Lennon ή McCartney;

Το “Yesterday” και το “Strawberry Fields Forever”, το “Eleanor Rigby” και το “Help!”, το Sir-ιλίκι και η Yoko Ono, ο μύθος στο σήμερα και ο μύθος του τότε. Υπάρχουν τόσοι τρόποι προσέγγισης αυτού του απόλυτου Μπιτλικού διλήμματος, που απλά έπρεπε να το κάνουμε. Και τι καλύτερη αφορμή από την Beatles Day;

Ψήφισε κι εσύ την επιλογή σου

 

και μετά τσέκαρε τα υπόλοιπα κείμενα της Beatles Day του ΟΝΕΜΑΝ.

Paul McCartney ο Ηλίας Αναστασιάδης

Δεν ξέρω αν είναι ορμονικό, αλλά εδώ και κάτι εβδομάδες που ο Καίσαρης επέμενε να βουτήξω για δεύτερη και πιο ώριμη φορά στο έργο των Beatles, συγκινούμαι κάθε λίγο και λιγάκι και πάντα με μια καινούργια μπιτλική αφορμή. Ακόμα και τώρα που πληκτρολόγησα ‘Paul McCartney ο Ηλίας Αναστασιάδης’, κάτι ένιωσα. Το τελευταίο σκαθάρι που θα διάλεγα ως αγαπημένο θα ήταν ο John Lennon. Ίσως γιατί μεγαλώνοντας έγινα πιο αυστηρός με τους ανθρώπους που χάνουν τη μπάλα με τις εξαρτήσεις (έχοντας υπάρξει τέτοιος), ίσως γιατί δεν κατάλαβα ποτέ τα ποτάμια συναισθήματος που μπορεί να προκαλέσει ένας παγωμένος άνθρωπος όπως η Yoko Ono. Όπως και να ‘χει, ο σεβασμός μου στον μουσικό Lennon είναι πιο δεδομένος κι απ’ την αγάπη για τον ανιψιό μου (καλά, σχεδόν). Το θέμα είναι ότι ο McCartney είναι ο αγαπημένος μου έτσι κι αλλιώς. Γιατί έγραψε το ‘Helter Skelter’. Γιατί έγραψε το ‘All My Loving’. Γιατί έγραψε το ‘Paperback Writer’. Γιατί έγραψε το ‘Eleanor Rigby’. Γιατί είναι ακόμα εκεί να μεταλαμπαδεύει το φως των Beatles και να σηκώνει τον Obama απ’ την καρέκλα του για τα παλαμάκια στο ‘Hey Jude’. Γιατί είναι οι Beatles σήμερα. Και γιατί κύριοι, (αγορεύω τώρα, τα ‘χω χάσει τελείως), όταν βίωσε τον πόνο του χωρισμού από την Jane Asher, δεν έκανε σαν κακομαθημένο κοριτσάκι, αλλά έκατσε κι έγραψε το ‘I’m Looking Through You’.

“I’m looking through you, where did you go? / I thought I knew you, what did I know?”

Paul McCartney o Στέφανος Τριαντάφυλλος

Όχι. Δεν γίνεται. ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ. Δεν μπορεί να είσαι ο πιο διάσημος άνθρωπος στον πλανήτη και να καταλήγεις μ’ αυτό:

Ούτε με όλα τα ναρκωτικά του κόσμου.

McCartney ο Θέμης Καίσαρης

“Και για πες, ποιον αγαπάς πιο πολύ, τον μπαμπά ή τη μαμά;” Θυμήσου πως ένιωθες όταν σου έκαναν αυτήν την ερώτηση και φαντάσου να επέμεναν να τους δώσεις απάντηση, και μάλιστα τεκμηριωμένη. Έτσι νιώθω.

Δεν γίνεται να βγάλεις άκρη με βάση τη μουσική, όταν μιλάς γι’αυτούς τους τύπους. Ή είσαι ιδιοφυΐα ή δεν είσαι. “Πιο ιδιοφυΐα” δεν γίνεται. Και το δίλημμα γίνεται ακόμα πιο άδικο απ’τη στιγμή που ο ένας έφυγε απ’τη ζωή στα 40 κι ο άλλος ακόμα ζει και βασιλεύει. Δεν συγκρίνονται οι νεκροί με τους ζωντανούς.

