Μικρούτσικος ή Πολυχρονίου;

Ο Ανδρέας του ανθρώπινου πόνου, της μουσικής, του “Μεγάλου Παζαριού”. Ο Γιώργος Πολυχρονιού των βινυλίων, της Μάγκι Χαραλαμπίδου και του “Τροχού της Τύχης”. Δύο εμβληματικές περσόνες της ελληνικής τηλεόρασης, αλλά εμείς μπορούμε να διαλέξουμε μόνο τη μία. Η συντακτική ομάδα του ΟΝΕΜΑΝ αποφασίζει.

Πες μας τη γνώμη σου και μετά δες τι επιλέξαμε εμείς.

Μικρούτσικο ο Ηλίας Αναστασιάδης

Ζήτα μου τρεις Έλληνες, ξένους, γνωστούς, άγνωστους, επίκαρους, ανεπίκαιρους ανθρώπους που θέλω να προφιλάρω μανιωδώς και τώρα αν είναι δυνατό, και ο Αντρέας Μικρούτσικος είναι η μοναδική σίγουρη απάντηση που θα πάρεις. Εκτιμώ την άνεση του Πολυχρονίου στα πρώτα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης (άλλωστε, πάντα από την άνεση ξεχωρίζουν οι πιο μεγάλοι από τους μεγάλους), αλλά ο τρόπος που έχει σημαδέψει ο Αντρέας το φαινόμενο σύγχρονη ελληνική τηλεόραση είναι ανεξίτηλος. Δεν θα μιλήσω για τον Αντρέα των ριάλιτι γιατί θα ήταν άδικο για τον Πολυχρονίου. Ο Αντρέας από το Μεγάλο Παζάρι και ο Αντρέας του Άντρες Έτοιμοι για Όλα (αναφέρω απλά δυο τυχαίες στιγμές της καριέρας του) ήταν ακριβώς η ίδια περσόνα. Ένας παρουσιαστής που βάδιζε σε ξεκάθαρη αλλά και ξεκάθαρα δική του μανιέρα. Ένας μαθηματικός της τηλεόρασης που ναι, υπερέβαλε λιγάκι πιο συχνά απ’ όσο θα ‘πρεπε, αλλά έμενε πάντα αληθινός στη θεμελιώδη του αρχή και δεξιότητα: Να καταφέρνει να μπαίνει στο πετσί του εκάστοτε, ανώνυμου παίκτη. Να μοιράζεται την αγωνία του, από Μικρούτσικος να γίνεται μικρούτσικος και να προσφέρει έτοιμη στον θεατή μια στιγμιαία μεταμόρφωση προσωπικότητας που μόνο προσιτό και συμπαθή μπορούσε να τον κάνει. Και για να το πω γιατί θα σκάσω, όταν ο Αντρέας έκανε ντου τα άγρια χαράματα στο σπίτι του Fame Story για παράδειγμα, δεν το ‘κανε για την -δεδομένη- τηλεθέαση, αλλά γιατί πραγματικά ένιωθε ένα με τα παιδιά του σόου, σε μια εποχή που τα ριάλιτι ήταν ακόμα πείραμα στον χάρτη της δικής μας τηλεόρασης. Ο Μικρούτσικος μπορεί δίκαια να δηλώνει τελικά αδικημένος και βαθιά παρεξηγημένη φιγούρα, αλλά ακόμη και σαν ανάμνηση παραμένει ό,τι πιο ανθρώπινο -με πάθη και μηδενική σκοτούρα να τα κρύψει- είδαμε σε παρουσιαστή/διασκεδαστή στους δέκτες μας.

