Μικρό ή μεγάλο στήθος;

Το απόλυτο δίλημμα στήθος μπαίνει επιτέλους κάτω από το μικροσκόπιο της συντακτικής ομάδας του ΟΝΕΜΑΝ που παίρνει μια (όπως θα αποδειχθεί) δύσκολη απόφαση. Μικρό στήθος ή μεγάλο; Ψήφισε στο δίλημμα και δες παρακάτω τη δική μας γνώμη.

Μικρό στήθος ο Πάνος Κοκκίνης

Η προτίμηση για το στήθος αλλάζει ανάλογα με την ηλικία. Για την ακρίβεια αλλάζει με ακριβώς τον ίδιο τρόπο που μεταβάλετται και η προτίμησή σου για τα αυτοκίνητα. Στην αρχή, όταν δεν έχεις ξαναπιάσει (τιμόνι/στήθος), σου αρέσουν τα εφετζίδικα (βλέπε μεγάλα στήθη και γρήγορα αυτοκίνητα). Στη συνέχεια, όταν αποκτήσεις μόνιμη σχέση, αρκείσαι στο να βλέπεις τα εφετζίδικα (στήθη και αυτοκίνητα) στις σελίδες των περιοδικών, αλλά προτιμάς για πάρτη σου κάτι πιο λειτουργικό και ‘διαχειρίσιμο’ (βλέπε μεσαίο μέγεθος και κυβισμό). Μετά, όταν παντρευτείς, έχεις ανάγκη από κάτι που να ξέρεις ότι θα σε βγάλει πολλά χρόνια, που θα είναι πάντα στο ύψος των περιστάσεων και που δεν θα χρειάζεται ιδιαίτερη ‘συντήρηση’ (βλέπε χέρι μηχανικού ή πλαστικού). Επίσης κάτι που δεν θα κάνει τους τριγύρω να τους τρέχουν τα σάλια. Κάτι που να εκτιμάνε, αλλά να μην εποφθαλμιούν. Και στο τέλος, όταν αποκτήσεις, όπως εγώ, κόρη, θα προσεύχεσαι το στήθος της -όταν μεγαλώσει- να είναι μικρό ώστε να μην χρειαστεί να βρεθεί αντιμέτωπη με εγωιστές λιγούρηδες αιώνιους έφηβους. Τη μοναδική κατηγορία που προτιμά τα μεγάλα στήθη, σταθερά από το πρώτο θήλασμα μέχρι την τελευταία ανάσα τους.

Μικρό στήθος ο Ηλίας Αναστασιάδης

Μικρό, όχι ανύπαρκτο έ; Σε μια στιγμή άκρατης ειλικρίνειας πριν κάνα δυο χρόνια δήλωνα ότι δεν με ενδιαφέρει το στήθος, αλλά άλλες γυναικείες καμπύλες και αυτό έρχομαι να δηλώσω και σήμερα. Αφού όμως η κουβέντα είναι για το στήθος, οφείλω να απαντήσω. Δεν με νοιάζει αν χωράει σε ποτήρι σαμπάνιας καθότι δεν είμαι του αλκοόλ (και ειδικά της σαμπάνιας), αλλά δεν γίνεται να χανόμαστε κιόλας παιδιά. Μη νομίζεις ότι δεν το ‘χω σκεφτεί αυτό με την Κριστίνα Χέντριξ. Το ‘χω σκεφτεί. Εγώ, ένα άδειο δωμάτιο και αυτή που δεν κρατιέται να μου δείξει το στήθος της. Ε όχι φίλε που διαβάζεις. Όχι απλά δεν με ενδιαφέρει να δω τη θάλασσα που θα ξεχυθεί μπροστά. ΔΕΝ ΘΕΛΩ να τη δω, δε με αφορά. Δεν ξέρω πού και πότε συγχωρείται το να χάνει κανείς το μέτρο, αλλά όσον αφορά στο μέγεθος του στήθους το να χάσουμε το μέτρο δεν συγχωρείται. Μαζί με το σχήμα, χάνεται και το νόημα. Ενώ με το μικρό στήθος ξέρεις που βαδίζεις. Όλα στη θέση τους και όλα στο ύψος τους. Σημαντικό αυτό με το ύψος.

