Μπουλάς ή Ζουγανέλης;

Ο Σάκης Μπουλάς και ο Γιάννης Ζουγανέλης έχουν διαγράψει παράλληλες πορείες. Μουσική, θέατρο, κωμωδία, τηλεόραση. Είναι καλοί φίλοι, εμφανίζονται στις περισσότερες σειρές μαζί και γενικά είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τον έναν από τον άλλο. Το κάναμε, όμως, και αυτό.

Σάκη Μπουλά ο Ηλίας Αναστασιάδης

Ο Μπουλάς είναι τόνους πιο τηλεοπτικός από τον Ζουγανέλη κι αν αφήσουμε για λίγο τις ενοχές του να διαλέγεις κάτι πιο τηλεοπτικό από κάτι όχι και τόσο, τότε ο Μπουλάς είναι ο μονόδρομος αυτού του διλήμματος. Μουσικά, παρότι ο Ζουγανέλης έχει κάνει κοντά εξακόσιες περισσότερες δουλειές από τον Μπουλά, στο μυαλό μου είναι καταχωρημένοι ως δίδυμο. Θα φταίνε οι κασέτες που ακούγαμε στο ασπρόμαυρο Citroen LN κάθε καλοκαίρι που πηγαίναμε οικογενειακά διακοπές στη βόρεια Εύβοια.

Σαν απεικονίσεις τώρα, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μετά το ‘Ζουγανέλης’ είναι μανδύες και αρχαία ελληνικά. Από την άλλη, μετά το ΄Μπουλάς’ ξαναζωντανεύει ο Παυλίτος από το ‘Πενήντα-Πενήντα’ (κάπου εκεί θυμόμαστε και τη Νικολέττα Καρρά και αχ γενικά), ο Νάσος από το ‘Δέκα Λεπτά Κήρυγμα’ το οποίο βλέπαμε στην πενταήμερη για κάποιο λόγο, ο amnesiac Σάββας Κατσίκης από τις ‘Σαββατογεννημένες’, ο αφελής κομπιναδόρος Μένιος Τράμπαλης (τι άλλο να ήταν με τέτοιο όνομα δηλαδή;) στο ‘Η Οικογένεια Βλάπτει’.

Κινηματογραφικά τώρα, δεν θα μπω στη διαδικασία να συγκρίνω. Ο Μπουλάς έχει παίξει στον ‘Δράκουλα των Εξαρχείων’. Αυτό.

Ζούγα ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ίσως είναι η πρώτη φορά που ζητήθηκε να “χωριστεί” ένα τέτοιο δίδυμο, από αυτά που αν ήταν ταινία και παιζόταν μεσημέρι Κυριακής στο Mega (παλιά) θα ονομαζόταν “αχτύπητο”. Τύπου Μαματζιόλα-Μπαλογιάννη και Βετούλα-Μολφέτα, δηλαδή. Στο μυαλό μου Ζουγανέλης και Μπουλάς είναι ένα. Μαζί στις σατιρικές εκπομπές, μαζί τα τελευταία χρόνια στην Ακτή Πειραιώς, όπου είναι απολαυστικοί. Θα έδινα μεγάλο credit στον Μπουλά γιατί μπορεί να μην είναι πολύ γνωστό αλλά είναι και πολύ καλός στιχουργός, έχοντας γράψει αρκετά πλακατζίδικα τραγούδια (“μπανάκι-μανάκι”, “αλλάξανε τα γούστα μου”, “ρέγγαι και λακέρδαι”, “τσικαμπούμ”) και άλλα σαν το “φλασάκι”. Με τον Ζούγα, όμως, δεν μπορείς να τα βάλεις. Συγγνώμη. Πρόκειται περί ενός καλλιτέχνη “μνημείο” για την Ελλάδα και δεν κάνω πλάκα. Τεράστιος. Τιτάνας. Από τους λίγους τόσο πολυδιάστατους. Από τους ελάχιστους που μπορούν να σε κάνουν να παραλύσεις από τα γέλια, μόνο με μια γκριμάτσα. Ότι κοντινότερο έχει γεννηθεί ποτέ σε one-man-show.

