Μοσχαρίσια ή χοιρινή;

Τα κάρβουνα έχουν πάρει φωτιά και το ONEMAN έκατσε στο τραπέζι. Το μαγαζί προφέρει μόνο μπριζόλες. Διάβασε ποιές προτιμάμε και πες μας και την δική σου επιλογή.

Χοιρινή η Αμαλία Κουλακιώτη

Μια φορά στη ζωή μου έφαγα μοσχαρίσια μπριζόλα και δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου. Ήταν πολύ σκληρή, άνοστη, δεν είχε καθόλου τραγανό λίπος για μεγαλύτερη απόλαυση (δίαιτα=άγνωστη λέξη) και γενικότερα ήταν ένα στεγνό κομμάτι κρέας καθόλου γευστικό. Ενώ η χοιρινή είναι αγάπη αιώνια, είτε από τα χεράκια της μανούλας μου είτε σε ταβέρνες, είτε σε ψησταριά στο εξοχικό από τα χεράκια του μπαμπάκα μου, είτε ψιλοκαμένη από τις δικές μου ερασιτεχνικές μαγειρικές απόπειρες!

Μοσχαρίσια ο Μάνος Μίχαλος

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη χορινή (όχι όμως την κόντρα, αυστηρά σπαλομπριζόλα) ειδικότερα αν έχει το σωστό λιπάκι, εκεί στο πλάι, το οποίο λένε αν είσαι κάτω από τα 35 μπορείς να τρως πιο άνετα. Όμως, μπροστά σε μια μπριζόλα από μοσχάρι, σωστά κομμένη, σωστά ψημένη και σωστά αιματοβαμμένη (medium well το πολύ) η χοιρινή δεν μπορεί να σταθεί. Τώρα, αν βάλεις και λίγο πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη και ανέβεις τα σκαλιά της πρωτεϊνικής πυραμίδας (φιλέτο, t-bone, Angus Beef), το μοσχάρι αποκτάει αυτή την ύπουλη νοστιμιά που έχουν όλα τα φαγητά που σου έχουν πει ότι “δεν κάνει να τρως πολύ”.

Σκέψου λίγο, όμως, λίγο αίμα, ένα χοντρό αλάτι άσπρο, δύο πρέζες από κίτρινο (αλάτι), ένα μαχαίρι, ένα πηρούνι, το μαλακό βοειδές κρέας και εσύ. Στο μυαλό μου είναι μια εικόνα βγαλμένη από τις Αισθησιακές Ταινίες της δορυφορικής.

Πάω να κάνω ένα κρύο ντους.

Χοιρινή ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Έχω κάποιες αξίες σε αυτή τη ζωη. Και μία από τις σημαντικότερες λέει ότι το χοιρινό κρέας είναι το πιο νόστιμο φαγητό σε αυτόν τον πλανήτη. Για την ακρίβεια είναι σαν το ψωμί. Θα μπορούσα να συνοδεύσω εύκολα οτιδήποτε φαγητό μου βάλεις στο τραπέζι με ένα μικρό χοιρινό μπριζολάκι.

Αν είσαι φίλος μου θα είναι πανσέτα. Αν είσαι εχθρός μου θα είναι ψαρονέφρι. Αλλά όπως και να ‘χει δεν θα είναι ποτέ μοσχαρίσιο κρέας. Έχω φάει ωραίες μοσχαρίσιες μπριζόλες κατά καιρούς. Τελευταία έφαγα και μία εξαιρετική σπαλομπριζόλα στο Base Grill. Αλλά η χοιρινή μπριζόλα είναι αλλιώς. Μπορεί να σταθεί δίπλα σε μια πατατοσαλάτα με μπείκον και κρεμμύδια, να πνιγεί στο κρασί και να κοπεί κομματάκια για να σερβιριστεί με μακαρόνια, να μπει σε πίτα για να δημιουργήσει ένα σπιτικό σουβλάκι, να δώσει με το λίπος της γεύση ακόμα και στο πιο ξενέρωτο ρύζι, να υποδεχτεί δύο αυγά μάτια στο κορμί της. Η μοσχαρίσια δεν μπορεί να τα κάνει όλα αυτά.

