Magic Johnson ή Larry Bird;

Ο Magic ήταν αέρινος. Προικισμένος. Ο πλέιμεικερ των 2.08. Ο Bird ήταν αργός, ξύλινος, δεν μπορούσε να πηδήξει ψηλά. Αλλά ήταν η προσωποποίηση της ανθρώπινης θέλησης. Γι’ αυτό είπαμε να δούμε ποιος τελικα είναι ο NBAer της καρδιάς μας.

Μάτζικ ο Μάνος Μίχαλος

Μάτζικ σκέτο. Ούτε Τζόνσον που μπορεί να το μπερδέψεις με το σαμπουάν, ούτε Έρβιν (Έρβιν Μάτζικ Τζόνσον το πλήρες όνομα) που μπορεί να το μπερδέψεις με τον Τζούλιους Έρβινγκ. Μάτζικ για τη μαγεία του να είσαι 2.08 και να αλλάζεις τους κανόνες του αθλήματος παίζοντας ως play maker (και ο καλύτερος όλων). Μάτζικ, για τις πάσες που ήταν πιο όμορφες από όλα τα καλάθια στα οποία κατέληξαν. Μάτζικ, για το χαμόγελο που είχε ακόμη και στις ήττες. Μάτζικ, για το πόσο ηγέτης ήταν ανάμεσα σε μύθους στην Dream Team του 1992 (αν και άλλη δεν υπήρξε, οπότε χωρίς λόγο η διευκρίνηση). Μάτζικ για το showtime των Lakers. Μάτζικ για το δρασκελισμό με τον οποίο έτρεχε. Μάτζικ, για τις no look. Μάτζικ, για τον τρόπο που αντιμετώπισε το AIDS. Μάτζικ, για τον τρόπο με τον οποίο νίκησε το AIDS. Μάτζικ, επειδή το μπάσκετ είναι το πιο όμορφο ομαδικό άθλημα και πρέπει να αγαπάς αυτούς που το έκαναν έτσι. Μάτζικ, γιατί έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε ότι υπάρχει μαγεία. Μάτζικ, γιατί ο Λάρι Μπερντ έχει πει “το πρώτο πράγμα που κοιτούσα κάθε πρωί, ήταν τι έκανε ο Μάτζικ το προηγούμενο βράδυ στον αγώνα τους”. Μάτζικ, γιατί μετά (ως προτίμηση) και πριν (χρονικά) τον MJ 23, μόνο αυτός.

O Λάρι γιατί είναι παλικάρι, λέει ο Πάνος Κοκκίνης

Το τελευταίο πράγμα που θα υποψιαζόσουν κοιτάζοντας τον είναι ότι παίζει μπάσκετ. Ίσως γιατί το δίμετρο (2.06 για την ακρίβεια) παλικάρι από την Ιντιάνα δεν έπαιζε ποτέ το συγκεκριμένο άθλημα, αλλά σκάκι. Και δεν είχε ποτέ κανένα αντίπαλο, πέρα από τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτόν που ξεθέωνε στις προπονήσεις, έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει κάποιος άλλος που προπονείται ακόμη περισσότερο.

Αυτόν που πίεζε να κυνηγήσει κάθε χαμένη μπαλιά σαν να εξαρτιόταν από αυτή η ζωή του μοναχογιού του.

Για αυτό λοιπόν τον γουστάρω. Για το πελώριο μυαλό του. Ειδικά όταν το χρησιμοποιούσε για να σπάσει τα νεύρα και τον τσαμπουκά στον κάθε αντίπαλο που μπορεί να γεννήθηκε με περισσότερη ‘μαγεία’, αλλά δεν δούλεψε το ίδιο σκληρά για να την μετατρέψει σε επί του παρκέ ουσία.