Μικρούτσικο ο Θανάσης Κρεκούκιας

Τώρα, για να είμαι ειλικρινής, με αφήνουν αδιάφορο τόσο ο Πολυχρονίου, όσο και ο Μικρούτσικος. Σχεδόν ποτέ δεν έβλεπα τις εκπομπές τους στην τηλεόραση και ναι, οκ, ο καθένας τους είχε το δικό του στιλ. Και επίσης είναι αλήθεια ότι αμφότεροι ξεχώριζαν από τους υπόλοιπους, με την προσωπικότητά τους, με το ταλέντο τους, με τις φωνές τους, με τον τηλεοπτικό τους “σαματά”. Δεν υπήρξα όμως ποτέ φαν ούτε του ενός ούτε του άλλου. Αλλά θα διαλέξω Μικρούτσικο για τελείως άσχετους λόγους. Εκεί, στο τέλος της δεκαετίας του ’80, πριν ο Αντρέας ασχοληθεί ακόμα με την τηλεόραση, όλοι θυμάστε ότι ένα φεγγάρι ήταν μουσικός. Διάφορες συμπτώσεις με είχαν φέρει στο “Ροντέο”, εκείνη την υπόγα-μουσική σκηνή, όπου εμφανίζονταν τότε ο Αντρέας και η Βόσσου (ζευγάρι εκείνη την εποχή), ο Ζιώγαλας που μόλις είχε γίνει γνωστός με τον “σταρ του σινεμά” και ο Κώστας Θωμαΐδης αν θυμάμαι καλά. Είχε το γούστο του ο Αντρέας, από τότε υπερβολικός στη σκηνή, με τα κόκκινα all star και τα πολύχρωμα ρούχα, να χτυπιέται on stage προσπαθώντας να πείσει για τις καλές του μουσικές προθέσεις. Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, ο κολλητός μου ο Παναγιώτης που ήταν τότε στη Νομική, είχε κανονίσει μια εκδήλωση του έτους του εκεί, είχαμε πάει μαζί για να μιλήσουμε με τον Αντρέα για τις λεπτομέρειες και εκείνη τη βραδιά που έγινε ο “χορός”, βρεθήκαμε πάνω στη σκηνή να παίζουμε μαζί με τον Μικρούτσικο το “μου λείπεις εσύ” και διάφορα άλλα χιτάκια της εποχής. Η μπάντα ήταν οι “Απροσάρμοστοι” και όπως και να το κάνεις, ήταν εμπειρία να μοιραστούμε το live (ο Παναγιώτης κι εγώ) με τα αλάνια που συνόδευαν για χρόνια τον Σιδηρόπουλο. Είχαμε παίξει και κάνα-δυο δικά μας τραγουδάκια, έγινε αρβάλα, περάσαμε καλά. Και επειδή στα αιώνια διλήμματα πρέπει σώνει και καλά να διαλέξεις ένα από τα δυο, ας με συγχωρήσει ο G-Poly, αλλά θα πω Αντρέα Μικρούτσικο. Για το βράδυ στο “Ροντέο”. Που δεν το κάναμε ροντέο, αλλά πρόσθεσε μια ακόμα μικρή μουσική ανάμνηση στην πορεία των Tourbus Band.

Πολυχρονίου ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Η αφορφμή του διλήμματος είναι τα τηλεπαιχνίδια οπότε θα τους κρίνω αποκλειστικά και μόνο για αυτό. Και μπορεί ο Ανδρέας Μικρούτσικος να είναι μια μικρούτσικη (kthnxbye) απεικόνιση της ελληνικής τηλεόρασης των 90s αλλά στο ρόλο του παρουσιαστή τηλεπαιχνιδιών ήταν ακριβώς αυτό που δεν ήθελα να είναι. Ήταν επαγγελματίας. Πάλευε για την τηλεόραση, πάλευε για τα νούμερα, πάλευε για τη δική του θέση εκεί. Ενώ ο άλλος, ο Παολυχρονίου, δούλευε για μένα. Πάλευε για τη δική μου διασκέδαση. Ο τύπος ήταν entertainer, ήταν άνετος, ήταν μονίμως κεφάτος αλλά όχι με αυτό το φτιαχτό τηλεοπτικό χαμόγελο. Είχε την όρεξη ενός τύπου που έμπαινε στο στούντιο λες και πήγαινε με την παρέα του για ποτά. Αυτή τη χαλαρότητα, αυτή την άνεση, αυτή τη φάση ήθελα από τον παρουσιαστή τηλεπαιχνιδιού. Κάτι που είχε πολύ και ο Μπονάτσος. Κάτι που είχε και ο Μακρίδης.

