Μολύβι ή στυλό;

Το μελάνι παλιών, υπολογίσιμων BIC εναντίον ξύλινων μολυβιών με ξυσμένη μύτη και κοφτερή αφή. Μπλάνκο εναντίον γόμας. Μπλε εναντίον μαύρου. Και ό,τι άλλο θυμήθηκε ο καθένας, στο κατεξοχήν δίλημμα από το οποίο ξεκινάμε όλοι πριν αρχίσουμε να γράφουμε. Μολύβι ή στυλό; Το ΟΝΕΜΑΝ αποφασίζει.

Μολύβι ο Στέλιος Αρτεμάκης

To στυλό, τα στυλά, τα μελάνια και να τα παντελόνια που μουτζουρώνονται. Γιατί να μη σβήσει ότι γράψεις. Λες και είσαι ο Πάμπλο Νερούντα ρε φίλε. Μη χαθεί γραμμή. Εδώ ένα σωρό μουσικοί έχουν χάσει δεκάδες ώρες ηχογραφήσεων από σεισμούς, λιμούς, καταποντισμούς, άλλοι έχουν χάσει ολόκληρα βιβλία και εσύ στυλό. Και να μετά η Ανθούλα (η μάνα) που πρέπει να τα τρίψει, να δοκιμάσει ένα σωρό πατέντες, να τα βάλει στο γάλα όλο το βράδυ, να τους κάνει πρόπλυση και να πάρει λεμονόχορτο από την κυρία Γεωργία απέναντι για να τα βγάλει. Ενώ το μολυβάκι; ‘Ανεση. Γράφει, σβήνει, ζωγραφίζει, σκιάζει, σβήνει, ξανασκιάζει πιο ελαφρά, σκιτσάρει. Φοβερό εργαλείο. Ασε που δε σβήνει ποτέ. Παραμύθια είναι όλα αυτά. Όπως ότι δεν το γουστάρουν οι οικολόγοι. Αυτοί οι ισχυρισμοί “ξέρεις πόσα ύλα κόβονται για μολύβια κάθε χρόνο;” πέφτουν στο κενό αν αναλογιστείς πόσες σελίδες χαρτί εξοικονομούνται #na_ta_leme_afta. Ο Σουηδός δηλαδή που το έβαλε στο μαγαζί του για να σημειώνεις τις αγορές σου είναι κάνα γατάκι; Και στο κάτω κάτω αφού είσαι του στυλό γιατί τσουρνεύεις και για τα εγγόνια σου;

Στυλό ο Μάνος Μίχαλος

Καλά, στο δημοτικό πολύ μολύβι, τόνους μολύβι (ασήκωτο δηλαδή). Και ξύσιμο, να πετύχω την καλή μύτη, μετά έρωτας με το μηχανικό και τις μύτες μέσα σε αυτό κουτάκι, σβήσιμο, γράψιμο, σβήσιμο, γράψιμο. Μεγαλώνοντας βαρέθηκα να σβήνω (να γράφω, όχι όπως φαίνεται), οπότε άρχισα να κοιτάζω προς το στυλό. Άλλωστε, είτε το ένα, είτε το άλλο, μου άφηνε πάντα αυτόν τον κάλο στο μεσαίο δάχτυλο, που ακόμη έχω, στα 31 μου.

Είμαι πολύ παράξενος όμως. Δεν μπορώ τα μαρκαδοράκια γιατί δεν κάνω ωραία γράμματα με αυτά, μου φαίνονται χωρίς λόγο οι ακριβοί στυλοί (εκτός αν κάνω φωτογράφηση τύπου Larry King ή Νίκου Χατζηνιλάου -το ίδιο δεν είναι;- στη ζωή μου και κρατήσω έναν). Προτιμώ τα απλά πράγματα, τα απλά μελάνια. Ειδικά αυτόν τον BIC με τη μεγάλη μύτη, που προεξέχει, τον επιλέγω πάντα ανάμεσα σε 100 στυλό. Θα μου πεις, και αν κάνω λάθη, πως τα διορθώνω με μπλάνκο;

Προσέχω, γράφω προσεκτικά, με στρογγυλά σε γενικές γραμμές και όταν φτιάχνω την ατζέντα της ημέρας, έχω πάντα έναν μπλε και έναν κόκκινο, για να βάζω τα ΟΚ και να νιώθω ότι δούλεψα. Βέβαια, αν με πιάσει καμιά τρελή βαρεμάρα, ανοίγω το Google Calendar και βρίσκω την ηρεμία μου.

