Μπουκάλα ή Πυθία;

Δεν ξέρω τι παίζουν σήμερα στα παιδικά και στα εφηβικά πάρτι, όμως η γενιά που βρίσκεται σήμερα κοντά στα 30, έζησε μεγάλες στιγμές με παιχνίδια όπως η Μπουκάλα και η Πυθία.

Για ένα παιδί που μπαίνει στα πρώτα βήματα της εφηβείας άλλωστε, το να μιλήσει με μια κοπέλα έμοιαζε πάντα με Γολγοθά. Σκέψου τώρα να προσπαθήσει και να τη φιλήσει. Μέσω της Μπουκάλας και της Πυθίας όμως, όλα έμοιαζαν πολύ πιο εύκολα, έστω κι αν η καρδιά σου χτυπούσε το ίδιο δυνατά. Τουλάχιστον γλίτωνες τις ομιλίες.

Οι δημοσιογράφοι του Oneman θυμούνται τα πρώτα τους φιλιά και διαλέγουν το αγαπημένο τους παιχνίδι. Πριν δεις τι διάλεξαν όμως, μπορείς να ψηφίσεις κι εσύ.

Μπουκάλα, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Ήταν πιο απλά τα πράγματα με την μπουκάλα, πώς να το κάνουμε δηλαδή; Γυρνούσες ένα μπουκάλι (συνήθως το μεγάλο πλαστικό της Coca-Cola, ήμασταν και παιδάκια τότε και δεν πίναμε αλκοόλ) και φιλούσες την τυχερή/άτυχη που καθόταν στην απέναντι πλευρά απ’ αυτήν που είχε υποδείξει όταν σταματούσε την κυκλική του κίνηση. Απλά πράγματα, λιτά. Στην Πυθία πάλι, ήσουν λίγο στην μοίρα αυτού που αναλάμβανε τον ρόλο της Πυθίας. Δεν ήξερες τι εντολή θα δώσει, τι σκοτεινά παιχνίδια είχε στο μυαλό του, τι σκοπιμότητες εξυπηρετούσε. Το μπουκάλι πάλι, δεν είχε ποτέ ατζέντα. Καθαρή τύχη, κι ας έπρεπε μερικές φορές να φιλήσεις κάποια που δεν ήθελες. Μπουκάλα και πάλι μπουκάλα λοιπόν κι ο κύριος με την κυρία της Πυθίας ας περιμένουν την Θεά Τύχη για να φιληθούν. Μπορεί απλά να μην είναι γραφτό.

Μπουκάλα ο Πάνος Κοκκίνης

Δεν ξέρω -ή έχω ξεχάσει πλέον- τι είναι Πυθία. Αλλά την πρώτη μου μπουκάλα δεν την ξέχασα ποτέ. Ακόμη και αν έμεινα μπουκάλα αφού δεν μου έκατσε ποτέ να φιλήσω την δίμετρη Μαρία του μπροστινού θρανίου. Κάτι που μου έχει στοιχίσει πολύ. Ειδικά αφού την παίξαμε στο τέλος του δικού μου πάρτι γενεθλίων στην 6η δημοτικού. Αδικία, δεν νομίζεις; Μπουκάλα και πάλι μπουκάλα γιατί ήταν ο απόλυτος ερωτικός εξισωτής αφού είχα την ίδια ευκαιρία εγώ με τον μορφονιό της τάξης. Ακόμη και αν στην καλύτερη περίπτωση εγώ θα έπαιρνα ένα φιλί και εκείνος, μετά, τα υπόλοιπα. Να ένα παιχνίδι από την εφηβεία μου που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί σταματήσαμε να παίζουμε.   

Μπουκάλα ο Γιώργος Μυλωνάς

Ούτε εγώ θυμάμαι πώς παίζεται η Πυθία, αφού μάλλον δεν έχω παίξει ποτέ. Η πιο έντονη στιγμή που θυμάμαι από Μπουκάλα είναι να παίζουμε τα παιδιά της 4ης δημοτικού σε μια κρυφή γωνιά του προαυλίου του 155ού δημοτικού σχολείου Αθηνών, εκεί που αν ήταν λύκειο θα ήταν πεταμένα τα αποτσίγαρα και τα χρησιμοποιημένα προφυλακτικά. Η όλη μου αγωνία ήταν να πέσω με το πιο όμορφο κορίτσι της τάξης, με το οποίος ήμασταν όλα τα αγόρια ερωτευμένα. Βέβαια, όση ήταν η επιθυμία μου η μία άκρη του μπουκαλιού να βρει εκείνη και η άλλη εμένα, άλλο τόσο ήταν και το άγχος μου, μην τυχόν και πραγματοποιηθεί η επιθυμία μου. Πώς φιλάνε; Πού φιλάνε; Θα μας βλέπουν όλοι; Θα δουν ότι θα αλλάξω 1249 χρώματα; Θα καταλάβουν ότι δεν έχω ξαναφιλήσει κορίτσι; Πώς έρχονται την επόμενη μέρα στο σχολείο; Ευτυχώς/Δυστυχώς για να μην χρειαστεί να απαντήσω στα παραπάνω ερωτήματα, το μπουκάλι δεν έβγαλε ποτέ το ζευγάρι μας.

