Όταν πήγα στη Ρουμανία να δω τον Liam Gallagher και αυτός δεν εμφανίστηκε ποτέ

Στενάχωρη ιστορία, αλλά θα ειπωθεί, γιατί αν μείνει κι άλλο στα συρτάρια, θα την προλάβει η επόμενη απογοήτευση που θα διεκδικήσει το δικό της χώρο, σπρώχνοντάς την ακόμα πιο πίσω στο σωρό που όλο και μαζεύεται.

Το πάει φουλ για απωθημένο δηλαδή.

Πήγα να δω τον Liam Gallagher στη Ρουμανία, κάνοντας πρώτη φορά ταξίδι στο εξωτερικό για οποιαδήποτε συναυλία. Το “γιατί στη Ρουμανία;” έχει να κάνει με την παρέα. Το “γιατί στον Liam Gallagher;” έχει να κάνει με την εφηβεία μου.

Μάλλον.

Αντί να κουράσω δικαιολογώντας το γραφικό μου κόλλημα με ό,τι αφορά τους Oasis, θα πω μόνο αυτό: με έχει κάνει να κατανοώ και να συμπονώ το κόλλημα κάθε ανθρώπου με οποιονδήποτε μουσικό, από τους Pink Floyd μέχρι τον Τόλη Τσιμογιάννη. Έχω καταλάβει ότι ξεφεύγει απ’ τα όρια του γούστου. Είναι κάτι πιο πάνω απ’ αυτό. Το πρώτο cd που αγόρασες θα ‘ναι πάντα διαφορετικό απ’ τα επόμενα (πρώτο μου cd, το ‘What’ s the Story, Morning Glory’), το πρώτο μεγάλο live θα ‘ναι πάντα αλλιώς από όλα τα επόμενα (Oasis, το 2000, στο Rockwave) κ.ο.κ.

Αυτό συνέβη με μένα και δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να μιλήσω για την αξία του συγκροτήματος, είναι κάτι που έχω καταλάβει ότι δεν αφορά ούτε καν εμένα. Είναι οπαδικό πια το ζήτημα.

Ο Liam θα έπαιζε στο Βουκουρέστι, λοιπόν, την 1η Σεπτεμβρίου και εμείς είχαμε κλείσει τα πάντα: εισιτήρια, σπίτι, βενζίνες οι άλλοι τέσσερις που θα έρχονταν οδικώς, αεροπορικά εισιτήρια εγώ που θα το έπαιζα ιστορία. Τα είχαμε κλείσει όλα από τον Μάρτιο και μας είχαν έρθει πολύ φθηνά.

Έξι μήνες δηλαδή περιμέναμε αυτή τη μέρα. Και ήρθε.

Έχουμε μαζευτεί στο Βουκουρέστι, έχουμε περάσει το πρώτο 24ωρο γυρνώντας την πόλη και τη δεύτερη, καλώς τα παιδιά, το festival ‘Fall in Love’ που θα ήταν headliner ο Liam μάς περίμενε. Χωθήκαμε πέντε άτομα σε ένα uber, τέσσερις Γαστουνιώτες και ένας Θηβαίος, και φτάσαμε σε ένα πάρκο με νερά και γρασίδια, λίγο έξω απ’ την ψιλοαδιάφορη πόλη, σε ένα χώρο που έχει όλα αυτά που σε κάνουν να τραβιέσαι προς τα εκεί τις Κυριακές αν είσαι μόνιμος κάτοικος.

Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία τι κάναμε όλη μέρα εκεί, άλλοι χαζέψαμε λίγο την Kovaks, άλλοι το ρίξαμε στο φαγητό, μέχρι που βγήκαν οι Kaiser Chiefs, οι Βρετανοί που θα έπαιζαν πριν τον Liam για να μας μαντρώσουν.

Σημείωση: όταν είχαν έρθει στο Καλλιμάρμαρο στην καλύτερη φάση της καριέρας τους -και μαζί με τους REM- δεν πήγα, προκειμένου να δω το Ολυμπιακός-ΑΕΚ. Απ’ την τηλεόραση, ούτε καν στο γήπεδο. Αυτά πληρώνω τώρα.

