Μετρό Θεσσαλονίκης: Χαμόγελα στην πόλη που αξίζει περισσότερα

Ο ουρανός έχει γκριζάρει και τα τσιμέντα της Εγνατίας είναι βρεγμένα. Ένα ακόμα Σαββατοκύριακο ξημερώνει στην πόλη, όμως λίγο πριν μπει ο Δεκέμβρης η έναρξη λειτουργίας του μετρό αλλάζει τη Θεσσαλονίκη.

Ο πρώτος κόσμος αρχίζει και φτάνει στις πόρτες του σταθμού στις 12:00. Ο Πρωθυπουργός κάνει εγκαίνια στο αμαξοστάσιο της Πυλαίας, μέχρι τότε θα πρέπει να περιμένουν. Μια κυρία γύρω στα 70, φασκιωμένη με κασκόλ ρωτάει πότε ανοίγει. «Μετά τις 13:00 θα μπείτε κυρία», της λέει ο αστυνομικός. «Πουλάκι μου περίμενα 30 χρόνια, θα περιμένω άλλη μία ώρα», απαντά ευδιάθετη.

Ένας κύριος με σκούφο και μαύρα γυαλιά κοιτά τους αεραγωγούς του μετρό. Τα περισσότερα μαγαζιά έξω από τον πολύπαθο σταθμό Βενιζέλου ρημάζουν ξενοίκιαστα. Όλο και περισσότερος κόσμος φτάνει, σχηματίζοντας ουρές, λες και περιμένει σε κατάστημα για αγορές την Black Friday. Η ώρα περνάει, οι πόρτες δεν ανοίγουν και η ουρά μεγαλώνει.

Στεκόμαστε στην Εγνατία, έξω από τον σταθμό. Ένας κύριος με ρωτά: «Για Ελβετία από εδώ ή από απέναντι;». Άντε να του εξηγήσεις ότι κατεβαίνει και επιλέγει κάτω συρμό.

Ο τερματικός σταθμός της Νέας Ελβετίας απέχει μόλις 10 χιλιόμετρα από τον σταθμό εκκίνησης στον Σιδηροδρομικό Σταθμό. Η πρώτη γραμμή του Μετρό Θεσσαλονίκης διασχίζει το κέντρο και ένα κομμάτι των ανατολικών της πόλης. Εύοσμος, Αεροδρόμιο και δυτικές συνοικίες είναι ξεχασμένες στα σχέδια.

Το πιο εντυπωσιακό στους σταθμούς που περνούν από την Εγνατία είναι ότι λείπουν οι λαμαρίνες. Η Θεσσαλονίκη απέκτησε ξανά πολύτιμο δημόσιο χώρο. Στην Αγίας Σοφίας αποκαλύφθηκε η κάθετος με το πεζοδρόμιο της, προσφέροντας ανοιχτωσιά στο μάτι του επισκέπτη, που μπορεί να ατενίζει ξανά ελεύθερα τον Θερμαϊκό από την Εγνατία. Στον σταθμό Βενιζέλου, το Αλκαζάρ ξεπρόβαλε με την αποκάλυψη του σταθμού και οι κάτοικοι κέρδισαν, πίσω από τον σταθμό, μια μικρή πλατεία και λίγο πράσινο.

Περασμένες 13:00 και ο κόσμος περιμένει στωικά με ομπρέλες μέσα στη νεροποντή. Κυρίως μεγάλης ηλικίας άνθρωποι στέκονται πρώτοι και ανυπόμονοι.

Έζησαν την ένταξη του έργου στον προϋπολογισμό του Κωνσταντίνου Καραμανλή, την τρύπα του Κούβελα, τα εγκαίνια των μουσαμάδων του ΣΥΡΙΖΑ, τον τεμαχισμό των αρχαίων μια ιστορίας 24 αιώνων, και τώρα περιμένουν να δουν τα βαγόνια να τρέχουν.

Είναι 13:35 και οι υπεύθυνοι δίνουν το πράσινο φως. Ο κόσμος ξεχύνεται στις κυλιόμενες. Μπαίνουν στον σταθμό Βενιζέλου και ρωτάνε, πού είναι τα αρχαία. Η απάντηση είναι παντού, υπάρχει μια ολόκληρη αρχαία πόλη από κάτω.

O συρμός από την άλλη πλευρά ξεφορτώνει κόσμο από τα ανατολικά. Κατεβαίνουν σχεδόν όλοι για να πάνε να θαυμάσουν τα αρχαία μαρμάρινη λεωφόρο του 4ο αιώνα. Είναι μια αρχαία κόπια της σημερινής Εγνατίας. Μία κυρία βγαίνοντας αναφωνεί: «τόσα χρόνια περιμέναμε, ένα κέρασμα δεν είχαν».

Ο κόσμος πακτωμένος χώνεται σε κάθε βαγόνι, όσοι χωράνε. Η ανυπομονησία είναι μεγαλύτερη κατεβαίνοντας τις σκάλες και περιμένοντας να ανοίξουν οι γυάλινες πόρτες. Σα να περιμένεις το φορ να εκτελέσει το πέναλτι.

Κάποιοι άνθρωποι μπαίνουν για πρώτη φορά στη ζωή τους σε μετρό. Δεν έχουν βγει όλοι έξω από τα τείχη της πόλης. Δεν είναι για ώρα για να κοροϊδέψεις την αγνή απόλαυση αθώων ανθρώπων, ούτε βέβαια για πανηγυρισμούς σε εγκαίνια που πραγματοποιούνται 20 χρόνια μετά την πρώτη τρύπα.

Ο κόσμος χαμογελά και κοιτά με μια ενθουσιώδη γυαλάδα στα μάτια του. Είναι σαν ψέμα. Η ψυχολογία της πόλης άλλαξε. Αν όμως η Θεσσαλονίκη θέλει να χαμογελά, πρέπει τώρα να δημιουργήσει και να διεκδικήσει. Όχι απλώς να καταναλώνει ό,τι ημιτελές της σερβίρουν.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