Μια εβδομάδα στη Χώρα των Βάσκων με Αθλέτικ, Pintxos και Txakoli
Μπιλμπάο, Βιτόρια, Γκιπούθκοα, Σανταντέρ και Μπορντό μέσα σε μια εβδομάδα γεμάτη γαστρονομία, σπορ και τέχνη.
- 14 ΑΠΡ 2024
Πάντα με εξίταρε η ιστορία της Χώρας των Βάσκων. Από μικρός ανάμεσα στη Ρεάλ Μαδρίτης και την Μπαρτσελόνα, αποφάσισα να επιλέξω την Αθλέτικ Μπιλμπάο. Η ιδιοτροπία της να αγωνίζεται μόνο με Βάσκους ποδοσφαιριστές, η τρέλα για το San Mames και φυσικά ο Ernesto Valverde με έκαναν να αγαπήσω αυτήν την ιδιαίτερη ποδοσφαιρική ιστορία και να θέλω να την ανακαλύψω από κοντά. Φυσικά, μαθαίνοντας για την τρομοκρατική δράση της ΕΤΑ τις προηγούμενες δεκαετίες, τα συναισθήματα για ένα ταξίδι στη βόρεια Ισπανία και τη νότια Γαλλία ήταν ανάμικτα. Αυτά βέβαια ανήκουν στο παρελθόν.
Ας μην τα πολυλογώ όμως με τις αφορμές για αυτό το ταξίδι, γιατί η σημαντικότερη ήταν μια διαφήμιση του Skyscanner, στην οποία προβαλλόταν ένα ταξίδι στο Μπιλμπάο μετ’ επιστροφής, το οποίο κόστιζε μόλις 68 ευρώ. Παρέα υπήρχε, διάθεση για ένα ταξίδι που δεν μοιάζει συνηθισμένο, επίσης, και αν υπήρχε και καλός καιρός, θα ήταν όλα αρκετά καλύτερα. Ας είναι όμως.
Για να μπορέσουμε να μεταφερόμαστε από τη μία πόλη στην άλλη και να το ζήσουμε χωρίς αυστηρό πρόγραμμα, αποφασίσαμε να νοικιάσουμε ένα τροχοκινούμενο. Έτσι, είχαμε και μεταφορικό και στέγη, ενώ μέσω της εφαρμογής Park4Night βρήκαμε ασφαλή και δωρεάν πάρκινγκ για να κοιμηθούμε.
Γεωγραφία στη Χώρα των Βάσκων
Στο ταξίδι μας ξεφύγαμε από τα στενά όρια της Χώρας των Βάσκων, καθώς βρεθήκαμε μέχρι το Σανταντέρ στα δυτικά της και ως το Μπορντό της Γαλλίας στα βορειοανατολικά της. Η Χώρα των Βάσκων περιλαμβάνει επίσημα τρεις ιστορικές επαρχίες: Την Άλαβα με πρωτεύουσα τη Βιτόρια-Γαστέις, την Μπιθκάια με πρωτεύουσα το Μπιλμπάο και την Γκιπούθκοα, της οποία η πρωτεύουσα είναι το Σαν Σεμπαστιάν.
Πολλοί θεωρούν ότι η ανατολική πλευρά του Σανταντέρ βρίσκεται επίσης μέσα στη Βασκική επικράτεια, ενώ παραδοσιακά αυτή εκτείνεται και στη Γαλλία, μέχρι την πόλη της Μπαγιόν.
Στην ισπανική πλευρά της και κυρίως σε Βιτόρια και Μπιλμπάο ο κόσμος μιλάει κατά κύριο λόγο βασκικά. Στα σχολεία μάλιστα, παρά το γεγονός ότι βρίσκονται εντός της Ισπανίας, τα παιδιά διδάσκονται στη βασκική γλώσσα, με τα ισπανικά να είναι γλώσσα επιλογής στην ουσία. Οι Βάσκοι είναι πολύ περήφανοι για τη διάλεκτό τους, η οποία δεν έχει σχέση με την ινοδευρωπαϊκή οικογένεια. Αναπτύχθηκε μόνο στην Ιβηρική Χερσόνησο και στα Πυρηναία Όρη, αν και κανείς δεν γνωρίζει μέχρι σήμερα από πού προέρχεται.
