη μαγκούρα, πως γούρλωνε τα μάτια, πως έσκυβε σαν κακομοίρης, πως ξελαρυγγιαζόταν, πως έκανε το χωριάτη με την προφορά του! Γελούσα με τον ίδιο!

Παπαγιαννόπουλο η Αμαλία Κουλακιώτη

Ανέκαθεν τον συμπαθούσα ιδιαίτερα. Θες γιατί είχε το ίδιο όνομα με τον παππού μου (όταν είσαι παιδί έχουν σημασία κάτι τέτοιες λεπτομέρειες). Θες γιατί μου άρεσε πολύ ο τρόπος που έπαιζε, εκείνο το χαρακτηριστικό γούρλωμα των ματιών και η βαθιά προσποιητή φωνή. Θες γιατί οι ατάκες του με κάνουν να χαμογελάω ακόμα και σήμερα, ειδικά όταν τον μιμείται ο μπαμπάς μου και αναρωτιέται “τι το κάναμε εδώ μέσα; αμέρικαν μπαρ;” (πολλά father issues έχουμε σε αυτό το δίλημμα).

Από την άλλη ο Κωνσταντάρας, που τον λάτρεψα σε ταινίες όπως το “υπάρχει και φιλότιμο”, “ο στρίγλλος που έγινε αρνάκι” και άλλες, μεταμορφώθηκε σε μια καρικατούρα, σε έναν ξεμωραμένο τύπο με κρίση μέσης ηλικίας, που κυνηγάει κοριτσάκια και το παίζει τζόβενο. Για τις ανάγκες των ρόλων του σίγουρα, όμως στα μάτια μου αντικατόπτριζε ότι δεν θα ήθελα ποτέ να καταντήσει ο μπαμπάς μου (δεν το γλιτώνουμε το group therapy μού φαίνεται!).

Κωνσταντάρα ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Δεν είμαι φαν του παλιού κινηματογράφου. Για την ακρίβεια δεν έχω παρακολουθήσει ποτέ μια ολόκληρη, παρά μόνο ολιγόλεπτα αποσπάσματα, ξέχωρα από τις κλασσικές σκηνές που και να θέλεις (δεν είπα ότι θέλω) να αποφύγεις, δεν μπορείς. Οπότε η γνώμη μου -η οποία ξέρω ότι όλες τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας επηρεάζει οικονομίες και ρίχνει κυβερνήσεις- δεν έχει βαρύνουσα σημασία. Συμπαθείς κι οι δύο, δε λέω. Για το δίλημμα θα διάλεγα όμως τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, που αφενός πρωταγωνιστεί και σε μια από τις πιο αστείες σκηνές που μπορώ να θυμηθώ (σφαλιαρίζοντας το γιο του για ένα ποτήρι νερό) κι αφετέρου έχει παραδώσει στις γενιές τις διατατικές ασκήσεις (τύπου σουηδική γυμναστική) πριν την είσοδο του στην πισίνα του “κλασσικού” Ύδρα Μπιτς.

Παπαγιαννόπουλο ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Όχι ότι έχω καταφέρει να δω τις περισσότερες από αυτές τις ταινίες τα τελευταία 15 της ζωής μου, αλλά θυμάμαι σίγουρα ότι ο Παπαγιαννόπουλος με έκανε να γελάω με τεράστια ευκολία, εντελώς αβίαστα. Δεν χρειαζόταν να έχει έξυπνες ατάκες ή αστείες καταστάσεις ή κάποια οποιαδήποτε υπερβολή απέναντι στην οποία να παίξει. Αρκούσε να γουρλώσει τα μάτια ή να βγάλει έναν αναστεναγμό απελπισίας ή να χασμουρηθεί. Πώς να το πω, ήταν από τους ελάχιστους ανθρώπους που μου είναι αδιανόητο να τους φανταστώ να κάνουν οτιδήποτε άλλο στη ζωή τους εκτός από το να είναι κωμικοί.