Αλίμονο στον γιατρό που θα μου κόψει κάποια στιγμή το χοιρινό.

Χοιρινή ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Μυρίζει χοι-ρι-νί-νι; Γενικότερα για να μη τα παραλέμε συνήθως είμαστε ότι συνηθίζουμε. Εγώ μεγάλωσα με χοιρινές. Υποθέτω επειδή δεν στη μάνα μου δεν άρεσαν οι μοσχαρίσιες, εγώ έμαθα να τρώω χοιρινές. Όταν μεγάλωσα, έμαθα και διεύρυνα τους ορίζοντες μου διαπίστωσα κι ότι κι η μοσχαρίσια έχει τα καλά της. Είναι βέβαια πιο tricky (που λένε κι οι φίλοι του Μπάτη οι Αμερικάνοι), με την έννοια ότι το ψήσιμο της – κι η ποιότητα της- εμπεριέχει περισσότερο ρίσκο. Το σενάριο δηλαδή να μην κόβεται ούτε με το φωτόσπαθο είναι το ίδιο πιθανό με το να βγει τόσο μαλακή και νόστιμη που πρέπει να τη φας με παγωτό και σιροπιαστά. Η χοιρινή από την άλλη είναι πιο στανταρισμένη, είναι πιο μαλακή και πιο safe. Κι εγώ ρίσκα με τις μπριζόλες μου δεν θέλω να παίρνω.

Χοιρινή η Ιωάννα Μαμάη

Χοιρινή, χοιρινή, χοιρινή. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου απεχθανόμουν το μοσχάρι. Και όποτε βγαίναμε έξω για φαγητό ή ετοίμαζε η γιαγιά στο σπίτι μπριζόλες ήθελα να ήταν χοιρινές. Αλλιώς κατέβαζα μουτράκια που έφταναν μέχρι το δεύτερο υπόγειο και έτσι περνούσε το δικό μου. Ωστόσο και εσύ σίγουρα θα έχεις ακούσει πως πρέπει να τρως μοσχάρι γιατί είναι πιο θρεπτικό από το χοιρινό αλλά ξέρεις κάτι; Και το ελιξίριο της νεότητας να είχε θα συνέχισα να το σνομπάρω γιατί πολύ απλά το σιχαίνομαι!!! Επιπλέον, ευτυχώς που δεν είμαι Μουσουλμάνα γιατί δυστυχώς θα είχα χάσει μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής. Χοιρινή for the win baby!

Μοσχαρίσια η Έλενα Μπουζαλά

Διότι… η χοιρινή πάει μόνο με ρετσίνα σε κανένα ταβερνάκι (με αυγά μάτια Χρήστο, Χριστέ μου;), ενώ η μοσχαρίσια μπορεί να σταθεί με αξιοπρέπεια και στιλ δίπλα σε ένα μακρύ δείπνο με ένα ωραίο κόκκινο κρασί. Διότι… η ποιότητα πάντα είναι καλύτερη της λιπαρής ποσότητας και η μικρή αλλά περιεκτική δόση πρωτεϊνης, προτιμότερη από την υπερβολική προσφορά του (όποιου) κρέατος. Ακόμα, διότι… το μοσχάρι ακούγεται καλύτερα από το γουρούνι!

