Μποφίλιου ή Ζουγανέλη;

Οι όχι πολύ μυημένοι τις μπερδεύουν. Τόσο εμφανισιακά όσο και σαν φωνές. Οι πιο μυημένοι είναι κυρίως φανατικοί μαζί τους, γιατί έχουν συνδέσει τα τραγούδια τους με τα προσωπικά τους. Τι πιστεύουν όμως οι δημοσιογράφοι του ΟΝΕΜΑΝ; Ποια θα κερδίσει στο τέλος;

Ψήφισε εδώ και μετά δες τις δικές μας απαντήσεις.

Ζουγανέλη ο Πάνος Κοκκίνης

Γιατί μου άρεσε το κούρεμά της, συμπαθώ τον μπαμπά της (εξαιρετικό ανθρώπινο ον, γεμάτος καλλιέργεια και ευαισθησία) και αναγνωρίζω ότι έχει φωνάρα. Όχι, φαν της δεν είμαι. Κανονικός εννοώ. Δεν ξέρω τα τραγούδια της, δεν αγοράζω τους δίσκους της, δεν έχω πάει να την δω σε μαγαζί που εμφανίζεται. Αλλά μου αρκεί ότι υπάρχει εκεί έξω. Θεωρώ ότι, η ύπαρξή της, κάνει γενικότερα καλό στο (μουσικό) περιβάλλον. Την άλλη κυρία, σόρι, με όλο το συμπάθιο και πολύ μπαρδόν, αλλά δεν την ξέρω. Ψέματα. Πρέπει να είχα παλιά μια κουλτουρο-γκόμενα που την άκουγε, ενώ έπινε κρασί και έτρωγε μια τεράστια μπάρα σοκολάτα, και έμπαινε σε μουντ ‘μελαγχολώ άρα υπάρχω’. Αυτό που λένε παιδικό (μουσικό) τραύμα.

Ζουγανέλη ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Προφανέστατα και δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να απαντήσω σε αυτό το δίλημμα. Δεν θυμάμαι ούτε έναν τίτλο τραγουδιού της Μποφίλιου, ενώ το μόνο τραγούδι της Ζουγανέλη που θυμάμαι είναι αυτό που έλεγε “Έλαααα”, το οποίο μάλιστα μια εποχή μου είχε χαζοκολλήσει. Επειδή όμως στο γραφείο μερικοί (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε) χρησιμοποιούν τη λέξη “Μποφιλισμός” ως κάτι κακό κι επειδή στο παρελθόν έχω γελάσει με κάποιες αστείες στιγμές του πατέρα της Ζουγανέλη (“μην την πιείτε, λουστείτε”, νευρικό ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ), η ψήφος μου πάει με χαρά στην Ελεωνόρα.

Μποφίλιου ο Γιώργος Μυλωνάς

Αν αύριο το πρωί για κάποιο λόγο αποσύρονταν και οι δύο από την μουσική σκηνή δεν θα το έπαιρνα χαμπάρι. Δεν ξέρω αν φταίνε εκείνες ή εγώ, πάντως δεν έχει τύχει να βάλω στα καλά καθούμενα κάποιο τραγούδι τους να ακούσω, ενώ έχουν κάνει και οι δύο το ολέθριο λάθος να εμφανιστούν κάμποσες φορές στην εκπομπή που πρέπει να απαγορευτεί από την ελληνική τηλεόραση, το “Στην Υγειά μας ρε παιδιά”. Τη Ζουγανέλη την θυμάμαι πιο πολύ για τα παράξενα κουρέματα της, ενώ την Μποφίλιου για το παρακάτω video που έπαιζε στο σπίτι μας για ένα μήνα ασταμάτητα λόγω Αναστασιάδη και μετά από μερικές μέρες άρχισε να μου αρέσει ή το συνήθισα. Μποφίλιου, λοιπόν, μόνο λόγω Αναστασιάδη.

