Μεταξύ μας, ποιος έχει όρεξη να κάτσει να δει μπάλα σήμερα;
Η αθλητική δράση επέστρεψε, η όρεξή μας ακόμα αναζητείται.
- 11 ΙΟΥΝ 2020
Δεν χρειάζεται καν να το σκεφτώ. Αυτό το σχεδόν τρίμηνο που πέρασε με το πάγωμα των αθλητικών διοργανώσεων, είναι σίγουρα το μεγαλύτερο διάστημα που έχω περάσει στη ζωή μου χωρίς να έχω δει ζωντανά κανέναν αθλητικό αγώνα, από ποδόσφαιρο μέχρι πόλο και βόλεϊ.
Προφανώς, με όλα τα άγχη του κορονοϊού, το τελευταίο πράγμα που απασχολούσε εμένα και όλο τον πλανήτη, ήταν το αν θα ολοκληρωθούν τα πρωταθλήματα. Τώρα που η πρώτη φάση της πανδημίας κάπως χαλάρωσε και επειδή προφανώς οι ομάδες και οι ομοσπονδίες είναι επιχειρήσεις που πρώτα απ’ όλα νοιάζονται για τους ισολογισμούς τους, η δράση ξανάρχισε και θα περίμενε κανείς ότι πετάω στα ουράνια που επιτέλους έχω ξανά φρέσκους αγώνες να δω.
Ε λοιπόν όχι. Βαριέμαι τρομερά. Δεν έχω δει τον παραμικρό αγώνα, ούτε Μπουντεσλίγκα που δεν έβλεπα έτσι κι αλλιώς ποτέ, ούτε Super League, ούτε τίποτα. Δεν με νοιάζει αν ο Ολυμπιακός θα πάρει το πρωτάθλημα αήττητος, δεν ήθελα καν να ξεκινήσει η Ευρωλίγκα.
Τους τρεις μήνες αυτούς, τα αθλητικά βγήκαν εντελώς από την ρουτίνα και την καθημερινότητά μου και επειδή ακόμα επιστρέφω στους προηγούμενους ρυθμούς μου με τρομερά αργούς και αμήχανους ρυθμούς, δεν μπορώ ξαφνικά να αγχωθώ για τον Ελ Αραμπί και τον Φορτούνη.
Για να είμαι ειλικρινής, παρακολουθώ παλιούς αγώνες, περισσότερο σαν μια επιστροφή σε ένα safe place αναμνήσεων και το προτιμώ χίλιες φορές απ’ το να χτίσω αυτή τη στιγμή νέες, σε κρύα και φοβισμένα γήπεδα, με αθλητές εκτός ρυθμού και ξενερωμένους που υποβάλλονται σε αυτή τη δοκιμασία.
Ξέρω, είναι περισσότερο ψυχολογικό το θέμα. Αυτή την περίοδο αισθανόμαστε ότι όλα είναι on hold και κάθε επιστροφή σε παλιές συνήθειες σε ξενίζει, σε βγάζει από το Stockholm Syndrome στο οποίο έμαθες να ζεις μέσα στην καραντίνα. Δεν γίνεται να αρχίσεις να βλέπεις ποδόσφαιρο και μπάσκετ σαν να μην έγινε τίποτα γιατί έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν είναι -ακόμα- ίδιο.
Αλλά τουλάχιστον εγώ, δεν έχω και την παραμικρή όρεξη. Ναι, θα δω με χαρά την Λίβερπουλ να σηκώνει την Premier League, θα παρακολουθήσω και τη ρεβάνς με τη Γουλβς και τα playoffs του NBA, αλλά δεν αισθάνομαι ενθουσιασμό για τίποτα από όλα αυτά. Περισσότερη συγκίνηση θα μου προκαλέσει αν δω ξανά τον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ το 2015 παρά ένα καινούριο ματς, δεν σκέφτηκα ότι στερηθήκαμε το Euro και την Ολυμπιάδα δευτερόλεπτο.
Δεν νιώθω έτοιμος να δω ξανά αθλητικά, δεν μου φαίνεται τίποτα από όσα συμβαίνουν φυσιολογικό, αντιθέτως όλα τα υποκατάστατα με αρκουδάκια, κούκλες, ήχους βγαλμένους από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και πανό για να γεμίζουν οι εξέδρες, μοιάζουν στα μάτια μου θλιβερά.
Μακάρι όλα να επιστρέψουν κάποια στιγμή στο φυσιολογικό και μαζί με τα πιο βασικά πράγματα, να ξαναμπεί στην κανονική του ροή και ο αθλητισμός. Αλλά έτσι όπως είναι τώρα, να μου λείπει.
Αυτό που ζούμε τώρα δεν είναι μια κανονική συνθήκη, προτιμώ ένα μεγάλο pause σε όλα μέχρι να επανέλθουμε όπως πρώτα, παρά θλιβερά και πρόχειρα υποκατάστατα. Ξέρω, είμαι ρεαλιστής, πρέπει να κινηθεί η οικονομία και οι ομάδες πρέπει να συνεχίσουν να λειτουργούν για να μην καταστραφούν οικονομικά, αλλά θα μου επιτρέψετε να νιώθω περισσότερο με τις κονσέρβες του Μουντιάλ που δείχνει η ΕΡΤ. Ακόμα και η βουβουζέλα διάολε μοιάζει ξαφνικά καλοδεχούμενη.
