Multiplex ή συνοικιακό κινηματογράφο;

Πρόκειται για ολόκληρη κουλτούρα θέασης που συγκρούεται εδώ, όχι απλά μια επιλογή για αίθουσα. Υπάρχουν εκείνοι που προτιμούν τον κόσμο και τις επιλογές και το ποπ κορν ενός multiplex, και μετά είναι εκείνοι που θέλουν την προσωπικότητα και τις ιστορίες του συνοικιακού σινεμά. Η συντακτική ομάδα του ΟΝΕΜΑΝ διαλέγει πλευρά.

Συνοικιακό κινηματογράφο ο Ηλίας Αναστασιάδης

Είχα μια συμμαθήτρια, τη Θοδώρα, καλή της ώρα, που με είχε ξεφτιλίσει όσο δεν φαντάζεσαι έξω από το ‘Ατλαντίς’ στη Βουλιαγμένης, ένα απόγευμα που ο πατέρας μου μας είχε φορτώσει με 7-8 φίλους μου στην καρότσα του φορτηγού του και μας άδειασε για να δούμε το Safe Sex. Η στιγμή της απόβασης απ’ την καρότσα ενώπιον των φυσιολογικών ανθρώπων που είχαν πάει να δουν την ταινία είναι μάλλον το μεγαλύτερο ρεζιλίκι της ζωής μου και δεν ξέρω γιατί το μοιράζομαι δημόσια, αλλά κι αυτή η Θοδώρα πολύ μπιτς ρε παιδί μου, μου το πέταγε για χρόνια. Μάλλον θα με γούσταρε. Τέλος πάντων, γενικά σινεμά να ‘ναι κι ας είναι ό,τι θέλει. Κατά τ’ άλλα, συνοικιακό. Δε λέω, πάρα πολύ χάρηκα όταν ήρθαν τα Village στη γειτονιά μου -για την ακρίβεια με συνέπαιρνε το γεγονός ότι μπορούσα να φύγω στις 00.05 από το σαλόνι και στις 0.15 να βλέπω ταινία (μόνος μου) σε μούλτιπλεξ -αλλά σαν την αγάπη για το παλιακό σινεμά της γειτονιάς δεν έχει. Ειδικά, όταν το Ατλαντίς της Βουλιαγμένης έγινε Έλλη της Ακαδημίας ή Άστυ της πλατείας Κοραή ή Ιντεάλ της Πανεπιστημίου (κέντρο=γειτονιά προ-φα-νώς). Η ζεστασιά του παραδοσιακού σινεμά σε συνδυασμό με το τατουάζ άγχους που έχει κάθε στάνταρ ιδιοκτήτης που κόβει τα εισιτήρια, φτιάχνει το ποπ κορν και λύνει τον κύβο του Ρούμπικ ταυτόχρονα δίνουν απ’ τα αποδυτήρια +1,5 μονάδα στη βαθμολογία του Imdb για την ταινία. Τρου καταστάσεις. Δε γίνονται πουθενά (στα μούλτιπλεξ) αυτά.

Τελικά multiplex ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Ειλικρινά μαγεύομαι κάθε φορά που πηγαίνω σε έναν κινηματογράφο του κέντρου που δεν έχω ξαναδεί. Που κάθομαι σε θεωρεία λες και είμαι σε όπερα τη στιγμή που τα καθίσματα έχουν περάσει 2 κυβερνήσεις Σημίτη, ευρωπαϊκό στο ΣΕΦ, τσέρνομπιλ και λίγο από εμφύλιο. Και βρίσκω συγκλονιστικό το να δεις όλη την ιστορία του κινηματογράφου στην καλησπέρα ενός γλυκύτατου γέρου που θα σου κόψει τα εισιτήρια στο συνοικιακό, να νιώσεις ότι έχεις σημασία για τον νεαρό που κάθεται μαζί σου έξω από το σινεμά και σε πειράζει γιατί έχει αργήσει το κορίτσι σου. Αλλά το σινεμά για εμένα είναι πάνω από όλα μία πολυτέλεια την οποία θέλω να την περνάω όσο πιο άνετα μπορώ. Έχω πάει σινεμά μόνο και μόνο για να φάω ποπ κορν και να πιω νερωμένη κοακόλα. Με φτιάχνει η άνεση του να κλείσω εισιτήρια 10 ώρες πριν στις θέσεις που θέλω. Που θα φτάσω και θα πάρω έναν τεράστιο κουβά ποπ κορν. Που θα λιώσω στο κάθισμα ενός multiplex. Θα πάταγα ένα κουμπί να εξαφανίζονταν όλα τα multiplex του κόσμου για να μπορώ μία φορά την εβδομάδα να πηγαίνω στο Σινέ Θησείον. Δίνω ψήφο και 5 μήνες ανιδιοτελούς αγάπης στα multiplex. Αν ξαναψηφίσουμε τον Ιούνιο που θα έχει αρχίσει να ψήνει κασερόπιτες το Σινέ Θησείο, δεν σας βλέπω καλά.

