Mortal Kombat ή Street Fighter;

Ότι παίζαμε virtual ξύλο όταν ήμασταν μικροί, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Με ποιο όμως παιχνίδι ήταν κολλημένη η πλειοψηφία των παιδιών; Εμείς δίνουμε τις δικές μας ψήφους. Μπορείς κι εσύ να δώσεις την δική σου στο τέλος του κειμένου.

Street Fighter ο Άλκης Βασιλείου

Τι να λέμε τώρα;; Χαντούκεν και τα μυαλά στα κάγκελα!

Μικρός έπαιρνα ΠΑΝΤΑ τον Μπλάνκα, με τον οποίο ήξερα όλες τις κινήσεις (πίσω πίσω πίσω πίσω, χαμηλή μπουνιά, ψηλή μπουνιά, μπροστά, μπροστά ήταν η κίνηση-φετίχ μου με την οποία έπαιρνες τη μισή ενέργεια του αντιπάλου), μέχρι που ένας φίλος μου είχε ντοκτορά στον Ζανγκιέφ (Ζαγκνιέφ τον λέγαμε τότε) και με έκανε άλογο.

Είχα το Street Fighter και στο Super Nintendo και στο Playstation 1, αλλά μετά μεγάλωσα και είπα ότι δεν είναι πια για μένα πια το ξυλό του δρόμου! Πόσο λάθος έκανα… Πριν δυο χρόνια, αυτή η ευλογημένη εταιρεία, η Capcom, εβγαλε το Street Fighter 4 για το iphone και κάπου εκεί επήλθε το τέλος. Eπί 2 εβδομάδες έπαιζα παντού! Ακόμα και στα φανάρια!!! Τερμάτισα -με τον Μπλάνκα προφανώς- απειλήθηκα με διαζύγιο,  δεν τράκαρα -ρίσκαρα όμως- και πλέον ήσυχος κι ωραίος δηλώνω με χαρά… “καλός ο Χόντα, σούπερ ο Μπλάνκα, αλλά ο κερατάς ο Νταλσίμ είναι μεγάλη τυπάρα”!

Street Fighter η Ρομίνα Δερβεντλή

Έχω σοβαρές υποψίες ότι ο Vega μου δημιούργησε τα πρώτα μου ψυχολογικά τραύματα. Το άγχος που είχα όταν σκαρφάλωνε στα σύρματα κι αν θα προλάβω να κάνω το “ελικοπτεράκι” πατώντας συγχρονισμένα γύρω στα 7 κουμπιά, σίγουρα έχει αφήσει το στίγμα του στην ψυχοσύνθεσή μου. Δεν θυμάμαι να πέρναγα αλλιώς τα καλοκαίρια μου, παρά προσπαθώντας να πάρω πίσω το αίμα της Chun-Li, ταίζοντας αμέτρητα κέρματα τα ηλεκτρονικά. Ενώ το Mortal Combat με τρόμαζε. Τότε τουλάχιστον. Ήταν πολύ σπλάτερ για τα μάτια ενός 10χρονου κοριτσιού.  Aν και τα τελευταία χρόνια, όπως μπορεί να σας διαβεβαιώσει ο κύριος Χωριανόπουλος, τα fatalities είναι το δεύτερό μου όνομα και έχω παίξει περισσότερες φορές με αντίπαλο τον Yoshimitsu από ότι τον Vega ή τον Scorpion, η πρώτη αγάπη δύσκολα ξεχνιέται.

Υ.Γ. Ρισπέκτ στον Sub-Zero, τον Μπλάνκα και τον Νταλσίμ. Και ενός λεπτού σιγή για τον πιο ξενέρωτο καρατε κιντ της ιστορίας, αυτόν τον τύπο με το μακρί ξανθό μαλλι, τον Κεν.

Street Fighter ο Πάνος Κοκκίνης

Η μόνη και μοναδική φορά που ασχολήθηκα στην ζωή μου με το Mortal Combat ήταν όταν κάθισα να δω την ταινία επειδή έπαιζε σε αυτή η Kylie Minogue. Μια επιλογή που, φυσικά, μετάνοιωσα οικτρά.