Στυλό ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Στην περίπτωση μου υπάρχει ένα τεχνικό πρόβλημα. Αν και δεξιόχειρας, γράφω σαν αριστερόχειρας, κρατώντας το στυλό/μολύβι σαν να είμαι κοάλα που γραπώνει το δέντρο: με τον καρπό να στρίβει προς τα μέσα και τη μύτη να πλησιάζει τον καρπό μου. Ο Φρόυντ ίσως να έλεγε ότι έγινε υποσυνείδητα βλέποντας τον μεγαλύτερο αδερφό μου να γράφει έτσι. Βέβαια, αυτός είναι αριστερόχειρας οπότε κάτι πάει και έρχεται. Η φάση μου οπότε στο δημοτικό ήταν να γράφω με μολύβι και στη συνέχεια να μουτζουρώνω ότι έχω γράψει με το χέρι που περνούσε από πάνω. Αν ήμουν Άραβας και έγραφα ανάποδα δεν θα είχα κανένα πρόβλημα, αλλά τότε στα πρώτα χρόνια του Δημοτικού μου έσπαγε τα νεύρα. Μαζί με τα δικά μου και αυτά των δασκάλων που έβλεπαν κάτι μουτζουρωμένα τετράδια και βιβλία. Με το στυλό τα πράγματα έγιναν καλύτερα, αφού το μελάνι γράφει και δεν ξεγράφει. Εκτός αν είναι τύπου pilot, οπότε η φάση γινόταν ακόμη πιο άσχημη και περιελάμβανε και μελάνια στο χέρι κάτω από το μικρό δάχτυλο. Οπότε τα συμπεράσματα είναι τα εξής: ευτυχώς που γράφουμε σε υπολογιστή γιατί θα κυκλοφορούσα ακόμη σαν πίνακας του Πόλακ και β) που να δείτε πως δένω τα κορδόνια μου.

ΥΓ. Λογικά μου λείπει κάποιο χρωμόσωμα που μου απαγορεύω να κάνω φυσιολογικά τις καθημερινές δουλειές.

Μολύβι ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Ίσως φταίνε τα καλικαντζαράκια που κάνω με το στυλό. Ποια ιερογλυφικά και ποια σανσκριτικά μπροστά στη δική μου γραφή; Αλλά το μολύβι το θαυμάζω για άλλο λόγο. Με το στυλό κάνεις ανώμαλη τέχνη. Ένα μασημένο στυλό είναι τέχνη. Μία σελίδα γεμάτη τριγωνάκια και τετραγωνάκια αέναης βαρεμάρας είναι τέχνη. Αλλά με ένα μολύβι μπορείς να κάνεις κανονική τέχνη. Να ζωγραφίσεις (όχι εγώ, κάποιος άλλος). Να αποτυπώσεις σκιές, να δώσεις ένταση, να δημιουργήσεις από το 0 κάτι υπέροχο. Προφανώς και βαριέμαι αφόρητα τη φάση ξύστρα. Και δεν ήμουν ποτέ φανατικός των μηχανικών μολυβιών. Αλλά θα σου αποκαλύψω κάτι. Από τότε που μου το έκαναν δώρο η Μυρτώ και ο Arnaud, αυτό το μολύβι δεν έχει φύγει ποτέ από το γραφείο μου. Pencil λέει. Όχι pen.

