Στο Μάντσεστερ θα βρεις πια ξεπεσμένους Κόκκινους Διαβόλους

Γενικά έχω έναν κανόνα που λέει ότι οι ομάδες που διαλέγεις από το εξωτερικό είναι πιο ενδεικτικές για τον χαρακτήρα σου σε σχέση με τις ομάδες εκείνες που υποστηρίζεις και προέρχονται από τη χώρα σου. Γιατί; Μα γιατί Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός γίνεσαι στα 5 σου για κάποιον τυχαίο συνήθως λόγο. Mάντσεστερ και Μπαρτσελόνα γίνεσαι στα 9 και τα 10 σου, όταν έχεις αρχίσει να διαμορφώνεις μια κάπως πιο συγκροτημένη προσωπικότητα.

Δεύτερος κανόνας, για να έρθουμε λίγο πιο πολύ στα δικά μας. Η ομάδα του εξωτερικού που διαλέγεις είναι σε μια διαλεκτική σχέση με την ομάδα του εσωτερικού που υποστηρίζεις. Πολλές φορές μάλιστα, η μια είναι συμπληρωματική της άλλης. Για παράδειγμα, οι Ολυμπιακοί της γενιάς μου, που πήραν πολλά πρωταθλήματα αλλά δεν έζησαν ευρωπαϊκές πορείες στην εφηβεία του, συνήθως γίνονται Λίβερπουλ. Από την άλλη, οι Παναθηναϊκοί της γενιάς μου, που έζησαν πορείες αλλά δεν πήραν πρωταθλήματα, διαλέγουν συνήθως μια ομάδα της καθεστηκυίας τάξης, τη Ρεάλ Μαδρίτης ή -στην περίπτωσή μου- τη Μάνστσεστερ Γιουνάιτεντ.

Δεν θα το κρύψω. Τα έχω πει για το πώς έγινα Παναθηναϊκός αλλού. Τα κίνητρά μου διαλέγοντας τη Μάντσεστερ ήταν πολύ λιγότερο ρομαντικά. Είχα χορτάσει άλλωστε από τον Παναθηναϊκό ηρωικές ευρωπαϊκές συγκινήσεις, οπότε δεν υπήρχε λόγος να γίνω Λίβερπουλ. Ήθελα ρε παιδί μου κούπες. Ήθελα να παρακολουθώ μια ομάδα που σήκωνε τα πάντα, το ένα μετά το άλλο. Μια ομάδα που έπαιρνε -να λέμε αλήθειες εδώ- και κανένα φαλτσοσφύριγμα, γιατί έτσι ήταν η φάση τότε. Πότε έγινα Μάνστεστερ; Μα φυσικά το τιμημένο 1999.

Ντάξει, ο λόγος που έγινα Μάντσεστερ σε πρώτο βαθμό ήταν ότι ο πιο λιβερπουλιανός τελικός στην ιστόρια των ευρωπαϊκών κυπέλλων έγινε από τη Μάνστσεστερ. Το 2-1 κόντρα στην Μπάγιερν από 0-1 στις καθυστερήσεις. Η τεράστια περιγραφή του Tyldesley, εκείνο το “Sheringham…name on the trophy” και εκείνο το “Is this the moment? Beckham – into Sheringham – AND SOLSKJAER HAS DONE IT!”. Και μόνο που το καταγράφεις, ανατριχιάζεις.

Από τότε που έγινα Μάνστεστερ, όμως, έχουν περάσει 20 χρόνια. Μεσολάβησε ακόμα ένα Champions League, 8 πρωταθληματα Αγγλίας, 2 FA Cup και άλλοι δύο τελικοί Champions League. Μεσολάβησε το τέλος της καριέρας του Sir Alex Ferguson. Και ένα αδιανόητο σερί θλίψης, μιζέριας και κατήφειας. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν ζει καν μια εντυπωσιακή αποκαθήλωση. Έχει βυθιστεί επί μήνες μέσα στην απόλυτη μετριότητα. Το Europa League που κατέκτησε κάπου στο ενδιάμεσο αυτής της περιόδο επιτείνει απλά τη μιζέρια. Πήρε έναν ευρωπαϊκό τίτλο μπας και πάρει το εισιτήριο για το Champions League.