Μποφίλιου ο Χρήστος Δεμέτης

Δίλημμα που επί της ουσίας δεν είναι δίλημμα. Για μένα τουλάχιστον. Δεν θέλω να γίνω κακός με την Ελεονώρα και τη Νατάσα, αλλά δυστυχώς καμία από τις δύο δεν μπορεί να σταθεί ισάξια, δίπλα στο μεγαλείο της φωνής μιας Βιτάλη. Η σύγκριση των παραπάνω δύο, αντηχεί με κρότο στα αυτιά μου την ένδεια του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού. Πέραν από φωτοβολίδες και μικρές εξαιρέσεις, βασιλεύει η μετριότητα. Υπήρχε ένα τραγούδι των Thirty Ντέρτι από τα 90s που λεγόταν “η Συνωμοσία των Μετρίων”. Μέσα σε έναν ωκεανό κακογουστιάς, ξεχωρίζει ο μέτριος. Ή αλλιώς, στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Ας μην είμαι τόσο κακός. Ομολογώ πως είναι πιο ταιριαστός στα αυτιά μου ο ήχος της Μποφίλιου ή της Ζουγανέλη, σε σχέση με τα αντίστοιχα κλαπατσίμπαλα του κλαρινοηλεκτρομπιτπόπ συνονθυλεύματος που κατακλύζει το ραδιόφωνο. Ναι, κάποιοι εξακολουθούν να ακούν ραδιόφωνο (παρένθεση εδώ για να προσθέσω πως σέβομαι τα περί ορέξεως και την κολοκυθόπιτα που προτιμάει ο καθείς). 

Επειδή λοιπόν πρέπει να ψηφίσω μία από τις δύο κυρίες, θα προχωρήσω σε ένα σύντομο crash test.

Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη πατάει πάνω στην έντεχνη καψούρα, χρησιμοποιεί τη δουλεμένη, στουντιακά, φωνή της για να πει πράγματα που έχουν ειπωθεί ξανά και θα τα ακούσεις και πάλι στο μέλλον. Δεν θα την ψηφίσω γιατί για μένα τουλάχιστον, η χροιά της δεν είναι κάτι που δεν έχω ξανακούσει. Επίσης, καλή η καψούρα βρε παιδιά, αλλά πόσο ντέρτι να αντέξει κανείς;

Από την άλλη, η Μποφίλιου, πάτησε κι εκείνη πάνω στον ερωτικό σεβντά του ακροατή, έχει κυκλοφορήσει όμως και κομμάτια που αγγίζουν χορδές και πλευρές της καθημερινότητας, με ολίγον τι πιο “υπαρξιακό” στίχο, κοινώς σκέψεις, αγωνίες του σύγχρονου Έλληνα ας πούμε, και ούτω καθεξής.

Θα την ψηφίσω γιατί θεωρώ πως έχει καταφέρει και ακόμη ένα πράγμα. Ακούς Μποφίλιου και ακόμα κι αν δεν ξέρεις ότι είναι δικό της το κομμάτι, καταλαβαίνεις πως είναι Μποφίλιου. Επίσης, είναι τίμια στο ζωντανό, μπροστά στο κοινό της.

Παρόλα αυτά, θα κλείσω όπως άνοιξα. Καμία από τις δύο δεν είναι Βιτάλη, ούτε Αλεξίου, ούτε καν Μελίνα Κανά, μιλώντας πάντα για τις πιο “πρόσφατες” τραγουδίστριες του τόπου.

Ούτε κατά διάνοια να συζητήσουμε τώρα το αν η Ελλάδα έχει τη δική της Adele ή τη δική της P.J. Harvey.

Να πέσει φωτιά να μας κάψει.

Μποφίλιου -για τον Ηλία ρε γαμώτο- η Έρρικα Ρούσσου

Αμφότερες, τις αντιπαθώ. Συγκεκριμένα, αντιπαθώ όλη αυτή τη μίρλα και την κλαψουριά που βγάζουν επί σκηνής. Με τα μαύρα ρούχα, τα τύποις απεριποίητα μαλλιά, τα “εγώ έχω τη φωνή μου και δεν με νοιάζει τίποτα άλλο”.

Εντάξει βρε κορίτσια και η Πρωτοψάλτη έχει τη φωνή της αλλά δεν είναι ένα βήμα πριν αυτοκτονήσει επί σκηνής. Το αντίθετο θα έλεγα. Παρόλα αυτά, όσο ενάντια και αν τάσσομαι σε αυτήν τη λογική, πρέπει να παραδεχτώ ότι μεταξύ Νατάσας και Ελεονώρας, η πρώτη υπερισχύει με διαφορά. Όχι μόνο γιατί έχω απέναντί μου τον Ηλία και δεν είναι να τα βάζεις με μποφιλικούς στις μέρες μας, αλλά γιατί η Ζουγανέλη ορισμένες φορές τσιρίζει τόσο που στην Αττική Οδό θα μπορούσε να κάνει και τη σειρήνα του βίντεο κλιπ. Επίσης, αν πρέπει κάτι να αναγνωρίσουμε στην Νατάσα είναι ότι βρήκε μέσα από τη Μικρή Άρκτο, ένα θεσμό που πιστεύει και στηρίζει τους νέους μουσικούς. Δεν είχε δημοφιλή και προσφιλή σε μία μεγάλη γκάμα του κοινού μπαμπά. Είχε απλώς μία εξαιρετική δυνατή φωνή (δεν το αμφισβητεί κανείς μας αυτό) και στο πλευρό της εξίσου εξαιρετικούς -με το έψιλον κεφαλαίο- τραγουδοποιούς.