Φυσικά η περηφάνια τους είναι καλοδεχούμενη, αλλά το γεγονός ότι δεύτερη γλώσσα είναι τα ισπανικά δημιουργεί προβλήματα στον τουρισμό τους. Όλες οι πινακίδες είναι στα βασκικά ή στα ισπανικά, τα περισσότερα μνημεία δεν έχουν καν τη δυνατότητα αγγλικής μετάφρασης, ενώ πραγματικά ελάχιστοι Βάσκοι μιλούν αγγλικά.
Η Βιτόρια με την Cuchillería της δεν κοιμάται τα βράδια
Η Βιτόρια απέχει περίπου μία ώρα από το Μπιλμπάο, όμως αυτή αρκεί για να φύγουμε από μια άκρως ποδοσφαιρική πόλη σε μία μπασκετική. Ο οδηγός του λεωφορείου (τύπου ΚΤΕΛ) μας έδωσε σαφείς οδηγίες για τη Fernando Buesa Arena (το γήπεδο της Μπασκόνια) και μας έκανε ολόκληρη ανάλυση για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Λίγο αργότερα, ο ταξιτζής μας ευχήθηκε να απολαύσουμε την εμπειρία της Buesa και όντως ο αγώνας ανάμεσα στην Μπασκόνια και την Εφές που παρακολουθήσαμε, ήταν κάτι το ξεχωριστό.
Οι φωτισμοί στη Fernando Buesa Arena θύμιζαν NBA, υπήρχε μπάντα που έπαιζε live μουσική, ενώ το γήπεδο 15 χιλιάδων θέσεων ήταν κατάμεστο. Στο ημίχρονο παρακολουθήσαμε παραδοσιακούς βασκικούς χορούς και παρά το γεγονός ότι η Μπασκόνια ηττήθηκε εύκολα, το κλίμα ήταν εξαιρετικό. Αμέσως μετά τον αγώνα ήρθε η ώρα για κάτι ακόμα καλύτερο.
Περπατώντας νύχτα την πόλη μακριά από το κέντρο απορούσες αν θα βρεις κάτι ανοιχτό, αλλά μόλις φτάσαμε στην Cuchillería, το πιο ξακουστό σοκάκι της πόλης, το οποίο μας πρότειναν όλοι, συναντήσαμε περισσότερα από 15-20 μαγαζιά ανοιχτά μετά τις 00:00 και τα περισσότερα ήταν ασφυκτικά γεμάτα.
Οι τιμές στο ποτό ήταν λίγο καλύτερες από της Ελλάδας, ενώ αυτό που μας έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν το λατρεμένο ποτό των Βάσκων της Βιτόρια, το Kalimotxo, το οποίο μας το παρουσίαζαν όλοι σαν κάτι το απίστευτο και τελικά ήταν κρασί με κόκα κόλα.
Το πρωί η Βιτόρια ήταν διαφορετική. Τα σπίτια στην Παλιά Πόλη είναι χρωματισμένα με γιγαντιαία murals, ενώ όλοι οι δρόμοι μοιάζουν να οδηγούν στις δύο κεντρικές πλατείες Virgen Blanca και Plaza Espana. Οι δύο καθεδρικοί ναοί της πόλης ήταν έτοιμοι να υποδεχθούν το Καθολικό Πάσχα, ενώ η θέα από την Santa Maria de Vitoria είναι επιβλητική.
Στη Βιτόρια, τα Pintxos και τα tapas bar ναι μεν υπήρχαν σε ποικιλία, αλλά δεν είχαν καμία σχέση με εκείνα του Μπιλμπάο, του Σανταντέρ και του Σαν Σεμπάστιαν και το καλύτερο φαγητό που απολαύσαμε ήταν στο Sagartoki, ένα πολυβραβευμένο εστιατόριο, με φανταστική κάβα γεμάτη από κρασιά της Αλάβα, στο κέντρο της πόλης. Βέβαια, ούτε και εκεί μιλούσαν αγγλικά.
Καθολικό Πάσχα στο Μπιλμπάο των Pintxos και του Txakoli
Η επιστροφή μας στο Μπιλμπάο συνοδεύτηκε από τους εορτασμούς για το καθολικό Πάσχα και μια μεγαλειώδη παρέλαση στο κέντρο της πόλης, όπου οι εκκλησίες χωρίζονται στα δύο και οι πιστοί ντύνονται στα μαύρα και στα λευκά οργανώνοντας δρώμενα που μοιάζουν αρκετά με τον δικό μας επιτάφιο.