Αντιθέτως θυμάμαι να έχω ρίξει πολύ ιδρώτα προσπαθώντας να κερδίσω έστω και ένα αγώνα με τον Zangief  ή τον Honda.

Βλέπεις ανέκαθεν προτιμούσα την ωμή δύναμη από την τεχνική. Κάτι που το λες και αξιοπερίεργο, αφού ανέκαθεν είχα εξίσου τεράστια έλλειψη και στα δυο.

Και αυτό παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες του φίλου μου του Χάρη, που προσπαθούσε -στα πλαίσια μαραθώνιων tutorial- να μου δώσει να καταλάβω ότι, πατώντας όλα τα πλήκτρα ταυτόχρονα, δεν πρόκειται να ανακαλύψω καμία μυστική κίνηση.

Στο τέλος της ημέρας, του υποσχόμουν ότι θα του αγοράσω νέο joystick (σ.σ. το παλιό το είχα σπάσει από τα νεύρα) και γύριζα σπίτι με το κεφάλι και το ηθικό χαμηλά. Σχεδόν κατάχαμα.

Street Fighter o Ηλίας Αναστασιάδης

Την πρώτη φορά που η μητέρα μου με άκουσε να ρίχνω σοβαρά καντήλια, πήγαινα Α’ Γυμνασίου και ο M. Bison μόλις είχε βάλει το κόκκινο μαντήλι του Vega (μου) εκεί που φαντάζεσαι. Μπορεί το Street Fighter και η ζωή μου σαν (προ)έφηβος να μπήκε για μήνες στο ντουλάπι μόλις πρωτοέπαιξα και καταπιάστηκα με το NBA Live στο Super Nes, αλλά μέχρι τότε χτυπιόμουν σαν το σκυλί με όλους τους χαρακτήρες του SF.

Δεν ήμουν κι από τους πρώτους νταήδες, προτιμούσα να παίζω με τον σταυρό στο χέρι και όχι με πολλά combinations, έχανα τις περισσότερες φορές κι έτσι το ενδιαφέρον μου κρατιόταν αμείωτο. Ξεκινούσα καθημερινά με τον αέρινο Vega με τη βεντάλια, στη συνέχεια ζούσα με το προσωπικό δράμα και την οργή του Blanca και στο τέλος κατέληγα στον Ryu, γιατί για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο ήμουν πεπεισμένος ότι το gameplay τον αβαντάρει. Yeah, ryught.

Street fighter ο Μάνος Χωριανόπουλος

Στον μάταιο τούτο κόσμο, υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων. Αυτοί που στο δίλημμα Τζόρνταν-Μπράιαντ απαντούν Μπράιαντ και αυτοί που καταλαβαίνουν ότι χωρίς τον πρώτο ο δεύτερος δεν θα υπήρχε.

Το ίδιο ισχύει και στα Video Games. Προφανώς το Mortal Kombat είναι ανώτερο σε γραφικά και κινήσεις από το Streetfighter, αλλά πάντα θα έπεται και θα ακολουθεί στις καρδιές μας.

Η επιλογή, είναι θέμα αφενός οπτικής γωνίας και αφετέρου σε ποια ηλικία γίνεται η γνωριμία σου με το κάθε παιχνίδι.

Το Streetfighter, το γνώρισα στα ηλεκτρονικά με το 50ρικο και όλοι οι πιτσιρικάδες της γενιάς μου (μάλλον είμαστε και οι τελευταίοι) γνωρίζουν τη μαγεία του να ξοδεύεις το χαρτζιλίκι σου στα ουφάδικα. Το Mortal Kombat, ήρθε αργότερα και το μόνο που θυμάμαι είναι κάτι ξεριζωμένες καρδιές. Αφήνω λοιπόν τα Fatality στην κυρία Ρομίνα Δερβεντλή.