Multiplex ο Μάνος Μίχαλος

Ωραία τα συνοικιακά, στα νότια είχαμε αρκετά για χρόνια (δεν έχουμε πια), στο κέντρο έχει πολλά, τα περισσότερα με βάθος και με πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες και από αυτές των ταινιών να σου πουν. Όμως, σόρι δεν μπορώ. Δεν γίνεται. Δεν θέλω να το παινευτώ αλλά 196 εκατοστά είναι αυτά, πού να τα βάλω; Να ακουμπήσω πόδια στο κεφάλι του μπροστινού ή να κάτσω κανονικά και ο πίσω να βλέπει μόνο το σβέρκο μου; Στα multiplex και μάλιστα τα μεγάλα, τα άνετα, βρίσκω την υγειά μου.

Απλώνω πόδια, απλώνω χέρια, βάζω το αναψυκτικό στη θήκη-φετίχ, παίρνω ποπ κορν ποσότητας και για το σπίτι και βλέπω την ταινία. Είμαι φαν του σινεμά, είμαι συχνός επισκέπτης, έχω περάσει βράδια, απογεύματα, ακόμη και ξημερώματα και έχω καταλήξει ότι η άνεση στο να βλέπεις μια ταινία, είναι σημείο κλειδί για την επιτυχία ή την αποτυχία μιας ταινίας. Αν η ταινία γ%μεί, θα πεταχτώ να πάρω και άλλο ποπ κορν (ένεκα του ότι δεν έχει διάλειμμα στα multiplex), αν η ταινία είναι φέσι, θα γείρω λίγο και μπορεί να κοιμηθώ και λίγο. Σινεμά κύριοι, το θέαμα του λαού (κάποτε), του massive κοινού (πριν την πειρατεία), των multiplex. Τι παίζει σήμερα;

Συνοικιακός ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

“Αυτό το έργο πρέπει να το δούμε σε multiplex για τα εφέ”. Ποτέ. Κανείς. Τουλάχιστον να το ‘πε σε μένα και να με έπεισε. Αν μπορούσα θα πήγαινα μόνο θερινό. Ή σε συνοικιακά. Εντάξει είπαμε να μην πονάει και η πλάτη σου από το κάθισμα, αλλά η γενικότερη φάση του σινεμά, είναι το μικρό, που θα μπεις και θα σου πει και την ιστορία του. Δεν είναι το ίδιο, δηλαδή, να βλέπεις μια ταινία στο “Άστυ”, ή στον “Μικρόκοσμο”, με το να τη βλέπεις πχ σε ένα Village Park. Τα multiplex είναι μόνο για ένα σκοπό: να πας χωρίς να έχεις ιδέα τι θα δεις και απλά να επιλέξεις μια από τις πολλές. Εξαιρετική επιλογή όταν ήμασταν 20, πηγαίναμε σινεμά μόνο μετά τα μεσάνυχτα κι είχαμε όλον τον ελεύθερο χρόνο του κόσμου. Τώρα, οι ταινίες είναι επιλεκτικές. Σε σημείο που πάντα διαλέγεις και το που θα πας να το δεις.

Και όχι δεν είμαι από αυτούς που για να δουν ταινία πρέπει να φάνε οπωσδήποτε ποπ-κορν. Και είναι κάτι που δεν περίμενα από μένα.