Ωστόσο κάπου εδώ θέλω να βάλω έναν τεράστιο αστερίσκο: Αν η Ζουγανέλη χρωστάει κάποιο μέρος της σημερινής της θέσης στον μπαμπά της, τα αντίστοιχα σχεδόν οφείλει και η Μποφίλιου στο Θέμη Καραμουρατίδη και τον Παρασκευά Καρασούλο. Και αυτό, κατά τη γνώμη μου η Νατάσα δεν πρέπει να το ξεχνάει ούτε να το ξεχάσει ποτέ.

Ζουγανέλη ο Θέμης Καίσαρης

Δεν έχω ιδέα για τις δισκογραφικές τους δουλειές, εκτός φυσικά απ’τα τραγούδια που γίνονται επιτυχίες και τα ακούς/μαθαίνεις αναγκαστικά. Ως εκ τούτου, μπορώ να τις κρίνω μόνο απ’τον τρόπο που τραγουδάνε. Κι ο τρόπος είναι μια ακόμα συνέχεια στη μάστιγα που θέλει της γυναίκες στην Ελλάδα να τραγουδάνε με πρώτο στόχο να μας δείξουν πόσο καλή φωνή έχουν και πόσες δυνατότητες έχει. ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ. Ερμηνεία σημαίνει εξήγηση και η εξήγηση πρώτα απ’όλα πρέπει να είναι πειστική. Πείσε με για τα λόγια και μετά βρίσκουμε τα υπόλοιπα. Αν τα “παίζεις” επί σκηνής λες και είμαι κουφός και θα καταλάβω απ’τις κινήσεις, πήγαινε να κάνεις το δελτίο για άτομα με προβλήματα ακοής.

Τη Ζουγανέλη την έχω δει ζωντανά όταν είχε πρωτοεμφανιστεί, μ’είχαν τραβήξει σ’ένα μαγαζί. Είχα περάσει όλο το βράδυ να τη σχολιάζω με βάση μία και μόνο λέξη. Υπερβολή. Η υπερβολή από μόνη της δεν είναι κακή, αλλά δεν αντέχεται όταν είναι αναγκαστική, ψεύτικη. Την Μποφίλιου δεν την έχω δει, αλλά μετά από συζητήσεις με τον Ηλία κάτι με ώθησε ένα βράδυ μπροστά στο pc να ακούσω από εκείνην το Ανθρώπων έργα.

Συνηθίζω να κρίνω τραγουδιστές απ’το πως λένε τραγούδια που δεν είναι δικά τους, πόσω μάλλον όταν δεν ξέρω τα δικά τους. Η Μποφίλιου κρίθηκε απ’τις διάφορες εκτελέσεις που άκουσα του συγκεκριμένου τραγουδιού . Δεν με ενδιαφέρει πόσο δύσκολο είναι φωνητικά να το πεις έτσι. Με ενδιαφέρει η επιλογή του να ερμηνεύσεις μ’αυτόν τον τρόπο. Είναι τρόπος επονείδιστος, επαχθής, απεχθής και σίγουρα μη βιώσιμος. Δεν αντέχεται, δεν παλεύεται.

Αναγκαστικά θα απαντήσω στο δίλημμα με βάση κάτι ασήμαντο κι αυτό θα είναι πως μ’αρέσει πάρα πολύ το Αυτή η επιμονή σου. Αν έχανα στοίχημα και έπρεπε να δω ζωντανά κάποια απ’τις δύο, θα πήγαινα στη Ζουγανέλη, με την ελπίδα πως θα είναι καλύτερη απ’την πρώτη φορά και με την ηρεμία πως δεν θα ακούσω το Ανθρώπων έργα να κάνω χαρακίρι με σπασμένο ποτήρι.

ΥΓ. Και Νατάσα, δεν είναι “ατέλειωτο” το “Ιησούν ή Βαραβάν”, είναι “αιώνιο”. Ατέλειωτο ήταν το ταξίδι πήγαιν’έλα στου πόθου τα γαλάζια τα νερά.