Η συναυλία τους το 2008 στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Οι Kaiser Chiefs ζέσταιναν τον κόσμο, ή όπως θα λέγαμε αργότερα, παίζανε με τον πόνο μας, που (ελπίζω ότι δεν ξέρανε) ότι θα ερχότανε.

“-ΕΙΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ LIAM GALLAGHEEER;;;”.

Ο τραγουδιστής τη μία να τρέχει προς το αριστερό μέρος της σκηνής και να φωνάζει “LIAM!!!” και το κοινό μπροστά του να επαναλαμβάνει γηπεδικά “LIAM!!!” και αμέσως να τρέχει στη δεξιά πλευρά της σκηνής και να φωνάζει “GALLAGHER!!!”, για να το επαναλάβει αυτή τη φορά το κοινό που βρισκόταν απ’ αυτή τη μεριά της σκηνής. Κάτι σαν το “ΟΛΕ ΟΛΕ” δηλαδή, αλλά χωρίς το πόσο ζυγίζει η μαλαπέρδα του τσολιά του λεβέντη.

Γηπεδική ατμόσφαιρα η οποία συνεχίστηκε και αφού τελείωσε η μπάντα που αντικειμενικά ήταν πολύ καλή, όσο κι αν το indie των ’00s έχει ξεφτίσει.

Είχε νυχτώσει, τα λεπτά περνούσαν, η σκιά του μεγάλωνε πάνω μας, και εμείς λέγαμε “δεν το πιστεύω ρε μλκ, σε λίγο θα δούμε τον Liam”, βουτηγμένοι χωρίς να το ξέρουμε μέσα σε μια ειρωνία, προοικονομώντας την καταστροφή.

Παιδάκια, τελείως, αλλά νιώθαμε ωραία.

Όσοι μείναμε μπροστά, πάνω από 30 χρονών οι περισσότεροι, κάποιοι με μπλούζες της μπάντας, κάποιοι άλλοι με μπλούζες της Manchester City, αρχίσαμε να τραγουδάμε, ή μάλλον να φωνάζουμε σαν συνθήματα και τα χιτάκια των Oasis, αλλά και τα πιο ψαγμένα τους, για να χαρούμε, να νιώσουμε ότι μπροστά μείναμε οι τρου φανς, μια ελίτ που απολάμβανε την γραφικότητά της.

Το τραγούδι συνεχιζόταν, και πρώτη φορά ένιωθα σαν να είμαι με “τους δικούς μου ανθρώπους”. Ήταν σαν να πηγαίνεις πρώτη φορά στο γήπεδο και να λες “ωπ, τι έγινε, είναι και άλλοι ΑΕΚ; Ξέρουν και άλλοι αυτά τα συνθήματα;”.

Ώσπου στην οθόνη εμφανίστηκε αυτό:

“Ο Liam Gallagher, ο Θεός και Σωτήρας σας δεν θα εμφανιστεί για τεχνικούς λόγους, ωστόσο θα προσπαθήσουμε να τον φέρουμε στο μέλλον, δεν κάνουμε πλάκα, άντε καληνύχτα τώρα, πάτε σπίτι να το χωνέψετε, καλοφάγωτο”.

Είχα μείνει με το χέρι κολλημένο στο στόμα, στη διεθνώς αναγνωρισμένη στάση “πωωωω τι έγινε τώρα”, χωρίς να λέω λέξη. Το ίδιο και οι περισσότεροι δίπλα μου. Κοιτάζαμε, ξανακοιτάζαμε την οθόνη περιμένοντας να εμφανιστεί κάποιο άλλο μήνυμα ή τα ίδια γράμματα να αλλάξουν θέση και να επανατοποθετηθούν σε άλλη σειρά, σχηματίζοντας μία άλλη φράση, πιο υποφερτή στα μάτια μας. Όμως τίποτα δεν άλλαζε. Τα φώτα άναψαν και όλοι κοιτάζαμε γύρω μας χωρίς να το πιστεύουμε, σαν να έχουμε φάει γκολ στο ’90+5.