Μάτζικ ο Ηλίας Αναστασιάδης

Όλος ο αθλητισμός και όλη η ισχύς της ανθρώπινης ψυχής σε 32 αστραφτερά δόντια, ή όσα τέλος πάντων απ’ αυτά μπορούσες να μετρήσεις στο χαμόγελο του Μάτζικ Τζόνσον. Ο Μίχαλος έδωσε με μια ανάσα καμιά δεκαριά αχτύπητους λόγους ‘γιατί Μάτζικ’ και το τερμάτισε με τον πιο αχτύπητο απ’ τους αχτύπητους: ‘γιατί έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε ότι υπάρχει μαγεία’. Χρόνια πριν κάθε σπίκερ ή σχολιαστής σε αμηχανία μας κέρναγε ένα ‘το μπάσκετ είναι ένα πολύ απλό άθλημα’, ο Μάτζικ είχε φροντίσει να ζωγραφίσει αυτήν την αλήθεια στο παρκέ με ασίστ, με ασίστ, με ντρίμπλες, με ασίστ, με ντρίμπλες και με χαμόγελα. Το καλοκαίρι του 1992, που ήμουν σίγουρος ότι η Dream Team αποτελείται από κανονικούς εξωγήινους (ξέρω, πολλοί το σκέφτηκαν, αλλά εγώ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΑ), μπορεί να χτυπιόμουν -κανονικά- στους τοίχους σε κάθε επίθεση των Η.Π.Α. που δεν τέλειωνε με κάρφωμα (προβλήματα από μικρός), αλλά γαλήνευα κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε ο Μάτζικ στο παρκέ. 21 χρόνια μετά, είμαι σίγουρος ότι η πρώτη (και η μοναδική) Dream Team είχε τουλάχιστον έναν εξωγήινο.

Larry Bird η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Η πρώτη μου αντίδραση είναι να ψηφίσω Bird γιατί μου θυμίζει το αγαπημένο τραγούδι των Eels – I like birds. Η δεύτερή μου αντίδραση είναι να ψηφίσω Bird για να σας την σπάσω γιατί εχετε ψηφίσει σχεδόν όλοι Magic. Η τρίτη μου αντίδραση είναι να ρωτήσω κανέναν που ξέρει, ένα τυχαίο δείγμα αγοριών, δηλαδή. Ξέρεις τι απαντήσεις πήρα; “Ο Magic καλύτερος σόουμαν, αλλά ο Bird καλύτερος παίκτης”, “ο Magic καλύτερη καριέρα, αλλά ο Bird καλύτερος παίκτης”, “ο Magic πιο αναγνωρισμένος, αλλά ο Bird καλύτερος παίκτης”. Φαντάσου τώρα ότι δεν έχεις δει κανέναν από τους δύο και είσαι στη θέση μου. Δεν θα ψήφιζες τον καλύτερο παίκτη;

Larry Bird ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Σκέφτομαι εδώ και αρκετή ώρα πώς να ξεκινήσω την απάντησή μου. Και πίστεψέ με αυτός ο τρόπος που διάλεξα είναι ο χειρότερος. Σκέφτομαι τους Celtics και πόσο τους συμπαθούσα σε σχέση με οποιαδήποτε ομάδα στο NBA. Σκέφτομαι το πρώτο μπασκετάκι που έπαιξα στον αρχαίο υπολογιστή του πατέρα μου και η μπάλα πήγαινε σε κάθε επίθεση στον Bird. Σκέφτομαι τον φόβο των αντιπάλων απέναντι στο νούμερο 33. Ναι, ο Magic ήταν αέρινος, διαστημικός, και οι κινήσεις τους έμοιαζαν να είναι τόσο μα τόσο φυσικές. Ακριβώς εκεί είναι η διαφορά του Bird. Ότι ήταν ένας παίκτης με ατσούμπαλο σώμα, με πάσες και κινήσεις που πολλές φορές έμοιαζαν απονενοημένες. Και μόνο εκείνος έκανε αυτές τις ατσούμπαλες κινήσεις να μοιάζουν τόσο σωστές. Όταν σφαλιάριζε τη μπάλα, όταν έδινε πάσα και με τα δύο χέρια πίσω από το κεφάλι του, όταν σούταρε τρίποντα όχι απλά εκτός ισορροπίας αλλά εκτός πραγματικότητας. Σε μια ταινία θα έπαιζε ξεκάθαρα ο Magic. Σε ένα παρκέ – στο δικό μου το κεφάλι τουλάχιστον – παίζει ξανά και ξανά ο Bird.