Τέλος, θα ήθελα να αποτίσω φόρο τιμής στον Dhalsim, ο οποίος μου επέτρεπε να εφαρμόζω το σύστημα «χτυπώ και δεν φεύγω» (διότι μπορώ να σε χτυπάω από μακριά), το επονομαζόμενο και σύστημα «Τιραμόλα».  Με αυτό μπορούσες να αλαλιάζεις τον αντίπαλο στις φάπες από  απόσταση, μέχρι να σπάσει το χειριστήριο ή να αρχίσει να απευθύνεται στο Θεό.

Η ιστορία του είναι επίσης συγκλονιστική. Ο Dhalsim, ήταν ειρηνιστής και μπήκε σε έναν κόσμο πόνου, για να μαζέψει λεφτά για το χωριό του. Τι άλλο να ζητήσεις;

Mortal Kombat ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Τι γονείς σας γέννησαν μωρέ και ψηφίζετε όλοι Street Fighter; Το Street Fighter ήταν η επιτομή της φλωριάς. Το μάνα του βουτυρομπεμπέ. Οκ, θα του δώσουμε το “αρ ι ες πι ι σι τι” της παλαιότητας αλλά μην τρελαθούμε και τελείως. Όταν έβγαινε ο Liu Kang παγανιά, δεν του κουνιόταν άνθρωπος. Άντε να του κουνιόταν λίγο ο Shao Khan ή ο Scorpion αλλά μέχρι εκεί. Όσο για τον Sub-Zero εκνεύριζα οποιονδήποτε έπαιζε μαζί μου με τα απανωτά freeze.

Ξεκίνησα το 1995 να ασχολούμαι πιο πολύ με το είδος, με το καινούριο τότε Mortal Kombat 3. Προτιμούσα το Mario και τα διάφορα editions του World Cup αλλά το έπαιζα και το Mortal Kombat μου. Και το μόνο που περίμενα, το μόνο που ήθελα ήταν να βρεθεί απέναντί μου ο Raiden για να τον σπάσω στο ξύλο. Να τον βλέπω ξαπλωμένο κάτω την ώρα που ακουγόταν δυνατά στο δωμάτιο και το μυαλό μου το “Flawless victory”. Μετά μεγάλωσα.

(Ο) Street Fighter ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Εθισμός. Μιλάμε για πρόβλημα, όχι αστεία. Μεγάλωσα με τον Μπλάνκα, τον Χόντα και  τον Σάγκατ. Αχ, αυτά ήταν χρόνια. Να περιμένεις με τις ώρες κάνοντας “ηλεκτροπληξία”, ή αυτό με το γρήγορο χέρι του Σούμο (άχαστο). A+B+κάτω αν δεν κάνω λάθος. Μπορεί να μη θυμάμαι ούτε μια λέξη από την Ιστορία Δέσμης (όχι εντάξει θυμάμαι, το “γειτνίαζαν” που μου είχε φανεί πολύ γελοίο), αλλά θυμάμαι τον συνδυασμό κουμπιών για να βγάλεις νοκ-άουτ τον αντίπαλο.

Ενθυμούμαι (και αυτό από τη Δέσμη θα ‘ταν) μάλιστα παιχνίδια με κομμένη την ανάσα. Να σε πιάνει άγχος, δηλαδή, για το ποιος θα πέσει πρώτος στο έδαφος, ειδικά εκεί που τα χτυπήματα έπεφταν βροχή και οι μάχες κρινόντουσαν στα τελευταία εκατοστά της κίτρινης μπάρας με την ενέργεια. Οι μάχες στο σπίτι του Θάνου, αλλά και στα ουφάδικα -ξέρετε τα σφαιριστήρια, εκεί που πάνε οι νέοι- ήταν επικές. Και η πώρωση με το παιχνίδι ξεπερνούσε την έννοια του video game. Είχαμε φτάσει να ξέρουμε την πονεμένη ιστορία του κάθε παίκτη, να παίζουμε πρωταθλήματα 6 εναντίον 6 και φυσικά να πλακωνόμαστε και live για το ποιος θα πάρει τον Μπλάνκα ή για το αν η συνεχής επανάληψης της ίδιας κίνησης θεωρείται που@%$.