Πολυχρονίου ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Ο Ηλίας μπορεί να θέλει να προφιλάρει δίχως αύριο τον Αντρέα Μικρούτσικο αλλά αν υπάρχει ένας άνθρωπος που θέλω να κάτσω απέναντί του, να πατήσω το rec και να αρχίσουμε να μιλάμε αυτός είναι ο G Poly. Και όλως περιέργως δεν θέλω να είμαστε στο σαλόνι του με φόντο τους χιλιάδες δίσκους του. Θέλω να είμαστε σε ένα bar, να ακούμε μουσική που τον χαρακτηρίζει και να πίνουμε λέγοντας μαλακίες που λένε οι άντρες μεταξύ τους. Άλλωστε το έχει παραδεχτεί και ο ίδιος. “Ανούσιες βλακείες” λένε οι άντρες. Και η κουβέντα θα πάει μόνη της στους δίσκους, την μουσική, την τηλεόραση. Δεν τον θυμάμαι καν στην τηλεόραση και ίσως γιαυτό μου έχει μείνει καθαρός από αυτό το θέμα. Όχι ότι ο Μικρούτσικος λερώθηκε από αυτήν. Ίσα ίσα. Αλλά τον Πολυχρονίου τον έχω στο μυαλό μου περισσότερο σαν μουσικό παραγωγό με λίγο τηλεόραση, ενώ τον Μικρούτσικο παρουσιαστή με λίγο μουσική. Ας μην γελιόμαστε αν υπήρχε top 20 των πιο cult στιγμών της ελληνικής τηλεόρασης, σε μια γωνίτσα θα ήταν σίγουρα ο Αντρέας στις 10 πρώτες θέσεις. Κάποια στιγμή θα πήγαινα και την κουβέντα στις γυναίκες τότε ίσως ο Μικρούτσικος να είχε να μας πει περισσότερα αλλά στην τελική αυτό που μένει ακούει στο όνομα Μάγκι Χαραλαμπίδου. Ακόμα και εκεί υπάρχει μεγάλη διαφορά ποιότητας και διάρκειας. Άσε που το πολύ είναι σαφώς καλύτερο από το μικρό.

Πολυχρονίου η Έρρικα Ρούσσου

Γιατί απλούστατα δεν θα διάλεγα ποτέ τον Αντρέα Μικρούτσικο. Γιατί δεν το μπορώ αυτό το κακομοιρέ του. Δεν το αντέχω. Μα παρουσιάζει Τροχό της Τύχης, μα παρουσιάζει Άντρες Έτοιμοι για Όλα, μα παίρνει συνέντευξη από την ατυχήσασα Ρούλα Βροχοπούλου (ναι, ζήσαμε και αυτές τις στιγμές) είναι ίδιος. Ολόιδιος. Ίδιες ατάκες. Ίδια μιζέρια. Ίδιος λαϊκισμός.

Αλλά επειδή μία εικόνα χίλιες λέξεις: Θα ήθελα απλώς να τονίσω ότι όπως και να έχει δεν θα ψήφιζα ποτέ έναν άνθρωπο που έχει βγάλει αυτή τη φωτογραφία.

Eurokinissi

Μικρούτσικο ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Μ’αυτά και μ’αυτά εγώ τώρα θέλω να φτιάξω τοπ-3 ποπ χιτακίων Αντρέα Μικρούτσικου.

3. Κουτσουράκι. Πεθαίνω στα γέλια με την μανιακή εισαγωγή αλλά είναι τόσο cute ρε παιδιά. Έχει και τα φλαουτάκια του, και το ‘κουτσουράκι’ του, και τα απαλά φωνητικά της Βόσσου, έχει κι αυτή τη λάτιν επίστρωση που απλά το κάνει φυσικό ταίριασμα για κάθε πάρτυ στις Απόκριες. Και υπάρχει κι αυτό το βίντεο που είναι τα πάντα.

2. Χαμένο Νησί. Η εισαγωγή (“κάτι τυπάκια που το παίζουν αυθεντία”) είναι πολύ δυνατή πριν το τραγούδι κάνει αυτό το χαρακτηριστικό τέλειο ’80s ‘κουτρουβάλημα’ (ξεκάθαρα όχι αυθεντία!). Φωνάζει κι η Βόσσου από πίσω. Έπος.