Magic Jonhson ο Άλκης Βασιλείου

Για μένα, αναγνώστη μου, ο Magic είναι ο καλύτερος παίκτης στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ!

Καλύτερος από τον -κατά τα άλλα μέγα- Larry Bird, καλύτερος από τον φίλο του, τον Kareem, καλύτερος -προφανώς- από τον Kobe και τον LeBron, καλύτερος ακόμα και από τον Jordan. Και εξηγούμαι:

Είναι ο μοναδικός rookie στην ιστορία του ΝΒΑ, που κατέκτησε τον τίτλο του MVP των τελικών (1980),

είναι ο μοναδικός playmaker με ύψος 2,06 στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ,

είναι ο μοναδικός παίκτης τα τελευταία 35 χρόνια στο ΝΒA, που οδήγησε την ομάδα του 9 φορές σε 12 σεζόν σε τελικούς και κατέκτησε τον τίτλο τις 5 από αυτές,

με μέσο όρο καριέρας 19,5 πόντους και 11,2 ασίστ, οι 42 (minimum) πόντοι της ομάδας του σε κάθε αγώνα είχαν τη δική του υπογραφή, αριθμός που είναι ο 2ος μεγαλύτερος στην ιστορία του ΝΒΑ, μετά το -παρανοϊκό- 44,7 του Oscar Robertson,

είναι ο μοναδικός παίκτης στην ιστορία του ΝΒΑ, που μπορούσε να κάνει τον Κερτ Ράμπις να έχει διψήφιο αριθμό πόντων (11 το 1989) και τέλος…

είναι ο μοναδικός παίκτης στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού που τον έβλεπες να χαμογελάει και ξεχνούσες τα προβλήματά σου!

Yγ: Δεν βάζω την ατάκα του Pat Riley για την ιδανική 5άδα. Θα σας τη γράψει ο Τριαντάφυλλος…

Larry Bird ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Χα! Ωραίο δίλημμα. Το συζητούσα με τον ίδιο τον Μπερντ στο VIP lounge της “Χάλα Ντράζεν Πέτροβιτς” στο Ζάγκρεμπ το 2003. Τον ξέρεις τώρα τον Λάρι, δεν χάνει photo opportunity (Άλκη Βασιλείου IN YOUR FACE). Στα σοβαρά, όντως, είχα γνωρίσει τον “θρύλο” στην Κροατία, αλλά αυτό δεν επηρεάζει καθόλου μα καθόλου την επιλογή μου, για τον απλούστατο λόγο ότι: Απλά δεν μπορεί να μην είσαι με τον Λάρι Μπερντ. Δεν γίνεται. Ο Λάρι Μπερντ δεν πηδούσε ψηλά. Δεν έτρεχε γρήγορα. Δεν ήταν εντυπωσιακός. Όμως, ήξερε περισσότερο μπάσκετ από οποιονδήποτε άνθρωπο που έχει πατήσει το πόδι του στη Γη. Ο Λάρι Μπερντ δεν ήταν απλά καλός. Ήταν τόσο καλός που έλεγε στον προσωπικό του αντίπαλο τον τρόπο με τον οποίο θα σκοράρει και όντως μετά από δευτερόλεπτα σκόραρε έτσι ακριβώς όπως είχε προειδοποιήσει (αληθινή ιστορία). Ο Λάρι Μπερντ δεν ήταν απλά φονικός σουτέρ. Ήταν τόσο καλός σουτέρ που σταμάτησε να κατακτά διαγωνισμούς τριπόντων, επειδή βαρέθηκε να παίρνει μέρος. Δεν υπήρχε ενδεχόμενο, δηλαδή, να πάρει μέρος και να χάσει. Ο Λάρι Μπερντ δεν ήταν απλά clutch. Ήταν αυτός που όλο το γήπεδο ήξερε ότι θα πάρει το τελευταίο σουτ, το έπαιρνε, το έβαζε και απλά η ζωή συνεχιζόταν. Ο Λάρι Μπερντ δεν ήταν σταρ. Ήταν ο ένας αγέλαστος τύπος από το Φρεντς Λικ της Ιντιάνα, έναν αντι-σταρ με ίχνος μυστακίου, ένας ηγέτης που βουτούσε για κάθε μπάλα πρώτος από όλους, ένας παίκτης που διέθετε την απίστευτη ικανότητα να προβλέπει τις φάσεις πριν αυτές γίνουν. Ο Λάρι Μπερντ είναι το μπάσκετ.