Μολύβι ο Ηλίας Αναστασιάδης

Θα πάρεις το μετρό, θα κατέβεις στον Άγιο Δημήτριο, θα κάνεις τη βόλτα σου στο mall, και μετά θα περπατήσεις τρία φανάρια με κατεύθυνση προς Γλυφάδα. Μείνε στην πλευρά της Βουλιαγμένης στην οποία βρίσκεται το mall. Στο τρίτο φανάρι θα κοιτάξεις αριστερά και θα δεις μια καφετέρια με πρασινοκίτρινο logo. Από τις 4 το πρωί μέχρι τις 4 το απόγευμα, ένας κοντός καραφλός κύριος που φοράει κάτι fancy πουκάμισα, κάθεται σε ένα πάσο, σηκώνει τα τηλέφωνα και γράφει παραγγελίες. Θα τον συναντήσεις, θα περιμένεις να αφήσει κάτω το ασύρματο και θα τον ρωτήσεις δυνατά και καθαρά. “Ποιος είναι ο κορυφαίος στο μολύβι 7χρονος που έχουν δει τα μάτια σας;”.

Ο κύριος είναι 68 ετών σήμερα. Θα σε κοιτάξει κάπως διερευνητικά, προσπαθώντας να καταλάβει αν είσαι παιδικός φίλος του γιου του και δεν σε θυμάται. Αφού δει ότι δεν σε ξέρει, θα σου πει “Ο γιος μου φυσικά. Ο μικρός. Τα γράμματα που έκανε με το μολύβι του πριν πάει και χαλάσει τα χέρια του στο μπάσκετ ήταν φαινομενικά. Όλα τα ‘α’ ήταν ίδια, όλα τα τελικά σίγμα, ίδια. Ήταν λες και έγραφε σε γραφομηχανή”. Μετά θα σου πει “Με συγχωρείς” και θα σηκώσει το τηλέφωνο για την επόμενη παραγγελία. Είναι η χρυσή ευκαιρία σου να αποδράσει, τώρα που δεν σε προσέχει. Αν κλείσει το τηλέφωνο και είσαι ακόμα εκεί, θα ανέβει λίγο στο σπίτι μας από πάνω και θα σου δείξει τα τετράδια με τις πρώτες ορθογραφίες μου στο δημοτικό. Να σου γνωρίσω τον πατέρα μου…

Μολύβι ο Μάνος Χωριανόπουλος

Έχω ξεχάσει πώς είναι να γράφεις με στυλό και μολύβι, αλλά θα επιλέξω με βαριά καρδιά το δεύτερο. Κάνω τα χειρότερα γράμματα στον κόσμο (βάζω κάτω γιατρούς και φαρμακοποιούς). Ένα χρόνο αφού γράψω κάτι με μολύβι ή στυλό δεν μπορώ να το διαβάσω, ωστόσο η εικόνα των γραπτών μου είναι αποκρουστική όταν χρησιμοποιώ στυλό. Ο λόγος είναι, ότι ο τρόπος με τον οποίο γράφω, επιτρέπει στο χέρι μου να χαϊδεύει την επιφάνεια του χαρτιού, δημιουργώντας σε συνδυασμό με το μελάνι μια υπέροχη μουτζούρα. Απλά, ωραία και καλλιγραφικά, το μολύβι δεν έχει μελάνι.

Μολύβι ο Πάνος Κοκκίνης

Δεν ξέρω αν φταίει το ότι είμαι αριστερόχειρας (σ.σ. δύσκολο πράγμα σε αυτή τη δεξιόστροφη ζωή) ή ότι τα δαχτυλά μου θυμίζουν 5 γυμνά (σ.σ. χωρίς ψωμάκι) hot dog. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάθε φορά που έγραφα με στιλό, δηλαδή από τα 5 μου ως τα 25 μου, η παλάμη του αριστερού μου χεριού κατέληγε μονίμως γεμάτη μελάνι. Για αυτό και όταν βλέπω στυλό χλωμιάζω και αρχίζω ενστικτωδώς να τρίβω για να καθαρίσω τη χούφτα μου. Πως να το πω, με κάνει και ασθάνομαι βρώμικος. Επίσης εντελώς ανίκανος. Άσε που, εντελώς μεταξύ μας, από το πολύ το αμήχανο δάγκωμα έχω βρεθεί δυο φορές με το στόμα γεμάτο μελάνι και τρεις να προσπαθώ να μην πνιγώ από το πίσω καπάκι που μόλις κατάπια. Ενώ το μολύβι έχει άλλη χάρη. Γράφεις, σβύνεις με τη γομολάστιχα και σημάδια δεν αφήνεις. Άσε που, στο μάσημα, έχει και καλύτερη γεύση. Ευτυχώς, πάντως, που το δίλημμα είναι στιλό ή keyboard, αλλιώς το σκορ θα ήταν 15-0 από τα αποδυτήρια.