Το Μπιλμπάο είναι γενικότερα πολύ πιο κοσμοπολίτικο από τη Βιτόρια. Ο κόσμος κυκλοφορεί και υπάρχουν πολλά περισσότερα πράγματα να κάνεις. Η αγάπη για την Αθλέτικ ξεπερνά τα όρια του φυσιολογικού. Όπως γράψαμε και μετά την κατάκτηση του Copa Del Rey, η πόλη ολόκληρη κινείται στους ρυθμούς της ομάδας, της οποίας μεγάλες σημαίες βρίσκονται παντού.
Στο Δημαρχείο, σε ψαράδικα, σε νυχάδικα, σε μπαρ. Στο μετρό οι κεντρικοί σταθμοί είναι ντυμένοι με μουσαμάδες της Αθλέτικ Μπιλμπάο, ενώ όταν αγωνίζεται η ομάδα, η πόλη ολόκληρη είναι συντονισμένη εκεί. Το νέο San Mames έχει χωρητικότητα 55 χιλιάδων θέσεων και είναι μονίμως κατάμεστο σε μια πόλη που ο πληθυσμός της δεν φτάνει καν τους 350 χιλιάδες κατοίκους. Κοινώς, το 1/7 της πόλης βρίσκεται πάντα εκεί.
Την ιστορία της Αθλέτικ Μπιλμπάο, αξίζει να τη μάθεις μέσω μιας επίσκεψης στο μουσείο της ομάδας (15 ευρώ το εισιτήριο) που βρίσκεται μέσα στο γήπεδο και καταλήγει σε ένα τουρ στον αγωνιστικό χώρο και στα αποδυτήρια. Το παρελθόν δένει υπέροχα με το παρόν και εκεί μπορείς να συνειδητοποιήσεις γιατί η Αθλέτικ αποτελεί στοιχείο της κληρονομιάς της πόλης και ολόκληρης της Χώρας των Βάσκων.
Βεβαίως, το Μπιλμπάο δεν είναι μόνο η Αθλέτικ. Είναι ο ποταμός Νερβιόν που κόβει την πόλη στα δύο, είναι η φανταστική παλιά πόλη, είναι η αγορά του, είναι η νησίδα Gaztelugatxe, όπου έχει γυριστεί το Game Of Thrones, είναι το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Guggenheim και φυσικά τα ατέλειωτα Pintxos και το τοπικό κρασί Txakoli.
Το Guggenheim, ένα πραγματικό αρχιτεκτονικό αριστούργημα είναι φανταστικό και στο εσωτερικό του με ξεχωριστές εκθέσεις, αλλά και μόνιμα έργα. Βλέπεις έργα των Jeff Koons, Andy Warhol και πολλών ακόμη ξεχωριστών καλλιτεχνών και έχεις και αγγλική μετάφραση.
Στην Plaza Nueva στο κέντρο της παλιάς πόλης στρίψαμε τυχαία και δεν μπορούσαμε να φύγουμε με τίποτα. Το ένα tapas bar δίπλα στο άλλο, σαν να έκαναν διαγωνισμό για τα καλύτερα Pintxos. Τα Pintxos είναι το πιο κλασικό βασκικό φαγητό και πρόκειται για ψωμί με γεμίσματα κάθε είδους. Βακαλάος, καλαμαράκια, σος, κοτόπουλο, λουκάνικα και διάφορες σος, μαζί με λαχανικά ήταν τα πιο κλασικά. Η τιμή τους κυμαινόταν από 2 ως 3 ευρώ. Το σκηνικό στην πλατεία ήταν: δοκιμή pintxos, ένα ποτήρι ντόπιο κρασί Txakoli (το οποίο ήταν επίσης πολύ οικονομικό και ελαφρύ) και απόδραση για το επόμενο μαγαζί. Τα καλύτερα πάντως Pintxos που δοκιμάσαμε ήταν με διαφορά εκείνα του Gure Toki.
Αν ο δρόμος σε στείλει πάντως στο Μπιλμπάο, δεν έχεις παρά να δοκιμάσεις και το περίφημο βασκικό cheesecake. Το Gure Toki είχε επίσης φανταστικό cheesecake, «καμμένο» απ’έξω και λαχταριστό από μέσα, αλλά για καλύτερη άποψη καλό είναι να δοκιμάσεις όσο περισσότερο μπορείς. Δεν θα χάσεις, πίστεψε με.