Μεγάλο στήθος ο Χρήστος Δεμέτης

Στο θηλυκό κορμί αυτός είναι ο βασιλεύς, το στήθος. Για την ακρίβεια, το μεγάλο, φυσικό στήθος.

Monica Bellucci. Christina Hendricks. Eva Mendes. Katy Perry. Salma Hayek. Sofia Vergara. Scarlett Johansson. Pamela Anderson στη 90’s εκδοχή της.

Καμία από τις προηγούμενες δεν θα ήταν η ίδια αν δεν είχε μεγάλο, φυσικό στήθος (εντάξει, εκτός από μυαλό και ταλέντο, μαζί πάνε αυτά). Η Pam το παράκανε βέβαια με τις πλαστικές, αποτελεί ωστόσο την ηρωίδα της πρώτης ονείρωξης που μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου από τον καιρό της έκτης δημοτικού.

“Η ευθεία είναι συντομοτέρα, αλλά η καμπύλη είναι προτιμοτέρα” όπως αναφωνούσε ο τεράστιος Θανάσης Βέγγος πριν ξεστομίσει το θρυλικό “Μανούλα” στη θέα ενός πλούσιου μπούστου.

Σαν κάλεσμα στην παιδική φωλιά του πρώτου “Γεύματος” από το στήθος της μητέρας, σαν ανάμνηση της αρχής της ζωής και σαν προσκύνημα στο θαύμα της φύσης, το μεγάλο στήθος είναι η αποθέωση της καμπύλης και του αισθητικά άρτιου στην όψη και μια υπόσχεση για ερωτική ολοκλήρωση. Τουλάχιστον κάπως έτσι λειτουργεί μέσα στο δικό μου μυαλό. Και όσο είμαι οπαδός του φυσικού μπούστου, άλλο τόσο αδιάφορος παραμένω ως προς τα εμπλουτισμένα με σιλικόνη στήθη. Καλύτερα μικρό, παρά ψεύτικο με άλλα λόγια.

Και όπως έλεγε ο Nietzsche:

“And there is such a variety of well-invented things that the earth is like the breasts of a woman: useful as well as pleasing”.

ΥΓ. Γούντι είσαι αδερφός 

Μεγάλο στήθος ο Μάνος Μίχαλος

Δεν υπάρχει σκέψη, μεγαλούτσικο ως μεγάλο. Σαν να λες medium well στο ψήσιμο ενός rib eye. Όχι από αυτά τα στήθη που σε τυλίγουν σε θηλιά, αλλά από εκείνα τα ακραιφνώς γυναικεία, αυτά που κάνουν τη σημαντικότερη διαφορά στην ανατομία μιας γυναίκας, σε σχέση με αυτή του άντρα (ναι, ρε παιδιά εκτός από το τέτοιο τους/μας). Το μεγάλο στήθος, το σωστά καλδιατηρημένο ή το σωστά βαλμένο είναι φετίχ για πολλούς άντρες. Έχω έναν κολλητό που παθαίνει αμόκ μόλις δει γυναίκα με μεγάλο στήθος. Εντάξει, δεν είμαι και σε αυτήν την κατάσταση, αλλά το θέλω το ντεκολτέ μου, με φτιάχνει που λένε, ανέκαθεν μου έκανε κλικ. Επαναλαμβάνω όχι στήθος που το πατάει, όχι στήθος που κρεμάει, όχι στήθος που είναι τεράστιο. Καλό μεγάλο, στο μέγεθος της παλάμης. Απλώς η δική μου είναι λίγο πιο μεγάλη, λόγω ύψους. Τα ‘χει αυτά η ζωή.