Μοιραία, θα κριθούν τελικά απ’αυτήν την ανισότητα. Η ατάκα λέει “πέθανε νωρίς και γίνε ήρωας ή ζήσε αρκετά ώστε να δεις τον εαυτό σου να γίνεται ο κακός”. Απ’τη διάλυση των Beatles μέχρι τη δολοφονία του Lennon, ο πλανήτης χωρίστηκε σε στρατόπεδα και τσακωνόταν για το ποιος είναι ο φταίχτης. Ο θάνατος του John τα σταμάτησε όλα, αφού δεν γίνεται να κατηγορείς έναν νεκρό. Γίνεται, όμως, να κατηγορείς αυτόν που έμεινε.

O McCartney με τα χρόνια έγινε ο κακός. Αυτός που δεν πρέπει να κάνει το ένα ή το άλλο, που δεν έπρεπε να κάνει την τάδε δήλωση, που κακώς λέει το τάδε τραγούδι στις συναυλίες του, που θα έπρεπε να σταματήσει να γυρνάει τον κόσμο στα 70φεύγα, που δεν του βγαίνει πια η φωνή, κτλ.

Well, στα παλιά μου τα παπούτσια όλα αυτά, ακόμα κι αν ισχύουν. Πταίσματα, αναγκαίο κακό, που δεν αλλάζουν το γεγονός πως θα πρέπει να νιώθουμε ευλογημένοι που ο McCartney ζει και ακόμα παίζει μπάσο, πιάνο, κιθάρα και ο,τι άλλο γουστάρει, που τραγουδάει ο,τι θέλει επί σκηνής. Ευλογημένοι γιατί τα καλύτερα χρόνια των Beatles δεν τα είδαμε ποτέ σε live εμφανίσεις. Δεν είδαμε μπροστά σε κοινό κανένα απ’τα έπη που έγραψαν απ’το Sgt. Pepper’s μέχρι το Abbey Road.

Για δεκαετίες φρόντιζε και φροντίζει γι’αυτό ο McCartney. Κι αν σε χαλάει, πες στο σ’αυτούς που χαίρονται που χορεύουν το All my loving, αλλά ειδικά σ’αυτόν στο 1.18. Δες τον και πες μου πως δεν θα έπρεπε να κάνει περιοδείες ο Paul, πως δεν αξίζει.

Δες τους Μοσxοβίτες στην Κόκκινη Πλατεία, να διαλύονται ένας προς ένας στο Hey Jude, δες τους Άγγλους στο All you need is love του John, ή στο φινάλε του Abbey Road medley.

Μας άφησε και ο Harrison, ο Ringo είναι ιδέα, τι μας μένει; Ο John να σ’έχει καλά, Sir Paul McCartney, να τραγουδάς μέχρι τα 90.

John Lennon ο Χρήστος Δεμέτης

Οι Beatles είναι σχολή, Μέκκα, ιερός τόπος. Κι αν ο Paul ήταν το γρανάζι της μηχανής που έκανε γενιές και γενιές μουσικόφιλων να χοροπηδάνε στο άκουσμα του “she loves you” και των λοιπών σκαθαροτράγουδων, ο John ήταν ο εμπνευστής και ο αυτοαναιρούμενος εγκέφαλος της.

Ο Lennon έφυγε νωρίς, τον έφυγαν μάλλον, πριν καεί. Ο Paul έχει κατακαεί, έχει περάσει στο πάνθεον των δεινόσαυρων. Δυστυχώς για αυτόν, δυστυχώς και για εμάς. Αν βάλεις κάτω τις προσωπικές καριέρες των δύο μετά τη διάλυση της μπάντας, ο John έχει να επιδείξει πολύ περισσότερα πράγματα. Τι έχει να επιδείξει; Τι; Όσο πολυπαιγμένα και να είναι, το Imagine και το Give Peace a chance, είναι από τα τραγούδια που ρε παιδάκι μου, αν έρθουν ποτέ οι εξωγήινοι στη Γη, μόλις έρθουν μάλλον, και ρωτήσουν για τον πολιτισμό μας, ε, θα τους τα βάλεις να τα ακούσουν.