Μπορώ να πω πια με βεβαιότητα ότι έχω χρόνια να ψελλίσω το ‘φέτος είναι η χρονιά μας’. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να πάρουν ένα διπλό στην Άλκμααρ. Η ομάδα κάνει τη χειρότερη αρχή πρωταθλήματος τα τελευταία 30 χρόνια και δεν μπορείς καθόλου να αδικήσεις τον Michael Owen, όταν λέει ότι η πρόκειται για τη χειρότερη στιγμή της ομάδας από τότε που παραιτήθηκε ο Ferguson. Είναι και δεν νοιάζει και κανέναν. Το μόνο συναίσθημα που μπορεί να σου δημιουργήσει πια η Μάντσεστερ είναι η χαρά μετά από κάθε αποτυχία της του να πηγαίνεις να διαβάσεις τα πραγματικά φανταστικά σχόλια των οπαδών της κάτω από κάθε ανάρτηση για ένα 0-0 που έφερε ξέρω’γω με τη Watford.

Ακόμα χειρότερο. Δεν μπορείς να αγαπήσεις με τίποτα αυτή την ομάδα, γιατί δεν έχει και τους αντίστοιχους παίκτες να λατρέψεις. Διάολε, συνέλθετε. Αυτή η φανέλα έχει πάρει Champions League, όταν τη φόραγε ο Nicky Butt. Tι να μου πει ο Pogba και ο Alexis και ο Martial; Είναι αυτή Μάντσεστερ;

Και να μην παρεξηγηθώ. Θεωρώ και τους 3 πολύ καλούς ποδοσφαιριστές. Το θέμα είναι ότι έχουν το αντίστροφο του Manchester United effect. Κάποτε έβλεπες τον Dwaight Yorke, τον Andy Cole, τον Gary Neville. Παίκτες με περιορισμένες δυνατότητες ήξερες ότι οπουδήποτε αλλού θα είχαν θαφτεί στη μετριότητα. Aπλά έδεναν τέλεια σε ένα σύνολο όπου οι ποδοσφαιριστές-εργάτες ήταν περισσότεροι από τους χαρισματικούς. Τώρα βλέπεις τον Pogba και τον Martial και τον De Gea και είσαι σίγουρος ότι κάπου αλλού θα ήταν καλύτερα οι άνθρωποι. Τι κάνετε εδώ; Φύγετε. Σας κάνει κακό αυτή η σχέση. Οτιδήποτε ήταν κάποτε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει αποκαθηλωθεί.

Η αποκαθήλωση αυτή δεν έχει να κάνει τόσο με το γεγονός ότι η Μάντσεστερ δεν είναι καλή ομάδα, όσο ήταν. Αυτό συμβαίνει παντού. Δεν υπάρχει ομάδα σε αυτόν τον πλανήτη που να μην είχε μια παρατεταμένη αγωνιστική κρίση. Η αποκαθήλωση έχει να κάνει με το γεγονός ότι, δυστυχώς, δεν έχεις πια τίποτα να αγαπήσεις σε αυτή την ομάδα. Ούτε τις κούπες ούτε τις ανατροπές ούτε την τσίχλα του Φέργκιουσον ούτε τις τανζανιές του Wes Brown ούτε τα κλωτσίδια του Roy Keane. Όλα αυτά μοιάζουν ένα πολύ -πολύ όμως- μακρινό παρελθόν. Αυτή η Μάνστεστερ Γιουνάιτεντ δεν θα αλλάξει ποτέ. Μοιάζει σαν να είναι καταδικασμένη να φέρνει 1-1 με τη Southampton. Εις τους αιώνας των αιώνων.

***

Αν θες να ακούσεις για πραγματάκια για τα 20 χρόνια από το ‘Cruel Intentions’, το ‘POP ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΩΡΕΣ’ είναι εδώ για σένα:

(Φωτογραφίες: ΑP Photo)