Μεγάλο ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Δεν μπορώ να καταλάβω αυτό το δίλημμα. Σαν να αναρωτιόμαστε τι είναι καλύτερο: το δίποντο ή το τρίποντο, τα λίγα λεφτά ή τα πολλά λεφτά, η ριζογκοφρέτα ή σοκοφρέτα. Κύριοι, σας εγκαλώ στην τάξη. Επειδή το πρώτο που κάναμε όταν γεννηθήκαμε ήταν να ψάξουμε ένα στήθος, είναι λογική η όλη φάση να παίζει υποσυνείδητα και να χτυπάει εκεί όπου ντρίμπλαρε ο Σίγκμουντ Φρόιντ, οπότε κι εμείς χωρίς να το καταλαβαίνουμε να έχουμε πάθει την πλακάρα μας και να συνεχίσουμε σε όλη μας τη ζωή να τα κυνηγάμε. Μεγάλα οπότε. Χωρίς αναστολή, χωρίς ναι μεν αλλά. Εις το όνομα της Σοφίας Βεργκάρα μην ακούω βλακείες. Τόση πλύση εγκεφάλου φάγαμε μικροί με την Πάμελα Άντερσον, μην τα καταστρέψουμε όλα τώρα.

Μικρό στήθος ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Όταν είχα γράψει τον ύμνο στο υπέροχο μικρό γυναικείο στήθος, είχα κατηγορηθεί ότι έτρωγα παντόφλα και έγραψα για τα μικρά. Δεν ίσχυε τότε όπως δεν ισχύει και τώρα. Τις προάλλες βρισκόμουν σε ένα debate για το αν έχει πιο μεγάλο στήθος μια πολύ αγαπημένη μου φίλη ή μια άλλη κοπέλα. Και σε βεβαιώ ότι τουλάχιστον για την πρώτη, είναι τεράστια αδικία να σταθεί κάποιος στο στήθος της και να χάσει το πόσο όμορφη, ουσιαστικά έξυπνη ή κανονικά αστεία είναι. Είναι αδικία να κοιτάς το στήθος και να χάνεις το δάσος. Έχω μια περίεργη σχέση με το μεγάλο στήθος. Είναι για μένα το υπερατλαντικό ταξίδι, η μία φορά το τρίμηνο που θα φάω KFC, η πτώση με αλεξίπτωτο, το random μεθύσι με τους φίλους μου. Είναι δηλαδή κάτι πάρα πολύ ωραίο, κάτι που μου αρέσει και το ζητάω μία στο τόσο αλλά δεν θέλω να είναι η καθημερινότητά μου. Το βαριέμαι το μεγάλο στήθος. Και βαριέμαι όλα τα άβολα που το συνοδεύουν όταν η κοπέλα σου έχει μεγάλο στήθος. Από την άλλη το μικρό στήθος το αγαπώ. Για όλους τους λόγους που εξήγησα και στο κείμενο. Αλλά και για έναν ακόμα. Το μικρό στήθος δίνει τη δυνατότητα σε μία γυναίκα να αναδειχθεί. Το μικρό στήθος δίνει τη δυνατότητα σε μια γυναίκα να δείξει ό,τι θέλει, να είναι όμορφη για αυτό που φοράει, για το πρόσωπό της, για την κίνησή της, για το πώς πέφτουν στους ώμους ή την πλάτη τα μαλλιά της. Ανακαλύπτουμε την σεξουαλικότητά μας ονειρευόμενοι ένα μεγάλο στήθος, μεγαλώνουμε για να καταλάβουμε τα λάθη μας.

Μεγάλο ο Γρηγόρης Μπάτης

RT τον Στέφανο Τριαντάφυλλο.

Μικρό στήθος ο Θέμης Καίσαρης

Θα σε πάω δια του παραδείγματος. Βραζιλιάνες που κουνιούνται σε ρυθμό σάμπας. Την έχεις την εικόνα, αυτό το τρέμουλο, το έντονο, το συνεχές; Ε, ποτέ δεν κατάλαβα πως κάποιος βλέπει μια γυναίκα να τρέμει έτσι και είπε “πω, ρε φίλε, φτιάχτηκα”. Ξέρω πως η συντριπτική πλειοψηφία θα το πει και θέλω να πάρω έναν τεράστιο τηλεβόα και να αρχίζω να φωνάζω “πάτε καλά, σας φτιάχνει αυτή η εικόνα;” Όχι, δεν με φτιάχνει το τρέμουλο της Βραζιλιάνας στη σάμπα, το θεωρώ ο,τι πιο αντι-ερωτικό και μου είναι αδιανόητο πως κάποιοι το αποθεώνουν επειδή πρέπει σώνει και ντε να το αποθεώσουν, αντί να πουν “ωραία τρέμεις κοπελιά, αλλά σβήσε λίγο τώρα, γιατί μπορεί να κάψεις φλάτζα”.