Συνοικιακό o Στέλιος Αρτεμάκης

Έχω δουλέψει σε multiplex και έχω πολύ ευχάριστες εμπειρίες. Ξέρω ότι πίσω από τις αίθουσες υπάρχει σχεδιασμός για να εξυπηρετηθεί ο κόσμος, για να απολαύσει την ταινία του. Ότι τα 8 ευρώ του εισητηρίου πάνε για να εκπαιδευτούν οι υπάλληλοι στην εκκένωση του κτιρίου, για τη διαχείριση των απορριμάτων, για την ενημέρωση σε θέματα πυρασφάλειας. Για αυτό τα έχω τιμήσει και σαν πελάτης. Καταρχήν, ως μετρίου αναστήματος, δεν χρειάζεται να πλακώνομαι με τους Μίχαλους αυτού του πλανήτη για να κατεβάσουν το κεφάλι τους (ναι, ναι το ξέρω αυτό το “κατεβασμένο” #giatidenkathesaistinteleftaiaseira?). Δεν χρειάζεται να φαντασιώνομαι ότι τραβάω με λύσσα το κατσαρό μαλλί της κυρίας μπροστά μου. Δε χρειάζεται να πλακώνομαι για τη θέση μου. Δε χρειάζεται να αφήνω α) το μπουφάν μου, β) τη τσάντα του Σκλαβενίτη, γ) το τελευταίο unfollow, δ) δύο ποπ κορν γίγας. Τα ποπ κορν γίγας είναι εξωπραγματικά. Εξωπραγματικά. Έχει ευχάριστη θερμοκρασία. Δε κρυώνω.

Απλά, να, δεν έχουμε τα ίδια γούστα με αυτούς που διαλέγουν τις ταινίες. Οπότε, τι να το κάνεις; Οπότε συνοικιακό.

Συνοικιακό o Άλκης Βασιλείου

Παλιά πήγαινα στους σινεμάδες 2-3 φορές την εβδομάδα, μετά μια φορά την εβδομάδα, όταν μετακόμισα κάτω από τον αττικό ουρανό πριν 10 χρόνια, ξεκίνησα να πηγαίνω μια φορά τον μήνα. Πλέον πάω μια φορά τον χρόνο και αν. Δεν ξέρω γιατί! Δεν ήμουν τέτοιος άνθρωπος, αλλά… τέτοιος έγινα. Αυτή τη μία φορά που πάω λοιπόν, θέλω αυστηρά: άνεση, χώρο για τα μπουφάν, ένα παγωτό και -ακόμα πιο αυστηρά- κανέναν θεατή κάτω των 20 που κάθε 5 λεπτά να κρίνει ότι αν πει μια αστεία ατάκα (Έλληνά μου, δεν είσαι αστείος και δεν ήσουν ποτέ) έχει ελπίδα να ρίξει μία από τις γκόμενες της παρέας.

«Και γιατί να πας στο multiplex, ρε Άλκη», θα ρωτήσετε και θα έχετε όλα τα δίκια του κόσμου. Μα δεν πάω. Για την ακρίβεια, επειδή οι κανόνες που θέτω είναι αδύνατο να εκπληρωθούν σε multiplex, πάω σινεμά μόνο τα καλοκαίρια και μόνο σε θερινό. Αυτός είμαι. Χαλίκι, γιασεμί, πίτσες κι αγκαλιές… Ποίηση. Δεν γράφω ότι βλέπω μόνο ταινίες των 60s’ για μη γίνω ακόμα πιο ψαρωτικός!

Συνοικιακό η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Όλες τις μπλοκμπαστερίες τις έχω δει στο Αθήναιον, με τις πολύ πετυχημένες (#not) ζωγραφιές των πόστερ των ταινιών απ’ έξω. Όλα τα βαρετά Σάββατα το πρώτο που κοιτούσαμε είναι τι παίζει η Αβάνα. Τον Τιτανικό τον είδαμε στο Αττικόν και το Αττικόν μας είδε και μας άκουσε να έχουμε σκάσει στο κλάμα όσο η ορχήστρα συνέχιζε να παίζει. Αλλά όλα αυτά δεν θα είχαν καμία σημασία αν δεν υπήρχε η Φιλοθέη. Όταν ζεις σε μια πόλη που έχει καλοκαιρινό υπερατού τα θερινά σινεμά της, υπάρχει περίπτωση να ψηφίσεις κάτι που έχουν -σε πολύ καλύτερη version- όλες οι άλλες πόλεις;