Η Γκ(ου)έρνικα έχει ξεχωριστή σημασία για τη Χώρα των Βάσκων
Η Γκερνίκα, όπως προφέρεται στα βασκικά, είναι μια κωμόπολη μισή ώρα μακριά από το Μπιλμπάο, η οποία έγινε γνωστή σε όλον τον κόσμο κυρίως μέσω του εμβληματικού πίνακα του Pablo Picasso. Στη Χώρα των Βάσκων όμως είχε πάντα ξεχωριστή σημασία. Στο κέντρο της πόλης βρίσκεται το Δέντρο της Γκερνίκα (Gernikako Arbola) το οποίο αποτελεί ιστορικό σύμβολο της επαρχίας της Βισκαΐας που συμβολίζει τον σεβασμό στις ελευθερίες και τα προνόμια του βασκικού λαού. Κάτω από τη βελανιδιά αυτήν ορκίζονταν οι φεουδάρχες κύριοι της Βισκαΐας (11ο – 14ο αιώνα), οι βασιλείς της Καστίλης (14ο ως τον 19ο αιώνα) και το ίδιο συμβαίνει σήμερα με τους σύγχρονους Προέδρους της Χώρας των Βάσκων (1936 – σήμερα).
Το δέντρο που βλέπουμε σήμερα φυτεύτηκε στη θέση του παλιού το 2004, το οποίο πέθανε από ασθένεια που προκλήθηκε από μύκητα. Το παλιό δέντρο, που φυτεύτηκε το 1742 (ο κορμός του οποίου φαίνεται ακόμη στο Κοινοβούλιο), αντικατέστησε το αρχικό δέντρο, τον «πατέρα», όταν αυτό ξεράθηκε. Κούτσουρο από το αρχικό δέντρο φυλάσσεται σε ειδικό χώρο. Το ιερό δέντρο των Βάσκων επισκέφθηκε και η Αθλέτικ Μπιλμπάο αμέσως μετά την επιστροφή της από τη Σεβίλλη.
Στην πόλη υπάρχει φυσικά μουσείο μνήμης για τα θύματα του βομβαρδισμού της πόλης από τους Γερμανούς Ναζί, τους Ιταλούς φασίστες και τους υποστηρικτές του Francisco Franco την άνοιξη του 1937. Η επίθεση διέλυσε την πόλη και προκάλεσε εκατοντάδες θανάτους και αμέτρητους τραυματίες και την ίδια χρονιά ο Pablo Picasso εμπνεύστηκε τον πιο γνωστό πίνακά του, ο οποίος σήμερα βρίσκεται στη Μαδρίτη.
Στην Γκερνίκα οι αυτονομιστές Βάσκοι και η Ανεξαρτησιακή Αριστερά κάνουν ακόμα και σήμερα κουμάντο στην πόλη και αυτό είναι εμφανές παντού. Οι σημαίες της ανεξάρτητης Χώρας των Βάσκων είναι υψωμένες σε κάθε κτίριο, όπως επίσης και η υποστήριξη στην Παλαιστίνη. Το πρωί μάλιστα ήμασταν μάρτυρες μιας μεγαλειώδους πορείας στο κέντρο της. Αυτό όμως που μας έκανε εντύπωση ήταν η νυχτερινή ζωή, αφού μια πόλη πέντε χιλιάδων κατοίκων έμοιαζε να έχει καλύτερη νύχτα από πολύ μεγαλύτερες, ενώ οι τιμές ήταν αντίστοιχες (και καλύτερες) με την ελληνική επαρχία.
Το Σανταντέρ που μας αποζημίωσε από την πρώτη ματιά
Η αλήθεια είναι ότι το Σανταντέρ που βρίσκεται στην Καντάμπρια (διοικητικά έξω από τη Χώρα των Βάσκων) δεν ήταν στο αρχικό πρόγραμμα του ταξιδιού, αλλά μιλώντας με Βάσκους συνειδητοποιήσαμε ότι όλοι το πρότειναν για κοντινή εκδρομή. Στην παραθαλάσσια πόλη με τα αμέτρητα σκάφη στο λιμάνι, όλα κυλούσαν πολύ πιο ήρεμα. Οι πλουσιότεροι Βάσκοι διαθέτουν εξοχικά στην πόλη και έτσι βλέπεις παντού τη βασκική κουλτούρα, ενώ οι περισσότεροι μιλούσαν και βασκικά.