Ε, για μένα το μεγάλο στήθος είναι η Βραζιλιάνα που τρέμει στη σάμπα. Αποθεώνεται άμα τη εμφανίσει, αλλά δεν βλέπω το λόγο. Και το μικρό, το σωστό, το ωραίο είναι η ανατολίτισσα που ξέρει να λικνίζεται αργά, να σπάει, να αυξομειώνει την ένταση, να σε ζαλίζει με το σωστό τρόπο, τον μεθυστικό. Που δεν σε κερδίζει επειδή κάνει μπαμ από δορυφόρο, αλλά διαρκώς, με όλους τους τρόπους. Και μάντεψε, δεν χρειάζεται το σωστό σουτιέν ή το σωστό ρούχο για να το κάνει.

Και κάτι τελευταίο. Μην παθαίνετε πλάκα μόνο και μόνο επειδή η άλλη έχει μεγάλο στήθος και έχει φροντίσει να το “πουλήσει” μ’ένα σωστό ντεκολτέ. Γιατί αυτές καταλήγουν με την πιο απρόσεκτη εμφάνιση και με το πιο “τσάμπα μάγκας” ύφος που κυκλοφορεί εκεί. Κάτι σαν κι αυτούς με το πολύ ακριβό αμάξι.

Μεγάλο στήθος ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Την ώρα που γράφω αυτές τις αράδες δεν έχω επιλέξει τι θα απαντήσω στο δίλημμα. Και αυτό γιατί συνήθως ωραιοποιείς αυτό που έχεις. Εξιδανικεύεις αυτό που έχεις κατακτήσει και υποβαθμίζεις το αντίπαλο δέος ώστε να μην σου δημιουργείται το αίσθημα της έλλειψης. Έτσι όταν τα χέρια σου έχουν αγγίξει μικρά στήθη τότε τα μεγάλα, τα επιβλητικά, αυτά που δημιουργούν ντεκολετάζ (που έλεγε και ο Alfie) λίγο μικρότερο από το φαράγγι της Σαμαριάς, σου φαίνονται ανούσια. Τα βλέπεις να περνούν δίπλα σου και εσύ κουνάς τους ώμους αδιάφορα. Τάχα μου αδιάφορα. Μέσα σου όμως ξέρεις ότι το μπούστο είναι η ναυαρχίδα του σεξινες σε μια γυναίκα. Είναι αυτό που θα σε κάνει να ανεβάσεις παλμούς ακαριαία. Και όταν καταφέρεις να ξεκουμπώσεις έναν τέτοιο στηθόδεσμο και σου αποκαλυφθεί το μεγαλείο του, ίσως  γίνεις ξανά χόμο σάπιενς και βγάζεις άναρθρες κραυγές. Θα συμφωνήσω με τον Μάνο. Δεν μιλάω για τεράστιο στήθος. Αυτό που σαν μαύρη τρύπα τραβάει όλα τα μάτια πάνω του. Δεν εννοώ Σοφία Βεργκάρα και Κριστίνα Χέντρικς μέγεθος. Εννοώ αυτό που θα δημιουργήσει το ιδανικό décolleté (ναι έτσι γράφεται) που θα σε κάνει να το σκέφτεσαι από την στιγμή που θα το αντικρίσεις για πρώτη φορά μόλις μπει στο αμάξι μέχρι την στιγμή που θα το δεις σε πλήρη έκταση. Τέτοια συναισθήματα δεν μπορεί να δημιουργήσει ένα μικρό στήθος.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΗΘΟΣ ΜΕ 55,5%

Η μάχη ήταν, ταιριαστά, στήθος με στήθος. Αλλά στο τέλος το μεγάλο στήθος, φυσιολογικά, επικράτησε.