Συνοικιακό ο Χρήστος Δεμέτης

Θυμάμαι την πρώτη ταινία που πήγα να δω σε μεγάλο συνοικιακό σινεμά στη ζωή μου. Ήταν το Τζουράσικ Παρκ, πήγαινα δημοτικό ακόμα, τα είχα κάνει πάνω μου. Ατλαντίς, στη Δάφνη. Ένας κινηματογράφος, μια ιστορία. Μετά ακολούθησαν ραντεβού εκεί, ομαδικές έξοδοι τα βράδια μετά το σχολείο, έφερνα μέχρι και τους συμμαθητές μου από το Γυμνάσιο και το Λύκειο που κατέβαιναν στη Δάφνη από όλη την Αθήνα. Βλέπεις, μετά το δημοτικό μετακόμισα στο ιστορικό Πρώτο Αθηνών του κέντρου. Πλάκα. Κέντρο για κέντρο. Τα χρόνια πέρασαν και στη γειτονιά ξεφύτρωσαν και τα multiplex, λίγο πιο μακριά τα Village στο “Μπραχάμι” και πολλά άλλα. Έκανα την κίνηση, πήγα. Σε αρκετά ανακάλυψα πως δεν υπήρχε διάλειμμα. Μα γίνεται να δεις ταινία χωρίς διάλειμμα; Άλλα υπόσχονταν σούπερ ντούπερ εντυπωσιακά εφέ και dolby surround για να το ζήσεις στα άκρα. Ε και; Ποτέ δεν εντυπωσιάστηκα από τα blockbusters, όχι ότι δεν θα τα δω, αλλά υπάρχει και η επιλογή του σπιτιού. Εξακολουθώ να πηγαίνω στα συνοικιακά της περιοχής μου  – μετράω σε αυτά και το μεταμορφωμένο “Νανά” που το λες και συνοικιακό multiplex – και ειδικά σε εκείνα του κέντρου. Α ρε Άστυ αθάνατο. Βρίσκεις θέση 9/10 φορές, όπως την θες και χωρίς να δίνεις μάχη με τη Σούλα και την Κούλα που θέλουν να δουν την τελευταία ταινία του Στέιθαμ (μεγάλη η χάρη του καράφλα), γνωρίζεσαι με τον Βαγγέλη που φτιάχνει το ποπ κορν και τον κυρ Μήτσο που κόβει τα εισιτήρια και στην τελική, λες ρε παιδί μου ότι υποστηρίζεις μια παραδοσιακή αξία που τείνει να χαθεί στη δύνη του μεταμοντέρνου. Τα συνοικιακά προσαρμόζονται στις ανάγκες της εποχής. Επεκτείνονται, ανακαινίζονται, αποκτούν και δεύτερη αίθουσα και 3D. Ας τους δώσουμε ακόμα μια ευκαιρία.

Τις ιστορίες των συνοικιακών ο Μάνος Χωριανόπουλος

Όλοι θέλουμε τις ανέσεις μας, αλλά σπάνια από την άνεση προκύπτει μια ωραία ιστορία. Τα πλεονεκτήματα των Multiplex, τα ανέλυσαν παραπάνω οι προλαλήσαντες cineφίλοι μου. Και τα καλά ήταν παρόμοια. Μιλώντας για τα συνοικιακά όμως, οι ιστορίες αλλάζουν και οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν-ε.

Τα συνοικιακά τα προτιμώ, επειδή νιώθω τη ζεστασιά τους και τη ζεστασιά των ανθρώπων που τα τρέχουν, αλλά και επειδή μπορώ να δω ταινίες-διαμάντια, που τα Multiplex δεν θα δείξουν ποτέ.

Κυρίως όμως, μ’ αρέσουν γιατί κάθε φορά, θυμάμαι ιστορίες από εξόδους με φίλους σε συνοικιακά σινεμά, τότε που δεν αναζητούσαμε όλοι την καλύτερη πολυθρόνα και που πηγαίναμε με λεωφορείο, όπουδήποτε για να δούμε μια ταινία. Θυμάμαι τον Αποστόλη, που κουτούλησε σε σιδερένια κολώνα, ενώ συζητούσαμε καθ’οδόν προς ένα σινεμά στους Αγ. Αναργύρους και ξαφνικά εξαφανίστηκε από δίπλα μου, τον σοβαρό και μετρημένο Γιώργο να δακρύζει στον Τιτανικό, επειδή ο Τζακ έγινε παγάκι (ακόμα τον κοροιδεύουμε), την Ελένη να κλαίει με αναφιλητά στον Δικηγόρο του Διαβόλου (δεν έπαιζε και τόσο χάλια ο Κιάνου Ριβς).