Ο John Lennon έγραψε επίσης και τον υπερτεράστιο γκαραζοδυναμίτη, το Well Well Well, μαζί με τον ιδιοφυή Phil Spector. Άκουσε το 10 φορές μέχρι να τελειώσεις αυτό το αιώνιο δίλημμα και θα καταλάβεις.

Πάμε τώρα και στα Beatles τραγούδια του. Come Together, Happiness Is a Warm Gun, Tomorrow Never Knows, Help!, In My Life και, και, και, Strawberry Fields Forever. Θες κι άλλα; Οκ, έκανε την υπέρτατη μαλακία της ζωής του να μπλέξει με τη Yoko – Τσόκο – Ono, το έκαψε κάπου και με το LSD και τα αντιπολεμικά οράματα που έβλεπε στο καλειδοσκόπιο του, αλλά τι να κάνεις. Ουδείς αλάθητος.

Well Well Well κύριοι. Well Well Well.

A και για να μην ξεχνιόμαστε. Οι Beatles ως Beatles δεν υπάρχουν πια λόγω McCartney. Οι Beatles υπάρχουν μόνο στις καρδιές μας και στα κίτρινα υποβρύχια αυτού του πλανήτη.

Paul McCartney ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Εύκολα ξεκινάω τώρα να τραγουδώ παράφωνα (ποιος Κακοφωνίξ μπροστά μου;) το “Help” για να απαντήσω σε αυτό το δίλημμα. Παρένθεση να πούμε ότι το Help είναι ένα υπέροχο κομμάτι που εξέφρασε όχι μόνο την απεγνωσμένη κραυγή των Beatles για την τρέλα της εποχής και κακώς κάκιστα δεν το βάλαμε στο Top-20 μας κύριοι. Πρέπει όμως να ψηφίσω και θα πάω με τον κύριο McCartney. Αυτόν που είχα γράψει παλιότερα ότι ξεφτιλίζει το συγκρότημα. Αλλά είναι τόσο μα τόσο άδικο να τον κρίνω για τα ύστερα χρόνια. Ειδικά όταν ο Lennon κουβαλά την αίγλη της δολοφονίας, αυτό το δράμα που έχτισε τόσα και τόσα είδωλα στην ποπ κουλτούρα μας τις τελευταίες 5 δεκαετίες. Δεν μου αρέσουν τα κακά παιδιά που παίρνουν τη δημοσιότητα και τα κορίτσια. Μου αρέσουν εκείνοι που κάνουν τη δουλειά. Και σε αυτή την μπάντα νιώθω ότι τη δουλειά την έκανε ο McCartney. Παρ’ όλο που το Help! που έχω τώρα στα αυτιά μου το έγραψε κυρίως ο Lennon.

Lennon ο Πάνος Κοκκίνης

Δεν με νοιάζει πόσο καλός είναι ο Paul, πόσα από τα τραγούδια των Beatles έχει γράψει ή πόσο προνόμιο είναι για εμάς να τον βλέπουμε ζωντανά στις συναυλίες. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι άλλος ήταν αυτός που είχε το χάρισμα. Ότι, χωρίς τον John, ο Paul μπορεί και πάλι να ήταν σταρ, θρύλος και δισεκατομμυριούχος. Αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι Σκαθάρι. Επίσης θεωρώ ανεγκέφαλο να κρίνεις ένα άνθρωπο από το αν σου αρέσει η γκόμενα που έχει δίπλα του. Αν δηλαδή ο John είχε διαλέξει την Sophia Loren ή την Brigitte Bardot θα ήταν μάγκας και τώρα είναι δάγκας; Με τη λογική αυτή ο Sean Connery, η γυναίκα του οποίου είναι σαν ζαρωμένη σταφίδα, είναι κάποιος που θα μούτζωνες αν έβλεπες μπροστά σου; Στο τέλος της ημέρας ο John είχε τρομακτικό ταλέντο. Και τρομακτικές ανασφάλειες. Ο Paul έχει λιγότερο και από τα δυο. Και αυτό, στα κιτάπια μου, τον καθιστά περισσότερο συνηθισμένο.

