Μια συναυλία των Blur είναι universal εμπειρία
- 3 ΑΥΓ 2023
Όλοι έχουμε μουσικά απωθημένα, δηλαδή συγκροτήματα ή καλλιτέχνες που θέλουμε πολύ να δούμε ζωντανά και δεν τα έχουμε καταφέρει ακόμη. Στη δική μου λίστα, τις πρώτες δύο θέσεις κατείχαν περήφανα εδώ και πολλά χρόνια οι Blur και οι Radiohead.
Με πολλή χαρά μπορώ να ενημερώσω τον κύριο Damon Albarn ότι το συγκρότημά του δε βρίσκεται πια στη λίστα μου, αφού κατάφερα να τους απολαύσω live στη Lucca της Ιταλίας και η εμπειρία κατάφερε να ξεπεράσει και τις πιο τρελές μου προσδοκίες.
Για να καταλάβεις πόσο πολύ ήθελα να τους δω από κοντά, πλήρωσα δύο εισιτήρια φέτος: ένα για Λονδίνο, όπου τελικά δεν πήγα ποτέ κι ένα για το Lucca Summer Festival στη γραφική πόλη δίπλα στην Πίζα (ναι τη γνωστή με τον πύργο που γέρνει).
Το ιταλικό ραντεβού δεν το έχασα και μάλιστα ήταν και σημαδιακό, αφού δόθηκε μία μόλις ημέρα μετά την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ της britpop μπάντας, “The Ballad of Darren” το οποίο απέσπασε αντικρουόμενες κριτικές, πάντως τους έφερε λίγες ημέρες αργότερα ξανά στο νούμερο ένα της Βρετανίας.
Η ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου φεστιβάλ, είναι πως δεν πραγματοποιείται σε κάποιο αχανή και άχρωμο χώρο, αλλά στην καρδιά της πόλης. Εκεί που έκαναν βόλτα λίγες ώρες πριν τη συναυλία και οι ίδιοι οι Blur, μαζί με τον Darren, τον roadie προς τιμήν του οποίου ονόμασαν το δίσκο.
Μετά τις βόλτες (και των Blur και της παρέας μου, με τις δεύτερες να είναι φυσικά πιο σημαντικές) αρχίσαμε σιγά-σιγά να περπατάμε προς το χώρο του φεστιβάλ. Χωρίς καμία ουρά, πήραμε το βραχιόλι μας και πιάσαμε από νωρίς θέση μπροστά, αψηφώντας τη (υποφερτή σε σχέση με την ελληνική πάντως) ζέστη. Γύρω στη σκηνή ανέβηκαν πρώτα οι Λονδρέζοι Sounds Mint, με τον ρασταφάρι frontman που φορούσε μπλούζα Μίλαν να κλέβει την παράσταση.
Τίμιοι, τρομερά ενεργητικοί, ζέσταναν το κοινό και σίγουρα μας έκαναν να τους ψάξουμε (στο Spotify έχουν αυτή τη στιγμή μόλις 4 singles). Πήραν το χειροκρότημά τους, θα θυμούνται κι εκείνοι όπως κι εμείς για πάντα αυτή την ημέρα και μόλις έφυγαν από τη σκηνή και το έμβλημα των Blur άρχισε να κατεβαίνει, ο ενθουσιασμός και η ανυπομονησία άρχισαν να γιγαντώνονται.
Με το The Debt Collector να παίζει από τα ηχεία, o Damon Albarn, ο Graham Coxon και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας εμφανίστηκαν πάνω στη σκηνή και στην αρένα που πια είχε γεμίσει ασφυκτικά, επικράτησε πανικός.
Νέο άλμπουμ επειδή, οι Blur ξεκίνησαν με το St. Charles Square αλλά πολύ γρήγορα καταλάβαμε ότι η πλάστιγγα θα γείρει κυρίως προς τα best of κομμάτια τους και όχι αυτά από την μπαλάντα του roadie. There’s No Other Way, Popscene, Beetlebum και το πάρτι είχε ξεκινήσει.
Ένα πάρτι που παραλίγο να κοπεί απότομα, λόγω κάποιων τεχνικών θεμάτων με τον ήχο, που ανάγκασαν τον Damon αρχικά να αστειευτεί, στη συνέχεια να εκνευριστεί και να κοπανήσει το μικρόφωνο στο κεφάλι του και έφεραν και ένα μικρό διάλειμμα με αυτοσχεδιασμούς, πριν η τάξη αποκατασταθεί και το Coffee & TV μάς ξαναβάλει όλους στο κλίμα.
Από εκεί και πέρα, το πάρτι δε σταμάτησε στιγμή. Ο Damon Albarn χοροπηδούσε, κατέβαινε στον κόσμο που τον φιλούσε και τον αγκάλιαζε, ξάπλωνε κάτω και έδινε το δικό του μοναδικό σόου, με το sing along και τον χορό να είναι ασταμάτητα. Country House, Parklife, Song 2 έφεραν την κορύφωση, το εξαιρετικό νέο τους single The Narcissist και το κλασικό This is a Low επανέφεραν τα μέλια και κάπου εκεί μάς αποχαιρέτησαν για πρώτη φορά, πριν το encore.
Το επίσης εξαιρετικό Barbaric από το νέο τους δίσκο (που όσο τον ακούς είναι και καλύτερος και πιο ώριμος, δεν είναι οι Blur των ’90s πια, αλλάζουν οι άνθρωποι κι οι περιστάσεις) τους καλωσόρισε για δεύτερη φορά στη σκηνή, το Girls & Boys έφερε τα τελευταία χοροπηδητά και στο Tender βγήκαν τα περισσότερα κινητά. Αγαπησιάρηδες οι Ιταλοί (allora), οι οποίοι συνέχισαν να τραγουδάνε και αφού τελείωσε το κομμάτι, με τον χαμογελαστό Damon να τους καμαρώνει.
Το Universal έκλεισε την υπέροχη βραδιά με τον καλύτερο τρόπο και γύρω μου έβλεπα χαμόγελα αλλά και δάκρυα συγκίνησης. Στο δρόμο της επιστροφής, περνώντας μέσα από το ιστορικό κέντρο της πανέμορφης Lucca, οι Ιταλοί συνέχισαν να τραγουδάνε τους στίχους του Tender κι εγώ είχα μόλις σβήσει ένα μουσικό μου απωθημένο με τον καλύτερο τρόπο.
Οι Blur, μία μπάντα που μεσουρανούσε τη δεκαετία του ’90 κυριαρχώντας στη σκηνή του britpop μαζί με τους Oasis, το έχουν ακόμα. Άλλαξαν, ωρίμασαν, χαλάρωσαν, αλλά πάνω στη σκηνή, είναι ακόμα οι δυναμίτες με την απίστευτη επαφή με τον κόσμο.
Thom, είσαι ο επόμενος, το νου σου.