Δεν υπάρχει λόγος φυσικά, να βάλω στην κουβέντα τον παράγοντα “θερινά”, γιατί τότε το ματς γίνεται, καλώς τα ποπκορν, καλώς τα, 3-0.

Συνοικιακό ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Δεν ξέρω, όλα αυτά τα φανταστικά σινεμά του κέντρου, τα Ιντεάλ και οι Δαναοί, για τι μετράνε; Επειδή εγώ αυτό ψηφίζω. Ανέκαθεν δηλαδή αυτό ψήφιζα, όπου κι αν έμενα, σπάνια πήγαινα στα εντελώς συνοικιακά σινεμά, παρά προτιμούσα τις αίθουσες του κέντρου. Ίσως επειδή αγάπησα πραγματικά το σινεμά πηγαίνοντας στις Νύχτες Πρεμιέρας και οι αίθουσες που είχα συνδέσει με την έννοια του ‘βλέπω σινεμά’ (κι όχι ‘βγαίνω έξω Σάββατο βράδυ’ που είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα) ήταν αυτές, ο Δαναός, το Αττικός, ο Απόλλων φυσικά (η καλύτερη αίθουσα του σύμπαντος). Μου άρεσε το κλίμα, η αίσθηση πως είσαι εκεί μαζί με κόσμο που έχει διαλέξει κάτι πολύ συνειδητά και δεν σκοτώνει απλά χρόνο ανάμεσα στα ψώνια, ανάμεσα σε τοίχους που έχουν τη δική του -κινηματογραφική αλλά και προσωπική για τον κάθε θαμώνα- ιστορία. Το μόνο καλύτερο που έχουν τα Village είναι το ποπ κορν, αλλά δεν πειράζει, δεν χρειάζεται το ποπ κορν.

Συνοικιακό ο Θανάσης Κρεκούκιας

You can’t teach an old dog new tricks μάνα μου. Ποια μούλτιπλεξ μωρέ τώρα λέμε; Είναι διλήμματα αυτά; Μιλάτε σε έναν Παγκρατιώτη που μεγάλωσε με Παλλάς, Παγκράτιον, Όασις, Λάουρα, Μίνι Ρεξ, Λητώ, Μετάλλειον, Κόρονετ, Ρέα, Άλσος, Πτι Παλαί, Ολύμπια. Ποια Village και τι να μας πούνε; Φλωριές του κερατά. Αν δεν πάρεις το προγραμματάκι στο χέρι μπαίνοντας, αν δεν χτυπήσει η καμπάνα που αναγγέλλει το διάλειμμα, αν δεν πας στο μπαρ του σινεμά να πάρεις το κωκ σου και να καπνίσεις το τσιγαράκι σου στο φουαγιέ, πώς να απολαύσεις την ταινία; Όταν απευθύνεστε σε κάποιον που έχει περάσει άσωτες νύχτες στο Ελυζέ βλέποντας cult βλακείες ημιλιπόθυμος από τα γέλια, μην του λέτε μούλτιπλεξ γιατί κάπως του έρχεται. Έτσι κι αλλιώς, τα επιχειρήματα είναι ατελείωτα: Βοξ, Αίγλη, Θησείο, Σινέ Παρί, Άνεσις, Αελλώ, Ελληνίς, Ριβιέρα, Δεξαμενή, Ηλέκτρα, Αμόρε και πάει λέγοντας. Σε τελική ανάλυση πώς θα σας φαινόταν αν ο Λούκυ τραγουδούσε «είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι μες στα μούλτιπλεξ τα σινεμά»; Βοήθεια! 

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΣΥΝΟΙΚΙΑΚΟ ΜΕ 82%

Δεν ήταν καν κοντά. Μπορεί τα multiplex να μαζεύουν τον πολύ κόσμο, όμως τα συνοικιακά θα έχουν πάντα την καρδιά μας.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ

ή