Ζουγανέλης με πόνο ο Άλκης Βασιλείου

Το παραδέχομαι. Είναι ένα δίλημμα που δεν θα ήθελα να έχω ποτέ να αντιμετωπίσω. Ο Τομ κι ο Τζέρι, ο Αστερίξ κι ο Οβελίξ, ο Μπόλεκ κι ο Λόλελ, ο Άμποτ κι ο Κοστέλο, ο Χιούι, ο Λιούι κι ο Ντιούι (σας την έφερα), ο Μπουλάς κι ο Ζούγα! Πώς να διαλέξεις έναν; Να σας το πω και διαφορετικά… Έστω ότι με την απάντηση αυτού του διλήμματος -του όποιου διλήμματος- ο ένας συνέχιζε και ο άλλος σταματούσε, τι θα λέγατε; Θα σας πω εγώ τι θα λέγατε! Θα λέγατε ένα περήφανο «όχι», θα παίρνατε το όπλο θα πηγαίνατε να σώσετε ό,τι μας έχει απομείνει στον τόπο αυτόν. Αυτό θα κάνατε και θα ήμουν κι εγώ μαζί σας, γενναίος -μα και σατανικός- στρατηγός στον πανεθνικό αγώνα.

Εδώ όμως, πληρωνόμαστε για να διαλέξουμε έναν! Σ’ εμάς έλαχε ο κλήρος και οφείλουμε να φανούμε συνεπείς σε μια τέτοια ώρα ευθύνης. Ο Μπουλάς είναι ένας από τους πιο «ξεχωριστούς Έλληνες καλλιτέχνες», με γκάμα που δεν την φανταζόμαστε, αλλά ο Ζούγα, όπως λέει και ο καλός (και σεμνός) Στέφανος Τριαντάφυλλος, είναι ό,τι πιο κοντινό έχουμε σε αυθεντικό και ιδιοφυές “one man show”. Ο πρώτος και τελευταίος Έλληνας που μπορούσε να κάνει “one man show” ήταν ο Γκάλης. Ο επόμενος είναι ο Ζουγανέλης.

Συγγνώμη, Σάκη! Κι εσύ πιστεύω, αυτόν θα διάλεγες…

Ζουγανέλη ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Έχω γελάσει με τον Μπουλά. Χαζά κυρίως και με περιπαικτικά αστεία για τα αυτιά του και τη σχέση τους με τις γυναίκες. Με τον Ζουγανέλη όμως είναι αλλιώς. Ο Γιάννης Ζουγανέλης εμπνέει τεράστιο σεβασμό. Για την μουσική που εξακολουθεί και υπηρετεί πιστά με δικές του παραγωγές, για την υπεράνθρωπη ενασχόλησή του με τους κωφάλαλους αυτής της χώρας, για το ακούραστο ταλέντο του στις μούτες και την υποκριτική, για κάθε φορά που σε έχει κάνει να γελάσεις τόσο αθώα, τόσο φυσιολογικά. Πέρυσι είχα την τύχη να κάτσω απέναντί του για ένα δίωρο και να μιλήσουμε για πολλά. Ένας υπέροχος άνθρωπος ο Γιάννης Ζουγανέλης. Τόσα πολλά περισσότερα από ένα αστείο, ένα ανέκδοτο, μία παράσταση που θα τον δεις να εκτελεί με μαθηματική ακρίβεια. Κάποτε έλεγα για τον Βέγγο ότι είναι μαγκιά να κάνεις τους άλλους να γελάνε. Ο Γιάννης Ζουγανέλης τέτοιος είναι. Μάγκας.

Σάκης Μπουλάς ο Πάνος Κοκκίνης

Αδυνατώ να ξεχωρίσω τον larger than life άνθρωπο Μπουλά από τους ανοιχτοχέρηδες (και, κυρίως, ανοιχτοκάρδηδες) χαρακτήρες που υποδύεται στην τηλεόραση. Και αυτό, στα δικά μου κατάστιχα, τον καθιστά μεγάλο κωμικό. Ίδιο επίπεδο με τα παλικάρια που πέρναγαν κάποτε τις πύλες του στούντιο του Φίνου. Εννοείται πως αναγνωρίζω στον Ζουγανέλη καντάρια από ταλέντο, μυαλό και -εξωπραγματικό- θεωρητικό υπόβαθρο. Αλλά ο Σάκαρος είναι αρχοντάνθρωπος, ‘αληταράς’ (με την απολύτως καλή έννοια του όρου) και τόσο ‘μπερμπάντης’ και ‘καταφερτζής’ όσο θα ευχόσουν να ήταν ο καλύτερος σου φίλος. Τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει να είναι φοβερό (εντελώς αγχολυτικό) να έχεις τον Μπουλά φίλο. Όπως ακριβώς είναι να τον βλέπεις να κάνει τα δικά του σε μικρή οθόνη, θέατρο και -πιο σπάνια- κινηματογράφο.