Τι να κάνεις; Για ένα “You win” ζούμε σ’ αυτόν τον κόσμο.

ΥΓ. Η Ρομίνα που το παίζει έξυπνη δεν θυμόταν τον Ζάνκιεφ. Απλά για να ξέρετε.

ΥΓ2. Συγγνώμη, αλλά ο Ντάλσιμ ήταν ο φλωρότερος όλων

Street Fighter η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Ήμουν κορίτσι και δεν με άφηναν να πλησιασω το Street Fighter τα περί τα 7 αγόρια που το περικύκλωναν σαν σκυλιά κάθε βράδυ (τρεις όρθιοι, δύο καθιστοί να βλέπουν και δύο να παίζουν). Όποτε έπαιζα pacman και ενα άλλο με κάτι ανθρώπους των σπηλαίων. Επειδή ήμουν κορίτσι στην εμφάνιση μόνο όμως, άρχισα να παραμονευω για εκείνες τις λίγες στιγμές που το κόκκινο σκαμπό από συνθετική δερματίνη έμενε μοναχό του. Και τότε γινόταν του πενηντάρικου το πανηγύρι, μεταμορφωνόμουν στον τρομακτικό Dahlism, πλάκωνα στο ξύλο τον έναν εχθρό μετά τον άλλο (τους οποίους τους κρυφογούσταρα κιόλας, ειδικά τους ανθρωπόμορφους), λιάνιζα το αυτοκίνητο, τσάκιζα τα βαρέλια και έτσι κατέληγα να αιωρούμαι κάνοντας yoga (αυτή ειναι και όλη η yoga που έχω κάνει στη ζωή μου), ή να χορεύω αυτό τον ελαφρώς γελοίο χορό που έκανε τα βραχιόλια νεκροκεφαλές να βροντούν. Δεν θα τα ξεχάσω ποτέ όλα αυτά, όπως δεν θα ξεχάσω ποτέ την ανεπαίσθητη ανάσα αγωνίας και θαυμασμού πάνω από το κεφάλι μου από τα αγόρια που στέκονταν να παρακολουθήσουν. Ήταν η πρώτη μου μεγάλη νίκη απεναντι στο ισχυρό φύλο.

Mortal Kombat o Θοδωρής Δημητρόπουλος

Όχι ότι δε τα έχω λιώσει και τα δύο, και το δίλημμα σίγουρα δεν είναι εύκολο, αλλά ρε παιδιά, δηλαδή ΡΕ παιδιά; Καλή φάση το Street Fighter αλλά στο Mortal Kombat είχε fatality. Στο άλλο το πολύ-πολύ να έσπαγες κανά αμάξι με τις γρήγορες χεριές του E-Honda. Στο Mortal Kombat είχε τον SubZero, είχε τον Goro με τα 4 χέρια, είχε κινήσεις που ξερίζωνες κεφάλια, είχε θεούς του κεραυνού. Το Street Fighter είχε… έναν Ρώσο παλαιστή; Και πάλι, όχι πως δεν τιμώ και σέβομαι το ξύλο που έριξα και έφαγα ως Ryu ή ως Vega (γαμάτο που σκαρφάλωνε στα σύρματα, βοηθούσε) αλλά η τρελή ικανοποίηση του να ρίχνεις βρωμόξυλο και να βλέπεις τον άλλον να ματώνει, να υποφέρει και, συχνά, να μένει μισός, κάνει την όλη εμπειρία πιο ανταποδοτική κάπως, έτσι δεν είναι; Και προσέξτε, απάντησα χωρίς καν να πιάσω τις κινηματογραφικές μεταφορές γιατί τότε θα ήταν σα να κλέβω εκκλησία.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: Street Fighter με 77,8%

Η μάχη αποδείχτηκε άνιση μιας και η συντακτική ομάδα του ONEMAN ψήφισε φανατικά το Street Fighter. Ο Sub Zero κάθεται σε μια γωνιά σκυφτός και κλαίει. Παγωμένα.

Ψήφισε κι εσύ…

ή