 

Τζον Λένον ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Η default μου αντίδραση στα περισσότερα διλήμματα της ζωής ήταν πάντα να διαλέγω το αουτσάιντερ και γι’αυτό μικρός πάντα έλεγα πως προτιμώ τον Μακάρτνεϊ απλώς και μόνο επειδή ο σταρ εθεωρείτο ο Λένον. Ευτυχώς βέβαια μεγαλώνουμε και μεγαλώνοντας εξετάζουμε πιο ψύχραιμα και κριτικά τις αποψάρες που πεισματικά κρατάμε επειδή κάποτε τις εκφράσαμε, κι έτσι κάποια στιγμή κατάφερα να έρθω σε ειρήνη με τον εαυτό μου και να παραδεχτώ πόσο μεγάλη ήταν η σαχλαμάρα στην οποία επέμενα. Μπορούσα να βρω όλες τις δικαιολογίες του κόσμου ώστε να στηρίξω την Απόφαση Μακάρτνεϊ. Μπορούσα να βρω όλες τις δικαιολογίες του κόσμου ώστε να καταρρίψω την πιθανή Επιλογή Λένον. Όμως είναι, πώς να το πω, από αυτά που απλά ξέρεις πως ισχύουν υποθέτω…; Μπορώ να κάτσω να βάλω αριθμούς και να αποφασίσουν εκείνοι για μένα αν ο ένας ή άλλος ήταν ‘καλύτερος’ αλλά ρε παιδιά ας μη γελιόμαστε. Μιλάμε για μουσική. Μιλάμε για Ιστορία. Μιλάμε για τέχνη, μιλάμε για ροκ μυθολογία, μιλάμε για ποπ κουλτούρα. Η απάντηση είναι Τζον Λένον. Δεν έχει πώς και γιατί. Η απάντηση απλά είναι Λένον. Γιατί στο Μεγάλο Βιβλίο (το όποιο Μεγάλο Βιβλίο, διάλεξε, της μουσικής, της ροκ, του 20ού αιώνα, της μοντέρνας τέχνης, της τέχνης γενικώς, των ποπ συμβόλων, των μεγάλων προσωπικοτήτων, διάλεξε ένα ρε παιδί μου, όποιο θες) ο Λένον θα μπορούσε να είναι εξώφυλλο. Σε οποιοδήποτε από αυτά. Ο Μακάρτνεϊ όχι.

Εκτός κι αν στεκόταν δίπλα στον Λένον.

 

Paul McCartney ο Θανάσης Κρεκούκιας

Για την υπέροχη φωνή, το μοναδικό αυτό βελούδο στην πιο γλυκιά χροιά που γέννησε το ροκ και η ποπ εις τους αιώνας των αιώνων αμήν. Για την ποίηση που μας χάρισε, τις πολύπλοκες συνθέσεις, τα άγνωστα για το ροκ εν ρολ ακόρντα που ανακάλυψε, για το αξεπέραστο μπάσο που έπαιξε και μάλιστα ανάποδα, για το πιάνο που μεγαλούργησε στα χέρια του, για τις νότες που υπηρέτησαν το μεγαλείο της ιδιοφυίας του, για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου όπου συγκίνησε και ξεσήκωσε την υφήλιο, για τα σιδερένια νεύρα που χρειάστηκαν για να αντέξει την παρουσία και κυρίως τις μουσικές παρεμβάσεις της Γιόκο Όνο, για το αιώνιο χαμόγελο της ομορφιάς των Beatles, για τις ερμηνείες του, για την μοναδική του συνεισφορά στην σύγχρονη μουσική. Πολ Μακ Κάρτνεϊ μαν. Πολ Μακ Κάρτνεϊ. Όχι ότι δεν μου αρέσει ο Τζον Λένον. Αλλά είναι σα να μου ζητάς να διαλέξω ανάμεσα στον Σαραβάκο και τον Βαζέχα. Και όσο κι αν αγάπησα τον Πολωνό (και τον Τζον Λένον), ο Μητσάρας (και ο Πολ) θα βρίσκονται πάντοτε ένα σκαλί ψηλότερα. Για την φινέτσα, την κομψότητα, το αέρινο, αυτό το κάτι παραπάνω.