Σάκη Μπουλά ο Στέλιος Αρτεμάκης

Θέλει πολλά κιλά θάρρος να βγεις να βγεις και να γράψεις (για να τραγουδήσει ο Κούτρας) “τσικαμπούμ κι όλα γυρίζουν στον κεφάλι μου, τσικαμπούμ και μου την πέφτεις μες τη ζάλη μου, τσικαμπούμ ΘΑ ΒΕΛΤΙΩΣΩ ΤΑ ΣΤΙΧΑΚΙΑ ΜΟΥ, τσικαμπούμ πήραν φωτιά τα μηχανάκια μου.” Είναι στα μέσα της δεκαετίας του 80, τότε που το να είσαι ο ευαίσθητος μαλλιάς με την κιθάρα ήταν το ζητούμενο, τότε που ήρθε η “αλλαγή”, τότε που η κατάληψη ήταν ακόμα κουλτούρα και όχι καρικατούρα. Και σε αυτό το κλίμα βγαίνει ένας τύπος με σκουλαρίκι στο αυτί και τραγουδάει “τσικαμπούμ”. Τεράστιος. Τον ξεπερνάει μόνο ο Γιοκαρίνης που έχει τραγουδήσει “σε γνώρισα στο ΙΚΑ στην ουρά μπροστά μου σε είχα για τον οδοντογιατρό” και αυτό μόνο στη μπούκλα που του ρίχνει στα αυτιά. Αλήθεια, τώρα, έχει ξαναυπάρξει τέτοια μπούκλα στη μουσική σκηνή και αλλού; Τέλος πάντων να στο πω αλλιώς, ο Γιαν Ζουγκάν, ο γιατρός, ο φιλόσοφος, η περσόνα είναι πολύ ρισπέκτ για να το αξιολογήσω με τέτοια κριτήρια οπότε, ναι, Μπουλάς.

Ζουγανέλη ο Μάνος Μίχαλος

Λατρεύω τον Μπουλά και μου θυμίζει λίγο και τον πεθερό μου, ενώ στο 50-50 (την καλύτερη κωμική ελληνική σειρά των τελευταίων 10 ετών), έδινε με το δικό του στυλ, μια άλλη διάσταση στην έννοια χιούμορ, όχι τόσο βασισμένος στις καλογραμμένες ατάκες, αλλά στην ερμηνεία, στις κινήσεις, στις εκφράσεις. Όμως, θα συμφωνήσω με τον Στέφανο Τριαντάφυλλο (κανονικά πρέπει να σταματήσω τώρα το Δίλημμα, αφού συμφωνούμε δεν υπάρχει άλλος λόγος να γράψω κάτι, δεν συμβαίνει σχεδόν ποτέ), ότι είναι ο Ζουγανέλης είναι ένας τεράστιος καλλιτέχνης, τόσο για τη mainstream όσο και για την πιο εναλλακτική στρατόσφαιρα. Έχει κάνει πράγματα που πολλοί δεν ξέρουν, έχει προσπαθήσει πράγματα που πολλοί δεν θα τολμούσαν, έχει δώσει το ύφος του σε πράγματα που πολλοί δεν θα ταίριαζαν. Δεν χρειάζεται να παραθέσω δισκογραφίες, σειρές, μουσικές εμφανίσεις, κοινωφελείς ενέργειες, γιατί με ένα google search τα βρίσκετε εύκολα. Αυτοί που δεν βρίσκονται εύκολα, είναι οι Ζουγανέληδες της επόμενης γενιάς. Κρίμα.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΖΟΥΓΑΝΕΛΗΣ ΜΕ 57,2%

Ο φοβερός καραφλός επικράτησε, εχμ, στην τρίχα, του φοβερού Σάκη Μπουλά. Θέλουμε το Ζούγα μας, τι να γίνει.

ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

ή