Παπαγιαννόπουλο ο Ηλίας Αναστασιάδης

Γιατί έχω βάσιμες υποψίες ότι ο Λάμπρος Κωνσταντάρας δεν ήταν και ο νούμερο 1 χωρατατζής εκτός πλατό, αφού είχε ανέκαθεν το προφίλ του μοιραίου (και πολύ ωραίου) άντρα. Αντιθέτως, ο Παπαγιαννόπουλος δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς και μακριά από τις κάμερες. Τον φαντάζεσαι να ποτίζει τα λουλούδια του με τη χαρακτηριστική άσπρη φανέλα της γενιάς του (έχω συγγενείς που την φορούν ακόμα μέσα από τα πουκάμισά της και φαίνεται), ενώ είσαι σχεδόν βέβαιος ότι ήταν μία από τις πιο καλές ψυχές του χώρου κι ένας κωμικός άνθρωπος με το δάχτυλο στη σκανδάλη, έτοιμος να σου πει ένα αστείο, ένα χωρατό anytime anyplace.

Παπαγιαννόπουλο ο Θανάσης Κρεκούκιας

Να και ένα βασανιστικό δίλλημα! Από τη μια ο Λαμπρούκος με την τρέλα του, τα γλέντια του και τα σέικ του, ο πάντα ασυμβίβαστος με την ηλικία του. Και από την άλλη το πιο εκφραστικό πρόσωπο του παλιού, καλού ελληνικού κινηματογράφου. Με τα γουρλωμένα μάτια, τα σηκωμένα φρύδια και το αθάνατο «χούφτωσες;». Αμφότεροι αγαπημένοι όσο λίγοι. Λόγω του πρόσφατου θανάτου του Αγγελόπουλου και τιμώντας τη συγκινητική του ερμηνεία στο «Ταξίδι στα Κύθηρα», θα προτιμήσω τον Παπαγιαννόπουλο.

Κωνσταντάρα η Έλενα Μπουζαλά

Γελάω πολύ και με τους δύο. Η Τζένη Τζένη είναι η ταινία που όποτε παίζεται θα τη δω. Ο μπαμπάς μου φέρνει πιο πολύ στον Διονύση Παπαγιαννόπουλο (αφού κάνουμε ομαδική δεν είναι κακό ψυχανάλυση). Με πόνο διαλέγω Λάμπρο Κωνσταντάρα, διότι πρέπει να επιλέξω και ελπίζω ο πατέρας μου να μην διαβάσει σήμερα τα κατορθώματα της κόρης του. Διαλέγω Λαμπρούκο διότι γελάω μόνο που τον σκέφτομαι με πλατύ αβασάνιστο χαμόγελο. Αν θα ήταν Παπαγιαννόπουλος θα ήταν χαμόγελο, αλλά πιο κλειστό, πιο respect.

Κωνσταντάρα ο Μάνος Μίχαλος

Η κουδούνα και το για ποιον χτυπάει είναι classic σκηνή για την ελληνική ιστορία της κωμωδίας, τα γουρλωμένα μάτια του Διονύση Παπαγιαννόπουλου ήταν κάτι σαν φετίχ του παλιού κινηματογράφου, ενώ η ιαχή “Γκόρτζος, Γκόρτζος” είναι κάτι που έχει επηράσει μέχρι και την πολιτική ταυτότητα αυτού του τόπου. Όμως, θα ψηφίσω τον Λαμπρούκο, που όντως ήταν ένας μπαλαντέρ, ένας πραγματικός πρωταγωνιστής, ένας σταρ εκείνης της εποχής και όλων των εποχών.

Είτε σαν πατέρας της Αλίκης, είτε σαν πατέρας των κοπρόσκυλων στον Στρίγλλο, ο Κωνσταντάρας ήταν απολαυστικός και εκρηκτικός όπως τα χαστούκια που έριχνε στον Τζανετάκο όταν έκανε επίσης τον πατέρα του. Ίσως να μην ηταν τόσο φυσικά αστείος όπως ο μέγας Αυλωνίτης ή ασταμάτητος Χατζηχρήστος, αλλά ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ήταν ένας ηθοποιός που πέρναγε και άνοιγαν οι δρόμοι. Και αυτό κάτι λέει από μόνο του για το respect που πρέπει να έχουμε απέναντί του.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ:  ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΜΕ 66,6%

Να μας συγχωρέσει ο γόης του Ελληνικού κινηματογράφου αλλά η πλειοψηφία πήγε με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο και έριξε μαύρο στον Μαυρογιαλούρο. Όχι ότι θα τον ένοιαζε πολύ τον Κωνσταντάρα αν μάθαινε τα αποτελέσματα του διλήμματος, κατά τη διάρκεια μίας από τις ταινίες του. Θα έπαιρνε μια αμαξάρα, μια πιτσιρίκα και τα κλασικά γυαλιά ηλίου του και θα πήγαινε βόλτα. Τόσο απλά.