Στυλό η Ρομίνα Δερβεντλή

Είμαι ο άνθρωπος που του αρέσει να γράφει πάνω στο μπλάνκο. Για να είμαστε ειλικρινείς έχω να γράψω πάνω από μπλάνκο κάτι χρόνια, αφού την δουλειά πλέον την κάνει ένα απλό πάτημα του delete (κακόμοιροι χρήστες του μαικροσοφτικού backspace, μουαχαχα). Όχι σοβαρά, η υφή και το πως γλιστράει το μελάνι πάνω στην λευκή ταινία είναι λόγος για να κάνω επίτηδες λάθη. Οπότε το μοναδικό προτέρημα του μολυβιού, δηλαδή η ιδιότητά του να σβήνεις χωρίς ίχνη την βλακεία που μόλις έγραψες, για μένα δεν υφίσταται. Άσε που με το(ν) στυλό κάνεις πιο ωραία γράμματα και δεν δίνεις την εντύπωση ότι γράφεις ορθογραφία στο δημοτικό. Και αν είσαι και ρομαντικούλης, παίρνεις μια πένα για να δημιουργήσεις πιο καλλιτεχνικά “ρ” και “μ”. Και όχι, το ότι μπορείς να διαλέξεις το χρώμα του μελανιού από γκάμα που περιλαμβάνει όλα τα σκούρα και μπλεδίζοντα χρώματα μέχρι αυτά τα φωσφοριζέ με τα στρασάκια, δεν το συμπεριλαμβάνω καν στα συν. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, το στυλό οφείλει να είναι μόνο ένα: το μπλε το μπικ, το κλασικό.

Στυλό ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Έχει πολύ να κάνει με το concept του γράψε-σβήσε: Την απεχθάνομαι. Πάντα μου άρεσε να φτιάχνω μια ιδέα μες στο κεφάλι μου κι έπειτα να της βάζω λέξεις, χωρίς πολύ-πολύ ραφινάρισμα. (“Φαίνεται,” απάντησαν όλοι με ένα στόμα.) Ακόμα κι όποτε χρησιμοποιούσα μολύβι, δεν μου άρεσε να σβήνω. Καταρχάς ήταν αντιαισθητικό. Χάλαγες τη σελίδα, έσβηνες τις γραμμές του τετραδίου, καμιά φορά φαινόταν πασαλειμμένη μολυβίλα. Ποτέ, για κανένα λόγο γόμα. Ακόμα και τα γραπτά μου με μολύβι, συνήθως κατέληγαν να έχουν μουτζούρες και γραμμές διαγραφής αντί για σβήσιμο. Οπότε, ερωτώ, γιατί όχι στυλό; Πιο καθαρό, πιο σαφές, κι επίσης διαφορετική αίσθηση ανάλογα το είδος και τη μάρκα. Μου άρεσε ο πλουραλισμός, και η αφή, και το πώς έβγαινε το κάθε γράμμα πάνω στη σελίδα. Και, όταν μία στο τόσο αποφάσιζα πως κάτι ήθελα να το αλλάξω, μου άρεσε η διαδικασία της επιλογής. Να το μουτζουρώσω με γραμμή; Με σύννεφο; Με πλάγιες γραμμούλες τύπου ‘σκιά’; Τόσες πολλές επιλογές! Τόσοι πολλοί τρόποι να δημιουργήσεις ένα μπλε χάος που έτσι και ξεχνιόσουν κι έσερνες το χέρι σου πάνω του, κατέληγες να μοιάζεις με μεταλλαγμένος! Μόνο στυλό παιδιά. Το μολύβι είναι για τις σφαίρες.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΜΟΛΥΒΙ ΜΕ 55,5%

Θέλουμε το μολυβάκι μας και τη γόμα μας, και τον ήχο που κάνει η μύτη του όταν το σέρνουμε πάνω στο χαρτί. Oldschool απολαύσεις.

ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

ή