1. Σε Χρειάζομαι. Υπάρχει μια πολύ-πολύ λεπτή χρονική στιγμή στην μουσική ιστορία που τα ’80s έγιναν ’90s χωρίς να τους ενημερώσει κάποιος και δημιουργήθηκαν κάποια κομμάτια ’80s στην αίσθηση, ’90s στην αφέλεια και διαχρονικά στην ψυχή. Το Σε Χρειάζομαι (από την Άνοιξη που είναι έτσι κι αλλιώς αλμπουμάρα) είναι ακριβώς αυτό το κομμάτι. Αν ήμασταν Αγγλία κάποιος παραγωγός θα το είχε ήδη πάρει, με τα πιανάκια του έτσι ακριβώς όπως είναι, θα του είχε βάλει τρία cowbells και ένα λίγο πιο καθαρό μπιτάκι κάπου στη μέση και θα το πέταγε σαν βόμβα μες στο 2015 και θα γινόταν χαλασμός.

Με όλα αυτά θέλω να πω πως η όλη περσόνα του ‘τζη πόλυ’ μου είναι παντελώς αδιάφορη, και η μετέπειτα ‘εξέλιξη’ (με πολύ χαλαρό τρόπο η χρήση της λέξης) του Αντρέα Μικρούτσικου με ενοχλεί σε μια σειρά από επίπεδα, οπότε ακολουθώ το βάδισμα του αδερφού Θανάση Κρεκούκια και αγνοώ πλήρως την τηλεοπτική τους ύπαρξη.

Τζι Πόλι ο Στέλιος Αρτεμάκης

Τζι Πόλι φίλε. Μας γλεντάει όλους σε βινύλια, ξέρει τον τελευταίο αμερικάνο σαξοφωνίστα που έγραψε στη Stax, έκανε σουξέ, τον αγαπάει όλος ο κόσμος, έκανε τηλεόραση, ραδιόφωνο και νύχτα με την ίδια επιτυχία. Εντάξει είχε γκόμενα τη Μάγκι αλλά στα νιάτα της ποιος μπορεί να την αδικήσει. Εδώ ο άλλος ήταν με την Σοφία Βόσσου, έκλεψε το Thunder την AC-DC και το έκανε “θα ‘ναι σαν να μπαίνει η άνοιξη, θα ναι ουρανού κατάνοιξη” και μετά μας έπρηξε με τα ριάλιτι που μας τα παρουσίαζε και με ύφος μαθηματικού σαν σοβαρές σόου. Σοβαρά τώρα ρισπέκτ και στους δύο για την πορεία τους και την πολύ πετυχημένη ζωή τους απλά ο Τζι Πόλι έχει κάνει πράγματα που μου λένε περισσότερο.

Ανδρέα Μικρούτσικο ο Γρηγόρης Μπάτης

Υπάρχουν τα δύσκολα ερωτήματα που δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις κι εκείνα τα διλήμματα που δεν θέλεις να διαλέξεις τίποτα. Στη δεύτερη φάση είμαστε onemanαραίοι. Ο ένας έχει προίκα ένα κάρο δίσκους (όχι ψάρια αλλά μουσικούς), ο άλλος ήταν για την ελληνική τηλεόραση των 90’s ό,τι ο Μιχάλης Κωνσταντίνου (του Ηρακλή) για το ποδόσφαιρο. Τουτέστιν το πιο hot όνομα και η περσόνα που ήθελαν όλοι. Η αρσενική έκδοση της Ρούλας Κορομηλά και ο εμπνευστής εκπομπών που έδωσαν δουλειά τα επόμενα χρόνια σε Τατιάνες, Χριστίνες, Θέμους, Ανίτες κτλ κτλ κτλ. Από τους πρώτους που έκανε επάγγελμα την εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου πόνου και καθιέρωσε τα κοντινά πλάνα στα υγρά (από δάκρυα) μάτια και στα τρεμάμενα (από συγκίνηση) χείλη. Και όσο περισσότερο κλάμα και ξεφτίλα, τόσο μεγαλύτερη τηλεθέαση. Και δώστου ανάκριση και πάρε ερωτήσεις που έμοιαζαν πάσες στον Ξανθόπουλο. Και δώστου γυναικεία μπούτια και πάρε ξεφτιλίκια για μπει καμιά δεκάρα στην τσέπη. Κι αν η μπάλα είναι πόρνη, η ζωή είναι κ@ρ%^&* και η τηλεόραση νταβάς. Σ’ εκμεταλλεύεται και μετά σε αφανίζει στο λεπτό.

