Lockdown νούμερο 2, μια νέα ευκαιρία να εξιλεωθεί ένας πατέρας

Αυτή είναι η ‘κληρονομιά’ μου, ως πατέρας, από το πρώτο lockdown. Συν βαρύγδουπες δημοσιές δηλώσεις, στο αντίστοιχο άρθρο, στην λογική ‘Η καραντίνα, είναι και μια ιδανική ευκαιρία να κάνεις αυτό που σπάνια είχες το χρόνο να κάνεις πριν. Να κάτσεις να παίξεις με το παιδί σου. Για την ακρίβεια να παίξεις όλα τα επιτραπέζια που δεν έχεις προλάβεις να παίξεις. Να διαβάσεις μαζί του όλα τα βιβλία που δεν είχες προλάβει να διαβάσεις. Γιατί πλέον, όσο τηλε-εργασία και αν υποτίθεται ότι πρέπει να κάνεις, δεν έχεις καμία δικαιολογία για να μην περάσεις ποιοτικό χρόνο μαζί του/ της. Εγώ, τουλάχιστον, αισθάνομαι ότι της το χρωστάω. Και δεν σκοπεύω να σπαταλήσω ΚΑΙ αυτή την ευκαιρία’

Δεν ξέρω για εσένα, πάντως εγώ, την συγκεκριμένη ευκαιρία, την σπατάλησα με τον πλέον ευτελή τρόπο. Όπως την εποχή, πίσω στα 19 μου, που είχα μόλις πληρωθεί τον πρώτο μισθό μου από το λογιστήριο μιας πολυεθνικής και τον πέταξα όλον -μέσα σε ένα μισάωρο- στα γυμνασμένα πόδια μιας Γαλλίδας χορεύτριας στο Diamonds & Pearls (μιλάμε για μαγαζάρα που άφησε εποχή) που ήμουν σίγουρος ότι ΔΕΝ με βλέπει ως ένα ακόμη πελάτη.

Εκείνη, τελικά, με έβλεπε ως ένα ακόμη πελάτη. Κάτι που απέδειξε αφού, με το που μου τελείωσαν τα ευρώ, άρχισε να ξεζουμίζει συστηματικά τους υπόλοιπους κολλητούς μου. Και εγώ, τελικά, μου απέδειξα -για άλλη μια φορά- ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Ακόμη και όταν τους χτυπάει την εξώπορτά τους ένας δολοφονικός ιός.

Δεν τρέχει τίποτα. Οι δεύτερες ευκαιρίες είναι (#mathimazois) όπως οι γνώμες. Όλοι, τελικά, έχουν από μια. Είτε το αξίζουν, είτε όχι. Οπότε, αυτό το δεύτερο lockdown που διανύουμε, συν τα υπόλοιπα που θα σκάσουν μύτη από τα Φώτα και μετά (στη λογική ακορντεόν, καραμούζα, πίπιζα ή όπως αλλιώς αποκαλείται αυτό το σχέδιο δράσης), επέλεξα να τα αντιμετωπίσω ως φάση restart.

Η μεγάλη διαφορά είναι ότι, αυτή την φορά, δεν έθεσα τόσο ψηλά standards για τον εαυτό μου. Ακολούθησα απλά την τακτική Ομπάμα, που όσο καιρό ήταν πρόεδρος, ό,τι και να γινόταν στον πλανήτη, φρόντιζε στις 6.30 το απόγευμα να επιστρέφει στο σπίτι για φαγητό με την οικογένειά του. Κάτι που, όπως δήλωσε, τον βοηθούσε να ηρεμεί και να θυμάται ποιος είναι ο λόγος που δουλεύει-για να κάνει τον κόσμο καλύτερο για τα παιδιά του. ‘Καβάντζωσα’ δηλαδή μια standard ώρα που έβγαινα από το -δυο επί δυο- γραφείο μου για να είμαι μαζί με την γυναίκα και το παιδί μου. Και, στη συνέχεια, άρχισα να χτίζω πάνω σε αυτό.

Παρότι ως άνθρωπος είμαι ταυτόχρονα χαοτικός και αγχωτικός, φρόντισα και φροντίζω, εντός lockdown 2.0, να είμαι οργανωμένος σε επίπεδο 50άρη προϊσταμένου β’ σε γιαπωνέζικη πολυεθνική. Μιλάμε για μια σειρά από μικρές καθημερινές νίκες (ένα πεντάλεπτο επιτραπέζιο το βράδυ, μια πεντάλεπτη δημιουργία παιχνιδιού στο scratch, μια πεντάλεπτη συζήτηση για το γιατί π.χ. ο Κολοκοτρώνης κατέληξε να πεθάνει στην φυλακή) που θέλω να πιστεύω ότι θα οδηγήσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Στο να έρθω πιο κοντά της, τώρα που μου δίνεται αυτή η ευκαιρία.

Και, εντελώς μεταξύ μας, όποτε πιάνω τον εαυτό μου να βαριέται ή να παρεκκλίνει από το πρόγραμμα δραστηριοτήτων, βάζω μια στο ΥouΤube το Cats in the cradle, τον επίσημο δηλαδή ύμνο του πόσο σημαντική δουλειά είναι το να είσαι πατέρας και το πόσο γρήγορα και τελεσίδικα τελειώνει, και έρχομαι στα ίσα μου.

Σκέψου, ότι για πρώτη φορά εδώ και μια δεκαετία, κατάφερα να μην μας σπάσουν στα νεύρα και στην γνωστή, επίπονη διαδικασία του ‘τράβα και φέρε τις κούτες με τα χριστουγεννιάτικα από την αποθήκη’. Παρόλο που χρειάστηκε να τα πλύνουμε και να τα αφήσουμε να αεριστούν όλα στα μπαλκόνι, επειδή εντός βρήκαμε άπειρα πτώματα από σκώρους.

Αυτό, τα Χριστούγεννα μέσω lockdown (φουλ ή λάιτ, δεν έχει δηλαδή σημασία) είναι ταυτόχρονα το ‘project’ που με γεμίζει ελπίδα και τρόμο ταυτόχρονα. Γιατί για την κόρη μου τα Χριστούγεννα σημαίνουν ορθάνοιχτο σπίτι, γεμάτο μονίμως με συγγενείς και φίλες της. Το σόλο, οι τρεις μας χωρίς καμία άλλη ανθρώπινη επαφή πέρα από τον ντελιβερά, χωρίς το καθιερωμένο sleepover με την νονά της την παραμονή Χριστουγέννων, ώστε να ανοίξουμε όλοι μαζί τα δώρα την επομένη, δεν ξέρω πως θα το πάρει.

Ένα ‘project’ που προβλέπω ότι θα είναι αντίστοιχα δύσκολα και για όλους τους πατεράδες εκεί έξω. Κάτι μου λέει ότι με βλέπω, για πρώτη φορά στα χρονικά, μέχρι και μελομακάρονα να μαθαίνω (βλέπε με zoom με την πεθερά μου να μου λέει οδηγίες) να κάθομαι να φτιάχνω μαζί της.  Ναι, έτσι όπως ακριβώς κάνουν και στις διαφημίσεις.