Μια ωδή στις ιρλανδικές μαύρες μπύρες

Είναι μαγική διαδικασία όταν μία stout μπύρα μπαίνει σε αυτό το σαν-άρπα ποτήρι, σκουραίνει όσο κάθεται και έχει έναν αφρό σαν κρέμα. Και όταν πιεις την πρώτη γουλιά στους 10 βαθμούς κελσίου τότε νιώθεις την γεύση πικρής σοκολάτας σε συνδυασμό με υποψίες ξηρών καρπών. Σίγουρα έχεις δημιουργήσει μουστάκι το οποίο σκουπίζεις και το στόμα σου έχει γεμίσει με μια μπύρα με καθαρό σώμα και γεύση.

Η ιστορία τους είναι λίγο αδιευκρίνιστη. Προέρχονται από τις porter μπύρες του Λονδίνου οι οποίες είχαν υψηλή περιεκτικότητα σε αλκοολ και για αυτό τον λόγο μπορούσαν να συντηρηθούν περισσότερο καιρό. ‘Stout’ σημαίνει ισχυρός-δυνατός και έλεγαν stout-porters τις μπύρες που ήταν βαριές. Γενικότερα χρησιμοποιούνταν σαν προσδιορισμός για οποιαδήποτε μπύρα αλλά με το πέρασμα των χρόνων έμεινε να χαρακτηρίζει μόνο τις μαύρες μπύρες. Ο βασικός λόγος αυτού του χρώματος είναι ότι παράγονται από μαύρο-καβουρδισμένο βυνοποιημένο κριθάρι και αυτός είναι ο λόγος της πυκνότητας αλλά και των γεύσεων που βγάζει. Σε μερικές έχουν γίνει διάφορες προσμίξεις αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Το θέμα είναι αν αρέσει σ’ εσένα.

Οι τρεις πιο γνωστές irish stout είναι φυσικά η Guinness, μετά η Murphy’s και η Beamish. Η τελευταία έχει αγοραστεί από την Murphy’s αλλά συνεχίζει να υπάρχει σαν brand. Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια θα βρεις και την O’Hara’s. Για πολλά χρόνια υπήρχε κόντρα μεταξύ των δύο γνωστότερων stout beers και η κόντρα δεν ήταν μόνο στην γεύση.

Η Guinness ξεκίνησε, εδραιώθηκε και καταναλώνεται μετά μανίας στο Δουβλίνο ενώ η Murphy’s στο νοτιότερο λιμάνι, εκείνο του Κόρκ. Έτσι οι κάτοικοι του Κόρκ πάντα κορόιδευαν την Guinness ότι είναι πιο mainstream ενώ η δικιά του προϊόν μικρής ζυθοποιίας. Βέβαια αυτό άλλαξε όταν η Heineken αγόρασε την Murphy’s και με συστηματική και στοχευμένη διαφήμιση την έχει κάνει το ίδιο mainstream.

Όμως οι δύο μπύρες έχουν διαφορές και στην γεύση. H Guinness είναι πιο πικρή, ενώ η Murphy’s σου δίνει ένα πιο ισορροπημένο αποτέλεσμα σε κάθε γουλιά. Βέβαια και οι δύο μπορούν να σου προσφέρουν σοκολάτα, καραμέλα ενώ ο τρόπος παρασκευής τους τις κάνει να μην περιέχουν ανθρακικό σε αντίθεση με τα άλλα ήδη μπύρας. Αυτό όπως καταλαβαίνεις σημαίνει ότι δεν φουσκώνουν στομάχια.

Να ξέρεις όμως ότι αν θες να το παίξεις βέρος Ιρλανδός δεν θα ζητήσεις ένα ποτήρι από την αγαπημένη σου stout μπύρα αλλά ένα ‘perfect pint’. Αυτό ισοδυναμεί σε 0,5 L. Αν γούρλωσες τα μάτια και δεν την σηκώνεις τόση μπύρα τότε μπορείς να παραγγείλεις και half pint. Τότε θα δεις τον μπάρμαν να έχει το ποτήρι στις 45 μοίρες, και να το γεμίζει από το βαρέλι μέχρι τα τρία τέταρτα. Τότε το αφήνει και αρχίζουν να τρέχουν προς τα κάτω οι ζυμώσεις τις μπύρας και όλο να σκουραίνει. Μετά συμπληρώνει με αφρό. Διαδικασία που σύμφωνα με την Guinness πρέπει να κρατάει 119.53 δευτερόλεπτα ακριβώς.

Τώρα που είπα αφρό, έχεις αναρωτηθεί ποτέ, εσύ που είσαι φανατικός, γιατί στην μπύρα που σερβίρεις μόνος σου στο σπίτι από το μπουκάλι δεν μπορείς να πετύχεις τόσο κρεμώδη αφρό όπως αυτός όταν σου βάζει το μπαρμάνι στην μπυραρία; Θα σου εξηγήσω εγώ. Φταίει το άζωτο. Όταν σερβίρεις από βαρέλι τότε στον αφρό δεν μπαίνει οξυγόνο αλλά άζωτο και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα αυτή την υπέροχη κρέμα.

Αν θέλεις άλλο ένα irish tip τότε να ξέρεις ότι εκεί οι Κέλτες οι γνήσιοι πίνουν την stout μπύρα τους με ένα σφηνάκι irish whiskey δίπλα. Ένα bushmill’s, ένα jameson, ότι διαθέτει η κάβα βρε αδερφέ. Δεν το πίνουν σαν υποβρύχιο αλλά υπάρχει σαν συνοδευτικό δίπλα. Όπως εμείς βάζουμε την σαρδέλα δίπλα από το ούζο σα να λέμε.

Αυτές οι μαύρες, οι πικρές, οι ιδιαίτερες μπύρες λοιπόν, έχουν καταγωγή από την Ιρλανδία. Μπορούν όσο κανένα άλλο είδος μπύρας να δημιουργήσουν πάθη, αγάπες και αντιπαλότητες. Μπορούν να σε κάνουν τόσο φανατικό που δεν θα θες να δοκιμάσεις άλλη. Είναι η μπύρα που πίνουν όλοι οι Ιρλανδοί και που κολυμπάνε την St Patrick’s Day.

ΥΓ: Αν θέλεις ντε και καλά ελληνική stout μπύρα, τότε υπάρχει η αξιοπρεπέστατη Voreia Stout από την Μικροζυθοποιία Σερρών.