 

Lennon o Στέλιος Αρτεμάκης

Φαντάζομαι ότι από τη στιγμή που ο Κρεκούκιας απάντησε McCartney το δίλημμα έχει τελειώσει. Η άποψη του έχει τεράστιο ειδικό βάρος από τη στιγμή που τον ξέρω οχτώ χρόνια που εργαζόμαστε στον ίδιο χώρο και όλο Beatles ακούω από το στόμα του. Αλλά για κάποιο λόγο ψηφίζω Lennon. Γιατί ήμουν πάντα με τους Ινδιάνους, γιατί ήμουν πάντα με τη λογική και όχι με το συμφέρον, γιατί σαν άνθρωπος ρε φίλε μου ταιριάζει καλύτερα. Δεν είδα τα γεροντοξεμωράματα που είδα στο McCartney, δεν πρόλαβα τις ανθρώπινες αδυναμίες τους, δεν πρόλαβα να τον απομυθοποιήσω στο μυαλό μου γιατί δεν τον έζησα. Τον έχω μάθει μόνο μέσα από αφιερώματα και ντοκιμαντέρ. Και έτσι το όνομα μου έχει μια διαφορετική αίγλη στο μυαλό μου. Lennon. Είναι κάτι σαν τον Senna. Αυτός που έφυγε πριν τον χορτάσεις. Το απωθημένο. Ο μύθος.

Lennon ο Γρηγόρης Μπάτης

Πριν περίπου 1 μήνα, σε μια ραδιοφωνική ιντερνετική εκπομπή του Θανάση Κρεκούκια, ήταν καλεσμένος ο Δημήτρης Πουλικάκος. Συμφώνησα σε πολλά μαζί του. Ένα εξ’ αυτών ήταν η αναφορά του στους Beatles όχι με υποτιμητικά, αλλά με αδιάφορα λόγια. Κάπως έτσι τους έχω κι εγώ στο μυαλό μου. Μ’ αρέσει να τους ακούω όποτε τύχει, αλλά δεν έχω τρέλα μαζί τους. Αν είχα όμως, ξέρω πως θα ταυτιζόμουν με τον John Lennon. Για όλο αυτό που ήταν, για τα όσα πρέσβευε, για την όλη φάση του και γιατί -κακά τα ψέματα- όταν κάποιος “φεύγει” νέος, στήνεται ένας μύθος γύρω από το πρόσωπό του. Τον McCartney τον βλέπουμε ακόμα και όσο τον βλέπουμε σκεφτόμαστε τα δοξασμένα τα χρόνια και όταν γυρνάμε στα δοξασμένα χρόνια μας έρχεται στο μυαλό αυτός ο ονειροπόλος με τα ματομπούκαλα…

 

Λένον ο Μάνος Μίχαλος

Θα μπορούσα να μείνω σε αυτά που έγραψε ο Δημητρόπουλος και να τελειώσω γρήγορα. Επίσης, θα μπορούσα να πω Λένον, γιατί η Εθνική Αγγλίας είχε έναν τέτοιο παίκτη, που μόνο εμείς οι φανατικοί των λιονταριών (και ο Θέμης Καίσαρης) ξέρουμε. Θα μπορούσα να γράψω πολλά και να υποστηρίξω ακόμη περισσότερα στο σημερινό δίλημμα. Όμως, δεν χρειάζεται να κουράσω τα πράγματα, καθώς μου έπεσε και ο κλήρος του να βγάλω νικητή (αφού φτάσαμε σε ισοπαλία).

Ξέρουμε ότι αν δεν υπήρχε η Γιόκο Όνο, οι Beatles δεν θα είχαν καταστραφεί. Αλλά αν δεν υπήρχε ο Τζον Λένον, οι Beatles δεν θα καταστρέφονταν, επειδή δεν θα είχαν υπάρξει.

Το επόμενο (δίλημμα) παρακαλώ…

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… JOHN LENNON ΜΕ 54,54%

Imagine τους δύο Beatles αγκαλιασμένους, γιατί η αλήθεια είναι πως έτσι πάει. Οι συνεργασίες τους και το τι έβγαζαν ο ένας από τον άλλον ήταν η καρδιά του συγκροτήματος και αν μη τι άλλο δίκαιο το ότι η κόντρα έφτασε τόσο κοντά μέχρι να βγάλει νικητή. Αλλά και δίκαιο που εν τέλει έβγαλε τον Lennon.