Bird is the word

ΥΓ. Σόρι Μάτζικ, αλλά είμαι με τον Καρίμ

Larry Bird o Στέλιος Αρτεμάκης

Μικρός ήμουν όταν μεσουναρούσε αλλά θυμάμαι. Σουτάκια, fade away, πάσες πίσω από την πλάτη, βουτιές στο παρκέ και μπουκέτα. Πολλές φορές βουτιές και μπουκέτα μαζί. Και ξυλίκι. Πολλά ξυλίκι ρε φίλε. Άναρχο μπάσκετ. Ωραίο μέσα στην αγριότητα του. Ο Larry μεγάλωσε στην ζόρικη Indiana, έμαθε μπάσκετ στο ανοιχτό, κάτω από τη γέφυρα. Μετά πήγε στη Βοστόνη για γίνει το σύμβολο μιας πόλης που ήξερε μόνο από καλή Guiness. Και ντρέπομαι να μιλήσω τεχνικά μπροστά σε Τριαντάφυλλο και Μίχαλο που ξέρουν το μπάσκετ από την καλή και την ανάποδη, αλλά ο Larry δεν είναι που έκανε πρώτος τις μπομπίτες του Ναβάρο, τα σπασίματα του Γκάλη, τις ντρίπλες-τελειώματα Μποντίρογκα; Σίγουρα δεν έπαιζε με το ανατσούμπαλο κορμί του. Έπαιζε με το τεράστιο μυαλό του.

“It’s a kind of Magic” τραγουδάει ο Χρήστος Δεμέτης

Ο Larry Bird ήταν “Τοτέμ” για έναν τύπο σαν κι εμένα που παρά το χαμηλό του ύψος, αγαπούσε το μπάσκετ από την πρώτη δημοτικού και έπαιρνε τη θέση του play maker. Ψηλότεροι οι αντίπαλοι, το έριχνα στην ταχύτητα και στα τρίποντα. Τρεις σερί τίτλοι σε all star game, 3-Point contest για τον Bird, δεν το λες και λίγο. Πώς να μην τον θαυμάζεις τον ξανθό; Αν όμως ο Bird είναι έμβλημα, τότε ο Magic, είναι σε κάθε περίπτωση θρησκεία και μάθημα ζωής.

Μιλάμε για τον άνθρωπο που είχε τη δύναμη και το θάρρος να μιλήσει ανοιχτά για το πρόβλημα υγείας του την εποχή που ελάχιστοι το έκαναν, μιλάμε για τον αγαθό γίγαντα που δεν έχασε ποτέ το χαμόγελο του και κατάφερε να νικήσει το AIDS. Παρέμεινε πάντα ανοιχτόμυαλος, κοινωνικός και αλτρουιστής. Όπως ήταν και στα γήπεδα. Γιατί αλτρουιστής; Μα είναι ο άνθρωπος που δίνει το απίστευτο credit σε αντίπαλο, λέγοντας: “Αν ο Θεός ήταν μπασκετμπολίστας, θα ήταν ο Μάικλ Τζόρνταν”.

