Λίγες νιφάδες κανονικής ζωής
Το χιόνι που έφερε στη χώρα η Μήδεια μοιάζει με μια μικρή ανάπαυλα κανονικότητας που τη χρειαζόμασταν περισσότερο από ποτέ.
- 16 ΦΕΒ 2021
Από τις αρχές του Lockdown του περασμένου Νοεμβρίου, όταν και η απαγόρευση κυκλοφορίας στις 9 το βράδυ μπήκε στις ζωές μας, είχα συνηθίσει την απόλυτη νυχτερινή ησυχία, η οποία έσπαγε με σποραδικούς ήχους από μηχανάκια delivery και ελάχιστα αμάξια ανθρώπων που γύριζαν από τις δουλειές τους. Κανονικοποιήσαμε τη νέκρα, είχαμε φτάσει σε σημείο να μας φαίνεται παράταιρη η ζωή από μια ώρα και μετά.
Ξαφνικά, χθες το βράδυ, η απαγόρευση αυτή σιωπηρά καταργήθηκε και οι γύρω δρόμοι γέμισαν με παιδιά που έπαιζαν χιονοπόλεμο, με ζευγάρια που βγήκαν μια βόλτα για να χαρούν το σπάνιο δώρο που μας έφερε η Μήδεια και με κόσμο ντυμένο ζεστά που θέλησε να φωτογραφήσει το φαινόμενο για να ανεβάσει ένα ακόμα κατάλευκο story στο Instagram.
Από χθες, η πανδημία έχει μπει για λίγο στην άκρη, η τηλεργασία δε μοιάζει και τόσο άσχημη συνθήκη και τα χαμόγελα έχουν επιστρέψει, έστω και προσωρινά. Στην καθημερινότητα της μάσκας, της καταμέτρησης των κρουσμάτων και των θυμάτων του κορονοϊού, της στέρησης των φίλων και της επαφής, ένα διάλειμμα ήταν περισσότερο αναγκαίο από ποτέ.
Ακόμα και αυτή η ίδια βόλτα στη γειτονιά, που έμοιαζε με τη μέρα της μαρμότας, σήμερα που το τοπίο είναι κατάλευκο, μοιάζει διαφορετική. Είχαμε συνηθίσει το χιόνι να ισοδυναμεί με την απόλυτη ευτυχία, μόνο όταν ήμασταν παιδιά. Τότε που τα σχολεία έκλειναν και μπορούσαμε να περάσουμε όλη τη μέρα παίζοντας χιονοπόλεμο, χωρίς να έχουμε άλλα προβλήματα. Μεγαλώνοντας, μάθαμε να γκρινιάζουμε για το χιόνι και τις δυσκολίες που αυτό προκαλεί. Κλειστοί δρόμοι, διακοπές ρεύματος, παγωνιά.
Όχι φέτος. Όχι τη χρονιά της πανδημίας, τη χρονιά που στερηθήκαμε τα αυτονόητα και ψάχνουμε μικρές διεξόδους ευτυχίας από όπου μπορούμε να πιαστούμε. Φέτος είδαμε τα χιόνια της Μήδειας και αποφασίσαμε να γίνουμε και πάλι παιδιά, να νιώσουμε όση ευτυχία μας αξίζει, να μην γκρινιάξουμε, όσο γίνεται, για τίποτα.
Ξυπνώντας το πρωί και ανοίγοντας το Instagram, αυτό που ένιωσα ήταν ένα αυθόρμητο ξέσπασμα χαράς από τους ανθρώπους που ακολουθώ. Σαν κάποιος να είπε στους κατοίκους της πόλης, «ΟΚ, διάλειμμα, έχετε 2 μέρες να ξεχαστείτε, να παίξετε, να χαμογελάσετε». 2 μέρες κανονικής ζωής. 2 μέρες που πρώτο θέμα συζήτησης δεν είναι η πανδημία και οι δυσκολίες που έχει γεννήσει, αλλά οι χιονάνθρωποι, οι χιονόμπαλες και το παιχνίδι, η βόλτα. 2 μέρες που από το δρόμο δεν ακούς συζητήσεις για το πότε θα τελειώσει «όλο αυτό» αλλά γέλια, αληθινά γέλια.
Όλοι ξέρουμε ότι το διάλειμμα αυτό θα τελειώσει πάρα πολύ σύντομα. Προφανώς και υπάρχει κόσμος που η ζωή του γίνεται ακόμα πιο δύσκολη λόγω των ακραίων καιρικών συνθηκών. Αυτή είναι όμως η πρώτη φορά εδώ και μήνες, που το κυρίαρχο συναίσθημα της ημέρας είναι η αισιοδοξία. Που λαμβάνεις μηνύματα και ανυπομονείς να τα ανοίξεις. Που παρατηρείς τον κόσμο έξω με ένα αυθόρμητο χαμόγελο.
Ίσως σήμερα να είναι και η πρώτη φορά που ασυναίσθητα θα ξεχάσεις να φορέσεις τη μάσκα πριν βγεις έξω και θα γυρίσεις βιαστικά για να την πάρεις. Γιατί η σημερινή ημέρα μοιάζει να είναι μετά από καιρό κανονική, όσο οξύμωρο κι αν μοιάζει να αποκαλείς κανονική μια ημέρα ακραίων καιρικών συνθηκών.
Επιμένω όμως, η σημερινή ημέρα είναι μετά από καιρό κανονική. Γιατί πολύ απλά, είναι η μικρή ανάσα ζωής που όλοι χρειαζόμασταν. Ανεβάστε λοιπόν stories, παίξτε χιονοπόλεμο και χαμογελάστε. Ας γίνουμε λίγο γραφικοί, ας ποστάρουμε την ίδια κλισέ φωτογραφία και ας ξεχάσουμε τι ζούμε, γιατί σήμερα ζούμε. Υπάρχει χώρος για γκρίνια ξανά από αύριο. Σήμερα έχει χιονοπόλεμο.