Τις ηλιόλουστες ημέρες, ο κόσμος που διασχίζει την απόσταση από το λιμάνι μέχρι το Palacio de la Magdalena είναι ασύλληπτος, ενώ η διαδρομή σε αποζημιώνει. Εμείς ξεκινήσαμε την βόλτα από το Puertochico, και την εξέδρα που έχει στηθεί στην προβλήτα για όσους θέλουν να χαζέψουν τη θάλασσα της Καντάμπρια και φτάσαμε ως το Palacio de la Magdalena, το οποίο πρόκειται για πρώην παραθεριστική κατοικία της Βασιλικής Οικογένειας, περνώντας από μερικές από τις καλύτερες παραλίες της πόλης, όπως την Sardinero και την Camello.
Στην Καντάμπρια βγάζουν τα δικά τους κρασιά επομένως η βραδινή στάση για δοκιμή ήταν απαραίτητη. Το Casa Lita στο κέντρο του Σανταντέρ ήταν μάλιστα ένα από τα καλύτερα tapas bar όλου του ταξιδιού καθώς πέρα από το κρασί, που επίσης ήταν πολύ οικονομικό, δοκιμάσαμε και φανταστικά pintxos με ντόπιο κατσικίσιο τυρί, για την απόλυτη στιγμιαία απόλαυση.
Το Σανταντέρ ήταν πράγματι μία από τις καλύτερες εμπειρίες της εβδομάδας, αλλά δυστυχώς μην έχοντας υπολογίσει το πόσο θα καθόμασταν, μας στέρησε τη δυνατότητα να δούμε την Παμπλόνα, την πόλη όπου κάθε Ιούλιο λαμβάνει χώρα το αιματηρό έθιμο των ταυρομαχιών.
Το Σαν Σεμπαστιάν και η Γκιμπούθκοα είναι μια διαφορετική υπόθεση
Πλησιάζοντας την επαρχία της Γκιμπούθκοα (περίπου μιαμισι η ώρα από το Μπιλμπάο), άρχιζες να καταλαβαίνεις ότι αυτή είναι μια διαφορετική υπόθεση. Τα τρία πιο φημισμένα χωριά της επαρχίας, η Ζουμάια, η Χετάρια και το Ζαράουτζ αποτελούν φανταστικά παραθαλάσσια θέρετρα, πίσω από τον Βασκικό κόλπο, που απλά δεν γίνεται να μην επισκεφτείς.
Ήδη από τις αρχές Απριλίου οι σχολές σερφ ήταν γεμάτες, καθώς τα κύματα σκάνε υπέροχα, ενώ στη Χετάρια επικρατεί χαμός και για το Μουσείο Balenciaga (στο χωριό αυτό γεννήθηκε ο δημοφιλής σχεδιαστής). Και στα τρία χωριά, τα μπαρ μεταφέρονται αυτή τη φορά πάνω στο κύμα, ενώ η κοσμοπολίτικη διάθεση κυριαρχεί παντού.
Το Σαν Σεμπαστιάν ή Ντονόστια, ήταν ασφαλώς το highlight του ταξιδιού. Πρόκειται για μαγική πόλη (και σίγουρα την πιο ακριβή επί ισπανικού εδάφους), τετραγωνισμένη και καταπράσινη. Πέρα από τη δημοφιλή παραλία La Concha (δεύτερη καλύτερη στον κόσμο, σύμφωνα με το κοινό του TripAdvisor), η οποία βρέχει το κέντρο της πόλης, το Σαν Σεμπαστιάν κόβεται και στη μέση από τον ποταμό Ουρουμέα.
Η αισθητική των μαγαζιών ήταν αρκετά διαφορετική και ανώτερη από την υπόλοιπη Χώρα των Βάσκων και οι ντόπιοι θεωρούν ότι η πόλη έχει και την καλύτερη κουζίνα της περιοχής. Και εκεί φυσικά κυριαρχούν τα tapas bar με το Casa Vergara να έχει μερικές φοβερές επιλογές pintxos.
Στο Σαν Σεμπαστιάν επίσης δεν έβλεπες πουθενά σημαία της Αθλέτικ και αυτό γιατί στην πόλη εδρεύει η αιώνια αντίπαλός της, η Ρεάλ Σοσιεδάδ, με το γήπεδο Ανοέτα να κοσμεί τη βόρεια πλευρά της πόλης. Ο Καθεδρικός Ναός του Καλού Πάστορα, χτισμένος το 1897, ξεχωρίζει από κάθε σημείο της πόλης, ενώ το καλοκαίρι αξίζει και η εκδρομή στη Σάντα Κλάρα, το νησάκι που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την La Concha.