Πυθία ο Ηλίας Αναστασιάδης

Η ερώτηση “τι κάνει ο κύριος στην κυρία”, εκτός από αχνές σεξιστικές τάσεις που μπορούν να διαγνώσουν συγκεκριμένοι όχι ακριβώς οπαδοί του Oneman που βρίσκουν σεξιστικό το να γράφεις και για πορτοκάλια, έχει κλεισμένη όλη την παιδική μας αδρεναλίνη. Η μπουκάλα είχε δέκα-δεκαπέντε τρομερά λεπτά ζωής, το παραδέχομαι, και εξάλλου ήταν και η πρώτη μου απάντηση γι’ αυτό το δίλημμα. Αλλά μετά το ξανασκέφτηκα. Όχι επειδή περνούσα καλύτερα στην Πυθία (έτσι κι αλλιώς, η ‘παράγκα’ που διοικούσα στην έκτη δημοτικού έκανε -πριν καν αρχίσουν τα πάρτι- σίγουρο ότι η Πυθία θα με βάλει να ασχοληθώ με το κορίτσι που ήθελα), όσο για την αδρεναλίνη που δημιουργούσε η προσμονή για τις άπειρες πιθανές εξελίξεις, έστω στις Πυθίες που δεν είχα στήσει σαν Δον Κορλεόνε του δημοτικού. Η μπουκάλα είχε νόημα μόνο στις διακοπές στον Αγιόκαμπο, που από τα οκτώ κορίτσια του κύκλου, δεν ήξερα κανένα και μου άρεσαν και τα οκτώ. Τότε ναι, η μπουκάλα είχε νόημα. Αλλά στον Αγιόκαμπο πήγα μόνο δύο φορές.

Mπουκάλα η Δώρα Τσαμπάζη

Κατευθείαν στο ψητό είναι η μπουκάλα. Όλα τα άλλα, Πυθία και Θάρρος ή Αλήθεια, ήταν για να ζεσταθεί η παρέα, ή το πάρτι. Δεν ήταν μόνο η αγωνία να τύχει πάνω σου η μπουκάλα που γύρισε πρόσωπο που σε ενδιέφερε. Ήταν να δεις και την αντίδρασή του, όταν η μπουκάλα τύχαινε σε κάποια άλλη, για να δεις χαίρεται ή ξενέρωσε γιατί ήθελε εμένα; Τώρα που το σκέφτομαι ήταν τόσο γελοίο. Δεν φιλιόμασταν καν στο στόμα. Αχ, αγνές εποχές στα Σέρρας, κάποτε. Δεν θέλω να φαντάζομαι καν την σημερινή έκδοση του παιχνιδιού αυτού.

Μπουκάλα η Έρρικα Ρούσσου

Ποια Πυθία μωρέ; Στην μπουκάλα μπορείς να κάνεις και ένα τσικ πιο δεξιά συνοδεία ενός ‘αχ με συγχωρείτε ήταν τυχαίο’ και να γλιτώσεις τον πιο αποκρουστικό τύπο του σχολείου ή αντίστροφα, να πετύχεις εκείνο το αγόρι που σε κάνει να ζωγραφίζεις καρδούλες και αστεράκια στα οπισθόφυλλα. Άσε και το άλλο: Υπάρχει πιο υπέροχη φάτσα από αυτήν του αγοριού που το μπουκάλι προστάζει να φιλήσει ένα κορίτσι; Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου κοκκινίζει, κοιτάει με νόημα τους φίλους τους, κοιτάει σαν χάννος το κορίτσι και καθώς την πλησιάζει κιτρινίζει από το άγχος του. Ούτε ο DiCaprio τόσες γκριμάτσες.

Μπουκάλα ο Μάνος Μίχαλος

Από τη στιγμή που κόπηκαν απλά επειδή έτσι, οι Πλάτες, το κορυφαίο παιχνίδι σε πάρτι, το δίλημμα κρίνεται ως εύκολο σε σημείο που δεν υπάρχει λόγος να απαντήσω. Σαφώς και μπουκάλα για να πέσει κανένα φιλάκι, να πέσει γέλιο αν κάτσει κανένα κουλό ζευγάρι, να υπάρξει σούσουρο την επόμενη μέρα στο σχολείο ότι φίλησε ο τάδε την τάδε και γιατί η μπουκάλα σαν έννοια είναι τόσο μα τόσο γκομενοερωτική που δεν τίθεται θέμα ανταγωνισμού. Η Πυθία άλλωστε χάνει ακόμα και από το Θάρρος και την Αλήθεια, με συνοπτικές διαδικασίες. Μπουκάλα και ξερό φιλί λοιπόν. Υ.Γ. Πλάτες δεν βάλατε γιατί είστε κότες και δεν θέλετε να θυμηθείτε τις χυλόπιτες των παιδικών χρόνων σας.

Δίλημμα τέλος, βασίλισσα των πάρτι η Μπουκάλα με 86%.

Απλά πράγματα.