Χοιρινή ο Ηλίας Αναστασιάδης

Αν υπάρχουν 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι που δικαιούνται να μιλούν για φαγητό με σειρά προτεραιότητας, εγώ είμαι σίγουρα στην τελευταία δεκάδα, φλερτάροντας με την πρωτιά από το τέλος. Παρ’ όλ’ αυτά, αυτή η αδυσώπητα θελκτική γραμμή λίπους στο κάτω μέρος της χοιρινής όχι μόνο υπερνικά το αδιάφορο (λεγόμενο και) “στρογγυλό”, αλλά βάζει κάτω πολλές και διάφορες γεύσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δεν ξέρω αν το 35 που πέταξε ο Μάνος είναι όντως μια ηλικία για να αρχίσεις να προβληματίζεσαι σχετικά με το πόσο αβίαστα το καταβροχθίζεις. Βασικά δεν με ενδιαφέρει. Είμαι ούτε 29.

Χοιρινή η Ρομίνα Δερβεντλή

Γενικά δεν είμαι καθόλου φαν της μπριζόλας. Πάντα θα προτιμήσω κάτι άλλο από τον κατάλογο ή από το κρεοπωλείο, βλέπε πανσέτες, μπιφτέκια ή φιλέτα. Μόνο και μόνο για τα λιπάκια στο κόκκαλο ψηφίζω κι εγώ μαζί με εσάς χοιρινή. Αλλά εδώ που τα λέμε στο γενικότερο δίλημμα “μοσχάρι η χοιρινό” πάντα θα διαλέγω το πρώτο. Κι αυτό για τον λόγο ότι στο χοιρινό δεν μπορείς να παίξεις με το ψήσιμο, δεν μπορείς να απολαύσεις το αιματάκι του κρέατος που όσοι δεν ξέρουν να φάνε σιχαίνονται κι όσοι γνωρίζουν προσκυνάνε.

Χοιρινή ο Θανάσης Κρεκούκιας

Χοιρινή γιατί δεν γεννηθήκαμε στα προάστεια. Δεν είναι κακό να τρως μοσχαρίσια, απλά είναι φλώρικο. Όχι με την κακή έννοια, έτσι? Γιατί όσοι τρώνε κατά κανόνα μοσχαρίσια, θεωρούν τη χοιρινή, γεύση κατ’ εξαίρεση, το κάνουν μια στις τόσες σε τίποτα διακοπές και καλά, σε κανένα μυστήριο ταβερνάκι που θα βρεθούν με τους πρώην συμμαθητές τους για reunion και ο μπαμπάς αυτουνού που ήταν απουσιολόγος ή ακόμα χειρότερα, πρόεδρος της τάξης, του έχει σφυρίξει ότι εκεί κάνουν ωραία χοιρινά μπριζολάκια. Εμείς όμως ούτε απουσιολόγοι ήμαστε, ούτε – γελάει ο κόσμος – πρόεδροι της τάξης. Και έχουμε φάει χοιρινή στου συγχωρεμένου του μπάρμπα Αργύρη στο Μάραθο, με πατατινούλες τηγανητές και φετούμπα και κουμούτσες και ριγανίτσα και το λίπος να στάζει σαν ξερολούκουμο. Αλλά και στου Τάκη του Μπούντη, που τιμάει το επάγγελμα του ψήστη και μπράβο του και ζήτω του. Αλλά και παλιότερα, στου Πολ στους Γαργαλιάνους με τα λεβέντικα τα παϊδάκια, όταν τελειώναμε τη μυσταγωγία και μας ρωτούσε αν θέλαμε γλυκό, μπριζολάκια χοιρινά μας έφερνε στη λαδόκολλα για να χωνέψουμε! Γιατί αυτό είναι το μυστικό. Ότι η χοιρινή πάει με όλα. Και με Κόκα Κόλα. Βοήθειά μας.