Μποφίλιου ο Ηλίας Αναστασιάδης

Είναι κάπως συγκινητική η αναφορά του ονόματός μου από τους συναδέλφους, και δίκαιη φυσικά, καθώς ενάμιση χρόνο πριν ξεκίνησα μια σταυροφορία υπέρ της Νατάσας από το πουθενά και βλέπω ότι έχει πιάσει τόπο. Ενδιάμεσα, την είχα απέναντί μου και της έκανα την ερώτηση του ενός εκατομμυρίου, ήτοι ‘Τι δουλειά έχει η Μποφίλιου στο Rockwave;’, στην οποία απάντησεε με χιούμορ και σαν άνθρωπος και χειροκροτώντας τις άπειρες τρολιές με τις οποίες γέμισε το Facebook. Αν το δίλημμα έμπαινε πριν τη γνωρίσω, νομίζω πως θα τη διάλεγα και πάλι, αλλά εντελώς διαδικαστικά, κυρίως γιατί η έντονη θεατρικότητα στην εμφάνιση της Ζουγανέλη κι αυτές οι μωβ σαν-μοϊκάνες μου τη δίνουν στα νεύρα. Δεν έχει σημασία πια, γιατί γνώρισα τη Νατάσα.

Θα διαφωνήσω με τον Χρήστο όσον αφορά στα της φωνής. Η φωνή της Μποφίλιου είναι εξωγήινη. Η ατόφια φωνή της Μποφίλιου είναι τέχνη και την τέχνη δεν μπορείς να την εξηγήσεις. Βιτάλη δεν είναι, ούτε νομίζω ότι τέθηκε σύγκριση, αλλά καλύτερα να το ξαναδούμε σε τριάντα χρόνια. Θα διαφωνήσω και με τον Θέμη όσον αφορά την αναγκαστική υπερβολή. Τον δικαιολογώ πάντως γιατί δεν τη γνωρίζει προσωπικά ώστε να καταλάβει ότι αυτό το ‘Το πρόβλημά μου, η υπερβολή μου’ είναι όλη η ύπαρξή της σε έναν στίχο. Καλώς ή κακώς; Μόνο εκείνη ξέρει.

Πριν τη γνωρίσω, την είδα ζωντανά στο Σταυρό του Νότου. Πριν τη δω ζωντανά, ειλικρινά ήξερα δύο τραγούδια της και δεν μ’ άρεσε κανένα. Το ένα ήταν η Ασπιρίνη και το άλλο το Μέτρημα. Ακόμα δεν μ’ αρέσουν, τα βαριέμαι. Αυτό που δεν βαριέμαι είναι αυτό που ένιωσα ήδη στο μισάωρο του πρώτου live στον Σταυρό. Νομίζω έλεγε το ‘Συνέχεια στα Όρια’, εγώ έβλεπα πεντακόσιες χιλιάδες οικεία καρέ του παρελθόντος στο τραπέζι και οι υπόλοιποι έβλεπαν εμένα βουρκωμένο. ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑ ΠΩΣ ΤΟ ΕΠΑΘΑ ΑΥΤΟ. Δεν ήξερα το τραγούδι, δεν ήξερα τη μουσική, δεν ήξερα το τρίπτυχο Ευαγγελάτος-Μποφίλιου-Καραμουρατίδης που είναι κάτι σαν την οικογένεια Σταρκ στο Game of Thrones, αλλά χωρίς τις ίντριγκες και τους αποκεφαλισμούς.

Επειδή μπορώ να γράφω για καμιά βδομάδα γι’ αυτό το ξαφνικό και υπεραπρόβλεπτο music cruch μου (είμαι τόσο άσχετος από Σταυρούς του Νότου και τα συναφή, που νόμιζα ότι το μαγαζί λέγεται έτσι γιατί είναι στα νότια προάστια), το κλείνω με πιο επαγγελματικό τόνο. Μποφίλιου γιατί έχει ερμηνεύσει το κορυφαίο ελληνικό κομμάτι του 21ου αιώνα, γιατί ταυτόχρονα το ίδιο κομμάτι δεν είναι καν στα πέντε αγαπημένα μου από αυτήν (τα έμαθα όλα αυτό το 18μηνο, τους έπρηξα στο γραφείο) και γιατί από τους “ρε αυτός/αυτή είναι εντελώς στη φάση μας” καλλιτέχνες που έτυχε να γνωρίσω, η Νατάσα είναι η πιο.