Το οποίο να μέτρησε για 4 γκολ.

Ένας γραφικός Ρουμάνος έσπασε το μουρμουρητό. Άρχισε να φωνάζει “NO-EL, NO-EL, NO-EL”, το όνομα του αδερφού του δηλαδή, νομίζοντας ότι τον κοροϊδεύει, είναι γνωστή η κόντρα μεταξύ των δύο αδερφών από τη μέρα που πρωτογνωριστήκανε στο δωμάτιο τους. Τραγικός κι αυτός, αλλά τι να του πεις; Τουλάχιστον έδωσε άθελά του το σύνθημα “έλα παιδιά, χαλαρώνουμε, προχωράμε τώρα”.

Η συνέχεια είχε πολύ βρισίδι, πολύ κλάψα, πολλά posts σε Instagram, Twitter και ένα feedback κοροϊδίας απ’ τα social media που κατά βάθος με έκανε να γελάω λίγο με την κατάντια μου, και να αντέχω κάπως παραπάνω τον εαυτό μου εκείνη την ώρα. Όρκοι ότι δεν θα τον ξανακούσουμε ποτέ, κράξιμο στον μικρότερο από μας που για κάποιον λόγο το απόγευμα έλεγε “ΜΛΚΕΣ ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΒΓΕΙ ΤΕΛΙΚΑ;”, mention στον λογαριασμό του Gallagher στο Twitter λέγοντάς του “shame on you” και άλλα πολλά που σίγουρα τον στεναχώρησαν πολύ, όσο σκούπιζε τα δάκρυά του με τα λεφτά μας.

Είχαμε κάνει τόσο δρόμο για το ‘τίποτα’. Η προσδοκία να ακούσω ξανά live το ‘Supersonic’ και το ‘Live Forever’, 19 χρόνια μετά από εκείνη τη βραδιά στο Rockwave, είχε χαιρετήσει.

Σκέψου ότι η στήλη εδώ λέγεται ‘Ήμουν εκεί’ και στη περίπτωσή μου ισχύει το ‘Ήμουν εκεί. Αυτός όμως δεν ήταν’, για τέτοιο φιάσκο μιλάμε.

Στην ‘Ιστορία της Βίας’, ένα μάλλον μέτριο βιβλίο που διαβάζω αυτές τις μέρες, ο πρωταγωνιστής επιμένει ότι το μόνο που μπορεί να αλλάξει κανείς είναι το παρελθόν του. Πώς; Κάνοντας σήμερα ή αύριο κάτι που να το νοηματοδοτεί εκ νέου, που να το κάνει να μη φαίνεται σαν να πήγε χαμένο.

Είμαι ένα βήμα πριν κλείσω να τον δω (αν βγει) κάπου αλλού στην Ευρώπη τον Φεβρουάριο, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο. Νιώθω πώς αν τον δω τώρα, δεν θα πάει χαμένο το ρουμανικό άκυρο, ίσα ίσα μπορεί να μεγαλώσει τη χαρά μου.

Απ’ την άλλη όμως νιώθω και λίγο σαν αυτόν που έχει χάσει στα χαρτιά πολλά λεφτά και πάει να ρεφάρει ποντάροντας και πάλι πολλά, εντελώς αμετανόητος και όχι προσπαθώντας να τα πάρει πίσω λίγα λίγα. Ή να τα παρατήσει εντελώς, να σηκωθεί και να φύγει απ’ το τραπέζι.

-Κι αν πας μέχρι εκεί και δεν ξαναβγεί;

-Έλα ρε, πόσες πιθανότητες έχει να συμβεί πάλι το ίδιο;

Έλα ντε, πόσες είναι οι πιθανότητες;

Ακολούθησε τον Legend 88.6 στο Facebook και στο Ιnstagram.