Χοιρινή (με το μυαλο να σκέφτεται κατσίκι) ο Στέλιος Αρτεμάκης

Νομίζω ποτέ δεν έχω διαλέξει τον τρίτο δρόμο όσο καιρό κάνουμε διλήμματα αλλά, συγνώμη, να ζητάς από έναν Κρητικό να διαλέξει μεταξύ χοιρινής και μοσχαρίσιας είναι κάπως too much! Εσείς που βάλατε το δίλημμα δεν έχετε καταλάβει ότι και τα δύο είναι μπριζόλες. Ναι, μπριζόλες! Αυτά τα κομμάτια που πετάς στο τηγάνι ή στο γκριλ για να χορτάσεις την πείνα σου! Αυτό που καταβροχθίζεις μετά από κάνα γυμναστήριο γιατί σου τέλειωσε το πρωτεινούχο. Που παίρνεις ταπεράκι για τη δουλειά. Δεν πα να τους βάλεις κρεμμύδια, να τα σβήσεις με σοβινιόν του 76, να τα μαρινάρεις κάνα δύο χρόνια, μπριζόλες θα παραμείνουν. Μεταξύ μας τώρα, συγκρίνται με τα πραγματικά κρέατα, το κατσίκι, τον κόκκορα ή το κουνέλι; Μεταξύ μας τώρα! Anyway, α μπε μπα μπλομ του κιθε μπλομ μπλιμ μπλομ, χοιρινή!

Μοσχαρίσια η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Μέχρι πρόσφατα, που ξεφύτρωσαν grill restaurants σε κάθε συνοικία, οι περισσότεροι Έλληνες είχαν μια παντελώς διαστρεβλωμένη εικόνα για τη μοσχαρίσια (χοντρή, σκληρή, χωρίς λίπος – όπως, δηλαδή, τις τρώνε στις ταβέρνες). Τα πράγματα σαφέστατα δεν είναι έτσι. Αλλά, όπως είπε ο Στέφανος, όλα είναι θέμα συνήθειας. Στην Ελλάδα κερδίζουν τα γουρούνια.

Στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, όταν ζητάς «steak» δεν τίθεται καν δίλημμα μοσχαρίσια ή χοιρινής. Μιλάμε αποκλειστικά και μόνο για μοσχάρι. Εκεί καλείσαι να κάνεις άλλου είδους επιλογές, όπως πχ. ανάμεσα σε ένα ζουμερό ribeye, ένα χορταστικό t-bone ή ένα μαλακό sirloin – για να μην επεκταθώ στα διάφορα ελιτίστικα breeds μόσχων σιτευτών, όπως το Wagyu, το Angus, το Kobe κλπ που όταν τα βάζεις στο στόμα σου νομίζεις πως πέθανες και πήγες στον παράδεισο.

Don’t get me wrong, συμπαθώ τη χοιρινή (ειδικά τα αμαρτωλά πανσετάκια που ανέφερε ο Χρήστος) και την προτιμώ στην καθημερινότητά μου λόγω κόστους (¤3/κιλό χοιρινός λαιμός, ¤17/κιλό μοσχάρι γάλακτος). Αλλά στο μυαλό, την καρδιά και τον ουρανίσκο μου «μπριζόλα» θα σημαίνει πάντα μια λαχταριστή, καλής ποιότητας, medium ψημένη μοσχαρίσια.

Χοιρινή ο Πάνος Κοκκίνης

Χοίρος ανίκατε μάχαν. Ντρέπομαι και κοκκινίζω, αλλά τελικά θα σας το παραδεχτώ. Και στην κρίση σας θα αφεθώ. Μέχρι που γνώρισα τον Μίχαλο, το 2005, δεν ήξερα ότι υπήρχε άλλη μπριζόλα πέρα από την χοιρινή. Ναι, για τόσο βλαχαδερό μιλάμε. Αν και, προς υπεράσπισή μου, και την στρουθοκάμηλό μου την είχα γλεντήσει, και τον κροκόδειλό μου, τον καρχαρία μου, το ελαφάκι και το ζαρκαδάκι μου. Μέχρι και με ένα λεβέντη τάρανδο τα είχαμε πει, μια καλοκαιρινή βραδιά στην Λαπωνία. Απλά το μοσχάρι, ποτέ μου δεν το κατάλαβα. Γιατί να φάω κάτι σκληρό και στεγνό, σαν ανορεξικό μοντέλο, όταν μου κλείνει το μάτι μια τσαχπίνα χοιρινή, φουλ στην γλύκα και τα λιπο-πιασίματά της; Δεν έχει λογική. Άσε που ο εντελώς λάθος τρόπος που τρώω εγώ το κρέας, δηλαδή σχεδόν καρβουνισμένος, καθιστά το χοιρινό σχεδόν αναγκαστική επιλογή.