Μποφίλιου ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Δεν έχω την παραμικρή ιδέα ποιες είναι, θέλω να πω έχω ακούσει τα ονόματά τους, αλλά δεν θα τις καταλάβαινα ακόμα κι αν βρισκόμασταν στο ίδιο μπαρ, πόσο μάλλον αν μου έβαζε κάποιος τραγούδια τους. Αλλά έψαξα στα google images “μποφίλιου” για να δω ποια είναι, και στα προτεινόμενα αποτελέσματα μου έβγαλε “μποφίλιου χρυσή αυγή”, προφανώς πάτησα από περιέργεια να δω γιατί μπορεί κάτι τέτοιο να είναι 3ο αποτέλεσμα στην αναζήτηση για μια τραγουδίστρια, και εκεί είδα ότι είχε γράψει διάφορα πολύ επιθετικά απέναντι σε Χρυσή Αυγή και λοιπά μπουμπούκια, οπότε προφανώς επιλέγω Μποφίλιου, και τώρα θα φροντίσω να ενθουσιαστώ καταλλήλως αν βρεθούμε ποτέ όντως στο ίδιο μπαρ.

Μποφίλιου ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Δεν είμαι ούτε στο ελάχιστο ειδικός ή γνώστης για να απαντήσω σε αυτό το δίλημμα. Δεν έχω δει καμία από τις δύο σε live τους ούτε έχω σκαλίσει την δισκογραφία τους. Πολλές φορές τις έχω μπερδέψει όταν τις ακούω στο ράδιο και μάλιστα έχω φάει σφαλιάρες από μια μποφιλικιά επειδή είχα πει σε ένα κομμάτι στο ράδιο “τι ωραία φωνή αυτή η Ζουγανέλη”. Ευτυχώς υπάρχει και αυτή η ελιά της Ζουγανέλη για να τις ξεχωρίζω όταν τις βλέπω. Όμως έχω δύο λόγους που με κάνουν να προτιμώ την μια από την άλλη. Ο ένας είναι ότι η Μποφίλιου έχει ένα από τα πιο ωραία μαγαζιά στο κέντρο, τον Μπλε Παπαγάλο. Όπως έχεις καταλάβει για μένα αυτά τα πράγματα μετράνε πολύ. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ένα τραγούδι της Μποφίλιου το έχει επιλέξει ο Roni Iron για να το πειράξει και να το κάνει φιλικό στα δικά μου αυτιά. Είναι ένα τραγούδι που δεν έχω ακούσει ποτέ το κανονικό αλλά κόλλησα μαζί του για ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Καλά εντάξει, υπάρχει και τρίτος λόγος. Είναι το κατσάδιασμα της μποφιλικιάς αν απαντήσω κάτι άλλο.

Μποφίλιου η Δώρα Τσαμπάζη

Eίναι μερικά διλήμματα που θέλεις να διαλέξεις και τα δύο και μερικά που προτιμάς να σωπάσεις για πάντα από το επιλέξεις τελικά κάποιο και μάλιστα αυτό να καταγραφεί. Ωστόσο χαίρομαι για την ύπαρξη του σημερινού διλήμματος, γιατί επιτέλους θα βγάλω αγανάκτηση για τις δύο αυτές κυρίες. Κάποτε θεωρούσαμε φωνάρες τις Γαλάνη, Τσανακλίδου και Πρωτοψάλτη σ’ αυτό το είδος που έχει επικρατήσει να λέμε έντεχνο και καλά και σήμερα λέμε φωνάρες τις Ζουγανέλη και Μποφίλιου. Χριστέ μου τι ντεκαντάνς. Τσιρίδες,  ορυμαγδός επί σκηνής σαν να άφησες ελεύθερη την Πέγκυ Καρρά να απαγγείλει Σκύλες της Λύσσας τραγουδώντας ταυτόχρονα. Όλα αυτά για να κρύψουν το γεγονός ότι δεν είναι οι νέες φωνάρες του εντέχνου αλλά δύο κορίτσια έξυπνα που βόλεψαν οι περιστάσεις και το κενό στο έντεχνο και τρύπωσαν μέσα παρέα με τον Μαραβέγια και τον Μουζουράκη. Συχνά δεν μπορώ να ξεχωρίσω τις φωνές τους, ειδικά σε ένα Live που είναι και οι δυο τους και η μία τραγουδάει τραγούδια της άλλης, πιο εύκολα θα ξεχωρίσω τον Κολοβέτσιο από τον Κοροβέση. Τελικά, επιλέγω την Νατάσα Μποφίλιου, παρόλο που για πολλά χρόνια τόνιζα το όνομά της στο Μποφιλίου, γιατί εκείνη άκουσα πρώτη φορά από μια φίλη μου τυχαία που μου έβαλε να ακούσω το cd της. Ούτε τότε τρελάθηκα, ούτε σήμερα. Μποφίλιου γιατί αυτήν είδα πρώτη.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ ΜΕ 70%

Ο λαός μίλησε, η Μποφίλιου τραγούδησε.