Και ξαναλέω. Πάντα “έκανα” τον play maker. Ήξερα πως δεν θα γίνω ποτέ Michael Jordan αλλά πάντα προσπαθούσα να μιμηθώ τις “no look” πάσες του Magic.

Magic επίσης, γιατί δεν ενοχλήθηκε ποτέ που ο γιος του δηλώνει ανοιχτά ότι είναι gay. Magic Johnson γιατί την εποχή που ακόμα μαζεύαμε χαρτάκια, τα καλά τα χαρτάκια, τις περίφημες αμερικανικές κάρτες του NBA, στο γραφείο μου ήταν κολλημένη μια συλλεκτική της “φωνής” των Lakers με το νούμερο “32” στο στήθος, πλάι σε εκείνη του Michael Jordan, του Scottie Pipen, και πλάι σε ακόμα μια πιο “φθηνή”, ελληνική κοινώς. Του Φραγκίσκου Αλβέρτη.

Larry Bird ο Θανάσης Κρεκούκιας

Αυτά είναι υπέροχα διλήμματα και οπωσδήποτε αιώνια! Μάλιστα κύριοι, εδώ σας θέλω. Να ξεκινήσω με τον δικό μου «ηττημένο», τον Μάτζικ. Αέρινος, απρόβλεπτος, θεαματικός, εξωπραγματικός, στρατοσφαιρικός που θα έλεγαν και οι φίλοι μου οι Ισπανοί. Κυριολεκτικά μαγικός. Και μεγάλη μου συμπάθεια. Νομίζω ότι για κάτι τέτοιους τύπους τελειοποιήθηκε το replay. Για να μπορούμε να καταλάβουμε πού και πώς ακριβώς χάθηκε η μπάλα πριν την δούμε στο καλάθι. Απόλυτο respect λοιπόν σε αυτόν τον υπέρ-παίκτη, για πάντα στο προσωπικό μου top-5 όχι μόνο του ΝΒΑ αλλά συνολικότερα του μπάσκετ, μαζί με Γκάλη, Τζόρνταν, Γιαννάκη και Μπερντ (Παντελή Γούμενε ελπίζω να με συγχωρέσεις). Μεγάλη μου συμπάθεια λοιπόν ο Μάτζικ, αλλά μεγάλη μου αδυναμία ο Λάρι. Αυτός ο αρούκατος ξανθός γίγαντας με το πιο δολοφονικό χέρι από μακρινή απόσταση που έχω δει ποτέ μου. Μαζί με την πιο ατσούμπαλη μπασκετική ομάδα όλων των εποχών, τους Σέλτικς των Μακ Χέιλ, Chief, D.J. και τον θαυματουργό Ντάνι Έιντζ. Και τις επικές μονομαχίες με τους Λέικερς που ήταν βγαλμένες από τον συγκλονιστικότερο ΝΒΑ μύθο όλων των εποχών και που πολύ αμφιβάλλω αν θα υπάρξει κάποια άλλη κόντρα που θα τους ξεπεράσει ποτέ. Ο Λάρι Μπερντ είναι ίνδαλμα, είδωλο, έρωτας μπασκετικός! Μπέρνταρος λοιπόν και θυμηθείτε μόνο το τελευταίο του σουτ στον τρίτο σερί διαγωνισμό τριπόντων που έλαβε μέρος και κέρδισε σε All Star Game (έκτοτε δεν ξαναπήγε για να τον κερδίσει και κανένας άλλος). Από τη γωνία, με το που έφυγε η μπάλα από το χέρι του, ήξερε ότι θα μπει πριν μπει και σήκωσε ψηλά το δάχτυλό του πανηγυρίζοντας. Γιατί, όπως έλεγε χθες και ο κόουτς Rose στα γραφεία, Bird is the word!!!

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… Larry Bird με 60%.

Τελικά το μυαλό και η θέληση μπορούν να σε πάνε πολύ μακριά. Ακόμα και αν το σώμα σου δεν ακολουθεί στον ίδιο ρυθμό.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟ TWITTER

ή