Ταξίδι προς το Μπορντό, περνώντας από τη Γαλλική Χώρα των Βάσκων
Περίπου μισή ώρα οδήγησης από το Σαν Σεμπαστιάν, αρκεί για να περάσεις τα σύνορα της Γαλλίας, αλλά πρώτα αξίζει και ένα πέρασμα από την παραθαλάσσια κωμόπολη της Ονταρίμπια. Λόγω της θέσης της, η πόλη έχει αλλάξει πολλές φορές χέρια (ανάμεσα σε Γαλλία και Ισπανία), ενώ οι κάτοικοί της γνωρίζουν και τις τρεις γλώσσες.
Γενικότερα, αμέσως μετά το πέρασμα των συνόρων, τόσο η γλώσσα, όσο και οι τιμές μεταλλάχθηκαν πλήρως. Στη Γαλλική Χώρα των Βάσκων, οι περισσότεροι μιλούν γαλλικά ενώ τα διόδια εκτοξεύθηκαν από το 1 ευρώ στα 6,5. Στον δρόμο για το Μπορντό αξίζει φυσικά να βρεθείς στα παραθαλάσσια θέρετρα, Σαν Ζαν ντε Λιζ και Μπιαρίτζ, και στο δεύτερο καλό θα είναι να ετοιμαστείς για πιο ακριβές καταστάσεις.
Tο Μπορντό βρίσκεται 180 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Μπαγιόν, του τελευταίου βασκικού προπύργιου εντός της γαλλικής επικράτειας και παρόλο που τα κοινά στοιχεία είναι ελάχιστα, εντούτοις, βλέπεις επηρεασμούς από την κουλτούρα τους. Στο Μπορντό υπάρχουν επίσης αρκετά tapas bar, ενώ στην Εθνική Όπερα του Μπορντό η βασκική μουσική έχει κάθε χρόνο την τιμητική της με sold out παραστάσεις.
Κατά τα άλλα, και αν εξαιρέσεις την κίνηση στο κέντρο, το Μπορντό ήταν υπέροχο. Σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στη Χώρα των Βάσκων, υπήρχαν έξυπνες λύσεις μετακίνησης, όπως πατίνια, ποδήλατα και ηλεκτρικά μηχανάκια, ενώ όλα έμοιαζαν τετραγωνισμένα.
Το πρώτο πράγμα που κάναμε στην πόλη ήταν να επισκεφθούμε το Cite du Vin, ένα από τα πιο γνωστά μουσεία κρασιού σε όλον τον κόσμο. Το αντίτιμο για την είσοδο ήταν βέβαια στα 22 ευρώ, αλλά πέρα από τη γευσιγνωσία, αποκτούσες και πρόσβαση σε μια σειρά από οπτικοακουστικές και οσφρητικές εμπειρίες που δύσκολα συναντάς οπουδήποτε αλλού, ενώ την ίδια στιγμή, μπορείς να μάθεις τα πάντα γύρω από την ιστορία και την παραγωγή του κρασιού και τη σύνδεσή του με την πόλη.
Για πολλούς από τους επισκέπτες του Cite du Vin, η επίσκεψη διαρκεί ως και μια ολόκληρη ημέρα, ενώ αν υπάρχει χρόνος συνίσταται και η επίσκεψη στους αμπελώνες και φυσικά στην οροφή του εντυπωσιακού κτιρίου για γευσιγνωσία με θέα όλη την πόλη.
Για να γίνουν όλα αυτά χρειαστήκαμε 7 διανυκτερεύσεις και άρα αντίστοιχες ημέρες άδειας, αλλά άξιζε τον κόπο. Το ταξίδι στη Χώρα των Βάσκων, τη βόρεια Ισπανία και τη Νότια Γαλλία είναι μια εμπειρία ζωής. Ένας γαστρονομικός παράδεισος με αρκετή διασκέδαση, μπόλικο (καλό) κρασί και πραγματικά ζεστούς ανθρώπους και πανέμορφα μέρη με ατέλειωτο πράσινο. Αν σου δοθεί η ευκαιρία, ας μην τη σπαταλήσεις.