Χοιρινή ο Άλκης (ο) Βασιλείου

Έρχονται μερικές στιγμές στη ζωή κάθε άντρα (με “ντ”), που καλείται να πάρει κρίσιμες αποφάσεις στα μεγάλα της ζωής διλήμματα. Είναι οι ώρες που σηκώνεις το κεφάλι, κοιτάς ψηλά τον ουρανό, σμίγεις τα φρύδια και αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις. Είναι οι στιγμές, που προσδίδουν χαρακτήρα, που δείχνουν ποιος είσαι και τι ήρθες να κάνεις στη ζωή και που θα διηγείσαι μετά από χρόνια στα εγγόνια σου, γύρω από το τζάκι, σε ένα χιονισμένο σαλέ των ελβετικών Άλπεων.

Έτσι κι εγώ, σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος, δεν κρύφτηκα μπροστά στα θεμελιώδη διλήμματα της ζωής (και του Oneman) όταν αυτά, μου χτύπησαν την πόρτα. Είπα “Γκάλης” στο “Γκάλης ή Γιαννάκης”, είπα “Facebook” στο “Facebook ή Twitter”, είπα “Κρέπα Γλυκιά” στο “Γλυκιά ή Αλμυρή”, είπα “Οβελίξ” στο “Αστερίξ ή Οβελίξ”, είπα “Χαλκιδική” στο “Χαλκιδική ή οτιδήποτε άλλο”, είπα “Rihanna” στο “Rihanna ή  Beyonce”, είπα Άρης στο “Άρης ή ΠΑΟΚ” θα πω “στήθος” στο “boobs ή ass” και θα πω “σκύλος” στο “σκύλος ή γάτα”, αν ποτέ βρεθεί κάποιος τόσο τρελός, για να μου θέσει το συγκεκριμένο ερωτημα.

Ναι ξέρω, σας ζάλισα με όλα τούτα, αλλά ήθελα να πείσω τον αναγνώστη -και τον δικό μου και των υπολοίπων- ότι είμαι άνθρωπος με λόγο και τιμή και δεν κρύβομαι πίσω από τα “ναι μεν, αλλά” αυτής της ζωής. Όχι, αγαπητοί φίλοι. ΟΧΙ! Η μπριζόλα ήταν είναι και θα είναι χοιρινή, όσο νόστιμη κι αν είναι μια μπιστέκα, μια σταβλίσα (ποτέ με “ι”), ένα κόμπι στέικ κι ότι άλλο τραβάει η όρεξη σας. Η μπριζόλα είναι χοιρινή, το κόκαλο το τρώμε με τα χέρια και στο τέλος αφήνουμε λίγο λίπος για να φάει και ο σκύλος της παρέας.

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε! Καλή ψήφο…

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΧΟΙΡΙΝΗ ΜΕ 76,9%

Τι κι αν στας Ευρώπας ο μόσχος ο σιτευτός προτιμάται κατά κόρον; Στην Ελλάδα το χοιρινό είναι βαθιά ριζωμένο στην συνείδηση και το τραπέζι μας. Ναι, αυτό που όταν το βάλεις πάνω στη σχάρα, θα δεις το λίπος να στάζει στα κάρβουνα. Ζήτω το λίπος το γουρουνίσιο. Ζήτω η χοιρινή μπριζόλα.