Όσα έκανε ο Μικρούτσικος (σ’ αυτόν αφιερώθηκαν τα παραπάνω λόγια για όποιον δεν κατάλαβε), τα πλήρωσε και τα πληρώνει, καταδικασμένος στην αδιαφορία των τριγύρω του, στην χρεωκοπία και στο δράμα που κάποτε τον έκανε πλούσιο και τώρα τον κάνει δυστυχισμένο κρυμμένο. Και επειδή σε καμιά κοινωνία που είναι στα συγκαλά της, η εκδίκηση δεν είναι λύση και η μνησικακία δεν υπάρχει ως επιλογή, ο Ανδρέας Μικρούτσικος είναι ένα θύμα του τέρατος που έθρεψε, αλλά ΔΕΝ πρέπει να πληρώσει γι’ αυτό. Είναι θλιβερό να βλέπεις ανθρώπους να πιάνουν πάτο κι ας ήταν αυτοί πρώτοι που έδειξαν το δρόμο προς τη βύθιση. Και για να τα λέμε όλα μεταξύ μας: Κάποτε ο Μικρούτσικος ήταν μέσα σ’ όλα τα ελληνικά σπίτια με τις εκπομπές του. Τότε όμως του γύριζε την πλάτη μια μικρή μειοψηφία. Η μειοψηφία έγινε πλειοψηφία όταν πήρε άνωθεν εντολή (από το σύστημα ντε) και ο Αντρέας έγινε αόρατος-άφαντος. Αυτό που έχω μάθει λοιπόν είναι τους ανθρώπους τους κατατρεγμένους, τους πονεμένους, τους θλιβερούς, τους αδικημένους πρέπει μαζί τους να περπατάς και όχι να τους πετάς. Και στο τέλος τέλος, για εκείνον έγραψα ένα κάρο λέξεις, εκείνον αγαπούσαν χιλιάδες και άλλοι τόσοι τον μίσησαν μετά, οπότε εκείνος αξίζει τη ψήφο μας. Τον ‘χουν πάντως οι Έλληνες, να μισούν κάποιον Αντρέα που κάποτε τον λάτρευαν.

Ανδρέα Μικρούτσικο ο Θέμης Καίσαρης

Μου είναι αδιάφορο το επάγγελμα του “παρουσιαστή”. Θεωρώ αδιάφορο όποιον η δουλειά του είναι “η τηλεοόραση”. Είναι ΟΚ το να δουλεύεις στην τηλεόραση με αντικείμενο κάτι υπαρκτό. Δεν είναι ΟΚ το να “κάνεις τηλεόραση” με αντικείμενο κάτι που έχει φτιαχτεί μόνο για την τηλεόραση. Αυτοί είναι οι κανόνες μου.

Αμφότεροι είχαν άλλες δουλειές, άλλα πεδία στα οποία μάλιστα πήγαιναν και πολύ καλά. Ο ένας με τους δίσκους του, ο άλλος με τη μουσική του, είχαν αντικείμενο, ασχολούνταν με κάτι που ήταν ενδιαφέρον ακόμα κι όταν έκλειναν οι κάμερες. Μετά έκαναν επάγγελμα αυτό που δεν έχει αντικείμενο. Έκαναν τηλέοραση και όταν το κάνεις αυτό στο τέλος δεν γίνεται να νικήσεις, γιατί νικά πάντα το ίδιο το Μέσο, η ίδια η τηλεόραση.

Μεγάλωσα αντιπαθώντας τον Μικρούτσικο. Στην πορεία διαπίστωσα πως τουλάχιστον δεν έπαιζε θέατρο, όλα αυτά τα εννοούσε.

Θα τον ψηφίσω όχι γιατί σταμάτησα να τον αντιπαθώ. Αλλά ως sympathy vote σε κάποιον ηττημένο στην άνιση μάχη με το τίποτα.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ ΜΕ 55,55%

Τρομερά κοντινή η ψήφος αλλά τελικά επικράτησε στην τελική ψηφοφορία ο Αντρέας Μικρούτσικους για λόγους που φαινομενικά έχουν να κάνουν με οτιδήποτε εκτός από την καριέρα του ως παρουσιαστή.